Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ & ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Γράφει ο κ. Ραφαήλ Μισιαούλης, φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Στην αποψινή ακολουθία, την ακολουθία του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, θα ακούσουμε το γνωστό σε όλους τροπάριο της Κασσιανής «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις…». H Kασσιανή  είναι μεγάλη ποιήτρια, υμνογράφος και μελωδός της Αγίας μας Εκκλησίας. Στο πρόσωπό της αποδίδονται 45 έργα, από τα οποία τα 23 είναι με βεβαιότητα δικά της ενώ, τα άλλα αγνώστου προελεύσεως. Μερικά από τα τροπάρια που έχει γράψει είναι το αποψινό Δοξαστικό «Κύριε η εν πολλαίς…», ο γνωστός κανόνας «Κύματι θαλάσσης» (Α’-Ε’ ωδή), τον οποίο θα ακούσουμε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής αλλά και πριν την ακολουθία της Αναστάσεως και αρκετά άλλα.

Το τροπάριο μας μιλάει για μια αμαρτωλή γυναίκα πόρνη, η οποία μετανόησε κι έγινε αγία. Μια πόρνη, η οποία έζησε σχεδόν όλη της την ζωή στην αμαρτία. Μια ψυχή βουτηγμένη στον βούρκο, η οποία στο τέλος όμως έφτασε υψηλά, ώστε ακτινοβόλησε αλλά ακτινοβολεί ακόμη και στις ημέρες μας. Το όνομα της είναι άγνωστο σε εμάς, ούτε μέσα στα τροπάρια αναφέρεται, ούτε ακόμη και στην Ευαγγελική περικοπή που θα ακούσουμε αναφέρεται κάπου το όνομα της. Δεν υπάρχει μεγάλη σημασία να αναφερθεί το όνομα , όσο η πράξη και ο τρόπος αλλαγής της σκέψεως. Πέρασαν τόσες χιλιάδες χρόνια και όμως εξακολουθεί το παράδειγμα της αμαρτωλής γυναίκας να παραδειγματίζει κάθε ανθρώπινη και πονεμένη ψυχή.

Όμως, υπάρχουν κάποιες διαστρεβλώσεις, όσον αφορά την αποψινή ακολουθία. Η πρώτη διαστρέβλωση είναι ότι πολλοί ταυτίζουν την πόρνη γυναίκα, η οποία μνημονεύεται στα αποψινά τροπάρια, που άλειψε μύρο τα πόδια του Ιησού με την Μαρία την Μαγδαληνή. Αυτό είναι μέγα σφάλμα. Η Μαρία η Μαγδαληνή ποτέ δεν υπήρξε διεφθαρμένη και πόρνη. Ήταν μία ύπαρξη, η οποία έπασχε από δαιμόνια και γιατρεύτηκε από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτό μας το περιγράφει στο 8ο κεφάλαιο ο Απόστολος Λουκάς, ο Ευαγγελιστής.

Η δεύτερη διαστρέβλωση είναι το πρόσωπο της Κασσιανής, της υμνογράφου. Πολλοί, δυστυχώς, ταυτίζουν το πρόσωπο της πόρνης γυναίκας, που μνημονεύεται στα τροπάρια της ακολουθίας, με την Κασσιανή. Η Κασσιανή ήταν μια μοναχή του Βυζαντίου, η οποία παρά να δεχθεί τα ανάκτορα που της προσφέρθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, προτίμησε το μοναχικό και αγγελικό σχήμα. Άρα δεν έχει κάποια σχέση με την μνημονευθέντα πόρνη γυναίκα.

Η βαθύτερη έννοια του τροπαρίου θα μπορούσαμε να πούμε με μία λέξη είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Αυτό είναι και το νόημα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αλλά και της Μεγάλης Εβδομάδος. Κοιτώντας ο κάθε ένας από εμάς βαθεία μέσα του, μιλώντας με τον εαυτό του θα ανακαλύψει όλα τα αμαρτήματα, τα οποία του έκαναν σκληρή την καρδιά του και τον έκαναν να απομακρυνθεί από τον Ουράνιο μας Πατέρα. 

