«ΠΑΝΤΑ ΧΟΡΗΓΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ»

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Η εορτή της Πεντηκοστής και του Αγίου Πνεύματος είναι κοινή, μία εορτή κατά την οποία εορτάζουμε το γεγονός της Εκκλησίας, δηλαδή την φανέρωση της πάνω στη γη.

Κατά τις τελευταίες του στιγμές εδώ στη γη ο Ιησούς Χριστός, όταν πλησίαζε η ώρα να πορευθεί προς τον Πατέρα, με τέτοια λόγια έδινε θάρρος κι ελπίδα στους μαθητές Του: «Πάλιν ἔρχομαι... οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς». Και τους φανέρωσε τί ακριβώς εννοούσε. Θα παρακαλέσω, τους είπε, τον Πατέρα κι εκείνος θα σας δώσει άλλον παράκλητο, να μένει μαζί σας για πάντα. Κι αμέσως τους εξήγησε ποιος θα ήταν αυτός, που η παντοτινή του παρουσία θα τους ενίσχυε και θα τους παρηγορούσε: το Άγιο Πνεύμα, «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας».
Το πρωί της 13ης Μαΐου του 33 μ.Χ. οι Απόστολοι και η Υπεραγία Θεοτόκος είχαν συγκεντρωθεί στο Υπερώο της Σιών «ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό». Ξαφνικά, ακούστηκε από τον ουρανό μία παράξενη βοή, σαν ένας δυνατός άνεμος που γέμισε όλο το σπίτι. Τότε παρουσιάστηκαν κάτι σαν γλώσσες φωτιάς οι οποίες στάθηκαν πάνω από το κεφάλι κάθε μαθητή. Ήταν το Άγιο Πνεύμα! Που τους καθάρισε από τις αμαρτίες, τους φώτισε το νου και τους χάρισε την ικανότητα να μιλούν Ελληνικά (που ήταν η παγκόσμια γλώσσα της εποχής) και διάφορες γλώσσες.
Το ακροατήριο των Αποστόλων εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν πολυεθνικό. Ήταν Ιουδαίοι, Έλληνες, «Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν  Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ  Ἄραβες». Ο Χριστός δεν κάνει διακρίσεις αλλά «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Εκείνη την ημέρα ο Απόστολος Πέτρος με το κήρυγμά έφερε στην χριστιανική πίστη 3.000 ανθρώπους, οι οποίοι και βαπτίστηκαν. Αυτοί και σιγά-σιγά περισσότεροι αποτέλεσαν την Εκκλησία, την πρώτη χριστιανική κοινότητα που έγινε το «ἔθνος, τὸ ποιοῦν τοὺς καρποὺς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ»!

«Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός»

Τι είναι όμως η Εκκλησία; Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού το οποίο έχει κεφαλή της τον Χριστό και μέλη ο λαός Του, όσοι βαπτιστήκαμε και μετέχουμε στο τραπέζι των ιερών μυστηρίων∙ «ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους». Σ΄ αυτό το τραπέζι της ζωής ο Χριστός μας προσφέρει το Σώμα Του και το Αίμα Του καλώντας μας να γίνουμε «θεοφόροι». Εκκλησία είναι «τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν» που φανέρωσε ο Χριστός την ημέρα της Πεντηκοστής. Εκκλησία είναι η ζωντανή σχέση των ανθρώπων, ο τρόπος ελευθερίας και αγάπης με τον οποίο ζουν. Και ο τρόπος με τον οποίο ζούμε οι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία λέγεται εκκλησιαστικότητα. Η εκκλησιαστικότητα είναι αντανάκλαση της τριαδικότητας, δηλαδή του τρόπου ύπαρξης του Θεού. Και ποιος είναι αυτός ο τρόπος ύπαρξης; Ο Θεός, ως Θεός αγάπης που είναι, είναι μία κοινότητα, μία συντροφιά, μία κοινωνία τριών προσώπων, μία κοινωνία ελευθερίας και αγάπης.
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση δική του, έδωσε την εκκλησιαστικότητα που είναι για τον άνθρωπο ότι είναι για τον Θεό η τριαδικότητα. Αλλά με την απομάκρυνσή του από τον Θεό ο άνθρωπος αλλοιώνει την θεία εικόνα και υποκαθιστά την εκκλησιαστικότητά του με τον ατομικισμό και τον εγωισμό που τον οδηγεί στον θάνατο.
Ο Χριστός με την την ενανθρώπισή του αποκαθιστά την ανθρώπινη φύση, στην παλιά της κατάσταση και έτσι ξαναζωντανεύει, την εκκλησιαστικότητα του ανθρώπου και την πραγματώνει με την φανέρωση της Εκκλησίας.
Επομένως η Εκκλησία δεν είναι διοίκηση, δεν είναι οργάνωση, δεν είναι εξουσία, αλλά είναι κοινωνία, συνομιλία, συνύπαρξη, συμβίωση, συνοδοιπορία, συμμετοχή, συνεύρεση, διακονία. Στην Εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε. Στην Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται με τους άλλους τον εαυτό τους, το βιό τους, τον χρόνο τους, τις ανησυχίες τους, την δημιουργικότητά τους, τη χαρά τους, την λύπη τους, την πίκρα τους, την απόγνωσή τους, την ελπίδα τους, την πίστη τους. Και αυτή η ενότητα και η κοινωνία επιτυγχάνεται όταν μέσα στον άνθρωπο κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, διότι η Εκκλησία είναι θεσμός του Αγίου Πνεύματος. 

Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Εκπορεύεται από τον Πατέρα και τελειοποιεί τα πάντα. Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος διεκήρυξε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι «ζωοποιόν». Είναι η ψυχή του ανθρώπου, η καρδιά της κοινωνίας, η ζωογόνος πνοή της αληθινής προόδου, ο χορηγός της ποθητής ενότητας. Μόνο Αυτό δημιουργεί ενότητα, εδραιώνει την ειρήνη, φέρνει στους ανθρώπους την αγάπη, ανακαινίζει την καρδιά, φωτίζει τον νου, καθοδηγεί την πράξη, διακηρύσσει την αλήθεια. Αυτό είναι η πηγή που χορηγεί τα πάντα∙ τη ζωή, την αλήθεια, τη σωτηρία. Συντηρεί τον κόσμο και αναγεννά τον άνθρωπο∙ του ενισχύει τη θέληση, του καθαρίζει το συναίσθημα, του καίει την αμαρτία, του αναζωπυρώνει το φρόνημα, του ανακαινίζει την ψυχή.
«Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν. Ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας». «Ο δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Αυτά είναι τα 9 χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο. Η κλίση στην προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, π.χ. κάποιος έχει πολύ καλή φωνή, άλλος το λέγειν, άλλος ηγετικές ικανότητες, άλλος πολύ καλό γραπτό λόγο, άλλος έντονη διάθεση για προσφορά και διακονία κοκ. «Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, φῶς, καὶ ζωή, καὶ ζῶσα πηγὴ νοερά, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον καθαῖρον τὰ πταίσματα».
Το Πνεύμα του Θεού αποκαθιστά την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί δεν είναι πνεύμα ανταγωνισμού, αλλά πνεύμα προσφοράς. Ο άνθρωπος που έχει το Πνεύμα του Θεού μέσα του δεν σκέπτεται τι θα πάρει από τον άλλο, αλλά τι θα του δώσει. Δεν βλέπει τον συνάνθρωπό του σαν ανταγωνιστή, αλλά ως συναγωνιστή.
Το Άγιο Πνεύμα πέμπεται και σ΄ εμάς. Για να παράγουμε έργα του Θεού. Σήμερα βρίσκεται ανάμεσά μας και μας φωτίζει και μας καθοδηγεί. Μέσα στον καθένα κατοικεί το Πνεύμα του Θεού και μέσα σ’ όλους μας, δηλαδή στην Εκκλησία, μένει ο Παράκλητος.
Γι’ αυτό στη σημερινή και αυριανή κοινή γιορτή ας ζητήσουμε την «ενότητα του πνεύματος» κι ας ευχηθούμε όλη μαζί η Εκκλησία: «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας... ἐλθέ, καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν» για να μπορέσουμε ο καθένας και όλοι μαζί να ζήσουμε την νέα ζωή, να οδηγήσουμε τους συνανθρώπους μας στον Χριστό, να κάνουμε το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού καθημερινή πραγματικότητα. Αμήν.

Πηγές:
* «Πριν και μετά το Πάσχα», π. Φιλοθέου Φάρου, Αθήνα 1992, σσ 173-180.
* «Κήρυγμα για την Κυριακή της Πεντηκοστής», π. Αμβροσίου Σταμπλιάκα, 22 Ιουνίου 2013.

Θ.Χ.

Ο ΡΟΛΟΣ & Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

Γράφει ένας φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ο θεσμός των Οικουμενικών Συνόδων διαδραμάτισε καταλυτικό και σημαίνοντα ρόλο στην πορεία της Εκκλησίας. Είναι σημαντικός γιατί σε πνεύμα ενότητας πολεμήθηκαν οι αιρέσεις και διαφυλάχθηκε το ορθόδοξο δόγμα. Για παράδειγμα καταδικάστηκαν ο Αρειανισμός στην Α΄ Οικουμενική, ο Νεστοριανισμός στην Γ΄, ο Μονοφυσιτισμός στην Δ΄, τα δόγματα του Ωριγένη στην Ε΄, ο Μονοθελητισμός και ο Μονοενεργητισμός στην ΣΤ΄, η εικονομαχία και η εικονολατρία στην Ζ΄. Και δημιουργήθηκε για να διασφαλίσει την Ορθόδοξη πίστη το Σύμβολο της Πίστεως στην Α΄ Οικουμενική, αποσαφηνίστηκε η θέση του ιερού προσώπου της Παναγίας ως "Θεοτόκου" στην Γ΄ Οικουμενική, θεσμοθετήθηκαν οι Κανόνες και οι Όροι καθώς και τα Πατριαρχεία στην Δ΄ και τονίστηκε στην Ζ΄ Οικουμενική πως στην εικόνα αποδίδεται τιμή και όχι προσκύνηση και λατρεία και πως δεν είναι ειδωλολατρία η τιμή των εικόνων καθώς η τιμή «ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει».

Αυτή την Κυριακή, την έκτη Κυριακή από το Πάσχα, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την μνήμη των αγίων 318 πατέρων, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. Η Σύνοδος αυτή είναι γνωστή για τους αγώνες των αγίων πατέρων εναντίον της φοβερής αιρέσεως του Αρείου, ο οποίος υποστήριζε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το πρώτο κτίσμα του Θεού. Οι άγιοι πατέρες καθοδηγήθηκαν από το Άγιο Πνεύμα και έδειξαν ότι ὁ Ιησούς Χριστός δεν είναι κτίσμα, αλλά γέννημα του Θεού Πατρός· δηλαδή αληθινός και τέλειος Θεός. Αυτήν την σωτήρια αλήθεια την διατύπωσαν στο Σύμβολο της Πίστεως με τις φράσεις: «τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων... γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοοούσιον τῷ Πατρί...» και την άφησαν ανεκτίμητη κληρονομιά στην Εκκλησία.

Από το 787 μ.Χ. μέχρι σήμερα δεν έχει συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε ανώτατο άρχοντα Αυτοκράτορα ή «Βασιλέα πιστόν εν Χριστώ» (από τον Ηράκλειο και έπειτα), διότι μόνον αυτός είχε την εξουσιοδότηση και το δικαίωμα να συγκαλεί Οικουμενικές Συνόδους. Άλλος λόγος είναι ότι εξαιτίας του Σχίσματος δεν μπορεί να προέλθει συνεννόηση μεταξύ των Εκκλησιών και ότι η Εκκλησία της Ρώμης που είναι η πρώτη τη τάξει Εκκλησία, έχει αποκοπεί από το Ορθόδοξο δόγμα. Επίσης μία πρόσθετη αιτία είναι ότι λόγω γεωστρατηγικών συμφερόντων θα είναι αδύνατη η ύπαρξη ομοφωνίας μεταξύ των Ιεραρχών για σημαντικά θέματα πίστεως, είτε αυτά είναι θεολογικά, είτε δογματικά, είτε διοικητικά.

Χρειάζεται απόταξη συμφερόντων και πνεύμα ενότητας για να λυθούν ζητήματα και προβλήματα που ταλανίζουν την Εκκλησία.

Θ.Χ.

