Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.
Σήμερα στην ευαγγελική περικοπή ακούσαμε τα πρόσωπα εκείνα που υπήρξαν κατά σάρκα πρόγονοι του Ιησού Χριστού. Ο Ισραήλ υπηρέτησε στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας ως ο "μεσίτης" λαός για την σωτηρία του κόσμου. Υπήρξε το φυτώριο από το οποίο βλάστησε το "ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας" το "ρόδον τὸ ἀμάραντον", το "εὔοσμον θυμίαμα", η Θεοτόκος Μαρία, από τη οποία "ἀνέτειλε ο Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης". Από ένα έθνος πηγάζει η σωτηρία για όλα τα έθνη, για όλο τον κόσμο.
Ο Θεός γίνεται άνθρωπος "ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν", δηλαδή για να γίνουμε και πάλι υιοί, παιδιά του Θεού, κατά χάριν θεοί. Ο Χριστός "ἐν τῷ προσώπῳ" Του, αποκαθιστά στον άνθρωπο την δυνατότητα του προορισμού του, ο οποίος δεν είναι ηθικός, να γίνουμε καλοί άνθρωποι δηλαδή ή καλοί Χριστιανοί, αλλά κατά χάριν θεοί, δηλαδή μιμητές Χριστού, Άγιοι. Σε κάθε περίπτωση, ο κάθε άνθρωπος δεν τοποθετείται σ΄ ένα καλούπι για να επιτύχει τον προορισμό του αλλά είναι ελεύθερο, μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο και μέσα από την δική του προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία, μέσα από τον δικό του χαρακτήρα και την δική του αποστολή, τις δικές του ατέλειες αλλά και χαρίσματα, τις δικές του αδυναμίες αλλά και προτερήματα μετέχοντας στον τρόπο ύπαρξης και ζωής του Χριστού ο οποίος χορηγείται δια του Αγίου Βαπτίσματος, ζώντας μέσα σε μία κοινωνία προσώπων, όχι τέλειων αλλά αμαρτωλών και ταυτόχρονα αγαπητών εν Χριστώ αδελφών, στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, εγκεντρισμένος στο μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και μέσα από την καλλιέργεια των αρετών, την βελτίωση του εαυτού του και τον πνευματικό του αγώνα βρίσκει τον δρόμο της σωτηρίας και του προορισμού του. Αγάπη, ταπείνωση, μετάνοια, συγχωρητικότητα, δοτικότητα, κένωση, προσφορά, θυσία δεν είναι λέξεις χωρίς περιεχόμενο ή αρετές ανεφάρμοστες αλλά σαρκώνονται και όλες βρίσκουν το νόημα και την πραγματοποίησή της στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός είναι Η Αγάπη, Η Ζωή, Η Ελευθερία, Το Φως.
Ο άνθρωπος, όμως, μπροστά σ΄ αυτήν την νέα πραγματικότητα, θεωρεί το κάλεσμα του Χριστού πρόκληση. Διότι, ποιος προτίθεται να αγαπήσει; Ποιος θέλει να μιλάει για θυσία; Ποιος επιθυμεί να αποβάλει τον εγωισμό του; Ποιος διατίθεται να δώσει και να αφήσει την καλοπέρασή του για τον άλλον; Και πανικοβάλλεται σαν τον Ιωσήφ που ήθελε "λάθρα ἀπολῦσαι" την μνηστή του Μαρία επειδή νόμιζε πως το παιδί που έφερε στα σπλάγχνα Της ήταν αποτέλεσμα απάτης. Ο Ιωσήφ όμως, μετά την εμφάνιση του Αγγέλου στο όνειρό του όπου τον προτρέπει να κρατήσει την Μαρία για μνηστή του γιατί το βρέφος που θα γεννήσει "ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου" και να του δώσει το όνομα Ιησούς που σημαίνει Σωτήρας, ξεπερνά τους δισταγμούς του και τους όποιους φόβους του και παραλαμβάνει την Μαρία. "Διεγερθεὶς ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου" μας πληροφορεί το ιερό Ευαγγέλιο "ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου". Δεν τον ένοιαξε η κοινωνική κατάκριση. Η στάση του Ιωσήφ είναι υπακοή στο θέλημα του Θεού και αυτή η στάση γίνεται πρότυπο στην σημερινή εποχή για κάθε άνθρωπο, διότι το ΝΑΙ του Ιωσήφ είναι το ΝΑΙ ενός ανθρώπου που δεν φοβάται να εμπιστευθεί τον Θεό, που ξεπερνά τις αμφιβολίες και τις αδυναμίες του, που αψηφά τα λόγια των πολλών που συνήθως πάντα λένε και ποτέ δεν κάνουν, ποτέ δεν κοιτούν τον εαυτό τους αλλά που είναι πρώτοι σε κάθε κατάσταση και σε κάθε κατάκριση και όλη του η ύπαρξη γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος και δοχείο της θείας χάριτος.
