Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τα βιώματά του, τις επιλογές του, τα θεμέλια, τις αρχές της ζωής του έχει μια διαφορετική διάθεση στην ψυχή του. Αυτή μπορεί να είναι άλλοτε θετική διάθεση, άλλοτε παθητική ή ουδέτερη και άλλοτε εντελώς ή μερικώς αρνητική.

Οι άνθρωποι που έχουν θετική διάθεση, αγαθή προαίρεση είναι ανοιχτοί ν' ακούσουν κάτι καινούργιο, κάτι όμορφο, κάτι που θα τους βγάλει από τις συνήθειές τους, από τα δεδομένα τους και θα προσπαθήσουν να το ακολουθήσουν. Αυτοί όταν ακούν από τους κατάλληλους, φωτισμένους ανθρώπους το κήρυγμα του Ευαγγελίου πρόθυμα θα το μελετήσουν, θα ρωτήσουν και, αν τους ελκύσει πραγματικά και η ψυχή τους νιώσει ένα άνοιγμα, θα προσπαθήσουν να το εφαρμόσουν. Με ειλικρίνεια, με προσπάθεια, με λεβεντιά.

Οι δεύτεροι, οι παθητικοί ή ουδέτεροι, δεν είναι αρνητικοί στο άκουσμα ενός ωφέλιμου, ευαγγελικού λόγου. Μάλιστα, πολλές φορές ευχάριστα τον ακούν και απολαμβάνουν κουνώντας καταφατικά το κεφάλι. Όμως, η περίπτωσή τους μοιάζει με τους σπόρους που έπεσαν στις πέτρες που όταν άρχισαν να φυτρώνουν ξεράθηκαν γιατί δεν είχαν υγρασία, από την παραβολή του σπορέως. Οι παθητικοί-ουδέτεροι άνθρωποι κοιτούν μα δεν βλέπουν, ακούν μα δεν καταλαβαίνουν. Έχουν στα χέρια τους έναν θησαυρό και τον πετούν στα σκουπίδια για να μην μπουν στον κόπο, να μη χάσουν την βόλεψή τους στην ημιμάθειά τους και τη συνηθισμένη, “ευτυχισμένη” καθημερινότητά τους. Δεν προλαβαίνουν, έχουν δουλειές, λογαριασμούς, διάβασμα, οικογένειες... Εξάλλου, “αυτά είναι ψιλά γράμματα, εμείς πιστεύουμε κι ας μην πάμε την Κυριακή Εκκλησία, κι ας μην κάνουμε προσευχή, αυτά είναι για τους καλόγερους...”.

Οι τελευταίοι, αυτοί που έχουν αρνητική διάθεση, είναι “δηλωμένοι άθεοι” ή πολύ ψαγμένοι ή νεωτεριστές ή μηδενιστές ή “ανθρωπιστές”. Αυτοί, συνήθως, έχουν βρει τω “αλήθεια”, είναι σίγουροι, ξέρουν ότι η πίστη ή -όπως, λανθασμένα, συχνά την αποκαλούν- η θρησκεία είναι συνήθεια του παρελθόντος, των περασμένων, αναλφάβητων γενεών. Οι ίδιοι, ακόμα, πιστεύουν στην ενότητα, την ισότητα, τον ανθρωπισμό, τον πολιτισμό, την απολυτότητα της επιστήμης, την πολιτικοκοινωνική ευημερία και θεωρούν τους πιστούς -και δη τους ιερωμένους-προγονολάτρες, ρατσιστές, οπισθοδρομικούς, χειραγωγισίμους, παραμυθάδες, ουτοπιστές... Όμως, οι ίδιοι, δυστυχώς, αγνοούν την πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω από την προσπάθεια των πραγματικών χριστιανών, το Πρόσωπο που προσπαθούν να ερωτεύονται διαρκώς, ν' αγαπούν με όλη τους καρδιά, με όλη τους την ψυχή και όλο τους το νου, αυτό το Πρόσωπο που προσπαθούν να αντικρίζουν αποτυπωμένο πάνω στ πρόσωπο του κάθε ανθρώπου για να τους ωθεί να τους αγαπούν όλους!

Ποιος είναι ρατσιστής; Ο πιστός που θέλει ν' αγαπά κάθε άνθρωπο, ή εσύ που τον κρίνεις για την πίστη του;

Ποιος είναι οπισθοδρομικός και προγονολάτρης; Ο πιστός που προσπαθεί για την πνευματική του ανάπτυξη, την άνοδο στους ουρανοδρόμους του Θεού, ή εσύ που επιμένεις στις ορθολογιστικές και μηδενιστικές σου αντιλήψεις αρνούμενος ν' ακούσεις για Θεό;

Ποιος είναι χειραγωγίσιμος; Ο πιστός που ελεύθερα και από αγάπη παραχωρεί τη βούλησή του στο θέλημα του Θεού γνωρίζοντας οτι Εκείνος, ως παντογνώστης και φιλάνθρωπος, θα την οδηγήσει στο ορθό, ή εσύ που παραχωρείς τη δική σου σε ιδεοληψίες και πολιτικές ιδεολογίες;

Ποιος είναι παραμυθάς; Ο πιστός που ζει την αλήθεια του Χριστού και του Ευαγγελίου μέσα στην Εκκλησία με τα μυστήρια – με κορύφωση τη Θεία Κοινωνία, παρόλο που δεν μπορεί να τα εξηγήσει με ανθρώπινα λόγια, ή εσύ που δέχεσαι άκριτα ό,τι σου πλασάρει η κάθε κυβέρνηση και η παγκόσμια-κοινή γνώμη;

Ποιος είναι ουτοπιστής; Ο πιστός που ελπίζει στο αμέτρητο έλεος του Θεού για τη σωτηρία του, για τη ζωή, ή εσύ που περιμένεις ακόμα το “μεσσία” της κρατικής και της παγκόσμιας οικονομίας, που αναμένεις τα φιλοσοφικά συστήματα να σώσουν την κοινωνία;

Αυτά, που γράφονται με αγάπη και διάθεση συμπροβληματισμού, είναι καλό να μας προβληματίζουν όλους -χριστιανούς και μη- και να χρησιμοποιούμε την κριτική μας ικανότητα, ώστε ελεύθερα να επιλέγουμε το δρόμο της ζωής μας, να μην εφησυχάζουμε, να προσπαθούμε διαρκώς.

Π.Β.