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ & ΔΥΟ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

40 μέρες μετά την ζωηφόρο Ανάσταση, ο Κύριος αναλαμβάνεται στον ουρανό. Η Ανάληψη του Χριστού αποτελεί το θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ἀνελήφθη ἐν δόξη» για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».
Ο Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς για να ανοίξει για τον άνθρωπο τον ουράνιο δρόμο και να τον κατακτήσει συμβασιλέα Του. Μπορεί να αναλήφθηκε αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Το αναστημένο και άφθαρτο Σώμα Του έφερε ακόμα τα αποτυπώματα των πληγών από τα πάθη που υπέστη. Γιατί; Για να δείξει πόσο μεγάλη και απερίγραπτη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο καθώς και για να μας πείσει  να μην λησμονούμε ποτέ τα πάθη του, διότι όταν τα έχουμε ενώπιόν μας, η καρδιά μας θα πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη προς Αυτόν και από ιερά συναισθήματα.
- Γιατί ο Χριστός αναλήφθηκε μετά από 40 μέρες και όχι αμέσως μετά την Ανάσταση;
- Για να πείσει και τον τελευταίο δύσπιστο πως αναστήθηκε. 40 ολόκληρες μέρες στην γη, και εμφανίστηκε επανειλημμένα στους μαθητές Του, και τους έδειξε τις ουλές από τα πληγές Του, τους μίλησε για τις προφητείες που εκπλήρωσε με την ζωή και τα πάθη Του ως άνθρωπος, και μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.
Ευρισκόμενοι στο Όρος των Ελαιών μπροστά στην Θεοτόκο και στους Αποστόλους, ο Χριστός «ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης».
Σημειώνει ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «Μας δίνεται νέα χαρά: η χαρὰ νὰ στοχαζόμαστε καὶ νὰ γιορτάζουμε τὴν Ἀνάληψη. Δεν εορτάζουμε την αναχώρηση του Χριστού. Ο Χριστός είπε: «μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Καὶ ὁλόκληρη ἡ χαρὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστης βρίσκεται στὴ συνειδητοποίηση τῆς παρουσίας Του, ὅπως ἀκριβῶς τὴν ὑποσχέθηκε: «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν». Δὲν γιορτάζουμε τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τὴν ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανούς».

Ο Κύριος γύρισε κοντά τους πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμεναν. Δέκα μέρες αργότερα κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα, «ἡ ἐξ ὕψους δύναμις», πάνω στους Αποστόλους και στην πρώτη Εκκλησία για να τους φωτίζει, να τους καθοδηγεί, να τους ενισχύει και να τους στερεώνει «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».
Τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος (Λόγος εἰς τὴν Ἀνάληψιν) «Κατά το γεγονός της Αναλήψεως, πραγματοποιήθηκε στην πράξη η συμφιλίωση του Θεού με το ανθρώπινο γένος. Διαλύθηκε η παλιά έχθρα, τελείωσε ο μακροχρόνιος πόλεμος. Κι αυτό συνέβαινε έως τώρα, όχι επειδή μισούσε ο Θεός τον άνθρωπο, αλλά επειδή ο άνθρωπος επιδείκνυε αδιαφορία και αχαριστία. Και τώρα, η αλλαγή δεν έγινε εξαιτίας των δικών μας κατορθωμάτων ή επειδή αλλάξαμε στάση και συμπεριφορά, αλλά λόγω της απροσμέτρητης αγάπης και του ενδιαφέροντος του Θεού. [...] Τώρα στην Ανάληψη, εμείς που δεν ήμασταν άξιοι να κατοικούμε στον παράδεισο, εμείς που στο τέλος καταντήσαμε να μην αξίζουμε να ζούμε εδώ στη γη, με αποτέλεσμα να γίνει ο κατακλυσμός και να χαθεί όλο το ανθρώπινο γένος εκτός της οικογένειας του Νώε, εμείς τώρα οι ανάξιοι ανεβαίνουμε στον ουρανό. Τα χερουβίμ, παλαιά, φυλάγανε τον παράδεισο για να μην μπούμε ξανά και τώρα εμείς τα υπερβαίνουμε. Η ανθρώπινη φύση, στο πρόσωπο του Χριστού, έτυχε τιμής που δεν έτυχε η φύση των αγγέλων. Ο Θεός έγινε άνθρωπος. Δεν έγινε άγγελος. Ενώθηκε μόνο με την ανθρώπινη φύση. Και οι άγγελοι δεν ζηλεύουν, αντίθετα χαίρονται, διότι χαρά των αγγέλων είναι η προκοπή μας και πόνος τους η εξαθλίωσή μας».
Με την Ανάληψή Του ο Κύριος φώτισε το νου μας για να δούμε τον δρόμο και τον προορισμό της ζωής μας. Που είναι η συνεχής μαρτυρία Χριστού, η μεταμόρφωση και η θέωση. Που είναι ο ουρανός, η δική μας ανάληψη διότι η καταγωγή μας είναι ουράνια. Και ουρανός είναι όχι το στερέωμα που βλέπουμε αλλά είναι αυτό πού μας επιστρέφει ο Χριστός, ό,τι χάσαμε με την αμαρτία και την υπερηφάνεια. Ουρανός είναι η αιώνια ζωή, το βασίλειο της αλήθειας, ο κόσμος της καλωσύνης και της ομορφιάς. Ουρανός είναι ολόκληρη η πνευματική μεταμόρφωση της ανθρώπινης ζωής· ουρανός είναι η βασιλεία του Θεού, η νίκη πάνω στο θάνατο, ο θρίαμβος της αγάπης και της φροντίδας· ουρανός είναι η εκπλήρωση αυτής της έσχατης επιθυμίας, για την οποία ειπώθηκε: «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν».
Φέτος όμως μαζί με την Ανάληψη του Χριστού εορτάζουμε και την μνήμη δύο μεγάλων Ισαποστόλων Βασιλέων, του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης.

