ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Συνδυάζοντας το Πάσχα με το καλοκαίρι, αυτόματα μας έρχεται στο μυαλό ο Αύγουστος και η υψίστης σημασίας για την ζωή του κάθε χριστιανού γιορτή που τον συνοδεύει. Και δεν είναι άλλη από την θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο Αύγουστος είναι μήνας λύτρωσης, αγαλλίασης και ελπίδας. Λύτρωση από τα πάθη, αγαλλίαση από τον πόνο και ελπίδα για την αιώνια ζωή. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να προσφέρει όλα αυτά με τον θάνατο του παρά μόνο το πρόσωπο που έδωσε ζωή στην πίστη μας και δεν είναι άλλο από την Υπεραγία Θεοτόκο. Μητέρα θεού και μητέρα όλων των ανθρώπων, γέννησε τον σωτήρα του κόσμου και μέσα από τον θάνατο της γεννιέται ξανά η ελπίδα για Σωτηρία και η προσμονή για την βασιλεία των ουρανών. Δεν υπάρχει θάνατος παρά μόνο αιώνια ζωή. Με την θεομητορική αυτή εορτή ο θάνατος εκφράζεται με χαρά και όχι με λύπη. Με την άνοδο της παρθένου στον ουρανό ο άνθρωπος προετοιμάζεται για την προσωπική πορεία προς την Ανάσταση και την ζωή μακριά από τον φόβο. 

Δεύτερο Πάσχα λοιπόν και ευθύς καταλαβαίνουμε την σπουδαιότητα και το μεγαλείο της εορτής αφού «τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν» (κοντάκιο εορτής). Δικαίως λοιπόν αποτελεί Πάσχα, καθώς τιμάται η "Μετάστασις" του σώματος της Θεοτόκου στον ουρανό. Εξάλλου Πάσχα σημαίνει διάβαση, μεταφορά, αλλαγή από το ένα μέρος στο άλλο. Έτσι και η μητέρα της ζωής "διαβαίνει" προς την αιώνια την«όντως ζωή». 

Το ιερό της σώμα αφού παρέμεινε για λίγο στον τάφο μετά τον θάνατο της έφυγε στους ουρανούς αιωνίως μαζί με την ψυχή της. Το σώμα που κατοίκησε μέσα του ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το σώμα που είναι αγιώτερο από τους Αρχαγγέλους, δεν έχει θέση σε τάφο κάτω από την Γη. Η θέση της Παναγίας είναι δίπλα στον Υιό της ως "Βασίλισσα" του κόσμου. 

Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μας έχουν γράψει και έχουν δοξάσει την Υπεραγία Θεοτόκο. Μεταξύ αυτών και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ο οποίος κάνει λόγο για τον φυσικό θάνατο της Θεοτόκου λόγω της αδαμικής καταγωγής της αλλά εν συνεχεία παρατηρεί ότι ξαναπαίρνει πίσω την άφθαρτη ζωή της. Με την μετάσταση της αρχίζει η δεύτερη ύπαρξη που της χαρίζει ο υιός της. 

Δεδοξασμένη, Παντάνασσα, κεχαριτωμένη η Αειπάρθενος Μαρία μεριμνεί για όλους εμάς στέλνοντας φως στις σκοτισμένες ψυχές γεμίζοντας τες με ελπίδα και γαλήνη. Παρηγοριά για τον κάθε χριστιανό η μητέρα του Κυρίου μας, μας αγκαλιάζει και μας προστατεύει. Ακούει κάθε μας επιθυμία και μας απλώνει το χέρι Της για να φτάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην Βασιλεία. Γίνεται γέφυρα και ενώνει τον παράδεισο με την Γη, το τώρα με το αιώνιο.-

ΑΙΤΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Πόσες φορές σαν χριστιανοί έχουμε αναρωτηθεί ποιο να είναι άραγε το ύψιστο αγαθό που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο. Ακόμα και αν το έχουμε κάνει, πάει το μυαλό μας στην αγάπη; 

