ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: ΕΤΣΙ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Στην ορθόδοξη εικονογραφία η αγία Παρασκευή, όπως και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, εικονίζεται να κρατάει σ’ ένα πιάτο την σφαγμένη κεφαλή της.

Και σε μια του ομιλία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει πως οι άγιοι Μάρτυρες έτσι πρεσβεύουν για μας στο Χριστό, κρατώντας στις παλάμες τους τις σφαγμένες κεφαλές τους.

+ Διονυσίου Ψαριανού, Επισκόπου Σερβίων και Κοζάνης, "Εικόνες έμψυχοι".

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

    Ὑποκρισία εἶναι νὰ φαίνεσαι ἐκεῖνο ποὺ δὲν εἶσαι, νὰ λὲς πὼς ἐνδιαφέρεσαι γιὰ τὸν νόμο καὶ γιὰ τὴν ἐντολή, μὲ σκοπὸ νὰ ματαίωσης τὸ καλό. Νὰ παρασταίνης τὸ φρουρὸ τοῦ θείου νόμου, νὰ κόβεσαι καὶ γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νόμο, νὰ κάνης ἐπανάσταση, νὰ βάζης φωτιά, νὰ ξεθεμελιώνης τὰ πάντα, γιατί σὲ πῆρε ὁ πόνος γιὰ τὸ νόμο. Πὼς χάνονται ἄνθρωποι, πὼς ἀδικιέται ἡ ἀλήθεια, πὼς σταυρώνονται ἀθῶοι, πὼς γκρεμίζονται ἱεροὶ θεσμοί, πὼς χαίρουν οἱ ἐχθροί, πὼς χορεύει ὁ διάβολος, τίποτ’ ἀπ’ ὅλα ἐτοῦτα δὲν σὲ τρομάζει.

    Ὁ ἀρχισυνάγωγος, χριστιανοί μου, ἐκείνη τὴν ἡμέρα στὴν συναγωγή, γιὰ χάρη τάχα τοῦ Σαββάτου, ἦταν ἕτοιμος, ἂν μποροῦσε, νὰ σφάξη καὶ τὸ Χριστὸ καὶ τὴ συγκύπτουσα. Δὲν τὸν συγκίνησε τὸ καλὸ ποὺ γίνηκε ἐμπρὸς στὰ μάτια του. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἔτρωγε μέσα του ἦταν ὁ φθόνος, μὰ σκέπαζε τὸ πάθος του μὲ τέχνη κι ἔδειχνε πὼς γνοιάζεται γιὰ τὸ Σάββατο καὶ γιὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ.

    Ὅποιος δὲν τὸν ἤξερε θὰ τὸν πίστευε, μὰ ὁ Χριστὸς τὸν ξεσκέπασε καὶ τὸν ἀποστόμωσε. Τὸν εἶπε ὑποκριτή, ψεύτη δηλαδὴ καὶ θεατρίνο, ποὺ ἄλλα αἰσθανότανε κι ἄλλα ἔλεγε, ἄλλα εἶχε μέσα του κι ἄλλα ἔδειχνε στοὺς ἀνθρώπους.

    Τέτοιους ὑποκριτάς εἶναι πάντα γεμάτος ὁ κόσμος καὶ πρέπει νὰ τοὺς φυλαγώμαστε. Ἀπ’ ἔξω φαίνονται ἅγιοι καὶ μέσα τους εἶναι γεμάτοι μ’ ὅλες τὶς κακίες. Μὰ εἶναι τεχνίτες καὶ δὲν τὸ δείχνουνε· σκεπάζονται μὲ τὸ ἔνδυμα τῆς εὐσέβειας καὶ δὲν τὸ ’χουνε γιὰ τίποτα νὰ κάμουνε κάθε κακό. Νὰ τοὺς πῆς λόγο, δὲν ἀκοῦνε· νὰ τοὺς κάμης καλό, δὲ συγκινοῦνται.

    Πάνω ἀπ’ ὅλα, λένε, εἶναι ὁ νόμος, οἱ ἐντολές, οἱ ἱεροὶ Κανόνες, ἡ τάξη κι ἡ ἀλήθεια. Ποιὸς τὸ ἀρνήθηκε; Μὰ ὁ νόμος κι οἱ ἐντολὲς κι οἱ Κανόνες εἶναι ὅλα γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

    Ὅταν σκοτώνης τὸν ἄνθρωπο, τί σοῦ χρειάζεται ὁ νόμος; Ὅταν γκρεμίζης τὴν Ἐκκλησία, τί τοὺς θέλεις τοὺς κανόνες; Ὅσο γιὰ τὴν τάξη καὶ τὴν ἀλήθεια, ὅποιοι τὰ πολυφωνάζουνε αὐτὰ τὰ δυό, αὐτοὶ μήτε τὰ ξέρουν μήτε τὰ ’μαθαν μήτε τὰ σεβάστηκαν ποτέ τους.

Διονύσιος Ψαριανός, μακαριστός Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης, 5 Δεκεμβρίου 1965

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΡΙΑ

«Η Ενορία είναι αρχαιότατος θεσμός της Εκκλησίας. Η ενορία είναι η εκκλησιαστική μας κοινότητα σ΄ έναν τόπο. Η ενορία δεν είναι ένα μέρος ή ένα μικρό κομμάτι της Εκκλησίας, αλλά είναι η Εκκλησία. Τίποτε δεν λείπει στην ενορία, για να είναι Εκκλησία. Όπου υπάρχει λαός του Θεού, ιερωσύνη και αγία Τράπεζα, εκεί είναι η Εκκλησία. Και η ενορία τά έχει αυτά και τα τρία· είναι οι Χριστιανοί με τον Ιερέα τους, που εξ ονόματος του Επισκόπου τελεί την Θεία Λειτουργία. Η ενορία μας είναι η Εκκλησία μας.

Είμαστε όλοι αδελφοί, αφού αναγεννηθήκαμε στην ίδια κολυμβήθρα με το θείο βάπτισμα. Είμαστε όλοι ένα σώμα, αφού κοινωνούμε από το ίδιο άγιο Ποτήριο, που μας ενώνει με τον Χριστό και μεταξύ μας. Είμαστε όλοι οι ενορίτες η μικρή κοινωνία των πιστών μέσα στην μεγάλη κοινωνία, που είναι η Εκκλησία».

Μακαριστός Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κυρός Διονύσιος Ψαριανός, Εξαπλά, 1986.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: «ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ»

«Παραπονιοῦνται οἱ γονεῖς πὼς δὲν ἀκοῦνε τὰ παιδιά. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἔρχεται νὰ σὲ ρωτήσει· Ἐσὺ ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα, μὲ ποιὸν τρόπο διδάξατε τὰ παιδιά σας;

Μὲ ποιὸ παράδειγμα καὶ μὲ ποιὸ λόγο;

Τὶ βλέπουν καὶ τὶ ἀκοῦνε τὰ παιδιά σας μέσα στὸ σπίτι σας;

Ὅ,τι βλέπουν ἐκεῖνο μαθαίνουν. Τὸ σπίτι κάθε χριστιανοῦ εἶναι μιὰ Ἐκκλησία κι εἶναι σὰν καὶ γίνεται ἐκεῖ μέσα Θεῖα Λειτουργία. Τὰ παιδιά, ποὺ γεννιοῦνται κι ἀνατρέφονται, ἡ ἀγάπη κι ἡ στοργή, ἡ προσευχὴ κι ἡ ἐργασία, ἡ οἰκονομία καὶ ἡ τάξη, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ Θεῖα Λειτουργία στὸ σπίτι τοῦ κάθε χριστιανοῦ».

+ Διονυσίου Ψαριανού, μακαριστού Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: ΠΡΑΞΗ & ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν εἶναι λόγος· εἶναι πρῶτα πράξη κι ὕστερα λόγος, εἶναι λόγος ποὺ βγαίνει μέσα ἀπὸ τὴν πράξη, εἶναι θεολογία ποὺ στηρίζεται στὴν ἁγιωσύνη.

Αὐτὰ τὰ δύο πηγαίνουν μαζί, κι ἂν εἶναι νὰ λείψει ἕνα ἀπὸ τὰ δυό, συμφέρει νὰ λείψει ἡ θεολογία· γιατί ἡ θεολογία χωρὶς τὴν ἁγιωσύνη εἶναι τεχνολογία, εἶναι θρησκευτικὴ φιλοσοφία καὶ τίποτε περισσότερο.

Τὶ νὰ τὴν κάνεις τὴν θεολογία χωρὶς τὴν ἁγιότητα;

Τὶ ἀξία ἔχει ἡ ἐπιστήμη χωρὶς τὴν ἀρετή;

Τὶ ὠφελεῖ ἡ θεολογία χωρὶς τὴν εὐσέβεια;

Πηγή: Διονυσίου Ψαριανοῦ, μακ. Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης, Ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων, τόμος Α', 1982

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

+ Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης

   Τίποτ᾽ ἄλλο δὲν εἶναι τόσο βέβαιο στὴ ζωὴ μας παρὰ ὅτι θὰ ἀποθάνωμε. Τὸ γεγονὸς ὅτι γεννηθήκαμε καὶ εἴμαστε σὲ τοῦτο τὸν κόσμο ὁδηγεῖ στὴ βεβαιότητα πὼς μιὰ μέρα θὰ φύγωμε. Κάθε μέρα τὸ βλέπομε καὶ τὸ διαπιστώνομε, πὼς ἄνθρωποι γεννιοῦνται κι ἄνθρωποι ἀποθνήσκουν· ἄλλοι ἔρχονται κι ἄλλοι φεύγουν. Ἀλλὰ κι ἄλλο ἕνα εἶναι τὸ ἴδιο βέβαιο, πὼς θὰ κριθοῦμε, πὼς θὰ δώσουμε δηλαδὴ λόγο γιὰ τὴ διαγωγή μας σὲ τούτη τὴ ζωή. Αὐτὴ εἶναι κοινὴ πίστη, ριζωμένη μέσα σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν λαῶν κι ὅλων τῶν αἰώνων. Ἀλλὰ ἔχομε «βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον»[1]· ἡ θεία Γραφὴ ὁμιλεῖ γιὰ τὴ μεγάλη καὶ ἐπιφανῆ ἡμέρα τῆς κρίσεως, κι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς γιὰ τὴ δευτέρα του παρουσία, καθὼς θὰ τὸ ἀκούσωμε αὔριο στὸ Εὐαγγέλιο τῆς θείας Λειτουργίας.