Και δεν είναι λίγες φορές που αυτό σε γίνεται σε κάθε εποχή με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους ζωντανή πραγματικότητα και εμπειρία και αυτοί είναι οι Άγιοι. Ενδεικτικά, μπορούμε να αναφερθούμε σε δύο Αγίους από το σημερινό Συναξάριο. Την Αγία Ευγενία που έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα και τον τουρκικής καταγωγής Άγιο Αχμέτ. Σε διαφορετική εποχή ο καθένας, η Αγία Ευγενία έζησε την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που πραγματοποιούνταν οι σκληροί διωγμοί και τα φρικτά βασανιστήρια και μαρτύρια των Χριστιανών, ο δε Άγιος Αχμέτ στην Κωνσταντινούπολη όταν κυριαρχούσε η τουρκική σκλαβιά. Και οι δύο όμως έχουν κάτι κοινό. Επισφράγισαν την ομολογία τους, την μαρτυρία Χριστού, με το αίμα του μαρτυρίου. Η Αγία Ευγενία ήταν μία κοπέλα με ξακουστή καταγωγή, πλούσια μόρφωση, ασύγκριτη εξωτερική ομορφιά αλλά και πολλά χαρίσματα. Όλοι θα λέγαμε πως τα είχε όλα: χρήματα, δόξα, ομορφιά, γνώσεις, διαμονή στην πρωτεύουσα πόλη, την Ρώμη, που προμηνύουν συνήθως ένα λαμπρό, κατά την επίγεια λογική, μέλλον. Όμως η ψυχή της βρήκε αυτό που ζητούσε όταν διάβασε τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Αυτή ήταν η αφορμή ώστε να κατηχηθεί, να βαπτισθεί και να αφιερώσει την ζωή της στον Χριστό δια της μοναχικής άσκησης και ζωής. Όταν ο άνθρωπος επιμένει στο ψέμα και την πτώση και δεν αναγνωρίζει το φως, τυφλώνεται πνευματικά και αδυνατεί να είναι ο εαυτός του. Αυτό ήταν οι ειδωλολάτρες, οι οποίοι την αποκεφάλισαν επειδή δεν θυσίαζε στα είδωλα και μαζί της μαρτύρησαν και η οικογένειά της η οποία πίστεψε και αυτή στον Χριστό και οι συνασκητές της. Στην Ευγενία, μία αγία γυναίκα αντάξια του ονόματός της, ευγενή στην ψυχή και στο σώμα, ταιριάζει απόλυτα ο αποστολικός λόγος, αυτός που την έκανε να ανακαλύψει αυτό που ζητούσε, την Αλήθεια, «τὸν καλὸν ἀγῶνα ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα».
