ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΥΓΥΖΟΙ: ΑΔΡΙΑΝΟΣ & ΝΑΤΑΛΙΑ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

«Οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν». Δηλαδή, δεν είναι καλό πράγμα να είναι μόνος του ο άνδρας επάνω στην γη, ας του κάμωμε βοηθό, που είναι σαν κι αυτόν. Είναι τα λόγια του Θεού, που τα είπε όταν έπλαττε τον άνθρωπο, πρώτα τον άνδρα και έπειτα για σύντροφο την γυναίκα. Ούτε δούλη, μα ούτε και τύραννος του ανδρός η γυναίκα. Είναι σύντροφος και βοηθός του. Μαζί στις χαρές και μαζί στις λύπες οι χριστιανοί σύζυγοι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, περνούν τον δρόμο της ζωής των. Μαζί ακόμη, ενωμένοι και αχώριστοι, και στο μαρτύριο, όπως οι Άγιοι σύζυγοι και μάρτυρες Αδριανός και Ναταλία, των οποίων η Εκκλησία σήμερα εορτάζει την μνήμη. Και όμως έφτασαν πολλοί σύζυγοι, που λέγονται χριστιανοί, όχι να μα μην είναι πρόθυμοι βοηθήσουν ο ένας τον άλλον στην ζωή τους, μα να γκρεμίζουν το το σπίτι τους και να χωρίζουν «δι΄ ασυμφωνίαν χαρακτήρων»*.

Όλα τα έγγαμα ζευγάρια, κάθε συζυγία, κάθε οικογένεια αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα, σηκώνει το δικό της σταυρό. Οι Άγιοι ομόζυγοι, οι άνθρωποι του Θεού δηλαδή που αγίασαν μέσω της συζυγίας, είναι το αποκούμπι κάθε ζευγαριού, η ελπίδα τους, το πρότυπό τους, οι πρεσβευτές τους. Πως να μην θαυμάσει κανείς την μεγάλη προθυμία ενός νέου 28 ετών, του Αδριανού, να μαρτυρήσει και αυτούς μαζί με άλλους 23 χριστιανούς για την αληθινή πίστη; Πως να μην εκπλαγεί κανείς όταν βλέπει μία νέα κοπέλα, την σύζυγο του Αδριανού, την Ναταλία, να μακαρίζει τον συζυγό της για την προθυμία του, να τον προτρέπει να μείνει ασάλευτος στα βάσανα και να παρακαλεί τους αγίους υποψηφίους μάρτυρες που ήσαν μαζί του, να προσεύχονται γι᾽ αυτόν; Ποιο λόγο μπορεί να αρθρώσει κανείς όταν η γυναίκα βλέπει το άλλο της μισό να το βασανίζουν, να το χτυπούν ώστε να φανούν και τα εντός αυτού υπογάστριά του, να το ακρωτηριάζουν στα χέρια και στα πόδια και αυτή να παίρνει κάθε μέλος του σώματός του αλλά και να παρακαλεί τον δήμιο να καταφέρνει τα κτυπήματα με δύναμη;! Είναι η σύζυγος που «οὐχ ὡς γὰρ Εὔα τῷ, Ἀδὰμ ἤνεγκε φθοράν, ἀλλὰ ζωὴν ἄληκτον τῷ συζύγῳ προεξένησε», που «Ἀδριανὸν πρὸς Παράδεισον, πανσόφως εἰσήγαγεν». Ο Άγιος Αδριανός υπέμεινε με σταθερότητα και δεν πρόδωσε λόγω δειλίας την άθλησή του για τον Χριστό. Αφού ετελειώθησαν οι μάρτυρες και τα σώματά τους επρόκειτο να ριχτούν στη φωτιά, η Ναταλία κρατώντας στην αγκαλιά της το χέρι του αγίου Αδριανού, ακολουθούσε τα λείψανα. Καθώς έσταζαν τα αίματα των λειψάνων επάνω της, άλειφε με αυτά τον εαυτό της. Η φωτιά που ανάφθηκε, έσβησε αμέσως από ραγδαία βροχή που άρχισε να πέφτει, και κάποιος πιστός ονόματι Ευσέβιος, μάζεψε γρήγορα τα λείψανα, τα οποία έβαλε σ᾽ ένα πλοιάριο και τα κατέθεσε στην Αργυρούπολη, κοντά στο Βυζάντιο. Εκεί έφτασε ύστερα και η Ναταλία, όπου άφησε και την τελευταία της πνοή, και κατατέθηκε και το δικό της λείψανο πλησίον των μαρτυρικών λειψάνων.
Μήνυμα: η αγάπη, η πίστη στον Θεό. Στο πρόσωπο των Αγίων ομοζύγων μαρτύρων Αδριανού και Ναταλίας εκπληρώνεται ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου: η ένωσή του με τον Θεό. Εκπληρώνεται ο σκοπός του γάμου: Η κοινωνία αγάπης, η κοινωνία προσώπων, η ένωση των δύο με τον Θεό. «Ὢ ζεῦγος ἄμωμον, καὶ ἐκλεκτὸν τῷ Κυρίῳ! ὢ πεποθημένη δυάς, καὶ πεφιλημένη Χριστῷ, ὢ συζυγία ἀρίστη καὶ μακαρία»! Ο έγγαμος εισέρχεται στον γάμο, για να γίνει ο γάμος εφαλτήριο πνευματικού του ανόδου.
Όταν υπάρχουν γυναίκες όπως η Αγία Ναταλία,  τι χρειάζονται αγώνες δήθεν για ισότητα των δύο φύλων; Τι χρειάζονται κούφιες ομιλίες και πομπώδη λόγια; Τι χρειάζεται ο φεμινιστικός δήθεν αγώνας; «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη». Μία γυναίκα, ξεπερνώντας τη φυσική τάξη των πραγμάτων, δηλαδή να κρατήσει στην ζωή τον άντρα της και να μη μείνει χήρα σε πολύ νεαρή ηλικία μάλιστα, εξυψώνεται στο επίπεδο, με την χάρη του Θεού, της αληθινής χριστιανής γυναίκας, δηλαδή στο επίπεδο του αληθινού χριστιανού, και θέτει προτεραιότητα την Βασιλεία του Θεού, όπως ο Κύριος το έχει ζητήσει: «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ». Και τι κάνει; Προτρέπει τον σύζυγό της να μείνει σταθερός στην αγάπη του Χριστού, έστω και με θυσία της ζωής του.

Στον βίο μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία σκληρή καθημερινότητα. Όταν είσαι σύζυγος και βλέπεις αυτούς τους Αγίους, καταλαβαίνεις πόσο ασήμαντο είναι να γκρινιάζεις και να προκαλείς δυσαρέσκεια στον/στην σύζυγό σου και την οικογένειά σου και γεννά μέσα σου ο πόθος να ανεβείς σκαλοπάτια για να τους μοιάσεις, να θέσεις τον στόχο τους: την αγαπητική κοινωνία, δικό σου στόχο, να φτάσεις στην δική τους πνευματική κατάσταση. Ας παρακαλέσουμε «ὦ ξυνωρὶς ἁγία, ὑπὲρ ἡμῶν τῷ Θεῷ ἱκετεύσατε, τῶν ἐκ πόθου τελούντων τὴν μνήμην ὑμῶν, πειρασμῶν ῥυσθῆναι καὶ πάσης θλίψεως» για να γίνει και πάλι η συζυγία κόσμημα και κάθε οικογένεια κύτταρο ζωής.

* Πηγή: «Μικρός Συναξαριστής», μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης κυρού Διονυσίου Ψαριανού, 1980.