    Ἡ δευτέρα παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ κρίση εἶναι ἡ πράξη τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία καταξιώνεται ἡ διδαχὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ βίος τῶν πιστῶν. Τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ θὰ ἀκούσωμε αὔριο, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τὴν ὀνομάζει «ἡδίστην»[2], δηλαδὴ γλυκύτατη περικοπή, ποὺ οἱ πιστοὶ τὴν ἀκοῦν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου, τὴ μελετοῦν μὲ σπουδὴ καὶ τὴν κρατοῦν στὴ μνήμη τους μὲ κατάνυξη. Ἡ Ἐκκλησία ἐπισφραγίζει τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς κρίσεως· «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...»[3]. Ἡ πληροφορία τῆς συνείδησής μας καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴν αὐριανὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀρκοῦν γιὰ νὰ μᾶς πείσουν, ἀλλὰ εἶναι σαφὴς καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου, ὅταν γράφη πρὸς Ἑβραίους· «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις»[4].

    Ἀλλὰ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους δὲν τὸ βάζουν στὸ μυαλό τους μήτε πὼς θὰ ἀποθάνουν μήτε πὼς ἔχουνε νὰ κριθοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὰ ἔργα τους. Εἶναι τὸ χειρότερο ποὺ μπορεῖ νὰ πάθη ὁ ἄνθρωπος. Βγάλε ἀπὸ μέσα σου τὴ μνήμη τοῦ θανάτου καὶ τὸ φόβο τῆς κρίσεως κι ὕστερα κατέβασες τὸν ἑαυτό σου στὴ θέση τοῦ κτήνους καὶ δὲν κρατιέσαι πουθενά. Μάλιστα ὅταν εἶσαι νέος. Οἱ νέοι, σὰν καὶ νὰ μὴν εἶναι τόσοι γέροι γύρω τους, σὰν καὶ νὰ μὴν τὸ βλέπουν πὼς κάθε μέρα ἀποθνήσκουν ἄνθρωποι. Ξεγελιοῦνται λοιπὸν ἀπὸ τὰ νιάτα τους κι ἀπὸ τὴν ὑγεία τους καὶ θαρροῦν πὼς πάντα θὰ εἶναι νέοι, πὼς δὲν θὰ ἀποθάνουν ποτὲ καὶ πὼς δὲν ἔχουνε νὰ δώσουν λόγο γιὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Κι ὅμως τὸ πιὸ εὐεργετικὸ γιὰ ὅλους, κι ὅταν εἴμαστε νέοι κι ὅταν θὰ γεράσουμε, εἶναι ἡ μνεία τοῦ θανάτου. Ὅλη ἡ ζωὴ τῶν σοφῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἁγίων του Θεοῦ εἶναι μνεία θανάτου. Ὅσο εἶναι πικρό, ἄλλο τόσο εἶναι καὶ σωτήριο νὰ θυμᾶται ὁ καθένας μας πὼς θὰ ἀποθάνη. Ὅποιος δὲν ξεχνᾶ τὸ θάνατό του εἶναι κοντά, γιὰ νὰ μὴν ἀμφιβάλλη πὼς τὸν περιμένει ἡ κρίση καὶ ἡ ἀνταπόδοση τοῦ Θεοῦ.

    Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὡμίλησε καθαρὰ καὶ εἶπε γιὰ τὴ δευτέρα καὶ ἔνδοξη παρουσία του. Τὴν πρώτη φορὰ ἦλθε ταπεινὰ καὶ φτωχὰ· τὴ δεύτερη θὰ ἔλθη μὲ ὅλη τὴ θεϊκή του δόξα. Τὴν πρώτη φορὰ ἦλθε γιὰ νὰ σώση τὸν κόσμο· τὴ δεύτερη θὰ ἔλθη γιὰ νὰ τὸν κρίνη. Τὴν πρώτη φορὰ ἔδωκε τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης· τὴ δεύτερη θὰ κρίνη μὲ δικαιοσύνη. Ὄχι μόνο ὡς Θεὸς οὔτε μόνο ὡς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὡς Θεάνθρωπος· ὡς Θεός, ποὺ εἶναι ἀπόλυτα δίκαιος καὶ ὡς ἄνθρωπος, ποὺ ξέρει τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια. Ὁ ἴδιος το εἶπε, ὅτι «ὁ Πατὴρ πᾶσαν τὴν κρίσιν δέδωκε τῷ Υἱῶ»[5], ὁ Υἱός, ποὺ ἦλθε γιὰ νὰ σώση τὸν κόσμο, ὁ Υἱὸς καὶ θὰ τὸν κρίνη. Καὶ θὰ τὸν κρίνη μὲ τὰ λιγώτερα, γιὰ νὰ σωθοῦν περισσότεροι, γιατί ὁ Θεὸς θέλει νὰ σωθῆ ὁ κόσμος. Δὲν θὰ σωθοῦν μόνο ὅσοι δὲν θὰ τὸ θελήσουν, ὅσοι οὔτε μὲ διδασκαλία οὔτε μὲ σημεῖα θὰ θελήσουνε νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό. Αὐτοὶ καὶ τώρα τὸ ἴδιο λένε καὶ τότε τὸ ἴδιο θὰ ποῦν «Κύριε, πότε σε εἴδομεν;»[6]. Ποῦ καὶ πότε τὸν εἴδαμε τὸ Χριστό;

    Ἐδῶ τώρα εἶναι, ποὺ ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, γιὰ τὴ δευτέρα παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν κρίση τοῦ κόσμου, παίρνει ἕνα ἀπροσμέτρητο βάθος καὶ μιὰ μέγιστη κοινωνικὴ σημασία. Ὄχι μεγάλα λόγια καὶ θεωρίες, ἀλλὰ μικρὰ καὶ καθημερινὰ πράγματα. Ὄχι τάχα θυσίες καὶ θεαματικὲς πράξεις, ἀλλὰ ψωμὶ γιὰ τὸ νηστικὸ καὶ ροῦχο γιὰ τὸ γυμνὸ κι ἕνα ποτήρι νερὸ γιὰ τὸ διψασμένο. Τὸ ἐλάχιστο, ποὺ μπορεῖ νὰ δώση ὁ καθένας κι ὄχι μόνο τὸ μέγιστο, ποὺ μποροῦν καὶ πρέπει νὰ δώσουν οἱ λίγοι. Ὅταν καταδικάζουμε τὴν κοινωνικὴ ἀδικία καὶ ἀνισότητα, καὶ δὲν ἔχομε ἄδικο, ξεχνᾶμε πὼς ἡ ἀναλογία τῆς εὐθύνης πέφτει σὲ ὅλους. Καὶ συμβαίνει ὅσοι μόνο φωνάζουν γι’ αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ μὴν εἶναι πάντα οἱ πιὸ φτωχοὶ καὶ ἀδικημένοι. Ἀλλὰ εἶναι φυσικὸ· ὅταν τὸ κοινωνικὸ κήρυγμα δὲν ξεκινάη ἀπὸ τὴν πίστη στὸ Θεό, καὶ σὰν ἐφαρμογὴ τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιὰ δικαιοσύνη καὶ ἀγάπη, τότε χάνεται, σὰν ἀόριστη καὶ θεωρητικὴ διδασκαλία, ἔξω ἀπὸ τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα, ποὺ εἶναι ἡ ζωή. Καὶ εἶναι πάλι φυσικό· ὅταν δὲν πιστεύωμε στὸ Θεὸ οὔτε καὶ στὸν ἄνθρωπο πιστεύομε. Τότε δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, σὰν ἀδελφός μας καὶ ἀδελφός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς πονάει, ἀλλὰ τὸ δόγμα καὶ ἡ θεωρητικὴ διδασκαλία τοῦ κάποιου κοινωνικοῦ συστήματος, στὸ ὁποῖο πιστεύομε.

    Μιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια, ὅτι μᾶς περιμένει ὁ θάνατος κι ὕστερα μᾶς ἀναμένει κρίση. Ὅπως καὶ νὰ ’χη θὰ δώσουμε λόγο γιὰ τὴ ζωή μας. Μάθαμε νὰ λέμε πὼς οἱ φυσικοὶ νόμοι εἶναι ἀπαράβατοι, μὰ πιὸ πολὺ ἀπαράβατοι καὶ ἀμετάθετοι εἶναι οἱ ἠθικοὶ νόμοι, γιατί δὲν γίνεται τίποτε στὴν τύχη, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ σταθῆ τὸ ὑλιστικὸ ἀξίωμα· «Φάγωμεν, πίωμεν· αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν»[7]. Κάποτε θὰ βροῦμε μπροστὰ μας τὴ ζωή μας καὶ τὶς πράξεις μας, θὰ μᾶς δικάση ὁ Θεὸς «διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ»[8]. Κι ἂν εἶναι νὰ μᾶς δικάση ὁ Χριστὸς σὰν Θεός, δὲν θὰ σωθῆ κανένας ἀπό μᾶς. Μὰ θὰ μᾶς δικάση σὰν Θεὸς καὶ ἄνθρωπος μέσα στὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Καὶ θὰ μᾶς ζητήση ἂν εἴχαμε μεταξὺ μας ἀγάπη· ἡ ἀγάπη, γράφει ὁ Ἀπόστολος, «καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν»[9]. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι μιὰ λέξη καὶ μιὰ θεωρητικὴ διδασκαλία, ἀλλὰ συγκεκριμένη κάθε φορὰ πράξη πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸν πλησίον, ποὺ εἶναι ἀδελφὸς «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ»[10]. Ὄχι ἀπρόσωπα ὁ ἄνθρωπος οὔτε ἡ ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ ὁ πλησίον προσωπικὰ καὶ ὁ ἀδελφός. Ἄς ἔχωμε λοιπὸν ἀγάπη, ἄς πιστεύωμε στὸ Θεό, ποὺ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώση ἕναν ἕναν τὸν ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ ἀκούσωμε ὅταν θὰ μᾶς κρίνη· «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι...»[11]. Ἀμήν.

Ο Σ.Κ.Δ.

[1] Β' Πέτρ. 1,19.

[2] Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὑπόμνημα εἰς τὸν ἅγιον Ματθαῖον τὸν Εὐαγγελιστήν, MPG 58. 717. 18.

[3] Σύμβολον τῆς πίστεως, ἄρθρον 11.

[4] Ἑβρ. 9, 27.

[5] Ἰω. 5, 22.

[6] Ματθ. 25, 37.

[7] Ἡσ.22, 13. Α' Κορ. 15,32.