Κανένα αμάρτημα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο ανάμεσα μας και με τον Θεό. Και ο λόγος είναι ότι η μετάνοια είναι βίωμα ψυχής, είναι δάκρυ, είναι συμφιλίωσης με τον Κύριο με έργα αρετής αντίθετα προς τα παραπτώματά μας, όπως λέει ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, της Κλίμακος. Για κάθε πληγή, για κάθε καρφί που βάζουμε στο Χριστό με τις αμαρτίες μας, πρέπει να νιώθουμε την συντριβή, την ανάγκη να συγχωρεθούμε και να σπεύδουμε στο μυστήριο της Εξομολογήσεως, ώστε να συγχωρεθούν τα πολλά μας πλημμελήματα. Έτσι, γνωρίζοντας ο Κύριος την μετάνοια μας, θα μας ανορθώσει, θα μας αγκαλιάσει, θα μας παρηγορήσει αλλά το κυριότερο θα μας συγχωρέσει, όπως έπραξε και με την σημερινή αμαρτωλή γυναίκα. 

Εμπρός αδελφοί μου μην αμελούμε την μετάνοια μας προς τον Κύριο και μην αγνοούμε το Μυστήριο της καθάρσεως, της εξομολογήσεως. Είναι απαραίτητο για την σωτηρία μας και ως μέλη της μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας είναι χρέος μας να εξομολογούμαστε. 

Είθε, λοιπόν, ο Κύριος να συγχωρεί τα παραπτώματά μας, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω και έργω, τα εν γνώσει και αγνοία, τα κατά νουν και διάνοια και να μας εντάξει στα πρόβατα της λογικής του ποίμνης.

«ΕΙ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΘΕΟΥ ΕΓΩ ΕΚΒΑΛΛΩ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΑΡΑ ΕΦΘΑΣΕΝ ΕΦ΄ ΥΜΑΣ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ο Ιησούς Χριστός όταν ξεκίνησε την δημόσια δράση Του και διδασκαλία Του είπε στους ανθρώπους «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Απαραίτητη προϋπόθεση για να κληρονομήσει ένας άνθρωπος την Βασιλεία του Θεού είναι η μετάνοια. Η μετάνοια είναι τρόπος ζωής και ολοκληρώνεται με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως το οποίο ισοδυναμεί με δεύτερο Βάπτισμα! Είναι μία διαρκής μεταβολή του εαυτού μου προς το καλύτερο, προς τον Θεό, επανεξέταση του τρόπου ζωής μου, αναθεώρηση της νοοτροπίας, αλλαγή τρόπου σκέψης όπως δηλώνει και η ίδια η λέξη. Η Βασιλεία του Θεού είναι ο καινούργιος κόσμος του Θεού, τον οποίο ενσαρκώνει, κηρύττει και φανερώνει στον κόσμο ο Χριστός και ο οποίος ολοκληρώνεται στα έσχατα. Σημεία του ερχομού της Βασιλείας του Θεού είναι τα θαύματα. Με τα θαύματα ο Χριστός φανερώνει την δύναμη και την αγάπη Του στους ανθρώπους και θέλει να επαναφέρει τον κόσμο στο «ἀρχαίον κάλλος». Χόρτασε πεινασμένους, θεράπευσε αρρώστους, εκδίωξε δαιμόνια, κόπασε τον άνεμο, περπάτησε στην λίμνη, ανέστησε νεκρούς. Αυτά είναι σημάδια ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μία ουτοπία, αλλά μία πραγματικότητα που βιώνεται με την πίστη, την μετάνοια και την πνευματική εμπειρία.

Στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (5, 1-20) αναφέρεται το θαύμα της εκβολής των δαιμονίων και της θεραπείας του δαιμονιζομένου. Είναι διάχυτο στην συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή ότι ο άνθρωπος ελαύνεται από τον δαίμονα και επιδρά καταστροφικά όχι μόνο πάνω του αλλά και σ΄ όλη την δημιουργία. «Ἄνθρωπος ἐν πνεύματι ἀκαθάρτῳ, ὃς τὴν κατοίκησιν εἶχεν ἐν τοῖς μνήμασι, καὶ οὔτε ἁλύσεσιν οὐδεὶς ἠδύνατο αὐτὸν δῆσαι, διὰ τὸ αὐτὸν πολλάκις πέδαις καὶ ἁλύσεσι δεδέσθαι, καὶ διεσπάσθαι ὑπ' αὐτοῦ τὰς ἁλύσεις καὶ τὰς πέδας συντετρῖφθαι, καὶ οὐδεὶς ἴσχυεν αὐτὸν δαμάσαι· καὶ διὰ παντὸς νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐν τοῖς μνήμασι καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν ἦν κράζων καὶ κατακόπτων ἑαυτὸν λίθοις» (Μκ 5, 2-5).