Η Αγία Ελένη γεννήθηκε το 249 μ.Χ. στο Δρέπανο Βιθυνίας στην Μικρά Ασία και από μικρή μελετούσε τις χριστιανικές γραφές και έγινε πιστή χριστιανή. Σε ηλικία 21 ετών, παντρεύτηκε έναν αξιωματούχο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τον Κωνστάντιο Χλωρό. Η Αγία Ελένη ακολούθησε τον σύζυγο της σε όλες τις εκστρατείες, στις οποίες η θέση του τον υποχρέωνε να λάβει μέρος. Τέσσερα χρόνια μετά τον γάμο τους, το 274 μ.Χ., απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο, τον οποίο η Ιστορία έστεψε με τον τίτλο «Μέγας» και υπήρξε ο πρώτος αυτοκράτορας του Βυζαντίου αλλά και Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ανατράφηκε με τις χριστιανικές διδαχές της μητέρας του, την στρατιωτική εκπαίδευση του πατέρα του και τα γράμματα μεγάλων διδασκάλων της εποχής. Αυτά τα τρία διαμόρφωσαν το πνεύμα και τον χαρακτήρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ενός ανθρώπου γραμματισμένου, αξιόμαχου στρατιώτη και ταυτόχρονα φιλικά προσκείμενου στους χριστιανούς και την Χριστιανική πίστη.

Μετά από στρατιωτικές ανελίξεις, αγώνες, εκστρατείες αλλά και ιστορικές συγκυρίες καταφέρνει το 306 μ.Χ. να ανακηρυχθεί Καίσαρας των Δυτικών Επαρχιών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος «τοῦ Σταυροῦ τόν τύπον ἐν οὐρανῶ θεασάμενος καί ὡς ὁ Παῦλος τήν κλῆσιν, οὐκ ἐξ ἄνθρώπων δεξάμενος» δέχεται την κλήση από τον Θεό και νικά σε διαδοχικές μάχες τους 2 συμβασιλείς Μαξέντιο, και Γαλέριο. Η ανοδική του πορεία συνεχίζεται και τελικά το 324 μ.Χ., μετά την νίκη του στην Ανδριανούπολη επί του Λικίνιου (Αυγούστου της Ανατολής), εγκαθίσταται στον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης.

Έπειτα μεταφέρει την πρωτεύουσα από την Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, στην «Θεοτοκούπολιν» όπου δημιουργεί πλήθος ιδρυμάτων για τους φτωχούς και πονεμένους υπηκόους του. Ενδιαφέρεται για την ανοικοδόμηση ορθόδοξων ναών και φέρει εις πέρας την αποστολή για την εύρεση του τίμιου Σταυρού που τόσο ευλαβούνταν.

Επιπλέον, προσπάθησε με πνεύμα αγάπης, ειρήνης αλλά και αλήθειας του δόγματος να επιλύσει το πρόβλημα της αιρέσεως του Αρειανισμού συγκαλώντας την Α΄ εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.) Τέλος, απαρνήθηκε την ειδωλολατρική αρχιερατική του ιδιότητα με το βάπτισμα του λίγο πριν την κοίμηση του στις 21 Μαΐου του 337 μ.Χ. σε ηλικία 63 ετών. 

Ο Άγιος Κωνσταντίνος χαρακτηρίστηκε από την Εκκλησία με τον τίτλο του Ισαποστόλου, επειδή ακολούθησε – στα χνάρια των αποστόλων – μια πορεία ιεραποστολική, με στόχο τη διάδοση και την επικράτηση του Ευαγγελίου «πάση τη κτίσει». Ο Κωνσταντίνος υπήρξε πρότυπο ιεραποστόλου, αφού με διάφορους τρόπους ενήργησε ιεραποστολικά.

* Διάταγμα των Μεδιολάνων (313 μ.Χ.). Μια κίνηση που φανερώνει τις πραγματικές χριστιανικές αρχές του. Υπάκουσε στα λόγια του Κυρίου περί ανεξηθρησκείας, «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθείν…» – μένοντας πιστός στο Ευαγγέλιο, αν και κάλλιστα θα μπορούσε να επιβάλει τον Χριστιανισμό στους πολίτες του κράτους. Ιεραποστολή ελεύθερη.

* Υπήρξε πρότυπο ταπείνωσης και αυταπάρνησης, γνώσης του εαυτού και αυτάρκειας, αφού δεν συμμερίστηκε την άποψη προηγουμένων αυτοκρατόρων, ότι είναι θεοί. Δεν ζητά τιμή θεού, αλλά αρκείται στο να θεωρείται εκπρόσωπός του Θεού. Ιεραποστολή με πνεύμα ταπείνωσης και αυταπάρνησης.

* Η φιλανθρωπική διακονία του ήταν μεγαλειώδης. Έχτισε νοσοκομεία, σχολεία, ορφανοτροφεία και άλλα πολλά, με σκοπό την ανακούφιση των φτωχών και πενήτων όλης της αυτοκρατορίας. Ιεραποστολή προς όλους.

* Αγωνίστηκε για την επικράτηση της Ορθοδοξίας έναντι της Αρειανικής αιρέσεως με τρόπο ευγενή και ενωτικό. Ιεραποστολή με βάση την Ορθοδοξία και την ενότητα της Εκκλησίας.

Έτσι συνέβαλε αποφασιστικά ώστε η αυτοκρατορία να οδηγηθεί με σταθερά βήματα προς το Χριστιανισμό, επιτελώντας έργο ισάξιο των αποστόλων για την Εκκλησία και μέγα για την ιστορία.

Δύο χρόνια μετά την ανακήρυξη του Μέγα Κωνσταντίνου ως αυτοκράτορα, η Αγία Ελένη, ταξιδεύει στους Αγίους Τόπους με σκοπό να βρει τα μέρη που έζησε ο Ιησούς Χριστός και να τα αναδείξει. Πράγματι, στο ταξίδι της αυτό, διεξήγαγε ανασκαφές, έκτισε Εκκλησίες, θεμελίωσε μοναστήρια και βρήκε τον Σταυρό του Μαρτυρίου του Κυρίου μας. Οι ναοί της Γεννήσεως και της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, είναι δύο από τους ναούς που έκτισε η Αγία Ελένη στους Αγίους Τόπους. Μετά την δράση της εκεί, εγκαταστάθηκε στην Νικομήδεια όπου και παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο, σε ηλικία 80 ετών, το 329 μ.Χ.

Οι δύο Άγιοι μας καλούν να έχουμε πίστη στον Θεό και ιεραποστολικό ζήλο. Ο Άγιος Κωνσταντίνος ονομάστηκε «Μέγας» επειδή κατάφερε να ειρηνεύσει και να σταθεροποιήσει την πολυεθνική αυτοκρατορία του και επειδή σεβάστηκε την προσωπική πίστη κάθε ανθρώπου και λαού. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για τους πολιτικούς άρχοντες κάθε εποχής που πρέπει να τους διακρίνει η πίστη στον Θεό, η αγάπη προς την Πατρίδα και η θυσιαστική διακονία για τον λαό. Όμως πίσω από μία τόσο σπουδαία προσωπικότητα στην παγκόσμια ιστορία κρύβεται μία γυναίκα και αυτή είναι η Αγία Ελένη. Η Αγία Ελένη είναι πρότυπο μητέρας, πρότυπο ανατροφέα παιδιού που προκόβει, που προσφέρει, που αναδεικνύεται, που διακονεί και το όνομά του μένει!