[8] Ρωμ. 2, 16.

[9] Ἰακ. 5, 20. Α' Πέτρ. 4, 8.

[10] Κολοσ. 1, 2.

[11] Ματθ. 25, 34.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ

    Όταν μιλάμε για την Εκκλησία, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για Χριστιανισμό, πολύ περισσότερο για θρησκεία. Ο Χριστός δεν δημιουργεί σωματείο ή πολιτική οργάνωση, δεν ιδεολογεί σαν κοινωνικός μεταρρυθμιστής, δεν φιλοσοφεί στα πλαίσια μίας θεωρητικής διδασκαλίας αλλά είναι ο Θεός που γίνεται άνθρωπος για να μας κάνει εμάς θεούς. Και αυτή η πρόσκληση για σωτηρία που μας απευθύνει ο Θεός πραγματοποιείται μέσα στην Εκκλησία, το Σώμα Του.

    Ένας χριστουγεννιάτικος ύμνος λέει «Ὅταν ἔγινες ἄνθρωπος Χριστὲ ἀπὸ τὴν Ἁγνή, ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων καταργήθηκε καὶ σὲ μία Δεσποτεία Θεότητος, τὰ Ἔθνη πίστευσαν». Και η Αγνή, η Παναγία, που είπε το μεγάλο ΝΑΙ στην πρόσκληση του Θεού για σωτηρία, όπως ψάλλουμε στους Χαιρετισμούς της, είναι Αυτή που μας λύτρωσε από την βάρβαρη θρησκεία «χαῖρε ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας», δηλαδή από το βάρβαρο φαινόμενο της θρησκείας και όλες τις μορφές που αυτή έχει.

    Θρησκεία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει τον Θεό μέσα από την διανόησή του ή μέσα από την θεοποίηση κάποιων φυσικών φαινομένων. Στην Εκκλησία όμως, σε εμάς δηλαδή, ο Θεός αποκαλύπτεται, σαρκώνεται «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου», κηρύττει, θαυματουργεί, σταυρώνεται, ανασταίνεται και αναλαμβάνεται και πλέον κοινωνείται από όλα τα μέλη της Εκκλησίας σε κάθε Θεία Λειτουργία.

π.Θ.Χ.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΣΥΣΤΑΥΡΩΘΩΜΕΝ»

    Αν είσαι Σίμων Κυρηναίος, σήκωσε τον σταυρό και ακολούθησέ Τον. Αν σταυρωθείς μαζί Του σαν ληστής, γνώρισε τον Θεό σαν ευγνώμων δούλος. Αν κι ' Εκείνος λογιάσθηκε με τους ανόμους για χάρη σου και την αμαρτία σου, γίνε συ έννομος για χάρη Εκείνου. Προσκύνησε αυτόν που κρεμάσθηκε στο σταυρό για σένα, έστω κι αν κρέμεσαι κι εσύ. Κέρδισε κάτι κι απ' την κακία. Αγόρασε τη σωτηρία με το θάνατο. Μπες με τον Ιησού στον Παράδεισο, ώστε να μάθεις από τι έχεις ξεπέσει. Δες τις εκεί ομορφιές. Άσε το ληστή που γογγύζει, να πεθάνει έξω μαζί με τη βλασφημία του.

    Κι αν είσαι Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ζήτησε το σώμα απ' το σταυρωτή. Ας γίνει δικό σου αυτό που καθάρισε τον κόσμο. Κι αν είσαι Νικόδημος, ο νυκτερινός θεοσεβής, ενταφίασέ τον με μύρα.

    Κι αν είσαι κάποια Μαρία ή η άλλη Μαρία ή η Σαλώμη ή η Ιωάννα, δάκρυσε πρωί-πρωί. Δες πρώτη την πέτρα σηκωμένη, ίσως δε και τους αγγέλους κι αυτόν τον ίδιο τον Ιησού. Πες κάτι, άκουσε τη φωνή. Αν ακούσεις «Μη μ' αγγίζεις», στάσου μακριά, σεβάσου το Λόγο, αλλά μη λυπηθείς. Γιατί ξέρει σε ποιους θα φανερωθεί πρώτα. Καθιέρωσε την Ανάσταση. Βοήθησε την Εύα, πού 'πεσε πρώτη, και πρώτη να χαιρετήσει το Χριστό και να το ανακοινώσει στους μαθητές.

    Γίνε Πέτρος ή Ιωάννης. Σπεύσε στον τάφο, τρέχοντας μαζί ή προπορευόμενος, συναγωνιζόμενος τον καλό συναγωνισμό. Κι αν σε προλάβει στην ταχύτητα, νίκησε με το ζήλο σου, όχι παρασκύβοντας στο μνημείο, αλλά μπαίνοντας μέσα. Κι αν σαν Θωμάς χωρισθείς απ' τους συγκεντρωμένους μαθητές, στους οποίους εμφανίζεται ο Χριστός, όταν τον δεις, μην απιστήσεις. Κι αν απιστήσεις, πίστεψε σ' αυτούς που στο λένε.

    Κι αν ούτε και σ' αυτούς πιστέψεις, δείξε εμπιστοσύνη στα σημάδια των καρφιών. Αν κατεβαίνει στον Άδη, κατέβα μαζί Του. Γνώρισε και τα εκεί μυστήρια του Χριστού, ποιο είναι το σχέδιο της διπλής καταβάσεως, ποιος είναι ο λόγος της: απλώς σώζει τους πάντες με την εμφάνιση Του ή κι εκεί ακόμα αυτούς που τον πιστεύουν;

Του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΛΟΥΚΑ: Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

    10 θεραπεύτηκαν και οι 9 το ξέχασαν. Ένας όμως "ἰδὼν ὅτι ἰάθη... έπεσεν ἐπί πρόσωπον παρά τούς πόδας αὐτοῦ (του Ιησού) εὐχαριστῶν αυτῷ". Επέστρεψε για να μας δώσει ένα μεγάλο μάθημα: Να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ! Να λέμε: "Ναι, εσύ με βοήθησες, δεν σε ξεχνώ, πάντα θα σε θυμάμαι και θα προσεύχομαι για σένα".

    Στον/στην σύζυγό μας, στην οικογένειά μας, στους γονείς μας και στους παππούδες μας, στους δασκάλους μας, στους φίλους μας, στον πνευματικό μας πατέρα, τον Ιερέα, ακόμα και σ' αυτούς που μας αδίκησαν. Σ' όλους αυτούς λέμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ".

    Αλλά το μεγαλύτερο ευχαριστώ το λέμε στον Θεό, που μας τα έδωσε όλα αυτά γιατί ο Θεός δεν ξεχνάει, φροντίζει το πλάσμα Του, το αγαπά, του δίνει καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε στιγμή αμέτρητες ευλογίες στην ζωή του. Αυτό το ανάγνωσμα είναι εικόνα της πραγματικότητας: πάντα οι ελάχιστοι θυμούνται και ευχαριστούν τον Θεό για όλα! Αυτοί οι ελάχιστοι καλούμαστε πολλοί!

Ξένος αλλά ευγνώμων!

π.Θ.Χ.

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ & ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ

    «Να μην δεχτείς ποτέ δανειστή που σε πολιορκεί. Να μην ανεχθείς ποτέ να σε αναζητούν, για να βρουν τα ίχνη σου και να σε συλλάβουν σαν άλλο θήραμα (οι τοκογλύφοι). Το δάνειο είναι η αρχή του ψεύδους∙ είναι αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης και επιορκίας. Άλλα λέει εκείνος που δανείζεται και άλλα εκείνος που δανείζει… Είσαι φτωχός τώρα, αλλά ελεύθερος. Όταν δανειστείς, όχι μόνο δεν θα πλουτίσεις, αλλά θα χάσεις και την ελευθερία σου…

    Η φτώχεια δεν φέρνει καμιά ντροπή. Γιατί, λοιπόν, να προσθέτουμε στον εαυτό μας την ντροπή του δανείου; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματά του με άλλο τραύμα, ούτε θεραπεύει το ένα κακό με άλλο κακό, ούτε επανορθώνει την φτώχεια με τόκους. Είσαι πλούσιος; Μη δανείζεσαι. Είσαι φτωχός; Μη δανείζεσαι».

    Πηγή: Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. και περί τοκιζόντων», 2 ΕΠΕ 5, 78-80

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου γεννήθηκε το 1547 στο χωριό Αιγιαλός. Οι ευσεβείς, εύποροι και αριστοκράτες γονείς του Μώκιος και Παυλίνα τον μεγάλωσαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Μάλιστα φρόντισαν να είναι ανάδοχός του ο άγιος Γεράσιμος, ο ονομαστός ασκητής και άγιος.

Ιδιαίτερα φρόντισαν να πάρει εκκλησιαστική παιδεία. Έμαθε αρχαία ελληνικά, λατινικά και ιταλικά.

Ήδη έφηβος ήταν καταρτισμένος θεολόγος, όπως φαίνεται από το νεανικό του θεολογικό έργο υπομνήματα στον Γρηγόριο το Θεολόγο.

Σε ηλικία είκοσι ετών έχασε τους γονείς του. Η ως τότε ζωή του, εμποτισμένη με την ευσέβεια, την ασκητικότατα και τη θεολογική παιδεία, τον οδήγησαν να πάρει την απόφαση να γίνει μοναχός.

Μοίρασε την μεγάλη περιουσία του στους φτωχούς και εκάρη μοναχός στην περίφημη Μονή Στροφάδων, παίρνοντας το όνομα Δανιήλ.

Εκεί αφιερώθηκε στην προσευχή, την άσκηση, τη μελέτη των αγίων γραφών και την κάθαρση των παθών. Σε δύο μόλις χρόνια έγινε ηγούμενος της Μονής.

Ένα χρόνο μετά θα χειροτονηθεί πρεσβύτερος, παρά τη θέλησή του, από τον μητροπολίτη Κεφαλληνίας και Ζακύνθου Θεόφιλο. Το 1577 αποφάσισε να πάει στους Αγίους Τόπους να προσκυνήσει τα ιερά προσκυνήματα και ιδιαίτερα τον Πανάγιο τάφο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Πέρασε από την Αθήνα να πάρει την ευλογία του επισκόπου Νικάνορα, ο οποίος εκτιμώντας την ευσέβεια, τον εκκλησιαστικό του ζήλο και τη μόρφωσή του τον πρότεινε να χειροτονηθεί επίσκοπος της χηρεύουσας επισκοπής Αιγίνης.