Ο Θεός δεν στρέφεται εναντίον του δαιμονισμένου αλλά του δαίμονα. Αυτό φαίνεται και από τα λόγια του Ιησού που απευθύνεται στον δαίμονα «Ἔξελθε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον ἐκ τοῦ ἀνθρώπου» (Μκ 5, 8) και «Τί ὄνομά σοι;» (Μκ 5, 9). Αξίζει να σημειώσουμε ότι το δαιμόνιο Τον ομολογεί ως Υιό του Θεού. «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου;» (Μκ 5, 7). Ο Χριστός αντιπαρατίθεται με τους δαίμονες. Δεν χρησιμοποιεί μαγικά αντικείμενα, δεν επιτελεί μαγικές πράξεις, ούτε επικαλείται άλλες δυνάμεις για την εκβολή των δαιμόνων. Βλέποντας τον Δημιουργό και, φυσικά, ισχυρότερο απ΄ αυτούς, οι δαίμονες παρακαλούν τον Ιησού να τους αποστείλει «ἔξω τῆς χώρας». «Καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλὰ ἵνα μὴ ἀποστείλῃ αὐτοὺς ἔξω τῆς χώρας. ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων μεγάλη βοσκομένη πρὸς τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν πάντες οἱ δαίμονες λέγοντες· Πέμψον ἡμᾶς εἰς τοὺς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν. Καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς εὐθέως ὁ Ἰησοῦς. καὶ ἐξελθόντα τὰ πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους· καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν δὲ ὡς δισχίλιοι καὶ ἐπνίγοντο ἐν τῇ θαλάσσῃ» (Μκ 5, 10-14). Τέλος, παρατηρούμε την καταστροφική επίδραση και στην υπόλοιπη δημιουργία που έχουν τα δαιμονικά πνεύματα καθώς εισήλθαν στους 2.000 χοίρους και όρμησαν όλοι στον γκρεμό και πνίγηκαν στην θάλασσα.