Αυτά τα μηνύματα ας αποκομίσουμε από την διπλή αυτή εορτή και να παίρνουμε θάρρος από τον λόγο του αναληφθέντος Κυρίου: «Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν καί οὐδείς καθ’ ὑμῶν». Αμήν.

Θ.Χ.

Πηγές:
* www.ierapostoles.gr.
* www.matia.gr.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ακούμε πολλές φορές σε ύμνους και σε διάφορες ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας για την «Βασιλεία του Θεού». Ακούμε στα ιερά αναγνώσματα και στα ιερατικά κηρύγματα για την «Βασιλεία του Θεού». Κατ΄ αρχήν να διευκρινίσουμε ότι οι όροι «Βασιλεία του Θεού», «Βασιλεία των ουρανών» και «Αιώνια Ζωή» είναι ταυτόσημοι, σημαίνουν το ίδιο πράγμα!
- Τι είναι η «Βασιλεία του Θεού»;
- Η «Βασιλεία του Θεού» είναι ο καινούργιος κόσμος του Θεού, τον οποίο ενσαρκώνει, κηρύσσει και φανερώνει στον κόσμο ο Χριστός. Η Ανάσταση του Χριστού ήταν αυτή που έφερε και εγκαθίδρυσε αυτήν την νέα πραγματικότητα, τον καινούργιο κόσμο του Θεού. Ο Χριστός δίδασκε τους ανθρώπους: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» που σημαίνει ότι σε λίγο θα κληθείτε να συμμετάσχετε στην νέα ιστορική πραγματικότητα, την οποία εγκαινιάζω με το κήρυγμα και τα έργα Μου.

«Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», είπε ο Χριστός στον Πιλάτο. Πράγματι, η Βασιλεία του Θεού δεν είναι απ΄ αυτόν τον κόσμο. Όμως υπάρχει και βιώνεται από εδώ. Βιώνεται μέσα στην Θεία Λειτουργία όπου ο καθένας ως πρόσωπο και όλοι μαζί ως κοινωνία, ως Εκκλησία δοξολογούμε, προσευχόμαστε και ευχαριστούμε τον Θεό, τον Κύριο και δημιουργό των όλων. Βιώνεται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η αιώνια ζωή δεν αρχίζει από τον θάνατό μας, αλλά από τώρα, από μέσα μας, από την κάθε μας μέρα, από την σχέση αγάπης και πίστης προς τον Θεό.

Η Βασιλεία του Θεού είναι κοντά:

* όταν οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον,

* όταν κάνουν ευτυχισμένο ο ένας τον άλλον,

* όταν πηγαίνουν ο ένας στον άλλον και δίνουν τα χέρια,

* όταν δημιουργούν προϋποθέσεις για ειρήνη,

* όταν κάνουν διάλογο μεταξύ τους,
* όταν είναι χαρούμενοι και κατανοούν ο ένας τον άλλον,

* όταν χαρίζουν ο ένας στον άλλον χαρά με ένα καλό λόγο, με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και κατανόηση.

Ο Χριστός περιγράφει αυτούς τους ανθρώπους στους λεγόμενους Μακαρισμούς:

«οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι»: δηλαδή, οι ταπεινοί, όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στον Θεό.

«οἱ πενθοῦντες»: δηλαδή, όσοι θλίβονται για το κακό που υπάρχει στην ζωή και στον κόσμο και αγωνίζονται να εξαλειφθεί.

«οἱ πραεῖς»: δηλαδή, αυτοί που σιχαίνονται την βία.

«οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην»: δηλαδή, αυτοί που λαχταρούν, θέλουν και εργάζονται μ΄ όλες τους τις δυνάμεις για να επικρατήσει η δικαιοσύνη του θελήματος του Θεού. 

«οἱ ελεήμονες»: όσοι δείχνουν συμπάθεια προς τους πάσχοντες και αγαπούν αλλήλους.

«οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ»: αυτοί που έχουν καθαρό τον εσωτερικό τους κόσμο από ανήθικες πράξεις και διακρίνονται για την καθαρότητα της ψυχής και τα αγνά κίνητρα

«οἱ εἰρηνοποιοί»: όσοι επιδιώκουν την ειρήνη, αφού πρώτα αυτοί βιώνουν την ειρήνη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όσοι θέλουν και εργάζονται για να υπάρχουν και να επικρατούν αρμονικές σχέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα, ομάδες και λαούς.

Τέτοιοι άνθρωποι θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού!

