Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.
Η διδασκαλία του Χριστού αποτελεί το ουσιαστικό μήνυμα ζωής. Κατακρημνίζει τις τυπολατρικές αντιλήψεις, τον ρατσισμό, τα προσωπεία, το ψέμα. Κατακεραυνώνει την σεμνοτυφία, την μισαλλοδοξία και αυτούς που βάζουν συνανθρώπους τους στο περιθώριο. Αγκαλιάζει και τον τελώνη και την πόρνη και υψώνει τον ψαρά και τον βιοπαλαιστή ως εργάτη του Ευαγγελίου Του. Απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και των παθών όπως πολύ ωραία το προτύπωσε ο Πλάτων στην αλληγορία του σπηλαίου στην "Πολιτεία". Νοηματοδοτεί εκ νέου την έννοια της ελευθερίας. ολοκληρώνει τον άνθρωπο με τα συστατικά της αγάπης, της χαράς, του ανοίγματος και της συνάντησης με τον άλλον και του ανοίγει και πάλι δρόμο ελπίδας και σωτηρίας: την θέωση.
Την εποχή του Χριστού η γυναίκα στην ρωμαϊκή και ιουδαϊκή κοινωνία ήταν κατώτερη από πράγμα! Οι άνθρωποι τοποθετούνταν πολύ εύκολα στο περιθώριο. Η αμαρτία θεωρείτο ως αιτία κάθε ασθένειας και αρρώστιας. Η δουλεία ήταν μία φυσική κατάσταση και ιδιαιτέρως διαδεδομένη. Η τυπολατρία, ο φαρισαϊσμός, ο κομπασμός του ιουδαϊκού ιερατείου ήταν η πραγματική πίστη των Ιουδαίων. Μία πίστη που εξέπεσε σε θρησκεία και ειδωλολατρεία. Και έρχεται ο Χριστός βλέποντας τους δήθεν ευσεβείς και λέει «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί». Κατακεραυνώνει το ψέμα, τον τύπο, την ασέβεια, την υποκρισία, γκρεμίζει τα προσωπεία και προβάλλει την καρδιά και την πίστη. Βλέποντας την πόρνη λέει: «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν». Διαβλέπει στην Σαμαρείτιδα στην πραγματική δίψα της ψυχής, της δίνει «τό ὕδωρ τό ζῶν», δεν ξεδιψά, το παρέχει μάλιστα και σ΄ άλλους και γίνεται η Αγία Μάρτυς Φωτεινή. Ο Απόστολος Παύλος λέει στους Γαλάτες: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ». Ο Χριστός εκμηδενίζει τον εθνοφυλετισμό και διακηρύσσει την οντολογική ισότητα μεταξύ όλων των εθνών. Δεν αρνείται το Έθνος ή την Πατρίδα΄ ούτε αίρει τις επί μέρους Πατρίδες και τις εθνικές διαφορετικότητες και παραδόσεις. Ο Χριστός καταργεί την δουλεία με την διδασκαλία Του «οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος». Με το πάθος και την Ανάστασή Του κάνει το άβουλο στην μάζα και επιρρεπές στην αμαρτία και τον θάνατο άτομο, πρόσωπο! Δηλαδή προσωπικότητα με βούληση, ελευθερία, πραγματική δυνατότητα επιλογής, πνευματική διαύγεια νοός και διάκριση. Του αποκαθιστά το κατ΄ εικόνα, το κατά φύσιν και του δίνει την δυνατότητα για το καθ΄ ομοίωσιν, το υπέρ φύσιν. Οποιαδήποτε κοινωνική διαφορά και κοινωνιολογική κατάσταση αίρεται και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί εμπόδιο για την είσοδο του ανθρώπου στην Βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός επιφέρει την ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων. Η ισοτιμία του άνδρα και της γυναίκας είναι καρπός του «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ». Η γυναίκα δεν είναι αντικείμενο, ούτε πράγμα. Είναι κατ΄ εικόνα πλάσμα του Θεού και ισότιμη με τον άνδρα. Στο πρόσωπο της γυναίκας ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να λύσει την προμητορική αμαρτία της Εύας και να την ανυψώσει στην θέση που της αξίζει. Και καταλήγει ο Απόστολος Παύλος: «πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ένα είμαστε όλοι «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Και αυτό πραγματοποιείται με το μυστήριο της Εκκλησίας που φανέρωσε ο Χριστός στην γη «Οὕτως οἱ πολλοὶ ἓν σῶμα ἐσμὲν ἐν Χριστῷ». Γιατί αυτό είναι η Εκκλησία: «σῶμα Χριστοῦ» και «κοινωνία πρὸς τελείωσιν».
Η διδασκαλία του Χριστού έφερε μία ειρηνική, μη βίαιη επανάσταση στον κόσμο. Μία επανάσταση που δεν στηρίζεται στο αίμα, στον πόνο, στο ξεριζωμό, στο δάκρυ, στο συμφέρον για να "αλλάξει" επιφανειακά και εξωτερικά τον κόσμο αλλά μία επανάσταση που βασίζεται στην αγάπη, στην μετάνοια, στην προοπτική της "όντως ζωής" για να μεταμορφώσει εσωτερικά τον άνθρωπο. Η ηθική του Χριστιανισμού δεν είναι πουριτανική. Είναι ελεύθερη ηθική βασισμένη πάνω σε υγιείς βάσεις.
Μακάρι και εμείς να κατανοήσουμε ότι με το Βάπτισμά μας πέθανε ο παλιός αμαρτωλός εαυτός μας, αποκαταστάθηκε το κατ΄ εικόνα, ντυθήκαμε πραγματικά τον Χριστό, είμαστε τέκνα και μέλη της Εκκλησίας και μπορούμε να κληρονομήσουμε την Βασιλεία του Θεού και να θεωθούμε. Η ενθύμηση αυτή να μας αποτρέπει από παρεκτροπές και αμαρτωλές επιθυμίες. Να επιζητούμε το θαβώριο φως και να προσευχόμαστε για να αλλοιωθούμε με την «καλήν ἀλλοίωσιν» και να κάνουμε ανάγκη την προσέλευση μας στο κοινό Ποτήριο «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς συγχώρησιν πλημμελημάτων, εἰς Πνεύματος Ἁγίου κοινωνίαν, εἰς βασιλείας οὐρανῶν κληρονομίαν, εἰς παρρησίαν τὴν πρὸς σέ, μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα». Ας αντιληφθούμε πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί!
Θ.Χ.
