ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗ ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ...

Ο άνθρωπος στην ζωή του κάνει τις επιλογές του. Και οφείλει να ξέρει ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των επιλογών που κάνει. Μιλάμε συνεχώς για δικαιώματα αλλά έχουμε ξεχάσει τα δικαιώματα του Θεού. Τότε γιατί προσευχόμαστε: «δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου»;

Με αφορμή την επιλογή του, μακαριστού πλέον, δημοσιογράφου Αλεξάνδρου Βέλλιου να πεθάνει με μη υποβοηθούμενη ευθανασία γεννώνται κάποιες απορίες:

α) Πότε η παραίτηση από την ζωή θεωρείται επαινετή πράξη;

β) Είναι ανόητοι όλοι οι άλλοι που αγωνίζονται καθημερινά για να ζήσουν;

Είναι αναξιοπρεπείς οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες που ο καθένας δίνει τον δικό του αγώνα για ζωή αλλά και μας διδάσκουν τι είναι η πάλη για ζωή, να σηκώνεις τον δικό σου βαρύ σταυρό, ένας την αναπηρία όρασης, άλλος την κωφαλαλία, άλλος τα κινητικά προβλήματα;

Η μη υποβοηθούμενη ευθανασία, όσο και να το ωραιοποιούμε γλωσσικά, είναι μία καθαρή αυτοκτονία. Αφαιρώ σ΄ Αυτόν που μου δίνει την ζωή, που μου χαρίζει στον βίο τις αναρίθμητες ευλογίες καθημερινά, την δυνατότητα να μου πάρει την ζωή. Μόνος Ζωοδότης είναι ο Θεός και η Μόνη μου Ελπίδα και Ζωή είναι ο Χριστός, διότι ξέρουμε πως η ζωή δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζεται αιώνια! Μία "ένεση" γνωρίζουμε. Όχι αυτήν της μη υποβοηθούμενης ευθανασίας, όχι αυτή που θανατώνει, θάνατο αλλά αυτήν που δίνει ζωή αλλά και αθανασία και αυτή είναι η Θεία Κοινωνία που με ενώνει με τον Κύριο και Θεό μου και με την Εκκλησία, την κοινωνία των προσώπων συνανθρώπων μου.

π.Θ.Χ. - 10 Σεπτεμβρίου 2016