Εδώ πρέπει να κάνουμε μία διάκριση: ότι η Βασιλεία του Θεού έχει δύο χαρακτηριστικά:
α) την επίγεια μορφή της, σ΄ αυτόν τον κόσμο δηλαδή. Που αγωνιζόμαστε όσο μπορούμε τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού να τα απολαύσουμε από τώρα. Ποια είναι αυτά τα αγαθά; Εσωτερική γαλήνη, ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, πνευματική πληρότητα, αγαπητικές σχέσεις, απελευθέρωση από το κακό, τον θάνατο, την φθορά. Η Εκκλησία ως μια νέα κοινωνία σε πορεία, έκανε πράξη σποραδικά μέσα στην ιστορία τα μηνύματα της Βασιλείας του Θεού. Κι αυτό γιατί στην ουσία ταυτίζονται Εκκλησία και Βασιλεία του Θεού.
β) την μέλλουσα, τέλεια και ένδοξη μορφή της, με την ανάσταση των νεκρών και την Δευτέρα Παρουσία, όπου όλα θα ανακαινιστούν, θα γίνουν άφθαρτα και θα υπάρχουν για πάντα. Όπου ο άνθρωπος, αναστημένος, άφθαρτος, πνευματικός, μη έχοντας ανάγκη από τροφή, ρούχα, αρρώστια, θάνατο και απολαμβάνοντας τα αγαθά του Θεού θα ζει αιωνίως κοντά Του και θα Τον δοξολογεί.
Άρα, η Βασιλεία του Θεού ήρθε και υπάρχει αλλά βιώνεται μερικώς σ΄ αυτόν τον κόσμο. Με την Δευτέρα Παρουσία όμως θα είναι αιώνια, τέλεια και στην ολοκληρωμένη της μορφή.
Γι΄ αυτό ο Χριστός στις παραβολές Του μίλησε για την ανεκτίμητη αξία της (παραβολές κρυμμένου θησαυρού και πολύτιμου μαργαρίτη) και πόσο έτοιμοι πρέπει να είναι οι άνθρωποι για να την ζήσουν και να την κληρονομήσουν (παραβολή δέκα παρθένων) και πως η Βασιλεία του Θεού απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους (παραβολή βασιλικών γάμων).
Μέσα στην λατρεία της Εκκλησίας η Βασιλεία του Θεού έχει κεντρική θέση, ειδικά στην Θεία Λειτουργία. Η Θεία Λειτουργία ξεκινά με την αναφώνηση «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...». Κατά την Μεγάλη Είσοδο ο λειτουργός Ιερέας εύχεται: «Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ...». Στην Κυριακή προσευχή, το Πάτερ ημών τι λέμε; «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου». Το θέμα της Βασιλείας του Θεού λοιπόν αφορά κάθε Χριστιανό πάρα πολύ.
Κάθε άνθρωπος και κάθε κοινωνία θέλουν και οραματίζονται μία αλλιώτικη ζωή απ΄ αυτή που ζουν. Η Εκκλησία λοιπόν μας απευθύνει ένα καινούργιο τρόπο ζωής που δεν είναι ούτε ένα ψέμα, ούτε ένας φανταστικός κόσμος αλλά όραμα και συγχρόνως πραγματικότητα μίας αλλιώτικης ζωής, αιώνιας, άφθαρτης, πνευματικής και κοντά στον Θεό.
- Τι χρειάζεται;
- Αγωνιστική διάθεση. Όσοι θέλουμε και προσπαθούμε γι΄ αυτό, γνωρίζουμε βέβαια τις δυσκολίες, γιατί «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» αλλά ο Χριστός μας διαβεβαιώνει ότι «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν», δηλαδή μέσα μας και ανάμεσά μας. Προσπάθεια και αγώνας χρειάζεται. Αν θέλει ο άνθρωπος τα πάντα μπορεί μέσα στην χάρη του Θεού. Απόδειξη: οι Άγιοι, απλοί άνθρωποι σαν και εμάς αλλά με την χάρη του Θεού μέσα τους και με καταβολή πνευματικού αγώνα και προσπάθειας.
Ας δώσει και σε μας ο Θεός την φώτιση και την ενίσχυση στον δικό μας αγώνα να βιώνουμε καθημερινά την Βασιλεία Του και να την κληρονομήσουμε απολαμβάνοντας τα αιώνια αγαθά της. Αμήν.

Θ.Χ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Επιμελείται φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Την πέμπτη Κυριακή από το Πάσχα η Εκκλησία μας θυμίζει το θαύμα της θεραπείας ενός ανθρώπου που είχε γεννηθεί τυφλός. Το σημερινό Ευαγγέλιο, όπως και όλες οι Ευαγγελικές διηγήσεις του Πεντηκοσταρίου, έχουν στόχο να μας παρουσιάσουν ποιος ήταν ο Ιησούς Χριστός και ποιο το έργο Του. 

Κεντρικό πρόσωπο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είναι ένας τυφλός. Ωστόσο το περιεχόμενό της αναφέρεται στην πνευματική τυφλότητα.

Ένα Σάββατο, ενώ έμπαινε στην πόλη ο Ιησούς με τους μαθητές του, συνάντησαν έναν άνθρωπο, που είχε γεννηθεί τυφλός και περνούσε τον χρόνο του ζητιανεύοντας. Ο Κύριος, βλέποντάς τον, και μετά που μία μικρή συζήτηση που είχε με τους μαθητές του, έφτυσε στο έδαφος και με το υγρό χώμα έφτιαξε λάσπη. Πήρε την λάσπη στα χέρια του και μ΄ αυτήν άλειψε τα βλέφαρα του τυφλού. Κι ενώ ασφαλώς ο τυφλός άνδρας απορούσε μ΄ αυτήν την κίνηση, ο Κύριος τον έστειλε να ξεπλύνει τη λάσπη στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Πράγματι, χωρίς να διστάσει καθόλου, ο τυφλός υπάκουσε σ΄ αυτήν την εντολή και μόλις ξεπλύθηκε και καθάρισε τη λάσπη από τα βλέφαρά του και μπόρεσε και τα άνοιξε, διαπίστωσε ότι έβλεπε το φως και ό,τι τον περιέβαλε, για πρώτη φορά στη ζωή του! Ο ενθουσιασμός του απερίγραπτος!

«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός». Ο ψαλμικός αυτός στίχος ταιριάζει απόλυτα στους άπιστους και τυπολάτρες Φαρισαίους, οι οποίοι διαπίστωσαν από τα λόγια του πρώην τυφλού ότι αυτός που τον είχε κάνει καλά ήταν ο Ιησούς. Τότε άρχισε να υπάρχει διχογνωμία μεταξύ τους: ο Ιησούς ήταν αμαρτωλός επειδή δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου και θεράπευε εκείνη την ημέρα ή ήταν απεσταλμένος από τον Θεό, αφού μπορούσε να κάνει θαύματα;  Ρώτησαν και τη γνώμη του πρώην τυφλού. Αυτός, δείχνοντας την πίστη του και την ευγνωμοσύνη του, δήλωσε στους Φαρισαίους ότι θεωρεί προφήτη αυτόν που τον θεράπευσε.

Τότε οι Φαρισαίοι, μη πιστεύοντας στο θαύμα, φώναξαν τους γονείς του πρώην τυφλού, για να βεβαιωθούν ότι πράγματι γεννήθηκε χωρίς να βλέπει. Ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί φοβισμένοι και βεβαίωσαν ότι πράγματι, ο γιος τους ήταν τυφλός μόλις την προηγούμενη μέρα. Ωστόσο, ο γιος τους ήταν πια ενήλικος και μπορούσε να δώσει μόνος του την απάντηση που ζητούσαν. Έτσι οι Φαρισαίοι ξαναφώναξαν τον άνθρωπο και άρχισαν να τον πιέζουν. Του έλεγαν να ομολογήσει ότι δεν είναι δυνατόν να τον θεραπεύσει ένας άνθρωπος αμαρτωλός, που δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου.