Συμφώνησε μαζί του και ο Πατριάρχης Ιερεμίας, και παρά τη θέλησή του, χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Αιγίνης και τότε πήρε το όνομα Διονύσιος. Το έργο τους ως αρχιεπίσκοπος Αιγίνης υπήρξε σημαντικότατο, από άποψη ποιμαντικής και κοινωνικής ευποιίας.

Έγινε ο στοργικός πατέρας όλου του ποιμνίου του, ο οποίος φρόντιζε για την πνευματική του προκοπή και την ανακούφιση από τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής.

Όμως ο προσωπικός του ασκητικός αγώνας και το ακατάπαυτο ποιμαντικό του έργο κλόνισαν σοβαρά την υγεία του, ώστε να μη μπορεί να ασκήσει την υψηλή επισκοπική του διακονία.

Το 1579 ζήτησε με επιστολές τους στον Οικουμενικό Πατριάρχη και το Μητροπολίτη Αθηνών να δεχτούν την παραίτησή του από την επισκοπή και να του επιτρέψουν να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ζάκυνθο, να ζήσει ως απλός μοναχός.

Ο Πατριάρχης αποδέχτηκε την παραίτησή του, όμως τον προχείρισε χωρεπίσκοπο Ζακύνθου. Αλλά η επιστροφή του στη Ζάκυνθο δημιούργησε έχθρες στο περιβάλλον του επισκοπικού περιβάλλοντος.

Κάποιοι μάλιστα τον συκοφάντησαν στον τότε τοπικό ηγεμόνα Νικόλαο Δαπόντε για υπέρβαση εξουσίας και ανατρεπτική δράση, ο οποίος ζήτησε την παραίτησή του από τα καθήκοντά του.

Ο ταπεινός άγιος δέχτηκε με ευχαρίστηση και ανακούφιση την παραίτηση, για να μην προκληθούν εξαιτίας του σχίσματα και έχθρες και αποσύρθηκε στην αγαπημένη του Μονή να ζήσει ως απλός μοναχός. Με προσευχή, νηστείες και αγρυπνίες διερχόταν το υπόλοιπο του βίου του, καθαρίζοντας και αγιάζοντας τον εαυτό του.

Εκεί όμως του συνέβη το απροσδόκητο. Κατέφυγε κάποτε ένας καταδιωκόμενος από τις αρχές φονιάς. Ο άγιος τον δέχτηκε με καλοσύνη και ύστερα από ερωτήσεις έμαθε ότι το θύμα ήταν ο αδελφός του Κωνσταντίνος Σιγούρος! Δεν τον κατέδωσε, τον έκρυψε με πόνο ψυχής και άφθαστου ψυχικού μεγαλείου.

Φρόντισε όμως να τον μεταπείσει και να μετανοήσει για τη θανάσιμη αμαρτία που διέπραξε! Η πράξη του αυτή θα μείνει ως αιώνιο παράδειγμα βίωσης της χριστιανικής αρετής της ανεξικακίας!

Στα τέλη της ζωής του αποσύρθηκε στη Μονή της Θεοτόκου Αναφωνήτριας, όπου δεχόταν πλήθος ανθρώπων για να εξομολογηθούν και να παρηγορηθούν από τις σοφές συμβουλές του.

Στις 17 Δεκεμβρίου του 1622 παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Κυρίου, τον Οποίο αγάπησε και υπηρέτησε πιστά σε όλη του τη ζωή.

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΣΚΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

    Ο πρώτος άνθρωπος ζούσε μία κατά φύσιν κατάσταση με ζωντανή την προοπτική στο υπέρ φύσιν. Υπήρχε κοινωνία Θεού και ανθρώπων, αγάπη και αγνές σχέσεις μεταξύ των πρωτοπλάστων, συνεργασία με τα ζώα, σεβασμός και προστασία του περιβάλλοντος, απόλαυση του μεγαλείου του Θεού. Μπορούσε να κάνει ότι θέλει, εκτός από το να φάει από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού, γιατί έτσι θα χάσει την προοπτική της αιώνιας ζωής. Γιατί; Γιατί ο Θεός δίνει την εντολή της νηστείας στον άνθρωπο; Για να καταλάβει ο άνθρωπος ότι η ελευθερία του ανθρώπου δεν είναι ένα δεδομένο γεγονός αλλά δώρο του Θεού!

    Ο διάβολος όμως, που ήταν Αρχάγγελος του Θεού, ο Αρχάγγελος Εωσφόρος με την διακονία να ανατείλει και να δύει τον Ήλιο και εξέπεσε με το αγγελικό του τάγμα εξαιτίας του εγωισμού, της υπερηφάνειας και της αλαζονείας του, φθόνησε αυτήν την παραδείσια κατάσταση του ανθρώπου και θέλησε να διαβάλει τον Θεό μέσα στον άνθρωπο και να προέλθει η πτώση του. Και το πέτυχε, με την ανυπακοή του ανθρώπου, με την παράβαση της εντολής της νηστείας. Έτσι, ο άνθρωπος αποξενώνεται, διακόπτει την σχέση του με τον Θεό, προκαλώντας ρήγμα, διαστρέφεται ο τρόπος σκέψης και ζωής του ανθρώπου, μπαίνει η αμαρτία, η πονηριά, το μίσος, η αρρώστια, ο θάνατος.

    Άρα, ο άνθρωπος αμαυρώνει το κατά φύσιν, διακόπτει την πορεία του προς το υπέρ φύσιν και καταπίπτει στην πάρα φύσιν κατάσταση.

    Μέχρι που ήρθε ο Χριστός, για να αναγεννήσει τον άνθρωπο, να ανακαινίσει την δημιουργία, να φανερώσει το μυστήριο της Εκκλησίας ως το Σώμα Του, ως κοινωνία προσώπων προς τελείωσιν για να απολαύσουμε όλοι την υιοθεσία του Θεού, να ξαναγίνουμε δηλαδή και πάλι παιδιά Του!

ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

    Πέτρα καρτερίας και στύλος της υπομονής. Υπέμενε καρτερικά και αγόγγυστα πολλές θλίψεις και πολλά βάσανα στον βίο του. Ο Ευστάθιος ονομαζόταν Πλακίδας και ήταν ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, ειδωλολάτρης αλλά άνθρωπος με αγαθή καρδιά. Έκανε πολλές φιλανθρωπίες.

    Σύμφωνα με την παράδοση, μία ημέρα καθώς κυνηγούσε ένα ελάφι, είδε στα κέρατά του να φέρει σταυρό και άκουσε μία φωνή που τον καλούσε να γίνει χριστιανός. Με αυτό το όραμα πίστεψε στον αληθινό Θεό και βαπτίστηκε χριστιανός με το όνομα Ευστάθιος. Χριστιανοί βαπτίστηκαν και η γυναίκα του Τατιανή, που έλαβε το όνομα Θεοπίστη και τα δύο παιδιά του που έλαβαν τα ονόματα Αγάπιος και Θεόπιστος. Όμως, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα έχασε τα πάντα. Τα υπέμενε όλα με δύναμη, με καρτερία, με υπομονή.

    Η υπομονή είναι βασική αρετή με την οποία οικοδομούμε τη ζωή μας. Η ζωή των Αγίων μας δεν είναι εύκολη. Το μαρτύριο του Αγίου Ευσταθίου δίδει το μήνυμα πως η ζωή μας είναι ζωή με βάσανα, με μαρτύρια, με δυσκολίες. Ο Άγιος(με την οικογένεια του) βασανίστηκε μέχρι θανάτου και μαρτύρησε, αφού αρνήθηκε να προσκυνήσει και πάλι τα είδωλα, όπως τους ζητήθηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Ο Θεός επιτρέπει τις δυσκολίες και τα βάσανα στη ζωή μας. Η παραδοξότητα του Θεού στους ανθρώπους και στους Αγίους. Ο Άγιος ήταν στρατιωτικός, ένας ικανότατος αξιωματικός. Όλες οι τάξεις των ανθρώπων είναι στην χορεία των Αγίων της Εκκλησίας μας. Ας μας εμπνέει το μέγιστο παράδειγμα του Αγίου Ευσταθίου, η υπομονή.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Κάποτε ο Υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης δήλωσε: «Δεν θεωρώ ότι η ασπίδα μου είναι αν κάνω τον Σταυρό μου εν παρατάξει κάθε πρωί». Για εμάς όμως ο Σταυρός είναι το σύμβολο μας, είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της αγάπης, το όργανο σωτηρίας του ανθρώπου, η υπέρτατη θυσία του Θεανθρώπου Σωτήρα για το πλάσμα Του, ο φωτεινός οδοδείκτης στο πέλαγος της ζωής, η προστασία μας και το όπλο μας στις επιθέσεις του πονηρού και των παθών.

Το "εν παρατάξει"... Η συγκέντρωση των μαθητών για πρσευχή φανερώνει την κοινή σύναξη των μαθητών για να ζητήσουν την ευλογία της ημέρας τους και την φώτισή τους από τον Θεό. Δεν μου επιβάλει κανένας νόμος την προσευχή, αλλά εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να στηρίξω την ελπίδα μου στον Πλάστη και Πατέρα μου, να νιώσω την σιγουριά και την ασφάλεια σε χέρια που με αγαπούν, να εμπιστευθώ την ζωή μου στον Θεό, να γεμίσω από χαρά και χάρη, να οξυγονωθεί η ψυχή μου.

Ο Χριστός και η Ελλάδα είναι ριζωμένα στον πολιτισμό μας, στην παράδοση μας, στην καρδιά μας!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

«Η πρώτη χριστιανική αρετή είναι η ταπεινοφροσύνη. Επάνω στην ταπεινοφροσύνη, σαν σε γερό θεμέλιο, έχτισαν οι Άγιοι όλη τους την αρετή. Ταπεινοφροσύνη βέβαια δεν είναι η κακομοιριά ή, όπως λένε σήμερα οι παιδαγωγοί, το συναίσθημα κατωτερότητος.

Ταπεινοφροσύνη είναι η μικρή ιδέα, που κανείς πρέπει να έχει κάθε φορά για τον εαυτό του και η σκέψη πως έπρεπε και μπορούσε να είναι καλύτερος.

Η ταπεινοφροσύνη είναι η προϋπόθεση για να γίνει κανείς καλύτερος, η βάση δηλαδή της προκοπής και της προόδου. Γιατί, αν δεν έχει κανείς σωστή γνώμη για τον εαυτό του, αν δεν ξέρει και δεν παραδέχεται πως είναι ακόμη χαμηλά, δεν πρόκειται ποτέ να ανεβεί ψηλότερα. «Ο ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται»» είπε ο Κύριος. «Μακάριος ὁ τὸν βίον ἔχων υψηλόν, ταπεινὸν δε τὸ φρόνημα» είπε ο Άγιος Νείλος.

