«ΕΙ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΘΕΟΥ ΕΓΩ ΕΚΒΑΛΛΩ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΑΡΑ ΕΦΘΑΣΕΝ ΕΦ΄ ΥΜΑΣ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ο Ιησούς Χριστός όταν ξεκίνησε την δημόσια δράση Του και διδασκαλία Του είπε στους ανθρώπους «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Απαραίτητη προϋπόθεση για να κληρονομήσει ένας άνθρωπος την Βασιλεία του Θεού είναι η μετάνοια. Η μετάνοια είναι τρόπος ζωής και ολοκληρώνεται με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως το οποίο ισοδυναμεί με δεύτερο Βάπτισμα! Είναι μία διαρκής μεταβολή του εαυτού μου προς το καλύτερο, προς τον Θεό, επανεξέταση του τρόπου ζωής μου, αναθεώρηση της νοοτροπίας, αλλαγή τρόπου σκέψης όπως δηλώνει και η ίδια η λέξη. Η Βασιλεία του Θεού είναι ο καινούργιος κόσμος του Θεού, τον οποίο ενσαρκώνει, κηρύττει και φανερώνει στον κόσμο ο Χριστός και ο οποίος ολοκληρώνεται στα έσχατα. Σημεία του ερχομού της Βασιλείας του Θεού είναι τα θαύματα. Με τα θαύματα ο Χριστός φανερώνει την δύναμη και την αγάπη Του στους ανθρώπους και θέλει να επαναφέρει τον κόσμο στο «ἀρχαίον κάλλος». Χόρτασε πεινασμένους, θεράπευσε αρρώστους, εκδίωξε δαιμόνια, κόπασε τον άνεμο, περπάτησε στην λίμνη, ανέστησε νεκρούς. Αυτά είναι σημάδια ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μία ουτοπία, αλλά μία πραγματικότητα που βιώνεται με την πίστη, την μετάνοια και την πνευματική εμπειρία.

Στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (5, 1-20) αναφέρεται το θαύμα της εκβολής των δαιμονίων και της θεραπείας του δαιμονιζομένου. Είναι διάχυτο στην συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή ότι ο άνθρωπος ελαύνεται από τον δαίμονα και επιδρά καταστροφικά όχι μόνο πάνω του αλλά και σ΄ όλη την δημιουργία. «Ἄνθρωπος ἐν πνεύματι ἀκαθάρτῳ, ὃς τὴν κατοίκησιν εἶχεν ἐν τοῖς μνήμασι, καὶ οὔτε ἁλύσεσιν οὐδεὶς ἠδύνατο αὐτὸν δῆσαι, διὰ τὸ αὐτὸν πολλάκις πέδαις καὶ ἁλύσεσι δεδέσθαι, καὶ διεσπάσθαι ὑπ' αὐτοῦ τὰς ἁλύσεις καὶ τὰς πέδας συντετρῖφθαι, καὶ οὐδεὶς ἴσχυεν αὐτὸν δαμάσαι· καὶ διὰ παντὸς νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐν τοῖς μνήμασι καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν ἦν κράζων καὶ κατακόπτων ἑαυτὸν λίθοις» (Μκ 5, 2-5).

Ο Θεός δεν στρέφεται εναντίον του δαιμονισμένου αλλά του δαίμονα. Αυτό φαίνεται και από τα λόγια του Ιησού που απευθύνεται στον δαίμονα «Ἔξελθε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον ἐκ τοῦ ἀνθρώπου» (Μκ 5, 8) και «Τί ὄνομά σοι;» (Μκ 5, 9). Αξίζει να σημειώσουμε ότι το δαιμόνιο Τον ομολογεί ως Υιό του Θεού. «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου;» (Μκ 5, 7). Ο Χριστός αντιπαρατίθεται με τους δαίμονες. Δεν χρησιμοποιεί μαγικά αντικείμενα, δεν επιτελεί μαγικές πράξεις, ούτε επικαλείται άλλες δυνάμεις για την εκβολή των δαιμόνων. Βλέποντας τον Δημιουργό και, φυσικά, ισχυρότερο απ΄ αυτούς, οι δαίμονες παρακαλούν τον Ιησού να τους αποστείλει «ἔξω τῆς χώρας». «Καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλὰ ἵνα μὴ ἀποστείλῃ αὐτοὺς ἔξω τῆς χώρας. ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων μεγάλη βοσκομένη πρὸς τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν πάντες οἱ δαίμονες λέγοντες· Πέμψον ἡμᾶς εἰς τοὺς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν. Καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς εὐθέως ὁ Ἰησοῦς. καὶ ἐξελθόντα τὰ πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους· καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν δὲ ὡς δισχίλιοι καὶ ἐπνίγοντο ἐν τῇ θαλάσσῃ» (Μκ 5, 10-14). Τέλος, παρατηρούμε την καταστροφική επίδραση και στην υπόλοιπη δημιουργία που έχουν τα δαιμονικά πνεύματα καθώς εισήλθαν στους 2.000 χοίρους και όρμησαν όλοι στον γκρεμό και πνίγηκαν στην θάλασσα.