Αλλά ο πρώην τυφλός με τη λογική του απάντηση τους αποστόμωσε, χλευάζοντάς τους συγχρόνως: «Ξέρουμε ότι ο Θεός δεν εισακούει τους αμαρτωλούς, αλλά εκείνους που Τον σέβονται και κάνουν το θέλημά του. Από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος, δεν ακούστηκε να έχει ανοίξει κανείς τα μάτια κάποιου που γεννήθηκε τυφλός. Δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε τέτοιο, αν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν από τον Θεό». Οι Φαρισαίοι, ακούγοντας αυτά, τον πέταξαν έξω.

Εδώ βλέπουμε την πνευματική τυφλότητα. Και μία ανάλογη πνευματική τυφλότητα υπάρχει στις ημέρες μας. Γύρω μας ακούγονται μηνύματα υλιστικά και φωνές ολιγοπιστίας και συμβιβασμού. «Συμβιβάσου με τις απαιτήσεις της εποχής σου. Ζήσε ασύδοτα. Παραμέρισε την πίστη, που έθρεψε γενεές γενεών. Περιφρόνησε ηθικές αρχές. Καταπατήστε την αγάπη, την δικαιοσύνη, την τιμιότητα».

Επίκαιρο παράδειγμα των τελευταίων ημερών είναι ο "γάμος" του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Ξαβιέ Μπετέλ με τον σύντροφό του! Τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και το σύστημα σε βάζει να σέβεσαι την διαφορετικότητα και να θεωρείσαι ρατσιστής αν δεν το κάνεις. Την ομοφυλοφιλία δεν την έχεις μέσα σου, στην επιβάλλουν. Τον ρατσισμό δεν τον έχεις μέσα σου, στον επιβάλλουν. Την ξενοφοβία δεν την έχεις μέσα σου, στην επιβάλουν. Την διαστροφή δεν την έχεις μέσα σου, στην επιβάλλουν. Δημιουργηθήκαμε και πλαστήκαμε κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού. Στην πορεία άλλαξες γιατί έτσι σου το επέβαλλαν... Ποτέ δεν είναι αργά να δεις την αληθινή πραγματικότητα. Και όχι αυτή που σου επιβάλλουν αλλά αυτή που είναι πλημμυρισμένη με θείο Φως, με τον αληθινό Θεό, με αληθινή Πίστη, με θείο έρωτα για τον Ιησού Χριστό.

Εμπρός σ΄ αυτή την κατάσταση λίγοι είναι εκείνοι που ακολουθούν τα ίχνη του πρώην τυφλού. Λίγοι έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια και να συνεχίσουν την πορεία της πίστεως και της ηθικής. Λίγοι είναι αυτοί που προσκυνούν τον Κύριο και σαν τον πρώην τυφλό αναφωνούν μέσα από την καρδιά τους: «Πιστεύω Κύριε». Λίγοι είναι εκείνοι που λένε: «Εγώ ένα ξέρω, ότι είναι προφήτης. Ήμουν τυφλός και μου χάρισε το φως μου».

Εκείνος που πιστεύει ότι κάνει το σωστό, δεν πρέπει να περιμένει ότι οι άνθρωποι θα του καθαρίσουν το δρόμο από τις πέτρες. Πρέπει τουναντίον να περιμένει ότι θα του ρίξουν κι΄ άλλες πέτρες στο πέρασμά του. Αντιμετωπίζει όμως κάθε εμπόδιο, κάθε λόγο ειρωνικό, κάθε μήνυμα απιστίας, κάθε πρόταση συνθηκολογήσεως, όταν βαθιά μέσα του λάμπει το αειλαμπές φως, o «ἀληθινὸς καὶ ἄδυτος τῆς δικαιοσύνης Ἥλιος», ο Χριστός! Τότε φαίνεται από τί μέταλλο είναι η ψυχή του. Την ώρα της συγκρούσεως με το πνεύμα του κόσμου δίνει τις εξετάσεις του. Άκαμπτος μένει, αποφεύγει τις σειρήνες του καιρού μας, όσο δένεται και με νέα πνευματικά δεσμά γερά επάνω στο κατάρτι, τον Χριστό, αναφωνεί «Πιστεύω Κύριε» και τραβάει εμπρός στο δρόμο τον: τον δρόμο της πίστεως και της χριστιανικής-εκκλησιαστικής ζωής.

Θ.Χ.

Πηγές:
* «Πεμπτουσία.gr»

* Κήρυγμα Κυριακής του Τυφλού, π. Σπυρίδωνος Πετεινάτου.

* Πω πω μία Ευρώπη..., «Anoixtomialos.gr».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Επιμελείται φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Τό ὕδωρ τό ζῶν

Είναι καταμεσήμερο και λίγο έξω από την πόλη της Σαμάρειας Συχάρ, στο πηγάδι του Ιακώβ, ο Κύριος κάθεται να ξεκουραστεί. Ο τόπος έρημος, μα κάποια Σαμαρείτισσα πλησιάζει με τη στάμνα της για να πάρει νερό.

Καθώς την βλέπει ο Κύριος, της λέει: «Δος μου να πιω». Η γυναίκα απορεί: «Πώς εσύ τολμάς και ζητάς νερά από μένα, μια Σαμαρείτισσα;» Και ο Χριστός της αποκρίνεται: «Εάν γνώριζες τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και ποιος σου ζητά νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό που δεν στερεύει ποτέ». Η γυναίκα δεν κατάλαβε και ρωτά: «Κύριε, ούτε στάμνα έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού λοιπόν έχεις το αστείρευτο νερό;» Και ο Χριστός της απαντά: «Καθένας που πίνει από το νερό αυτό του πηγαδιού, θα διψάσει πάλι. Εκείνος όμως που θα πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά θα αναβλύζει από την ψυχή του αστείρευτο νερό για να του χαρίζει ζωή αιώνια».

- «Κύριε, δως μου το νερό αυτό», παρακαλεί έκπληκτη η γυναίκα, «για να μη διψώ ποτέ».

Ο Κύριος τότε της λέει: «Πήγαινε και φέρε εδώ και τον άνδρα σου». «Δεν έχω άνδρα», απαντά εκείνη.