Οι εκδιώξεις δαιμονίων, στον καινούργιο κόσμο του Θεού, βεβαιώνουν ότι το κακό δεν έχει πια καμία δύναμη στην δημιουργία· «εἰ δὲ ἐν πνεύματι Θεοῦ ἐγὼ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ’ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μτ 12, 28). Κατ΄ αρχήν αναζωπυρώνουν την ελπίδα και εκπληρώνουν τις προφητείες για συντριβή του διαβόλου. Αποτελούν την βεβαιότητα ότι ο Μεσσίας ήρθε και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός και περιγράφουν την μεταμόρφωση της καθημερινότητας του ανθρώπου. Μία καθημερινότητα όχι στατική αλλά ευρισκόμενη συνεχώς σε πορεία, σε μία πορεία «προς τελειώσιν». Γι΄ αυτό στην ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του δαιμονιζομένου που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Μάρκος (Μκ 5, 1-20) μπορεί να αναφέρεται σ΄ έναν άνθρωπο αλλά ποτέ δεν πρέπει να ερμηνεύεται και να κατανοείται εξατομικευμένα καθώς αφορά την σύνολη ανθρωπότητα. 
«Ορκίζω σε τὸν Θεόν, μή με βασανίσῃς» (Μκ 5, 7). Ο δαιμονιζόμενος φοβάται μήπως ο Ιησούς τον βασανίζει. Ο Θεός όμως δεν είναι Θεός που βασανίζει αλλά Θεός αγάπης που έδωσε τον εαυτό του «ἀντίλυτρον ὑπὲρ πάντων» (Α΄ Τιμόθεον 2, 6). Έπειτα ο Χριστός αντιπαρατίθεται με τους δαίμονες· «Ἔξελθε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον ἐκ τοῦ ἀνθρώπου» (Μκ 5, 8). Οι δαίμονες παρακαλούν τον Χριστό να τους στείλει στους χοίρους· «πέμψον ἡμᾶς εἰς τοὺς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν» (Μκ 5, 12). Αυτό αποκαλύπτει ποιος είναι ο Δημιουργός και ποιος είναι ο ισχυρότερος. Είναι ένα ισχυρό και αξιοπρόσεκτο μήνυμα για όσους ασχολούνται και πραγματοποιούν μαγγανείες και κάθε είδους μαγείες, ότι είναι εγκλωβισμένοι στον λάθος δρόμο, το κακό που στο τέλος θα ηττηθεί κατά κράτος.
Τέλος, η εκβολή των δαιμονίων για τον δαιμονιζόμενο αποτελεί την εμπειρία μίας νέας αρχής. Ένας άνθρωπος με δαιμονικό πνεύμα, παράλογος, βίαιος και απλησίαστος θεραπεύεται και ξεκινά μία νέα πορεία «καὶ ἀπῆλθε καὶ ἤρξατο κηρύσσειν ἐν τῇ Δεκαπόλει ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ πάντες ἐθαύμαζον». Κήρυξε την Αλήθεια μέσω της προσωπικής του εμπειρίας και για να το πάμε λίγο παραπέρα, έδωσε στον άνθρωπο ζωή! Διότι γι΄ αυτό ήρθε ο Χριστός. Να δώσει ζωή στον άνθρωπο και να του ανοίξει νέες προοπτικές. Επί παραδείγματι, να του δοθεί η ευκαιρία να σχετιστεί με άλλους συνανθρώπους του, να δημιουργήσει φιλίες, να απολαύσει τις χαρές της συντροφικότητας κα. Και έτσι επιβεβαιώνεται και βιώνεται για μια ακόμη φορά ο λόγος του ίδιου του Κυρίου: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή». Αμήν.

Θ.Χ.

Η ΡΑΘΥΜΙΑ

Γράφει ο κ. Ραφαήλ Μισιαούλης, φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Στην αποψινή ακολουθία, την ακολουθία του όρθρου της Μεγάλης Τρίτης, διαπιστώνουμε δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι οι ύμνοι αναφέρονται σε ένα σοβαρό αμάρτημα του ανθρώπου. Αυτό το αμάρτημα είναι η ραθυμία.

Η ραθυμία είναι η ακηδία, η αφροντισία, η υπνηλία που μας κάνει αρκετές φορές να παραμελούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, να παραμελούμε την αξιοποίηση όλων των αρετών των αρετών και να είμαστε αδρανείς.

Πέρα από τους ύμνους, οι οποίοι αναφέρονται στην ραθυμία και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα με τις δύο παραβολές, δηλαδή την παραβολή των δέκα παρθένων και την παραβολή των ταλάντων, γίνεται λόγος για την ραθυμία.

Κατ’ αρχάς οι παραβολές ήταν εικόνες παρμένες από την ζωή των ανθρώπων, των ποιμένων, των γεωργών και γενικά από την ζωή των λογικών όντων.

Έτσι, οι παραβολές αποτελούσαν μια ζωντανή εικόνα και χρησιμοποιούνταν σαν εποπτικό μέσο, ώστε να περάσει το μήνυμα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου στις καρδιές των ακροατών.

Στην πρώτη παραβολή, ο Κύριος παρουσιάζει τις πέντε παρθένες να βρίσκονται σε εγρήγορση και να είναι έτοιμες να υποδεχθούν τον Νυμφίο Χριστό, ενώ τις άλλες πέντες σε κατάσταση υπνηλίας και ραθυμίας.

Όταν, όμως, αιφνιδίως ακούστηκε η φωνή ότι «Έρχεται ο Κύριος», οι μεν έξυπνες παρθένες είχαν ευτρεπισμένες τις λαμπάδες, τις άναψαν και υποδέχθηκαν τον Κύριο.

Οι άλλες όμως, οι οποίες ήταν ράθυμες, έψαχναν εκείνη την ώρα να ευτρεπίσουν τις λαμπάδες τους, χωρίς να καταφέρουν να τις ευτρεπίσουν.

