Γράφει ο Θεόδωρος Χατζηευστρατίου, φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.
«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι»: αυτός είναι ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου. Να γίνει κατά χάριν θεός, να γίνει Άγιος! Η Εκκλησία δεν χαϊδεύει τα αυτιά, ούτε ωραιοποιεί καταστάσεις, μιλά με την γλώσσα της ευθύνης και της αγάπης και θέτει τον αδιάψευστο στόχο της ζωής του ανθρώπου: να φθάσει και να μοιάσει το πλάσμα τον Δημιουργό του. Και δύο δρόμους ζωής για να φθάσει ο άνθρωπος στον σκοπό του οριοθετεί η Εκκλησία από την εμπειρία της: τον Γάμο και τον Μοναχισμό. Ο Γάμος είναι ο κανόνας στην χριστιανική ζωή και όπως κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του, η εξαίρεση είναι ο Μοναχισμός.
Ο Γάμος είναι η ένωση δύο προσώπων, ενός άνδρα και μίας γυναίκας, με στόχο ο άνθρωπος να βγει από τον εγωισμό του και να μάθει καλύτερα τον εαυτό του, να μάθει στην διαρκή συμβίωση και συμπόρευση, κοινωνία και παραχώρηση, να ασκείται στην αγάπη, να αντιμετωπίζει κοινώς με το άλλο του μισό τα πάντα, και χαρές και λύπες, να δημιουργήσει κοινωνία προσώπων και οικογένεια (αν του δώσει ο Θεός) με προοπτική την θέωση. Η δυαδική κοινωνία της συζυγίας αποτελεί αντανάκλαση της τριαδικής κοινωνίας του Θεού, μίας κοινωνίας προσώπων, μίας κοινωνίας ελευθερίας και αγάπης. Ο άνδρας από μόνος του και η γυναίκα από μόνη της αποτελούν μισά όντα. Ολοκληρώνονται όταν ενώνονται συναπτόμενοι «εἰς γάμου κοινωνίαν». Έτσι, ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι το ζευγάρι. 
Ο Μοναχισμός αποτελεί έναν διαφορετικό τρόπο άσκησης και αποτελεί ειδική κλήση από τον Θεό στον οποίο κύριο χαρακτηριστικό είναι η αναχώρηση από τα εγκόσμια και η εγκαταβίωση μόνος του ή σε κοινόβιο με καθημερινότητα την προσευχή, την καλλιέργεια και την επίδοσή του στις αρετές της παρθενίας, της υπακοής και της ακτημοσύνης και με μοναδική μέριμνα την ολοκληρωτική αφοσίωση στον Θεό.
Και οι δύο οι δρόμοι είναι ευλογημένοι, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά και μοναδικές πνευματικές εμπειρίες, ανεπανάληπτες χαρές αλλά και πολλές δοκιμασίες και δυσκολίες. Ο σκοπός είναι κοινός: η θέωση. Δεν είναι κανένας ανώτερος του ενός ή κατώτερος του άλλου. Είναι εξίσου ευλογημένοι δρόμοι που καλείται να ακολουθήσει ο άνθρωπος. Αυτοί οι δρόμοι μας υπενθυμίζουν και μας τονίζουν ότι δεν υπάρχει αλλού χαρά και ζωή εκτός από Αυτόν που είναι η πηγή τους και τα παρέχει στον καθένα μας, τον Θεό.
Σήμερα ο άνθρωπος, όσο ποτέ άλλοτε, επαναστατεί και πάλι εναντίον του Θεού και στην θύελλα που σηκώνει παρασύρει και τον θεσμό του Γάμου. Άνθρωποι απροετοίμαστοι που νομίζουν ότι ο Γάμος είναι μία πλάκα, που νομίζουν ότι ακόμα πρέπει να διατηρούν τις ίδιες παλιές συνήθειες, που δεν είναι πρόθυμοι να ρίξουν το "εγώ" τους, που θεωρούν ότι είναι ξεπερασμένα η πιστότητα και οι αμοιβαίες παραχωρήσεις, που δεν ξέρουν τι σημαίνει στεφάνι, δαχτυλίδι και κοινό ποτήριο, δέσμευση, θυσία, που κάνουν ένα παιδί, έτσι για "να αφήσουν το όνομα" και που μόνο ξέρουν να λένε «σ΄ αγαπώ» αλλά δεν μπορούν να το δείξουν και να το προσφέρουν γιατί έμαθαν μόνο να το λένε, και όχι να το νιώθουν. Να γιατί τόσοι χωρισμοί, να γιατί τόσες διαλυμένες οικογένειες. Γιατί λείπει ο Χριστός, η αγάπη και η ενότητα των συζύγων, η φροντίδα, η στοργή και η διαπαιδαγώγηση στα παιδιά.