Οι εκδιώξεις δαιμονίων, στον καινούργιο κόσμο του Θεού, βεβαιώνουν ότι το κακό δεν έχει πια καμία δύναμη στην δημιουργία· «εἰ δὲ ἐν πνεύματι Θεοῦ ἐγὼ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ’ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μτ 12, 28). Κατ΄ αρχήν αναζωπυρώνουν την ελπίδα και εκπληρώνουν τις προφητείες για συντριβή του διαβόλου. Αποτελούν την βεβαιότητα ότι ο Μεσσίας ήρθε και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός και περιγράφουν την μεταμόρφωση της καθημερινότητας του ανθρώπου. Μία καθημερινότητα όχι στατική αλλά ευρισκόμενη συνεχώς σε πορεία, σε μία πορεία «προς τελειώσιν». Γι΄ αυτό στην ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του δαιμονιζομένου που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Μάρκος (Μκ 5, 1-20) μπορεί να αναφέρεται σ΄ έναν άνθρωπο αλλά ποτέ δεν πρέπει να ερμηνεύεται και να κατανοείται εξατομικευμένα καθώς αφορά την σύνολη ανθρωπότητα. 
«Ορκίζω σε τὸν Θεόν, μή με βασανίσῃς» (Μκ 5, 7). Ο δαιμονιζόμενος φοβάται μήπως ο Ιησούς τον βασανίζει. Ο Θεός όμως δεν είναι Θεός που βασανίζει αλλά Θεός αγάπης που έδωσε τον εαυτό του «ἀντίλυτρον ὑπὲρ πάντων» (Α΄ Τιμόθεον 2, 6). Έπειτα ο Χριστός αντιπαρατίθεται με τους δαίμονες· «Ἔξελθε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον ἐκ τοῦ ἀνθρώπου» (Μκ 5, 8). Οι δαίμονες παρακαλούν τον Χριστό να τους στείλει στους χοίρους· «πέμψον ἡμᾶς εἰς τοὺς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν» (Μκ 5, 12). Αυτό αποκαλύπτει ποιος είναι ο Δημιουργός και ποιος είναι ο ισχυρότερος. Είναι ένα ισχυρό και αξιοπρόσεκτο μήνυμα για όσους ασχολούνται και πραγματοποιούν μαγγανείες και κάθε είδους μαγείες, ότι είναι εγκλωβισμένοι στον λάθος δρόμο, το κακό που στο τέλος θα ηττηθεί κατά κράτος.
Τέλος, η εκβολή των δαιμονίων για τον δαιμονιζόμενο αποτελεί την εμπειρία μίας νέας αρχής. Ένας άνθρωπος με δαιμονικό πνεύμα, παράλογος, βίαιος και απλησίαστος θεραπεύεται και ξεκινά μία νέα πορεία «καὶ ἀπῆλθε καὶ ἤρξατο κηρύσσειν ἐν τῇ Δεκαπόλει ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ πάντες ἐθαύμαζον». Κήρυξε την Αλήθεια μέσω της προσωπικής του εμπειρίας και για να το πάμε λίγο παραπέρα, έδωσε στον άνθρωπο ζωή! Διότι γι΄ αυτό ήρθε ο Χριστός. Να δώσει ζωή στον άνθρωπο και να του ανοίξει νέες προοπτικές. Επί παραδείγματι, να του δοθεί η ευκαιρία να σχετιστεί με άλλους συνανθρώπους του, να δημιουργήσει φιλίες, να απολαύσει τις χαρές της συντροφικότητας κα. Και έτσι επιβεβαιώνεται και βιώνεται για μια ακόμη φορά ο λόγος του ίδιου του Κυρίου: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή». Αμήν.

Θ.Χ.