Έτσι, οι έξυπνες πέρασαν στο νυμφώνα ενώ οι άλλες έμειναν έξω επειδή η πόρτα του νυμφώνος έκλεισε. Σε αυτές που απέμειναν έξω, ο Κύριος τους είπε «Ουκ οίδα υμάς»

Αυτή είναι η μία παραβολή, η οποία επηρεάζει την υμνωδία της σημερινής ακολουθίας.

Η άλλη παραβολή είναι η παραβολή των ταλάντων, στην οποία ο Κύριος θίγει και πάλι την ραθυμία.

Τα τάλαντα είναι δωρεές του Θεού, τις οποίες πρέπει να αξιοποιούμε.

Στην σχετική παραβολή των ταλάντων αναφέρεται ότι ένας μεγαλοκτηματίας θέησε να φύγει μακριά κι έτσι, έδωσε ένα μέρος της περιουσίας του στους δούλους του.

Στον ένα έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον τρίτο ένα. Αποχαιρετώντας τους, τους είπε ότι θα έφευγε αλλά θα ξαναερχόταν για να λογαριασθούν για το πώς αξιοποίησαν τα τάλαντα, τα οποία τους δόθηκαν.

Όταν επέστρεψε ο μεγαλοκτηματίας παρουσιάστηκε στον πρώτο με τα πέντε τάλαντα, ο οποίος από πέντε τα έκανε δέκα. Έτσι ο εργοδότης τον επαίνεσε λέγοντάς του «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω».

Ο λόγος του επαίνου ήταν διότι δεν έθαψε τα τάλαντα, αλλά τα διπλασίασε.

Ο δεύτερος με τα δύο τάλαντα παρουσιάστηκε λέγοντάς του ότι από δύο τα έκανε τέσσερα. Έτσι, ο Κύριος επαινεί και τον δεύτερο με την ιδία φράση ως άνω.

Ο τρίτος, ο οποίος σκεφτόταν με πονηρία, χωρίς να ντραπεί του αναφέρει ότι γνώριζε για την σκληροκαρδία του (δηλ. του μεγαλοκτηματία) και του επέστρεψε το ένα που του δόθηκε, ο οποίος το έχωσε στο χώμα.

Έτσι, ο Κύριος τον επετίμησε και του όρισε όπως δώσει το τάλαντό του σε αυτό που είχε τα πολλά.

Από την παραβολή αυτή είναι παρμένο και το τροπάριο που ακούμε στην ακολουθία σήμερα «Του κρύψαντος το τάλαντον την κατάκρισιν ακούσασα, ψυχή, μη κρύπτε λόγον Θεού· κατάγγελλε τα θαυμάσια αυτού, ίνα πλεονάζουσα το χάρισμα, εισέλθης εις την χαρά του Κυρίου σου».

Να κηρύττουμε τον λόγο του Θεού, να μην τον κρύψουμε, να μην τον σκεπάσουμε, να μην τον ενταφιάσουμε.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν τάλαντα και χρέος μας είναι να τα χρησιμοποιήσουμε για το δικό μας καλό, αλλά και για το καλό των αδελφών μας.

Τάλαντα θα λέγαμε είναι το να είσαι γονέας, να είσαι αξιωματικός, να έχεις σωματική ρώμη, να είσαι δάσκαλος, πολιτικός.

Ένα άλλο τάλαντο, που έχουμε και μάλιστα είναι χρυσό αυτό το τάλαντο, είναι το ότι είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.

Όχι, γιατί είμαστε εμείς ορθόδοξοι, αλλά η αλήθεια, η ακίβδηλος αλήθεια, η οποία βρίσκεται ΜΟΝΟΝ στο χώρο της ορθοδοξίας. Προνόμιο, λοιπόν, το ότι είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.

Άρα, λοιπόν, τις ικανότητες, τις αρετές, την πίστη μας, τα τάλαντα, τα οποία μας χάρισε σε όλους μας ο Κύριος, να τα αξιοποιήσουμε, να τα διπλασιάσουμε και να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, να συναντηθούμε με τον Κύριό μας, για να μας πει κι εμάς «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ!».

Πηγή: Romfea.gr

ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ...

