ΡΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Κωνσταντάκης, φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Ποια η διαφορά ενός ομοφυλοφίλου από έναν φονιά;  Πώς αντιμετωπίζονται από την εκκλησία και κυρίως από το  μεγάλο μυστήριο της εξομολογήσεως;  Υπάρχει ποιοτική διαφορά αμαρτίας;  Μια μόνο στιγμή υπερηφάνειας δεν είναι αρκετή για να μας θέσει έξω του Παραδείσου; Γιατί Θεέ μου το επιτρέπεις; Γιατί σε μένα αυτό; Πιο πέρα μια μάνα που χρόνια προσπαθούσε να φέρει ένα παιδί στον κόσμο τώρα κλαίει και πονά, θρηνεί γιατί το έχασε. Εσύ ο Προνοών, ο Οικτίρμων και ο Φιλάνθρωπος γιατί το επιτρέπεις; Γιατί  σε μένα παρουσιάζεσαι έτσι  και στον άλλον διαφορετικά; Εσύ ο Θεός της αγάπης, του ελέους και των θαυμάτων γιατί δεν μου δείχνεις λίγο έστω από αυτό το πρόσωπό σου; Εσύ δεν ανέστησες τον Λάζαρο; Εσύ δεν θεράπευσες τον λεπρό, τον εκατόνταρχο, τον παράλυτο ,την αιμορροούσα, τον σεληνιαζόμενο, τους τυφλούς; Γιατί με τιμωρείς;

Οι ερωτήσεις πολλές, αμέτρητες και ως έναν βαθμό απολύτως φυσιολογικές και ανθρώπινες. Έχω την αίσθηση  πως είναι υποκειμενικό αν όλα αυτά τα γιατί γίνουν «ευλογημένα» ή  «καταστροφικά». Χάνεσαι, φοβάσαι, απελπίζεσαι, δεν ζεις αλλά επιζείς! Συνεχώς πολεμάς και πέφτεις , οι ελπίδες ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες και ξαφνικά ενώ τρέχεις να βρεις  απαντήσεις, να σωθείς και να ξεφύγεις  βλέπεις ένα φώς! Ένα ταπεινό και μικρό εκκλησάκι βρίσκεται λίγο πιο κάτω, σ’ένα μέρος από το οποίο μπορεί να περνούσες καθημερινά όμως ποτέ δεν είχες προσέξει! Δεν ξέρεις  από την ταραχή ούτε την ημέρα και την ώρα ούτε και τον λόγο για τον οποίο εισέρχεσαι. Είναι Μεγάλη Τετάρτη!  «Συντρέχει λοιπόν, το συνέδριον των ιουδαίων, ίνα τον δημιουργόν, και κτίστην των απάντων, Πιλάτω παραδώσει. Ω των ανόμων, ω των απίστων!».  Δεν αντιλαμβάνεσαι κάτι;  Έρχεται η Μ.Πέμπτη… «Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμία δι’ ημάς υπέμεινε ·τας ακάνθας η κεφαλή · η όψις τα εμπτύσματα ·αι σιαγόνες τα ραπίσματα · το στόμα την εν όξει κερασθείασαν χολήν τη γεύσει ·τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας · ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χειρ τον κάλαμον  αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω σταυρώ ·τα άρθρα τους ήλους · και η πλευρά την λόγχην». Σαστίζεις! «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Και εδώ πόνος; Και εδώ θλίψη; Μία μάνα πονά, κλαίει! Η Παναγία είναι! Η μητέρα του Θεού! «Ἐπὶ ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ, σὲ τὸν πάντων κτίστην καὶ Θεὸν ἡ σὲ ἀσπόρως τεκοῦσα, ἐβόα πικρῶς.  Υἱέ μου, ποῦ τὸ κάλλος ἒδυ τῆς μορφῆς σου; οὐ φέρω καθορᾶν σε ἀδίκως σταυρούμενον». Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι. Δεν είσαι μόνη και συμπάσχεις παίρνεις θάρρος. Κάτι γίνεται είσαι καλύτερα! «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;΄- Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;». Έρχεται το Μ. Σάββατο, «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν». Ξαναβρίσκεις τις χαμένες αισθήσεις σου. Είσαι καλύτερα! Ελπίζεις! «Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ, Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν»! Έχεις γίνει πλέον  καλά! «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος»!  Αντιλαμβάνεσαι τελικά ότι δεν υπάρχει Ανάσταση δίχως πάθος, δεν υπάρχει σωτηρία δίχως Σταυρό, δεν υπάρχει λοιπόν ζωή δίχως θάνατο!