Ο Άγιος Αχμέτ ήταν πλούσιος και λογιστής στο επάγγελμα, Μωαμεθανός στην θρησκεία, Τούρκος στην καταγωγή και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Στο σπίτι του είχε δύο Ορθόδοξες Χριστιανές σκλάβες, Ρωσίδες στην καταγωγή. Την νέα η οποία ήταν ανύπανδρη, την είχε ως σύντροφο και την ηλικιωμένη ως υπηρέτρια. Ο Αχμέτ ήταν άνθρωπος καλής προαιρέσεως, γι’ αυτό επέτρεπε στην Ρωσίδα σύντροφό του να εκκλησιάζεται. Αυτή προφανώς είχε επιτίμιο και δεν κοινωνούσε, αλλά έπαιρνε αντίδωρο και έπινε αγιασμό. Αφορμή για τον προβληματισμό και την μεταστροφή εν συνεχεία του Αχμέτ ήταν μία άρρητη ευωδία που αισθανόταν να βγαίνει από το στόμα της όταν ο Αχμέτ συζητούσε μαζί της. Αυτό συνέβαινε επειδή έτρωγε αντίδωρο και έπινε αγιασμό, μία ευλογημένη συνήθεια που καλό να την έχουμε όλοι οι Χριστιανοί. Η απορία και ο προβληματισμός του, μετά από μεγάλη ψυχική πάλη και συνεχείς ερωτήσεις στην σύντροφό του για την αιτία αυτής της μυρωδιάς, τον οδήγησε τελικά στην Θεία Λειτουργία που τελούνταν σε Ορθόδοξο Ναό της Κωνσταντινούπολης. Όταν ο Πατριάρχης ευλογούσε τον λαό, είδε από τα δάκτυλα του να πηγάζουν ακτίνες, δηλαδή το άκτιστο Φως και να εκχέονται στα κεφάλια των Χριστιανών, όμως το κεφάλι του δεν το ακουμπούσαν. Έτσι, αποφάσισε να βαπτισθεί και για μεγάλο διάστημα ήταν κρυφά Χριστιανός. Η ώρα της ομολογίας μία μέρα έφτασε. Σε ερώτηση που του έκαναν οι άλλοι μεγιστάνες της Κωνσταντινούπολης «τι είναι το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο», αυτός απάντησε «Μεγαλωτάτη από όλα είναι η πίστη των Χριστιανών». Τότε, με διαταγή του τοπικού άρχοντα, αφού τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν και τον αποκεφάλισαν. Η πίστη της συντρόφου του, αξίζει να τονίσουμε, αγίασε και τον Αχμέτ. Εδώ βρίσκει εφαρμογή το αποστολικό λόγιο: «καὶ γυνὴ εἴ τις ἔχει ἄνδρα ἄπιστον, καὶ αὐτὸς συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ᾿ αὐτῆς, μὴ ἀφιέτω αὐτόν· ἡγίασται γὰρ ἀνὴρ ὁ ἄπιστος ἐν τῇ γυναικί, καὶ ἡγίασται γυνὴ ἡ ἄπιστος ἐν τῷ ἀνδρί». Ο Άγιος Αχμέτ δέεται για όλον τον κόσμο, όπως κάθε Άγιος και κάθε Αγία, αλλά και για τους ομοεθνείς του, το τουρκικό έθνος, να απομακρυνθεί από την νοοτροπία της πονηρίας και της κατακτητικότητος ώστε να δει και αυτός το άστρο της Βηθλεέμ και να πάει ταπεινός προσκυνητής στο σπήλαιο της Γεννήσεως κατά την κοινή Τράπεζα της Θείας Ευχαριστίας, που όλους μας ενώνει, προκειμένου να προσκυνήσει τον σαρκί νηπιάσαντα Κύριο, να λάμψει στις καρδιές του το Φως του Χριστού και το "επί γης ειρήνη" να ακουστεί και πάλι σ΄ ένα ακόμα μέρος του πλανήτη.
Αν και ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα τους δικαίους Ισραηλίτες οι οποίοι "κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν [...], ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς", τα ίδια υπέστησαν και οι Χριστιανοί Μάρτυρες, οι Άγιοι. Και πράγματι, "οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος" να έχει τέτοιους ανθρώπους, γιατί, αν ο Θεός ελεεί τον κόσμο, η ευλογημένη αιτία είναι αυτοί οι άνθρωποι, η ζωή και ο αγώνας τους, η μετάνοια και τα δάκρυά τους, το μαρτύριο και η θυσία τους. Και αυτά είναι που, σαν ένα άλλο φωτεινό αστέρι, μας καθοδηγούν στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, δηλαδή στην Θεία Λειτουργία και όλοι μαζί να συσσωματωθούμε με το βρέφος Ιησού κοινωνώντας Τον και γενόμενοι έτσι μία κοινωνία, μία ενότητα Θεός και άνθρωποι. Αμήν.
Θ.Χ.