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Σε πνευματική εγρήγορση μας καλεί ο Χριστός!
Η παρούσα ζωή, ο βίος, είναι μία ευκαιρία που μας δίνει ο Θεός για να αξιοποιήσουμε τα τάλαντα που μας δίνει και να κερδίσουμε το δώρο Του που λέγεται ζωή! Σε μία εποχή όπου χάνονται αξίες και ο κόσμος κινείται χωρίς πυξίδα και προορισμό, έρχεται η Εκκλησία να μας υπενθυμίσει ότι προορισμός μας είναι η ένωσή μας με τον Θεό, ο «Νυμφών» του Χριστού, δηλαδή η αιώνια ζωή, η Βασιλεία του Θεού.
Ο ίδιος ο Χριστός συχνά παρομοίασε τον ερχομό Του με γάμο και τον εαυτό Του με Νυμφίο (γαμπρό). Νύμφη Του η ανθρωπότητα. Η σημασία αυτής της παρομοίωσης είναι ότι στο πρόσωπο του Χριστού συντελείται ένας «ιερός γάμος» Θεού και ανθρωπότητας: στο γάμο οι δύο σύζυγοι ενώνονται, ενώ στο Χριστό ενώθηκαν Θεός και άνθρωπος, γι’ αυτό ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Γι’ αυτό ο Χριστός ονομάζεται «Νυμφίος της Εκκλησίας». Ο Θεός, κατά τους Ιερούς Πατέρες, είναι «ερωτευμένος με τον άνθρωπο», γιατί μόνο ένας ερωτευμένος θα μπορούσε να κάνει τέτοια θυσία: να γίνει ταπεινός άνθρωπος (ενώ είναι ο παντοδύναμος Θεός) και ν’ αφήσει να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου για να σώσει το δημιούργημά Του. Επίσης, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, η αγάπη του Θεού είναι «έρως», γιατί Τον κινεί σε ένωση με τον άνθρωπο, όπως οι δύο ερωτευμένοι ενώνονται «οι δύο εις σάρκα μίαν».
Ας εγρηγορούμε πάντα και ας φροντίζουμε «ὁ Νυμφίος Χριστός» να λαμπρύνει «τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς» μας για την είσοδό μας στον «νυμφῶνα» Του· διότι «μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα· ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα».

Θ.Χ.

ΑΠΟ ΤΟ «ΩΣΑΝΝΑ» ΣΤΟ «ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ»...

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Από το «ὡσαννά» στο «σταυρωθήτω»...! Στο γεγονός της εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα παρατηρούμε μία συνηθισμένη ανθρώπινη συμπεριφορά: πόσο εύκολα "αλλάζει" και πόσο αχάριστος μπορεί να γίνει.

Ο Ιησούς Χριστός για μία ακόμη φορά μας διδάσκει την ταπείνωση: εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα όχι με πομπές και τιμές, αλλά άσημα και ταπεινά, καθισμένος σε ένα γαϊδουράκι. Οι Ιουδαίοι Τον υποδέχονται με επευφημίες· «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» κρατώντας, όπως και τα παιδιά, βαΐα των φοινίκων και κλαδιά των δένδρων. Αλλά, όταν αντιλήφθηκαν ότι δεν είναι ο ηγεμόνας που περίμεναν ο οποίος θα τους απελευθερώσει από την εξουσία των Ρωμαίων, δεν δίστασαν μετά από τέσσερις ημέρες να κραυγάζουν στο λιθόστρωτο του Πιλάτου· «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» και να Τον παραδώσουν στον θάνατο!

Έτσι είναι και οι άνθρωποι σήμερα... Αυτοί που σήμερα σου λένε ένα καλό λόγο, καθόλου οι ίδιοι δεν θα είναι αύριο! Αυτοί που σε επευφημούν δεν θα διστάσουν αύριο να σε κατηγορήσουν! Εμπιστεύεσαι και προδίδεσαι, δείχνεις ενδιαφέρον και παίρνεις πόνο, βοηθάς και εισπράττεις αδικία. Και πάντα αναρωτιέσαι «γιατί;» Και έρχεται να επιβεβαιωθεί για πολλοστή φορά το αρχαίο ρητό: «Οὐδείς ἀχαριστότερος τοῦ εὐεργετηθέντος»!