Απόσπασμα από τον «Μικρό Συναξαριστή», μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης κυρού Διονυσίου Ψαριανού, 1980.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «ΑΠΟ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ ΜΟΥ»

«Ο Θεός συγχωρεί εκείνους που συγχωρούν. Το μεγάλο μάθημα της ανεξικακίας και της συγγνώμης το δίδαξε ο Ιησούς Χριστός με την παραβολή του άσπλαχνου δούλου. [...] Για να τοποθετηθούμε ορθά και δίκαια απέναντι στον Θεό, πρέπει να ξεκινήσουμε από εκείνο που λέει ο Απόστολος Ιάκωβος, ότι «πολλὰ πταίομεν ἅπαντες». Όταν βάλεις αυτό καλά στο μυαλό σου και καταλάβεις πως είσαι και εσύ άνθρωπος αμαρτωλός, τότε βλέπεις πως δεν είναι τόσο μεγάλα τα αμαρτήματα, που σε χωρίζουν από τον αδελφό σου. [...]

Κάθε φορά, που τυχόν ο αδελφός μου με βλάπτει και μου ζητάει να τον συγχωρήσω, έχω χρέος, μα και συμφέρον, να το κάμω, για να συναντήσω και εγώ κάποτε τον Θεό έτοιμο να με συγχωρήσει. Για να διδάξει αυτό το πράγμα, ο θείος Διδάσκαλος είπε την παραβολή, για να καταλήξει στο πολύ απλό και φυσικό συμπέρασμα, και να πεί. Μην περιμένετε κάτι καλύτερο για σας από εκείνο που βρήκε ο κακός και άσπλαχνος δούλος, αν δεν συγχωρείτε ο ένας τον άλλον από την καρδιά σας, «ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν».

«Λόγος Οικοδομής», μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης κυρού Διονυσίου Ψαριανού, 1980. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΥΙΟΝ»

«Όσοι έχουν παιδιά μπορούν να καταλάβουν τον πόνο εκείνου του πατέρα, που πλησίασε τον Ιησού Χριστό και τον παρακάλεσε για το άρρωστο παιδί του. Μια αρρώστια του παιδιού είναι πάντα μεγάλη δοκιμασία για τους γονείς, και μάλιστα όταν αυτή η αρρώστια είναι ανίατη. [...] 

Η μεγάλη τιμή, που έδωκε ο Θεός στον άνθρωπο, είναι ότι τον κάλεσε συνεργό του στο μεγάλο και δημιουργικό έργο της διαδοχής του γένους των ανθρώπων. Κανένα από τα έργα του ανθρώπου δεν είναι τόσο ιερό και σπουδαία, όσο η γέννηση παιδιών. Η «ἔννομος συζυγία καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιία». [...] Γεννήθηκε άνθρωπος στον κόσμο! Τι άλλο παραπάνω απ΄ αυτό; Ένας νέος άνθρωπος ήρθε στο σπίτι, ένα καινούργιο μέλος προστέθηκε στην οικογένεια, μία έμψυχη ύπαρξη, ένα πρόσωπο, με την θέση του στον κόσμο και τα δικαιώματά του, με την ευθύνη του και τον προορισμό του. [...] Οι γονείς έχουν χρέος να φροντίσουν για την παιδεία και για την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών τους, αλλά πριν απ΄ αυτά και μαζί με αυτά να τα αναθρέψουν μέσα στο σπίτι με τον λόγο και με το παράδειγμά τους. Μάλιστα, η μητέρα έχει το μέγα προνόμιο, μαζί με το γάλα και το αίμα της, να ποτίσει το παιδί της με την ευσέβεια και τον φόβο του Θεού.

Κάθε μητέρα και κάθε πατέρας, μέσα στους τόσους κινδύνους, που διατρέχουν τα παιδιά τους σήμερα, να πάρει το παιδί του και να ζητήσει την προστασία και την προκοπή κοντά στον Ιησού Χριστό, με τα ίδια εκείνα λόγια: «Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν».

«Λόγος Οικοδομής», μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης κυρού Διονυσίου Ψαριανού, 1980.

«Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ», ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

«Παρεδόθη ὁ Κύριος, ἀδελφοί μου, εἰς τὰς χεῖρας τῶν παρανόμων Ἑβραίων· ὑβρίσθη, ἐδάρθη, ἐσταυρώθη κατὰ τὸ ἀνθρώπινον· Τὴν Μεγάλην Τετάρτην ἐπωλήθη ὁ Κύριος καὶ τὴν Μεγάλην Παρασκευὴν ἐσταυρώθη. Πρέπει καὶ ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ νὰ νηστεύωμεν πάντοτε, μὰ περισσότερον τὴν Τετάρτην, διότι ἐπωλήθη ὁ Κύριος καὶ τὴν Παρασκευήν, διότι ἐσταυρώθη. Ὁμοίως ἔχομεν χρέος νὰ νηστεύωμεν καὶ τὰς Τεσσαρακοστάς, καθὼς ἐφώτισεν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τοὺς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐνομοθέτησαν νὰ νηστεύωμεν, διὰ νὰ νεκρώνωμεν τὰ πάθη καὶ νὰ ταπεινώνωμεν τὸ σῶμα, καὶ μάλιστα μὲ τὰ ὀλίγα ζῶμεν μὲ εὐκολίαν. Ἐγὼ ἠμπορῶ νὰ ζήσω μὲ 100 δράμια ἄρτου· ἐκεῖνα τὰ εὐλογεῖ ὁ Θεός, διότι εἶνε ἀναγκαῖα· καὶ ὄχι νὰ τρώγωμεν 110· ἐκεῖνα τὰ 10 τὰ καταρᾶται, διότι εἶνε χαράμι· εἶνε ἐκείνου ὁποὺ πεινᾶ (45). Φυλάγετε αὐτὰς τὰς τέσσαρας Τεσσαρακοστάς, χριστιανοί μου; Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε; Ἂν εἶσθε χριστιανοί, πρέπει νὰ τὰς φυλάγετε· μάλιστα τὴν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν».

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

«Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ χαιρώμεθα πάντοτε, μὰ περισσότερον τὴν Κυριακήν, ὁποὺ εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακὴν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νὰ ἀναστήση ὅλον τὸν κόσμον.

Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἐργαζώμεθα τὰς ἓξ ἡμέρας διὰ ταῦτα τὰ μάταια, γήϊνα καὶ ψεύτικα πράγματα, καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, τὴν ψυχήν μας ὁποὺ εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὄχι νὰ πολυτρώγωμεν, νὰ πολυπίνωμεν καὶ νὰ κάμνωμεν ἁμαρτίας· οὔτε νὰ ἐργαζώμεθα καὶ νὰ πραγματευώμεθα τὴν Κυριακήν.

Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὁποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶνε ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν· καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Θεὸς παράκαιρα, ἢ τὴν γυναῖκα σου, ἢ τὸ παιδί σου, ἢ τὸ ζῶόν σου ψοφᾶ, ἢ ἄλλον κακόν σου κάμνει.

Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθετε κανένενα κακόν, μήτε ψυχικὸν μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁποὺ εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεόν. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; Τὴν φυλάγετε τὴν Κυριακήν; Ἂν εἶσθε χριστιανοί, νὰ τὴν φυλάγετε».

«ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ», ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

«Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεός, ἀδελφοί μου, ὁ γλυκύτατος αὐθέντης καὶ Δεσπότης, ὁ ποιητὴς τῶν Ἀγγέλων καὶ πάσης νοητῆς καὶ αἰσθητῆς κτίσεως, παρακινούμενος ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν πολλήν του ἀγαθότητα ὁποὺ ἔχει εἰς τὸ γένος μας, σιμὰ εἰς ἄπειρα χαρίσματα ὁποὺ μᾶς ἐχάρισε καὶ μᾶς χαρίζει καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν καὶ ὥραν καὶ στιγμήν, ἐκαταδέχθη καὶ ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀπὸ τὰ καθαρώτατα αἵματα τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, διὰ νὰ μᾶς κάμη νὰ ἔβγωμεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου, καὶ νὰ μᾶς κάμῃ υἱοὺς καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας του, νὰ χαίρωμεν πάντοτε εἰς τὸν παράδεισον μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ νὰ μὴ καιώμεθα εἰς τὴν κόλασιν μὲ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τοὺς διαβόλους».

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

«Ὁ πανάγαθος, ἀδελφοί μου, καὶ πολυέλεος Θεὸς εἶνε ἕνας, καὶ ὅποιος λέγει ὅτι εἶνε πολλοὶ θεοί, εἶνε διάβολος. Εἶνε δὲ καὶ Τριάς, Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα· μία φύσις, μία δόξα, μία βασιλεία, ἕνας Θεός. Εἶνε δὲ ἀκατάληπτος, Κύριος ἀνερμήνευτος, παντοδύναμος, ὅλος φῶς, ὅλος χαρά, ὅλος εὐσπλαγχνία, ὅλος ἀγάπη. Δὲν ἔχομεν κανένα παράδειγμα νὰ παρομοιάσωμεν τὴν Ἁγία Τριάδα, ἐπειδὴ καὶ δὲν εὑρίσκεται ἄλλο εἰς τὸν κόσμον.

Μὰ διὰ νὰ λάβη παραμικρὴν βοήθειαν ὁ νοῦς μας, φέρνουν μερικὰ παραδείγματα οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας. Σιμὰ εἰς τὰ ἄλλα μᾶς φέρνουν καὶ τὸν ἥλιον. Ὁ ἥλιος ἠξεύρομεν ὅλοι πὼς εἶνε ἕνας, ἕνας εἶνε καὶ ὁ Θεός· καὶ καθὼς ὁ ἥλιος φωτίζει τοῦτον τὸν κόσμον τὸν αἰσθητόν, οὕτω καὶ ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, φωτίζει τὸν νοητόν. Εἴπομεν, ἀδελφοί μου, πῶς ὁ ἥλιος εἶνε ἕνας, μὰ εἶνε καὶ τρία μαζί· ἔχει ἀκτίνας, ὁποὺ ἔρχονται εἰς τὰ ὄμματά μας ὡσὰν γραμμαί, ὡσὰν κλωσταί· ἔχει καὶ φῶς, ὅπου ἐξαπλώνεται εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Μὲ τὸν ἥλιον ὁμοιάζομεν τὸν ἄναρχον Πατέρα, μὲ τὰς ἀκτίνας τὸν συνάναρχον Υἱόν, καὶ μὲ τὸ φῶς τὸ ὁμοούσιον Πνεῦμα.

