ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ομοφοβίας θα ήθελα να τοποθετηθώ σχετικά τόσο κοινωνικά όσο και θεολογικά επί του θέματος. Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της απελευθέρωσης όπου πολλά ζητήματα τα οποία παλαιότερα θεωρούνταν ταμπού τώρα τείνουν προς το απολύτως φυσιολογικό. Αρχικά, πριν εκθέσω τις απόψεις μου θα ήθελα να δώσω έναν σύντομο ορισμό του τι είναι ομοφυλοφιλία. Ως ομοφυλοφιλία λοιπόν ορίζεται η σεξουαλική ελξη προς τα άτομα του ιδίου φύλλου. Ο όρος επινοήθηκε από τον Ούγγρο ιατρό Benkert και αντικατέστησε τους μέχρι τότε χαρακτηρισμούς που παρέπεμπαν στην σεξουαλική ασυδοσία και την ακολασία. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούντο οι ορισμοί κίναιδος και αρσενοκοίτης.

Τα τελευταία χρόνια το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας έχει συζητηθεί τόσο όσο κανένα άλλο. Οι ομοφυλόφιλοι πλέον δεν κρύβονται όπως στο παρελθόν αλλά δηλώνουν ανοιχτά την σεξουαλική τους προτίμηση. Με το πέρασμα των χρόνων οι κοινωνίες καταρρίπτουν τα ταμπού και αποδέχονται με μεγαλύτερη άνεση το διαφορετικό. Αυτό γίνεται αντιληπτό περισσότερο σε χώρες του εξωτερικού αφού στην Ελλάδα  ακόμα δεν έχει πέσει η αυλαία των στερεοτύπων. Η χώρα μας ίσως είναι ακόμα αρκετά συντηρητική σε τέτοιου είδους ζητήματα καθώς τοποθετεί εύκολα ταμπέλες και στοχοποιεί κάθε τι διαφορετικό.

Ωστόσο, τελευταία παρατηρείται μια ελαστικότητα κυρίως από την πλευρά των πολιτικών της χώρας μας και όχι τόσο από τον λαό καθώς η νομιμοποίηση της συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών σήκωσε κύματα αντιδράσεων. Έτσι, βλέπουμε ολοένα και  περισσότερο τα άτομα με ομοφυλοφιλικές τάσεις να εκφράζονται με μεγαλύτερη ελευθερία και να διεκδικούν την κοινωνική αποδοχή μέσω διάφορων διαδηλώσεων καθιστώντας το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας πλέον κοινωνικό φαινόμενο αλλά και αντικείμενο έρευνας. 

Επομένως, αφού συνδέεται άρρηκτα με την  κοινωνία συνδέεται και με την επιστήμη της θεολογίας καθώς στο κέντρο τοποθετείται ο άνθρωπος. Ένα θέμα λοιπόν που στοχοποιεί τον άνθρωπο και την διαδικασία διαιώνισης του είδους δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορη την θεολογία. Η ομοφυλοφιλία λοιπόν, χαρακτηρίζεται ως παρά φύσιν σχέση αφού έρχεται σε αντίθεση με το δημιουργικό σχέδιο του Θεού όπως αυτό αποτυπώνεται στην Παλαιά Διαθήκη "καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός, λέγων• αὐξάνεσθε καὶ πλυθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν" ( Γεν. Α'- 28 ). Αυτό σημαίνει πως για να γίνει ένωση ψυχής και σώματος οι άνθρωποι πρέπει να είναι συμπληρωματικοί και όχι ίδιοι. Δεν μπορούν να ενωθούν δύο άντρες ή δύο γυναίκες καθώς ανατομικά είναι αδύνατον. Επιπροσθέτως, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στην φυσιολογία των σωμάτων. Πόσο όμορφα και αρμονικά είναι όλα στο ανθρώπινο σώμα. Όλα τα όργανα είναι ίδια και στα δύο φύλα με μόνη διαφορά το αναπαραγωγικό σύστημα το οποίο και ελέγχεται εξ' ολοκλήρου από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όλα αυτά ίσως μας δημιουργούν αρνητικές σκέψεις σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει η θεολογία γενικά και η εκκλησία ειδικά τους ομοφυλόφιλους συνανθρώπους μας. 

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθούμε σε αυτό που ονομάζουμε αγάπη στην Εκκλησία. Η ίδια αντικρούει και πολλές φορές καταδικάζει τέτοιου είδους συμπεριφορές από το ποίμνιο της αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους διώχνει από τους κόλπους της. Ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να αγαπήσει αληθινά και χωρίς διακρίσεις. Μην ξεχνάμε ότι θυσιάστηκε για τους αμαρτωλούς. Πριν εξαπολύσουμε κατηγορίες λοιπόν στην Εκκλησία και στους εκπροσώπους της για τις απόψεις τους ας θυμηθούμε ότι η εκκλησία είναι ο Χριστός. Ο Χριστός που δεν τιμωρεί κανέναν αλλά μας δείχνει τον δρόμο της αγάπης. 

Καταλήγοντας, θα ήθελα να τονίσω πως η εποχή της ρευστότητας και των χαλαρών ηθών που διανύουμε δεν βοηθάει ιδιαίτερα την προσωπικότητα του ανθρώπου η οποία πάσχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η εκκλησία επομένως μέσα από το ποιμαντικό της έργο είναι απαραίτητο να δει τον σύγχρονο άνθρωπο, να τον αγκαλιάσει και να του προσφέρει την λύτρωση από τα πάθη της ψυχής και του σώματος. Ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να πιαστεί από την μάνα εκκλησία και να βρει μέσα σε αυτή την αληθινή ζωή. Την ίδια ζωή που πηγάζει από  τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Η Εκκλησία οφείλει να δέχεται τους πάντες και μέσα από τα μυστήρια να μεταδίδει το σωτήριο μήνυμα του Κυρίου μας σε όλους ανεξαιρέτως.-