Κι ο παντογνώστης Κύριος της αποκαλύπτει όλη της τη ζωή: «Αλήθεια είπες. Πέντε άνδρες έχεις πάρει κι αυτός που τώρα έχεις δεν είναι άνδρας σου».

Η γυναίκα σαστίζει: «Κύριε, καταλαβαίνω ότι είσαι προφήτης. Πες μου, πού πρέπει να προσκυνούμε τον Θεό, στο βουνό μας Γαριζείν ή στα Ιεροσόλυμα;» Και ο Κύριος απαντά: «Σε λίγο καιρό ούτε μόνο στο Γαριζείν ούτε μόνο στα Ιεροσόλυμα θα λατρεύετε τον Θεό. Ο Θεός είναι πνεύμα, κι όσοι Τον λατρεύουν, πρέπει να Τον προσκυνούν με αφοσίωση και επίγνωση».

Λέει σ’ αυτόν η γυναίκα: «Γνωρίζω ότι έρχεται ο Μεσσίας. Όταν έλθει εκείνος, θα μας τα διδάξει όλα».

- «Εγώ είμαι ο Μεσσίας!» απαντά ο Κύριος.

Η γυναίκα τότε ενθουσιασμένη άφησε τη στάμνα της εκεί, έφυγε στην πόλη και άρχισε να φωνάζει: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έκανα. Μήπως είναι αυτός ο Χριστός;» Και οι Σαμαρείτες άρχισαν να έρχονται προς το πηγάδι, να δουν τον Κύριο σαν τα διψασμένα ελάφια προς την πηγή.

Ποιο όμως είναι «τό ὕδωρ τό ζῶν» για το οποίο μίλησε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα; Είναι η Χάρις του Θεού. Ο Κύριος πήρε αφορμή από το φυσικό νερό του πηγαδιού και τη φυσική δίψα κάθε ανθρώπου για να διδάξει το μυστήριο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Η ζέστη του μεσημεριού, ο έρημος τόπος, το πηγάδι, η στάμνα, το νερό, η δίψα, όλα συντέλεσαν ως εικόνες για να περιγράψει ο Κύριος το μυστήριο της θείας Χάριτος, χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Και ονομάζει ο Κύριος τη χάρη του Αγίου Πνεύματος «ὕδωρ ζῶν», διότι η Χάρις του Θεού καθαρίζει την ψυχή του ανθρώπου από κάθε μολυσμό, την ξεκουράζει και τη δροσίζει από το λίβα της αμαρτίας. Και τη ζωογονεί, ικανοποιεί όλους τους ανώτερους πόθους της, τη γεμίζει με όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, της μεταγγίζει ζωή αιώνιο.

Και το νερό αυτό της ζωής μάς το παρέχει ο Κύριος όχι στο πηγάδι του Ιακώβ αλλά στην αγία του Εκκλησία. Εκεί με τα ιερά Μυστήρια μας μεταγγίζει ζωή, μας παρέχει άφεση, λύτρωση, χορτασμό, σωτηρία. Μας αναγεννά σε νέα ζωή, όπως συνέβη και με τη Σαμαρείτιδα, η οποία έγινε στο εξής αφοσιωμένη μαθήτρια του Κυρίου, ισαπόστολος, αγία, η αγία Φωτεινή. Και έτρεξε στα πέρατα της γης για να μεταδώσει το μυστήριο που έζησε, το μυστήριο της θείας Χάριτος.

Οι άνθρωποι περιμένουν

Μόλις επέστρεψαν οι μαθητές στο πηγάδι, παρακάλεσαν τον Κύριο να φάει κάτι. Αυτός όμως τους είπε: «Δική μου τροφή είναι να κάνω το θέλημα του Πατρός μου, να εργάζομαι τη σωτηρία των ανθρώπων. Σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε τα πλήθη των Σαμαρειτών που έρχονται. Όλοι αυτοί είναι πνευματικά χωράφια έτοιμα για θερισμό. Οι προφήτες πριν από εμένα κι εγώ κατόπιν έσπειρα σ’ αυτά και θα θερίσετε εσείς. Όπως και στο μέλλον, θα σπείρετε εσείς και θα θερίσουν οι διάδοχοί σας».

Όταν οι Σαμαρείτες έφθασαν στο πηγάδι, άκουγαν με πόθο τα λόγια του Μεσσία· και Τον παρακαλούσαν να μείνει για πάντα μαζί τους. Και ο Κύριος έμεινε στην πόλη τους δυο μέρες και τους δίδαξε μεγάλες αλήθειες. Και πίστεψαν σ’ Αυτόν πολλοί και ομολογούσαν ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός.

Οι Σαμαρείτες ήταν ένα πνευματικό χωράφι έτοιμο για θερισμό. Πλήθος ανθρώπων που ποθούσαν να ακούσουν το κήρυγμα του Χριστού και να σωθούν. Γι’ αυτό παρακάλεσαν τον Κύριο να μείνει στην πόλη τους. Δεν είχαν δει πολλά θαύματα. Ένα τους συγκλόνισε, η μεταστροφή της συμπατριώτισσάς τους. Και ο Κύριος με το λόγο του και με τη χάρη του τους βοήθησε να πιστέψουν και να μετανοήσουν.

Αλλά οι Σαμαρείτες εκείνοι αποτελούσαν μία προτύπωση, μια εικόνα όλης της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας που χωρίς συχνά να το συνειδητοποιεί, διψά να ακούσει το μήνυμα της λυτρώσεως, να ξεδιψάσει από το ύδωρ της ζωής. Πόσοι άνθρωποι και σήμερα βρίσκονται στην άγνοια, στην πλάνη, στο σκοτάδι! Και ζητούν λίγη χαρά, λίγη ανάπαυση. Ζητούν κάπου να πιαστούν, κάπου να βρουν λίγη ελπίδα, λίγο φως. Κι έχουμε χρέος όλοι μας να κάνουμε το έργο της Σαμαρείτιδος. Να μιλήσουμε σ’ αυτούς με το λόγο μας και με το παράδειγμά μας για την εμπειρία της εν Χριστῷ ζωής. Οι ψυχές πολλές και περιμένουν. Είναι έτοιμες για θερισμό. Κάποιος πρέπει να τρέξει κοντά τους.

Διασκευή από ομώνυμο άρθρο του blog «Χριστιανική Φοιτητική Δράση».