Εἶνε καὶ ἄλλος τρόπος νὰ καταλάβετε τὴν Παναγίαν Τριάδα. Πῶς; Νὰ ἐξομολογηθῆτε καθαρά, νὰ μεταλάβετε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια μὲ φόβον καὶ μὲ εὐλάβειαν, καὶ τότε θὰ σᾶς φωτίση ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νὰ καταλάβετε καλύτερα. Αὐτὴν τὴν Παναγίαν Τριάδα ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς καὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ δοξάζομεν καὶ προσκυνοῦμεν».

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ»

    «Με θάλασσα μοιάζει πραγματικά ο βίος των ανθρώπων. Με θάλασσα τρικυμισμένη, μέσα στην οποία πλέομε και βασανιζόμαστε από τα κύματα. [...]

    Όπως, όταν οι μαθητές θαλασσομαχούσαν, ο Διδάσκαλος προσευχόταν γι΄ αυτούς απάνω στο βουνό, έτσι κι όταν εμείς παλέβωμε για να νικήσουμε τους πειρασμούς της αμαρτίας και για να αντέξουμε στα φυσικά δεινά που μας κυκλώνουν «πάντοτε ζῶν καὶ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ... ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν», αναστήθηκε από τους νεκρούς, αναλήφθηκε στον ουρανό, κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα και μεσιτεύει πάντα για μας [...]

        Η αρετή δεν είναι κατόρθωμα μόνο του ανθρώπου αλλά είναι έργο της ανθρώπινης θελήσεως και της θείας χάρης. Ο Θεός θέλει και μπορεί και ξέρει τον τρόπο να σε σώσει. Θέλε και εσύ να σωθείς! Ο Ιησούς Χριστός «ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν», όταν εμείς περνάμε πλέοντας το πέλαγος του βίου και βασανιζόμαστε από τα κύματα «μέσον τῆς θαλάσσης».

Πηγή: «Λόγος Οικοδομής», μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης κυρού Διονυσίου Ψαριανού, 1980. 

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

«Συνεργασθείτε μαζί μου στόν έπαινό του, διηγούμενος ο καθένας και κάποια άλλη από τις αρετές του·

αυτοί που έχετε εξουσία, τον νομοθέτη,

οι κάτοικοι των πόλεων, τον πολιστή,

οι προϊστάμενοι του δήμου, την ευταξία,

αυτοί που ασχολούνται με τις ομιλίες, τον διδάσκαλο,

οι άγαμοι, τον νυμφαγωγό,

οι έγγαμοι, τον σύμβουλο,

οι μοναχικοί, τον αναπτερωτή,

οι κοινωνικοί, τον δικαστή,

οι αγράμματοι, τον οδηγό,

οι θεωρητικοί, τον θεολόγο,

οι ευθυμούντες, το χαλινάρι,

οι πενθούντες, τον παρηγορητή,

οι γέροντες την βακτηρία,

οι νέοι, τον παιδαγωγό,

οι φτωχοί, τον προμηθευτή,

οι πλούσιοι, τον οικονόμο.

Καλόν είναι να επαινέσουν και οι χήρες τον προστάτη, οι ορφανοί τον πατέρα, οι πτωχοί τον φίλο τους, οι ξένοι τον φιλοξενητή, τον αδελφό τους τα αδέλφια, οι ασθενείς τον ιατρό - όποια και να είναι η νόσος και η θεραπεία, οι υγιείς τον φύλακα της υγείας. Όλοι να αναζητήσουν αυτόν που γίνεται τα πάντα σε όλους για να τους κερδίσει όλους ή έστω τους περισσότερους»*.

* Από τον Επιτάφιο Λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τον φίλο του Μέγα Βασίλειο, Επίσκοπο Καισαρείας.

Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ

Οἱ Χριστιανοί ζοῦμε καὶ ἐνεργοῦμε ὡς μέλη ἑνὸς σώματος: τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ Ἐκκλησία, συγκροτεῖται καὶ φανερώνεται κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται ἡ Θεῖα Λειτουργία. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο καὶ σπουδαιότερο ἔργο ποὺ μπορεῖ νὰ πράξει ὁ ἄνθρωπος πάνω στὴν γῆ ἀπὸ τὴν Θεῖα Λειτουργία! Τὸ κέντρο τῆς ζωῆς ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Θεῖα Λειτουργία και ἡ μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπὸ τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων, τὴν Θεῖα Λειτουργία, γεννιοῦνται κι ἄλλα ἱερὰ μυστήρια ποὺ προσλαμβάνουν καὶ ἁγιάζουν τὸν ἄνθρωπο καὶ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς του. Τὰ μυστήρια δὲν περιορίζονται ἀριθμητικά, ἀλλὰ εἶναι κάθε ἱερὴ πράξη ποὺ συνδέει τὸν Θεὸ μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

Μυστήριο εἶναι καὶ ἡ Βάπτιση, δηλαδὴ ἡ εἴσοδος καὶ ὁ ἐγκεντρισμὸς ἑνὸς ἀνθρώπου στὴν Ἐκκλησία,

ὁ Γάμος, τὸ μπόλιασμα τοῦ ἔρωτα δύο ἀνθρώπων στὸν Θεό καὶ ἡ ἔνωσή τους σὲ ἕνα,

ὁ Ἁγιασμὸς καὶ τὸ Εὐχέλαιο, ἡ ποίηση τοῦ νεροῦ καὶ τοῦ ἐλαίου σὲ ἁγιαστικὸ καὶ θεραπευτικὸ μέσο,

ἡ Μετάνοια καὶ ἡ Ἐξομολόγηση, ἡ ἀνόρθωση ἀπὸ τὴν πτώση, ἡ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ πνευματικὴ ὡρίμανση ἀπὸ Πνευματικὸ πατέρα,

ἡ Κηδεία καὶ τὸ Μνημόσυνο, ἡ φροντίδα καὶ ἡ προσευχή μας γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας,

ἡ Κουρὰ, ἡ ἔνταξη ἑνὸς ἀνθρώπου στὴν μοναχικὴ πολιτεία,

ὁ Ἁγιασμὸς ἑνὸς σπιτιοῦ, ἑνὸς αὐτοκινήτου, ἑνὸς καταστήματος.

Μυστήριο εἶναι καὶ ἡ προσευχὴ, ἀκόμα καὶ ἡ ἔνδυση τοῦ ἐπιτραχηλίου ἀπὸ τὸν Ἱερέα. 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΛΕΕΙ "ΝΑΙ" ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Η Παναγία είναι το πρόσωπο που επέλεξε ο Θεός για να αναγεννήσει τον άνθρωπο και να του ανοίξει και πάλι την προοπτική της αιωνίου ζωής, για να συνδέσει ουρανό και γη.

Η Παναγία συμβολίζει τον άνθρωπο που λέει ΝΑΙ στον Θεό, που ελεύθερα δέχεται τον Θεό στην ζωή του, στην καρδιά του.

Ο Θεός μας αγαπά. Και περιμένει από μας να του ανοίξουμε την καρδιά μας για να μας κάνει καινούργιους.

Αυτό έκανε και η Παναγία.

π.Θ.Χ.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΜΑΣ!

Πολύ όμορφες οι εόρτιες ευχές και τα θεολογικά μηνύματα αλλά εάν δεν νιώσω τα Χριστούγεννα ως κάτι που αφορά εμένα, όλους μας, την ύπαρξή μας, την οντότητά μας, την ανθρώπινη φύση μας, το εσωτερικό κενό θα συνεχίσει να υπάρχει

Σήμερα γεννιέται ο Χριστός για να αποκαταστήσει στον άνθρωπο την χαμένη του ομορφιά. Για να καθαρίσει την αμαύρωση, το μουτζούρωμα της φύσης του ανθρώπου που του προκάλεσε η αμαρτία των πρωτοπλάστων. Για να χαρίσει στον άνθρωπο την προοπτική της αιώνιας ζωής, να μπορέσει να πετύχει τον σκοπό του: το δημιούργημα να βρει νόημα, σκοπό και ύπαρξη στον Δημιουργό Του Θεό. Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Βλέπει τον άνθρωπο να αποτυγχάνει από την αποστολή του, το καθ' ομοίωσιν και γίνεται άνθρωπος μέχρι σταυρικού θανάτου για να μας κάνει θεούς κατά χάριν!

Ημέρα ζωής, εορτή αναγέννησης, αφορμή χαράς και ελπίδας! Ζω τα Χριστούγεννα!

Το παρακάτω κείμενο του Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου ας μας προβληματίσει:

«Όσο και αν εμείς δεν Τον θέλουμε, Εκείνος έρχεται και μας χαρίζει προνόμια και δικαιώματα.

Μας το λέει αύριο ο Απόστολος Παύλος σαλπίζοντας τα οφέλη της Θείας Ενανθρώπισης.

Όταν σβήσουν τα φώτα τα εορταστικά, σαν πάψουν οι ευχές και τα κάλαντα, καθώς θα κλείσει η Εκκλησία τα υμνολογικά της βιβλία και προχωρήσει το ημερολόγιο στην επόμενη του Αγίου Δωδεκαημέρου περίοδο, ο άνθρωπος μπορεί να αναλογισθεί: γιατί συνέβησαν τότε τα γεγονότα της Βηθλεέμ τότε και γιατί τα ξαναζούμε εμείς σήμερα. Τι εξυπηρετεί η κατάσταση αυτή;

Χρειάζεται ανανέωση της μνήμης και επικαιροποίηση του μηνύματος που εκπέμπουν οι γιορτές, όχι για να περάσουμε καλά εμείς κάποιες ημέρες, αλλά για να ζήσουμε όλοι τέλεια και για πάντα.

Μας υιοθετεί ο Κύριος μέσα απ’ την φάτνη, μας χαρίζει το δικαίωμα να ζούμε ελεύθερα από τα δεσμά του διαβόλου και μας παρέχει το προνόμιο να Τον αναγνωρίζουμε, να Τον αποδεχόμαστε και να Τον προσφωνούμε ως Πατέρα. Αποκτήσαμε μαζί Του «οικογενειακή» σχέση. Μπορούμε να Του πούμε πλέον ότι θέλουμε στην προσευχή ως παιδιά στον λογικό Πατέρα. Παρά τις αποστασίες μας και τις αστοχίες μας τον αντικρίζουμε, του μιλάμε, του ζητάμε, Τον παρακαλούμε για ότι νομίζουμε ότι θα μας βελτιώσει την εδώ ζωή μας και ελπίζουμε στο έλεός Του και για την άλλη.