Αν, από την σημερινή εορτή, πρέπει να κρατήσουμε μία συμπεριφορά ως στάση ζωής απέναντι στον Θεό είναι αυτή των μικρών παιδιών. Πολύ ωραία αυτήν την συμπεριφορά σημειώνει και τονίζει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Τα παιδιά γνώρισαν τον Δεσπότη της κτίσεως από την φύση τους, οι πατέρες τους όμως στάθηκαν αγνώμονες,

αυτά Τον ύμνησαν ως Θεό, και εκείνοι τον σταύρωσαν ως εχθρό,

αυτά "ωσαννά" ψάλλουν, εκείνοι "σταυρωθήτω" κράζουν,

τα παιδιά στρώνουν τα ενδύματά τους για τον Χριστό, οι πατέρες τους μοιράζουν με κλήρο τα ενδύματα του Χριστού,

τα παιδιά Τον υποδέχονται κρατώντας βάγια, ενώ οι πατέρες τους έρχονται εναντίον του κρατώντας μαχαίρια,

αυτά ευλογούν, εκείνοι βλασφημούν,

αυτά ως πρόβατα τον Ποιμένα δέχονται, εκείνοι ως λύκοι τον Αμνό σφαγιάζουν».

Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε!

Θ.Χ.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Η Ανάσταση του Λαζάρου δεν είναι απλά μία εορτή ή μία ιστορική αφήγηση από το Ιερό Ευαγγέλιο, αλλά ένα βιωματικό γεγονός που αγγίζει πολλές πτυχές της ζωής μας: τον θάνατο, τον πόνο, την φιλία και πολύ περισσότερο το ίδιο το μυστήριο της ζωής!

«Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή»: Κάθε ένας από μας είναι νεκρός Λάζαρος και φίλος του Χριστού. Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται αλλού, παρά σ΄ Αυτόν που μας δημιούργησε! Κατανοώντας τα πάθη και τις αδυναμίες μας και αγωνιζόμενοι για να απαλλαγούμε από τα δεσμά τους, έρχεται ο Χριστός και μας ανασταίνει! Η χάρη του ζωοποιεί και ζωοδοτεί τον καθένα μας! Το «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» είναι για μας η απελευθέρωση από την δυσωδία της αμαρτίας, η αλλαγή σελίδας στην ζωή του ανθρώπου, η προοπτική της όντως ζωής. Το θαύμα της Εγέρσεως του τετραημέρου Λαζάρου προτυπώνει την Ανάσταση του Χριστού 8 ημέρες αργότερα και συνάμα την ανακαίνιση του ανθρώπου και όλης της κτίσεως.

Η Ανάσταση του Λαζάρου, μπροστά στον φόβο του θανάτου αγαπημένων μας προσώπων, έρχεται και τοποθετεί τον θάνατο στην σωστή του διάσταση: έκφραση των προσωπικών οδυνηρών βιωμάτων και βεβαίωση ότι ο αγαπημένος μας ζει πλέον σε νέα διάσταση ζωής, αιώνιας, χωρίς πόνο, λύπη και στεναγμό. Έτσι, σηματοδοτεί και βεβαιώνει την κοινή ανάσταση όλων των κεκοιμημένων κατά την Δευτέρα Παρουσία.

Σε μία εποχή όπου οι ανθρώπινες σχέσεις καταδυναστεύονται από προσωπικά συμφέροντα, έρχεται το γεγονός της Ανάστασης του Λαζάρου για να μας διδάξει την πραγματική φιλία. Μία τέτοια αληθινή φιλία όπως αυτή του Χριστού με τον Λάζαρο. Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου, βλέπουμε τον Θεάνθρωπο να δακρύζει εκφράζοντας έτσι την αγάπη και στοργή του για το πρόσωπο με την ιδιαίτερη και μοναδική σχέση της φιλίας. Ο πραγματικός φίλος θα σε αναστήσει ερχόμενος κοντά σου, πονά και κλαίει μαζί σου. Έτσι, παίρνει τον δικό σου θάνατο και σου χαρίζει σου την κοινωνία, την σχέση, την ελπίδα. Άρα την όντως ζωή.

Όλα αυτά για κάποιους μπορεί να φαίνονται παράλογα και φανταστικά. Η απάντηση είναι: «Άνοιξε την καρδιά σου και πίστεψε! Τα υπόλοιπα θα τα καταλάβεις μόνος σου».

Θ.Χ.