Μπροστά σ΄ αυτήν την λυσσαλέα επίθεση που δέχεται η ελληνική οικογένεια, η χριστιανική οικογένεια, σ΄ αυτήν την διάβρωση που υφίσταται, φιλοδοξούμε οι Έγγαμοι Άγιοι της Εκκλησίας μας να γίνουν πνευματικά πρότυπα και φωτεινοί καθοδηγητές για όλα τα ζευγάρια, για όλα τα σύγχρονα ανδρόγυνα. Μέσα από τον αγιασμένο βίο τους, την πίστη τους, την αγάπη και την θυσία τους να εμπνεύσουν τους νέους ανθρώπους που σκοπεύουν να δημιουργήσουν οικογένειες ώστε να τις οικοδομήσουν πάνω σε υγιείς αρχές, σε ζωοδότες πυλώνες, να γίνουν αποκούμπι, να στηρίξουν τα ήδη υπάρχοντα ζευγάρια στον αγώνα για την ζωή στην σκληρή καθημερινότητα αλλά και να βοηθήσουν τον κάθε και την κάθε σύζυγο στο να αναθεωρήσουν την στάση τους ο ένας προς τον άλλον. Να παραμένει πάντα ο ένας για τον άλλο το άλλο του μισό, ο συνοδοιπόρος στην ζωή, όχι αυτός που μου σπάει τα νεύρα, που δεν αντέχω να τον βλέπω, που όλο γκρινιάζει και προκαλεί δυσαρέσκεια.
Ο Γάμος δεν είναι λοιπόν ούτε αστείο, ούτε κάτι που δεν δεσμεύει. Είναι μία αλλαγή, ένα άνοιγμα, ένας νέος αγώνας με πολλές φουρτούνες και δυσκολίες, ένα μεγάλο Μυστήριο της Εκκλησίας που δεν εξαντλείται στην παρούσα ζωή αλλά οδηγεί και ολοκληρώνεται στην μέλλουσα. Αποτελεί μαζί με την Γέννηση, την Βάπτιση και τον θάνατό του τα μεγαλύτερα και βασικότερα γεγονότα στην ζωή του που θα κρίνουν το μέλλον του. Όπως η Εκκλησία στεφανώνει τους δύο συζύγους με τα στέφανα ως σύμβολο νίκης κατά της άθεσμης ηδονής, έτσι και ο Κύριος περιμένει μετά θάνατον να στεφανώσει με το αμαράντινο στεφάνι της δόξας τους συζύγους που ολοκλήρωσαν τον βίο τους με αγάπη και υπομονή, αφοσίωση και κατανόηση, δοκιμασίες και θυσία, διότι ο Γάμος είναι μία οδός προς την αγιότητα. Η συζυγία αποτυπώνει και κάνει πραγματικότητα τον παύλειο χριστιανικό λόγο «Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε». Αυτό σημαίνει «σύζυγος»: σηκώνω το βάρος, τον ζυγό του άλλου, ο ένας του άλλου και ο άλλος του ενός. Με αυτόν τον τρόπο, η οικογένεια καθίσταται φυτώριο εκκόλαψης, ανατροφής και ανάδειξης νέων χριστιανικών προσωπικοτήτων, νέων μελών της Εκκλησίας.
Ευχόμαστε ο Θεός, με την πρεσβεία των εγγάμων Αγίων, να φωτίζει και να στηρίζει κάθε συζυγία, κάθε οικογένεια και να καταξιώσει τα μέλη τους να γίνουν επουράνιοι πολίτες της Βασιλείας του Θεού, μέτοχοι των ανεκλαλήτων αιωνίων αγαθών, κληρονόμοι της αιωνίου ζωής. Αμήν.