Όπως κάθε άνθρωπος έχει έναντι του φυσικού του πατέρα δικαιώματα, κατ’ αντιστοιχία έχουμε και εμπρός στον Θεό. Είναι το δικαίωμα μας κληρονομικά. Όχι υλικών αγαθών, αλλά άυλης προσφοράς. Να μας παρέχει την προστασία Του, την χάρη Του και το δικαίωμα της σωτηρίας. Έχουμε ελπίδα πλέον ότι ο αγώνας μας μπορεί να μην τον εκτιμήσουν, αξιοποιήσουν, επιβραβεύουν οι άνθρωποι∙ δεν θα συμπεριφερθεί όμως έτσι ο Κύριος. Είναι Θεάνθρωπος και μας δέχεται με τα πλεονεκτήματα- χαρίσματα και τα μειονεκτήματα-αμαρτήματα που φέρουμε. Αυτά είναι τα προνόμια και τα δικαιώματα που απορρέουν από την αυριανή γιορτή.

Ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα έρθει, ήρθε ο κατάλληλος χρόνος και εκπλήρωσε ότι είχε προείπει ποικιλότροπα. Από την απόφασή Του αυτή είμαστε εμείς οι κερδισμένοι, ας αναλογισθούμε την ευθύνη μας και τις υποχρεώσεις μας. Η πίστη είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ορθώσουμε λόγο ειλικρίνειας, ικεσίας και παράκλησης και να λαμβάνουμε ευλογία, παρηγοριά και λύτρωση».

Η ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ

Κάθε φορά που η Εκκλησία εορτάζει μία σύλληψη, τιμά την θεόπλαστο δώρο της συνουσίας και της τεκνοποιίας. Δύο συλλήψεις εορτάζει η Εκκλησία: την μία στις 9 Δεκεμβρίου και είναι η σύλληψις της Αγίας Άννης και την δεύτερη στις 23 Σεπτεμβρίου και είναι η σύλληψις της Αγίας Ελισάβετ στον Τίμιο Πρόδρομο.

Η Εκκλησία τιμά τον γάμο και την οικογένεια και τα μεταποιεί και μεταμορφώνει σε φυτώρια αναδείξεως νέων χριστιανικών προσωπικοτήτων και εργαστήρια αγιότητος.

Στις 9 Δεκεμβρίου, τιμώντας την σύλληψη της Αγίας Άννης, λύονται τα δεσμά της ατεκνίας! Οι προσευχές, τα δάκρυα, ο πόνος, η αγωνία γίνονται θεία πραγματικότητα: Οι καταρράκτες της μήτρας της Θεοπρομήτορος διανοίγονται και η άκαρπος καρποφόρος αναδείκνυται! Η Παναγία κυοφορείται και πρόκειται να βλαστήσει στον κόσμο η σωτηρία!

Και δίνει το μήνυμα: "τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν".

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ο τρόπος σωτηρίας των Χριστιανών: Ο Χριστός πάντα θα σου απλώσει το χέρι Του, και θα το βρεις εκεί όταν εσύ θα απλώσεις το δικό σου και θα τον ζητήσεις. Και είναι εκεί γιατί αγωνίζεσαι να σηκώνεις τον σταυρό σου και να Τον ακολουθείς!

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

«Πεισθεὶς τῇ καλῇ συζύγῳ, τῶν Περσῶν τὸ φρόνημα καὶ τὸν φόβον Ἰάκωβε κατέπτυσας».

Μία σύζυγος που έσωσε τον άνδρα της από την παγίδα της ειδωλολατρίας. Μία σύζυγος που έφερε και πάλι τον άνδρα της στον Χριστό. Αυτός ο σύζυγος που πίστευε στον Χριστό αλλά για να ικανοποιήσει τον φίλο του Πέρση Βασιλιά μετεστράφη στα είδωλα, όχι μόνο συνήλθε από την πλάνη του ψεύδους, από την ζάλη της απωλείας, αλλά δέχθηκε ένα φρικτό μαρτύριο για τον Χριστό! Ακρωτηρίασαν όλα τα μέλη του σώματός του! Αυτός είναι ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης, του οποίου η Εκκλησία εορτάζει, 27 Νοεμβρίου, την μνήμη του!

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΘΕΪΑ

Του Διακόνου π. Θεοδώρου Χατζηευστρατίου.

    Άγιος Δημήτριος, ο λαμπρός νέος που αγάπησε τον Θεό, ο αγωνιστής, ο υπέρμαχος της πίστης και της Εκκλησίας, ο γενναίος στρατιωτικός και μάρτυρας, ο φαεινός λύχνος που διδάσκει, ο λαοφιλής Άγιος, που πρέπει να τον μιμηθούμε. Το μαρτύριο και ο θάνατος του για την πίστη αποτελεί υπέρτατη πράξη αληθινής αγάπης προς τον Κύριο.

    Τότε που η ειδωλολατρία, η νέα πίστη είχε αρχίσει να διεισδύει στην διοίκηση, στον στρατό του κράτους. Ο όχλος αρκούνταν να φωνάζει συνθήματα «για άρτον και θεάματα» αλαλάζοντας στις αρένες. Το κατάντημα του λαού όταν διαφθαρεί, όταν η ασυδοσία ονομάζεται πρόοδος και όταν η ασέβεια ονομάζεται πολιτισμός. Ο γενναίος στρατιώτης που σφραγίζει την ομολογία του με το αίμα. Και ήρθε η επιβεβαίωση: «εάν καταδίωξαν εμένα θα καταδιώξουν και εσάς».

    Τρανή απόδειξη της γνησιότητας της Εκκλησίας. Το σημερινό κείμενο του Ευαγγελίου μας μιλάει. Ο Ιησούς Χριστός δεν υπόσχεται τίποτα το εγκόσμιο. Ο Ιησούς Χριστός δεν κάνει οπαδούς. Οπαδούς κάνουν οι πρόεδροι των κομμάτων και των ποδοσφαιρικών ομάδων! Η Εκκλησία μας εξακολουθεί να διώκεται. Ζει ένα καινούργιο δράμα και υπάρχουν σύγχρονοι εχθροί που μισούν θανάσιμα την Εκκλησία, που υποστηρίζουν πως πρέπει να λείψει η Εκκλησία και ο Χριστός. Ανελέητος ο διωγμός κατά της Εκκλησίας.

    Υπάρχει νέα θρησκεία: η θρησκεία της αθεΐας. Ομοιάζουν οι καιροί μας με τους καιρούς των αρχαίων διωγμών. Σήμερα πολεμούν την Εκκλησία και βιώνουμε μια δυσάρεστη κατάσταση. Εμείς μένουμε σταθεροί. Δεν θα χαθεί η Εκκλησία που είναι πολιτεία και βασιλεία του Θεού. Οι Χριστιανοί θα δοκιμαστούν και θα κερδίσουν και αυτή την μάχη, έχοντας το αγωνιστικό φρόνημα και την γενναιότητα του Αγίου Δημητρίου.

ΠΙΣΤΗ & ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Του Διακόνου π. Θεοδώρου Χατζηευστρατίου.

    Η πίστη είναι θέμα καρδιάς, όχι λογικής. Όταν ανοίγουμε την καρδιά, τότε βιώνουμε την παρουσία του Θεού, τότε έρχεται το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα μας.

    Τότε, ο άνθρωπος ανακαλύπτει το νόημα της ζωής και καταλαβαίνει πως η θέωση είναι ο σκοπός της ζωής, γλυκαίνεται από την ιδέα και θέλει να αγωνιστεί.

    Θέλει να γίνει άνθρωπος του Θεού, μίμηση Χριστού σε λόγο και ζωή, να κάνει το Ευαγγέλιο πράξη, να ταυτίσει το θέλημά του με το θέλημα του Θεού. Με μία λέξη, να γίνει Άγιος! Διψάει για χαρά, για ζωή, για κοινωνία, για αθανασία. Και ξέρει πως αυτά θα τα βρει μόνο στον Δημιουργό του!

    Και σ' αυτήν την πορεία θέλει να έχει δίπλα του συνεχώς την Μητέρα του, την Μητέρα του Θεού και όλου του κόσμου, την Υπεραγία Θεοτόκο Μαρία γιατί αυτή έγινε «ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν».

ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ...

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει» λέει ο Όσιος Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.

Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.

Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.

Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.

Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.

Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.

Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.

Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

π. Λίβυος Παπαδόπουλος 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ... (2)

Η αγιότητα είναι ο σκοπός της υπάρξεως μας. Πλασθήκαμε για να γίνουμε άγιοι. Αυτό δεν θα πρέπει να το λησμονάμε. Η αποτυχία αυτής της πραγματώσεως αποτελεί τη μεγαλύτερη τραγωδία του άνθρωπου. Αξίζει να δούμε πως νοούμε και πως φανταζόμαστε την αγιότητα. Πως στεκόμαστε απέναντι της, πως την αντικρύζουμε και πως τη ζούμε. Πως μπορούμε να τη βρούμε και να τη χάσουμε, να τη χρησιμοποιήσουμε και ακόμη να την εκμεταλλευθούμε.

Η αγιότητα δεν είναι εξουθενωτική. Δεν εξαφανίζει η πανσθενουργή Θεία Χάρη την ανθρώπινη προσωπικότητα. Δεν ισοπεδώνει, εξομοιώνει, καταστρατηγεί κι εξαφανίζει την ιδιαιτερότητα της μοναδικότητος του ιερού ανθρωπίνου προσώπου. Οι άγιοι δεν είναι κατά κάποιο τρόπο τηλεκατευθυνόμενοι, δίχως δική τους ταυτότητα, προσωπικό χαρακτήρα και κάτι πάντα το ξεχωριστό. Δεν είναι καλούπι, χυτήριο, αγαλμάτων ψυχρών και πανομοιότυπων η αγιότητα.

Υπάρχει δυστυχώς μία λαθεμένη αντίληψη πολλών περί της αγιότητος και των αγίων. Το νέφος των αποστόλων, μαρτύρων, ομολογητών, όσιων, νεομαρτύρων είναι πλούσιο και ποικίλο. Ο μυροβόλος συναξαριστής έχει πάμπολλα παραδείγματα άγιων από τη Δύση, την Ανατολή, γυναικών, ανδρών, νέων και ηλικιωμένων, μορφωμένων και αμόρφωτων, επιστημόνων και αγραμμάτων, έγγαμων και άγαμων, κληρικών και λαϊκών, κλειστών και ανοιχτών τύπων και χαρακτήρων. Μη θέλουμε λοιπόν να τυποποιήσουμε την αγιότητα.

