ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ: Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

Γράφει ένας φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Την πρώτη θέση μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας μας κατέχει η Υπεραγία Θεοτόκος. Όλες οι γενιές των χριστιανών την υμνούν και την μακαρίζουν. Οι πιο ποιητικοί ύμνοι της Εκκλησίας μας είναι αφιερωμένοι σ΄ Εκείνη. Οι ιεροί Πατέρες έγραψαν εγκωμιαστικούς λόγους προς το πρόσωπό Της. Και η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος δογμάτισε ότι «ὁμολογοῦμεν τήν ἁγίαν Παρθένον Θεοτόκον, διά τό τόν Θεόν Λόγον σαρκωθῆναι καί ἐνανθρωπῆσαι...».
Ο Ισραήλ, το φυτό του Θεού στον κήπο της υφηλίου, βλάστησε λουλούδι, την Αειπάρθενο Μαρία «την πρὸ γαστρὸς προορισθεῖσαν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Μητέρα, τὸ τῆς παρθενίας κειμήλιον, τήν τοῦ Ἀαρὼν βλαστήσασαν ῥάβδον ἐκ τῆς ῥίζης τοῦ Ἰεσσαί, τῶν Προφητῶν τὸ κήρυγμα, καὶ τῶν δικαίων, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης τὸ βλάστημα».
Στην Παλαιά Διαθήκη, η Υπεραγία Θεοτόκος, αιώνες πριν γεννηθεί, προφητεύθηκε ως «η αιτία της των πάντων θεώσεως». Ο προφήτης Ιεζεκιήλ προτυπώνει την παρθενική μήτρα της Θεοτόκου ως «κατά ανατολάς κεκλεισμένη πύλη», από την οποία θα διέλθει μόνον ο Χριστός και έκτοτε θα παραμείνει για πάντα «κεκλεισμένη». Ο προφήτης Ησαΐας δια της προφητείας του «Ιδού η Παρθένος, εν γαστρί έξει…», αναφέρεται στη Θεοτόκο, που συνέλαβε και γέννησε τον Χριστό. Ο προφήτης Δανιήλ δια της προφητικής του ρήσης «εθεώρεις έως ου ετμήθη λίθος εξ όρους άνευ χειρών» αναφέρεται στην Υπεραγία Θεοτόκο. Το βουνό, από το οποίο είδε ο Ναβουχοδονόσωρ να κόβεται το λιθάρι χωρίς χέρι ανθρώπου, προτυπώνει την Παναγία, η οποία ως όρος αλάξευτο έδωσε την καθαρή σάρκα της για να γεννηθεί ο Θεάνθρωπος.

Η Υπεραγία Θεοτόκος προτυπώνεται ως η επτάφωτη λυχνία, που έκαιε στη σκηνή του μαρτυρίου και στο ναό του Σολομώντα από την οποία έλαμψε ο Χριστός, «το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Ως η χρυσή στάμνα, που περιείχε το μάννα, διότι η Παναγία ως άλλη χρυσή στάμνα έφερε μέσα της τον Ιησού, που είναι «ο άρτος της ζωής, ο εκ του ουρανού καταβάς». Ως η κλίμαξ, την οποία είδε ο Ιακώβ να ενώνει τον ουρανό με τη γη, προτυπώνει τη Θεοτόκο, η οποία ως μυστική κλίμαξ ένωσε τον ουρανό με τη γη. Ως η καιομένη και μη καταφλεγομένη βάτος, την οποία είδε ο Μωϋσής στο όρος Χωρήβ, ως ολόφωτη νεφέλη και ο πύρινος στύλος, που φώτιζαν τους Ισραηλίτες ημέρα και νύκτα «δείξαι αυτοίς την οδόν» προς τη γη της επαγγελίας, ως ο πόκος του Γεδεών.

Πέραν αυτών υπάρχουν και άλλες προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στη Θεοτόκο. Η Κιβωτός του Νώε συμβολίζει την Παρθένο, η οποία φυλάσσει στα σπλάχνα της την απαρχή της Καινής κτίσεως. Η ράβδος του Ααρών, που βλάστησε, προκαταγγέλει την Θεοτόκο, που φύτρωσε από τη ρίζα του γενεαλογικού δένδρου του Ιεσσαί. Η σκηνή του Αβραάμ είναι σύμβολο της Θεοτόκου, στην οποία κατεσκήνωσε ο Λόγος του Θεού. Η Εδέμ προτυπώνει τη νοητή Εδέμ, που είναι η Παναγία, στους κόλπους της οποίας κατοικεί ο νέος Αδάμ, ο Χριστός.