Η αγιότητα γενικά, ως κάτι ιερό και θειο, προκαλεί δέος και σεβασμό, θαυμασμό και γοητεία, αλλά και είναι συνυφασμένη με μύθο, υπερβολή και εξωπραγματικότητα. Ο άγιος θεωρείται εντελώς αποκομμένος από κάθε τι το κοσμικό. Η πηγή της αγιότητος, η αυτοαγιότητα και αυτοαγαθότητα είναι ο Θεός. Η μετοχή των πιστών στη θεία ζωή τους δίνει την αγιότητα. Με τον καιρό η αγιότητα κατεστάθη κάτι απόμακρο, δύσκολο, ακατόρθωτο, απομακρυσμένο από τις κοινωνίες των ανθρώπων, για ορισμένους, για τους κεκλημένους, για την αριστοκρατία του πνεύματος. Στην αγιότητα δόθηκε μία καθαρά ηθικιστική διάσταση και δεν χαρακτήριζε την ιδιότητα της ουσίας του χριστιανού.

Η αγιότητα σήμερα και από πολλούς χριστιανούς θεωρείται πρωτάθλημα, πρωταγωνιτισμός, υπερφυσικό κατόρθωμα, ανδραγάθημα και κατάκτηση ρεκόρ. Νομίζουν ορισμένοι ότι η αγιότητα έχει δυνατή φωτεινή επιγραφή, αστραποβόλο φωτοστέφανο και ζεί με τη διαφήμιση, τη διάχυση και τη φαντασμαγορική επίδειξη σημείων, λόγων κι έργων. Η αγιότητα όμως συνήθως αγαπά την αφάνεια, τη μυστικότητα, την αδοξία, το αδιαφήμιστο, τα δάκρυα, την απόσυρση, τη σιωπή, τη μετάνοια, την ταπείνωση. Η αγιότητα είναι δοτή, δώρο, μετοχή, κοινωνία με τον Πανάγιο Θεό και όχι κατορθωτή κι ανθρώπινο επίτευγμα.

Η αγιότητα είναι η αληθινή ισορροπία, η πραγματική υγεία, η ουσιαστική σχέση με τον Θεό. Η υπακοή στην εντολή του να γίνουμε άγιοι, όπως είναι Αυτός. Το θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός μας και η σωτηρία μας. Χριστιανός σημαίνει αυτός που αγαπά τον Χριστό καί βαδίζει ελεύθερα, αβίαστα, φιλότιμα, πρόθυμα και πρόσχαρα την οδό του αγιασμού. Ακόμη και οι χριστιανοί την αγιότητα θεωρούν ξένη, περασμένη, περιορισμένη σε μονές και ναούς. Οι άγιοι γίνονται αγαπητοί απλά για να περνάμε καλά και να μας δίνουν ότι τους ζητάμε για μία αρκετά άνετη ζωή…

Αγιότητα σημαίνει ν’ ακολουθείς τον Χριστό και στη Γεθσημανή και στον Γολγοθά. Ο Χριστός δεν είναι μόνο του Θαβώρ και του Κενού Μνημείου, των θαυμάτων και των δωρεών. Είναι και της σιγής της ερήμου, και της σιωπής, και των δακρύων. Αγιότητα ακόμη σημαίνει πλήρη και παντοτινή αποδοχή του όποιου θείου θελήματος. Αγιότητα είναι αληθινή αγάπη του σταυρού, απ’ όπου πηγάζει η αληθινή ζωή. Η αγιότητα θέλει υπομονή κι επιμονή, αυταπάρνηση, αυτοθυσία και ανιδιοτέλεια. Η αγιότητα δεν μεταδίδεται, δεν κερδίζεται με μόνο αναγνώσεις βιβλίων, μακρών συζητήσεων στα σαλόνια, μ’ ευχάριστες, ωραίες, καλές, άκοπες κι αδάπανες σκέψεις. Καλείσαι ξανά και κύρια να δώσεις αίμα για να λάβεις πνεύμα. Να παλέψεις και να νικήσεις το άγριο θηρίο της πολυκέφαλης υπερηφάνειας.

Η αγιότητα δεν μεταδίδεται και διά των ιερών μυστηρίων στους ανάξιους, τους ανέτοιμους, τους αμετανόητους, τους καυχώμενους μάλιστα για τις αμαρτίες τους. Δεν λειτουργούν μ ένα μαγικό τρόπο τ’ άγια μυστήρια. Χρειάζεται να επιθυμεί κανείς τη θεία χάρη, αλλά και να προετοιμάζεται και να εργάζεται συνεχώς ταπεινά γι’ αυτή. Ο άγιος νικά τη φιλαυτία, τη φιλοσαρκία, τη φιλοδοξία, με τη φιλοθεΐα, τη φιλανθρωπία, τη φιλαδελφία, τη φιλοτεκνία και τη φιλάρετη ζωή. Ολοι οι άγιοι είναι γνήσιοι ταπεινόφρονες και αγωνιστές. Το παράδειγμα τους αξίζει να εμπνέει όλους τους χριστιανούς. Οι άγιοι ήταν σαν κι εμάς. Ορισμένοι μάλιστα, παλαιότεροι και σύγχρονοι, και σε αρκετά πιο δύσκολες θέσεις από εμάς. Ασθενείς, πτωχοί, ταλαιπωρημένοι, κατηγορούμενοι, συκοφαντημένοι, εξορισμένοι, κυνηγημένοι και αδικημένοι. Οι άγιοι, κατά τον μακάριο Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το πραγματούμενο ανά τους αιώνες ευαγγέλιο, ο επεκτεινόμενος Χριστός. Ο κάθε άγιος αποδείκνυε τη θεότητα του Χριστού. Μας αποδείκνυε κατά κάποιο τρόπο την παρουσία του ζώντος Θεού στο παρόν.

Η αγιότητα είναι ελευθερία, τόλμη, αγάπη, ταπείνωση. Είναι υπέρλογη. Δεν μετριέται, δεν ζυγίζεται, δεν κατανοείται εύκολα, δεν υπολογίζεται και ορίζεται με τ’ ανθρώπινα μέτρα. Οι άγιοι κατανοούν τους αγίους. Οι άγιοι μπορούν να βιογραφήσουν καλύτερα τους αγίους. Οι πιστοί διαισθάνονται την αγιότητα, τη σέβονται και την ευλαβούνται. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η αποδοχή ενός αγίου γίνεται από το εκκλησιαστικό πλήρωμα.

Ο άγιος αποκτά νου Χριστού, άγεται από το Άγιον Πνεύμα και μερικές φορές ένας αμύητος μπορεί να τον παρεξηγήσει ή και να σκανδαλισθεί μαζί του. Ένας άγιος μπορεί να ᾽ναι και παχύς, να γράφει ή να μιλάει πολύ, να είναι βαριά ασθενής. Ένας άγιος δεν έχει όλα τα χαρίσματα μαζί. Δεν τα γνωρίζει οπωσδήποτε όλα. Ακόμη κι ένα αποδεδειγμένο χάρισμα, που έχει, δεν λειτουργεί παντού και πάντοτε. Ένα άγιο τον πλησιάζουμε ταπεινά και δίχως προϋποθέσεις και απαιτήσεις. Ενας υπερήφανος δυσκολεύεται πλησιάζοντας ένα άγιο.

Οι άγιοι είναι απαραίτητοι στη ζωή μας. Οι άγιοι συντηρούν τον κόσμο. Ο κόσμος υπάρχει γιατί οι προσευχές των αγίων επιμηκύνουν το έλεος του Πανάγαθου Θεού. Είναι καλό λοιπόν να συναντάμε άγιους κι έχουμε πολλά να ωφεληθούμε. Ομως θα ωφεληθούμε πραγματικά αν τους πλησιάζουμε καθώς πρέπει.

Η αγιότητα είναι ανοιχτός κήπος με διάφορα ευώδη άνθη. Δεν καλλιεργείται στό θερμοκήπιο. Τα άνθη της είναι πολύχρωμα, πανευώδη και μυρίων ευωδιών. Τα τίμια λείψανα των άγιων δεν έχουν την ΐδια ευωδία. Η ποικιλία των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος εμπνέει διάφορες ζωές. Δεν αποκλείεται κανένας από την αγιότητα. Οποιος αγαπήσει πολύ τον Χριστό και την αγάπη του δείξει έμπρακτα, ταπεινωθεί και αγωνισθεί, αγιάζει, χαριτώνεται, φωτίζεται.

Το ευαγγέλιο ξεκαθαρίζει καλά τα πράγματα. Μας παρουσιάζει τον Φαρισαίο άψογο, ηθικό, ειλικρινή, μελετηρό, εκκλησιαζόμενο, προσευχόμενο, αλλά όχι σωζόμενο. Η ηθική του τελειότητα δεν τον λυτρώνει τελικά. Εχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Θεωρεί τον εαυτό του κέντρο της πνευματικότητος. Η ηθική του τον καταδικάζει. Ο τελώνης είναι φταίχτης, άδικος, αμαρτωλός, παραβάτης της ηθικής. Μετανοεί ειλικρινά, ταπεινώνεται γνήσια και σώζεται.

Άγιος δεν είναι όποιος κάνει θαύματα, αλλά όποιος έχει αληθινή αγάπη και γνήσια ταπείνωση. Έχουμε αγίους που δεν έκαναν θαύματα. Έχουμε κάποιους που έκαναν θαύματα, αλλά δεν είναι άγιοι. Η αγιότητα υπάρχει μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Άγιος τελικά όμως είναι αυτός που αγαπά πολύ τον Θεό και τα πλάσματα του, που ενώνεται μαζί του, θεώνεται. Η αγιότητα μπορεί να ᾽ναι κρυμμένη πολύ κοντά μας· στην υπομονή της ασθένειας μας, του δύσκολου συζύγου μας, του ζωηρού παιδιού μας, του ανικανοποίητου εαυτού μας, πάντα στη σκιά του σταυρού, της Εκκλησίας μας, στη δρόσο του Αγίου Πνεύματος. Η αγιότητα είναι για όλους μας. Αυτή είναι η μόνιμη προτροπή της Εκκλησίας μας. Μόνο εντός της σωζόμαστε, λυτρωνόμαστε, αναπαυόμαστε.

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει», 2008