Όμως, εκτός από την Παλαιά Διαθήκη, οφείλουμε να αναφέρουμε και αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους οι οποίοι προφήτευσαν και αυτοί τον ερχομό του Μεσσία και μίλησαν για την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο ένας εκ των 7 σοφών της αρχαιότητος Σόλωνας χαρακτήρισε την Θεοτόκο ως «Εβραίαν παρθένον»: «Και σάρκα λαμβάνει από Εβραίαν παρθένον, καλέσωσι αυτόν άφεσιν και αγαλλίασιν». Ο φιλόσοφος Θαλής ο Μιλήσιος είπε «Ο Χριστός μέλλει γεννηθήναι εκ Παρθένου Μαρίας» ενώ ο Κλεομήδης: «Ο τον ουρανόν τετανύσας και την γην επί υδάτων έδρασας ύστερον γεννάται εξ αχράντου Μαρίας της Παρθένου».

Ο Πλάτωνας χαρακτήρισε την Υπεραγία Θεοτόκο «μητρόνυμφο πανάμωμο Παρθένο»: «Εκ μητρονύμφου παναμώμου παρθένου μέλλει σπαρήναι του Θεού μόνος γόνος». Ενώ ο Αισχύλος στο έργο του "Προμηθέας Δεσμώτης" προφήτευσε για την Παναγία ως Προμηθέας προς τον Χρυσόθεμη ως εξής: «Το μέγεθος του νοήματος των πράξεών μου, θα εδραιώσει σε άλλους αιώνες, ο υιός μιας Μαρίας»!

Όλες αυτές οι προτυπώσεις, οι συμβολισμοί, οι προφητείες πραγματοποιούνται στο πρόσωπο της Υπεραγίας Μαρίας κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού.
- Τι εορτάζουμε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου;
- Το θείο γεγονός της αναγγελίας του ερχομού του Υιού του Θεού στην γη δια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Παναγία μας αξιώθηκε να γίνει η μητέρα του Θεού στην γη.
Μία μέρα, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ πλησίασε, μετά από εντολή του Θεού, την 16χρονη Μαρία και έφερε την ευχάριστη αγγελία της θείας χάρης, ότι Αυτή ήταν η προορισμένη και προφητευμένη μητέρα του Χριστού, του Μεσσία που θα λυτρώσει τον κόσμο από τον θάνατο και την αμαρτία. Πρέπει να σημειώσουμε πως η Παναγία ήταν ελεύθερη να επιλέξει αν θα δεχόταν να κυοφορήσει και γεννήσει τον Μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού. Εδώ βλέπουμε την μεγάλη ταπείνωση της Υπεραγίας Θεοτόκου και την πλήρη υπακοή στο θέλημα του Θεού λέγοντας στον Αρχάγγελο: «Ιδού η δούλη Κυρίου. Γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου»!. Υπάκουσε στο θέλημα του Θεού χωρίς ενδοιασμούς, προσωπικά κριτήρια και υστερόβουλες σκέψεις και έγινε η σκάλα «δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός» στην γη. Και η υπακοή αυτή Τής δίνει την καθαρότητα και αγνότητα της καρδιάς. Η αγνότητα είναι ένα λουλούδι που βλάστησε σε μία καρδιά γεμάτη ταπείνωση, είναι δώρο του Θεού και χάρη του Αγίου Πνεύματος, που ήρθε να στέψει αυτήν την ταπείνωση της Παναγίας: «Ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ...»!
Το «Θεοτόκος» είναι ο ιερός τίτλος της αγίας αειπαρθένου Μαρίας, που σημαίνει ότι "έτεκε", δηλαδή γέννησε τον Θεό. Αυτό εκφράζει και εξηγεί το μυστήριο της Πίστης μας. Και δεν είναι μόνο μητέρα του Θεού, αλλά και μητέρα όλων μας. Όλοι έχουμε δεχθεί την προστασία και την αγάπη Της, την σκέπη, την συμπαράσταση και την στοργή Της. Και όλοι στις στεναχώριες το πρώτο όνομα που επικαλούμαστε είναι το ιερό όνομα της Παναγίας. Αυτό δείχνει πόση εμπιστοσύνη έχουμε στην Θεοτόκο και πόσο στερεωμένη είναι η αγάπη μας για Εκείνη. Σε κάθε ιερή ακολουθία, όταν ακούμε το όνομά Της, κάνουμε το σημείο του Σταυρού. Αυτό σημαίνει πως ομολογούμε ότι Αυτή είναι η Μητέρα του Θεού και ταυτόχρονα την παρακαλούμε να πρεσβεύει στον Σωτήρα Χριστό για μας.
Μακριά από κάθε αιρετική διδασκαλία και κάθε αθεϊστική πλάνη οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί «ὁμολογοῦμεν τήν ἁγίαν Παρθένον Θεοτόκον» και ζητούμε ικετευτικά την πρεσβεία Της και την προστασία Της.

Θ.Χ.