Και όχι δεν εννοώ την αγάπη αυτή του μυαλού την απλή την καθημερινή που ακούμε γι' αυτήν συχνά, αλλά την σταυρική αγάπη. Αυτή του Χριστού μας. Την αγάπη που οδήγησε έναν Θεό στον θάνατο. Πόσο αντιφατικό ακούγεται αυτό  αλλά και συγχρόνως πόσο μεγαλειώδες όπου μόνο ένας Θεός που αγάπησε τόσο το Δημιούργημα του θα πέθαινε γι'αυτό. Ο Θεός στέλνει τον μονογενή Υιό του στην γη και ήδη από την γέννηση του αρχίζει το μαρτύριο τους σκοπό την σωτηρία του ανθρώπου. Η θυσία του Κυρίου μας είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος αμαρτάνει και ο Θεός τον συγχωρεί ξανά και ξανά, διαγράφει κάθε του παράπτωμα και τον επαινεί χαρίζοντας του την αθανασία της ψυχής καθώς με την σταυρική θυσία και την Ανάσταση του ο κύριος ημών Ιησούς Χριστός νικάει την μεγαλύτερη απειλή του ανθρώπου τον θάνατο. Μας θέλει κοντά του ο Θεός και αν το μαρτύριο αυτό του Υιού Του δεν είναι η απόδειξη της μεγαλοψυχίας του τότε τι είναι;

Αυτή η θυσία του Θεού πρέπει να μας συγκινεί και να καταβάλει ολοκληρωτικά το πνεύμα μας για να μπορέσουμε να την ζήσουμε και εμείς μέσα στην καρδιά μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο μας. Αυτό φυσικά είναι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Αντί αυτού όμως ο άνθρωπος συνεχίζει να αμαρτάνει και να παρεκκλίνει από τον δρόμο του Γολγοθά. Και δικαίως θα λέγαμε συμβαίνει αυτό καθώς είμαστε πολύ μικροί για να μπορέσουμε να αισθανθούμε και να καταλάβουμε το μεγαλείο αυτής της αγάπης. Δεν είμαστε άξιοι για μια τόσο αγνή και ταυτόχρονα θυσιαστική αγάπη. Και ίσως τελικά να μην αξίζουμε και όλο αυτό το μαρτύριο. 

Μόνο στο πρόσωπο του Χριστού μας μπορούμε να την διακρίνουμε. Μετά από τόσα μαρτυρία, χλευασμό και ταπείνωση το μόνο που θέλει είναι να μας δείξει πόσο μας αγαπάει και ότι μας συγχωρεί τα πάντα. "Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι" (Λουκ. κγ' 34). 

Εμείς οι άνθρωποι αν μας ταπεινώσουν και αν τολμήσει κάποιος να μας πει άσχημη κουβέντα αμέσως σηκώνουμε ανάστημα. Και αυτός ο εγωισμός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να γευτούμε ούτε στο ελάχιστο την σταυρική αγάπη. Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης το μόνο που προσφέρουμε εμείς στον Χριστό είναι μια σωρεία αμαρτημάτων ως ευγνωμοσύνη για την θεία Του Σταύρωση. 

Αν κάτσουμε και μελετήσουμε όλο το μαρτύριο του κυρίου μας τότε η καρδιά μας θα καεί από την Αγάπη του. Είναι τόσο βαθιά και τόσο μεγάλη η θυσία που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να την καταλάβει. Δεν ζήτησε ποτέ από την άνθρωπο ο Θεός θυσία σταυρική για να αποδείξει την αγάπη του προς αυτόν. Αντίθετα ο ίδιος ο Θεός πεθαίνει μαρτυρικά για να αποδείξει σε εμάς την δική του αγάπη. Ας αναλογιστούμε λοιπόν έστω και για λίγο πως θα καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοι της επιθυμίας του να μας σώσει από την κόλαση. Ας νιώσουμε για λίγο το μαρτύριο του κυρίου μας για να  βρούμε αγάπη στην ψυχή μας. Την ίδια αγάπη του κύρη του Χριστού μας. Ίσως καταφέρουμε να σωθούμε.-

Η «ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ» ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Διαβάζοντας την λέξη ταπείνωση σίγουρα στους περισσότερους η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό δεν είναι και τόσο θετική. Με τον όρο ταπείνωση αμέσως φωτογραφίζουμε έναν άνθρωπο άβουλο, εσωστρεφή χωρίς δύναμη και αντοχή. Αυτό όμως βλέπουμε εμείς με τα δικά μας μάτια γιατί στα μάτια του Θεού κάθε άλλο παρά αδυναμία δεν είναι η ταπείνωση. Για τον κύριο μας είναι το μεγαλύτερο όπλο ενός ανθρώπου έναντι στα πάθη και η μεγαλύτερη ανταμοιβή του Θεού προς τον άνθρωπο καθώς μέσω της ταπείνωσης η αξία του ανθρώπου ανεβαίνει στα μάτια του Θεού.

Μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι εξελίσσονται, οι απαιτήσεις της καθημερινότητας γίνονται ολοένα και περισσότερες και ο άνθρωπος με την σειρά του ολοένα και πιο κενόδοξος. Και εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε. Στην κενοδοξία που είναι η  μεγαλύτερη απειλή του ανθρώπου· μια απειλή που στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή του και την λερώνει. Τι θα πει όμως ακριβώς κενοδοξία;  Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό θα λέγαμε πολύ απλά ότι είναι η καινή δόξα, μια δόξα χωρίς αντίκρυσμα. Και τι να την κάνεις την δόξα χωρίς την επιβράβευση; 

Τι να την κάνεις την λάμψη που βάση της έχει το σκοτάδι;

Αληθινή λάμψη βρίσκουμε μόνο δίπλα στον Κύριο μας και είναι αυτή που εκπέμπει το πρόσωπο του μια λάμψη τόσο καθαρή που την ζηλεύεις, που σίγουρα δεν προέρχεται ούτε από υλικά αγαθά ούτε από τα όμορφα λόγια που δοξάζουμε τον Θεό Πατέρα μας! Προέρχεται από μια μόνο λέξη που για τον Χριστό μας είναι η πιο όμορφη. Την ταπείνωση. Αυτή μας διδάσκει, αυτό μας λέει και μας το αποδεικνύει με την σάρκωση του όπου με αυτό τον τρόπο αρνήθηκε την δόξα της Θεότητος και έλαβε την μορφή του πιο ταπεινού ανθρώπου που γνώρισε ποτέ αυτός ο κόσμος. Την ταπείνωση αυτή παραδέχεται και αποδέχεται και ο ίδιος λέγοντας πως ο πατέρας του είναι ανώτερος από αυτόν. «Ὅτι ὁ Πατήρ μου μείζων μού ἐστι» ( Ιωάννου ιδ' 28 ). Μέσω της σάρκωσης ταπεινώθηκε ως δούλος που ήταν συγχρόνως Θεός. Αντιμετωπίστηκε ως ο φτωχότερος των φτωχών όντας ο πιο πλούσιος. Ένας θεός γίνεται φτωχός για να γίνει ο άνθρωπος πλούσιος μέσα από την φτώχεια του. Πόσο μεγαλειώδες είναι αυτό και πόσο δύσκολο μοιάζει στα δικά μας μάτια. Όλη του η ζωή είναι ένα παράδειγμα ταπείνωσης που οδηγεί στην αληθινή δόξα. Και αυτό ακριβώς είναι που ζητάει από μας. Να είμαστε ταπεινοί και να τρέχουμε στην αγκαλιά του που είναι πάντα ανοιχτή να μας δεχτεί. 

Δεν είναι αδυναμία λοιπόν να είσαι ταπεινός ας δώσουμε μια πιο φωτεινή έννοια στην λέξη. Είναι η δύναμη με την οποία ο ίδιος ο Θεός τροφοδοτεί την ψυχή μας για να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο καθαρή γίνεται έως ότου την ανταμείψει με την Βασιλεία των Ουρανών.-

ΚΑΘΑΡΣΗ ΨΥΧΗΣ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις καθαρή την ψυχή. Δεν είναι απλή υπόθεση να καταφέρεις να σταθείς απέναντι στα πάθη. Είμαστε αδύναμοι εμείς οι άνθρωποι και δεν μπορούμε να βγούμε από την αμαρτία. Ή μάλλον δεν θέλουμε καθώς όσο εύκολα μπορείς να αμαρτήσεις τόσο δύσκολο είναι να παραδεχτείς ότι αμάρτησες. Πως να κοιτάξεις κατάματα τον κύριο και να του ζητήσεις συγνώμη; Αυτό το αίσθημα της ενοχής μας κρατάει πίσω και μας απομακρύνει ίσως από το πιο σημαντικό μυστήριο της Εκκλησίας μας, την εξομολόγηση. Για μας τους ανθρώπους που ο εγωισμός μας καταστρέφει πνευματικά μια απλή συγνώμη φαντάζει Γολγοθάς. Και το χειρότερο είναι ότι στα δικά μας ανθρώπινα μάτια μοιάζει με τον ίδιο Γολγοθά που ανέβηκε ο Χριστός για να μας αποδείξει πόσο σημαντικό είναι αυτό ακριβώς το οποίο εμείς φοβόμαστε. Η μετάνοια. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος του μαρτυρίου του; Να μας συγχωρήσει και να μας δεχτεί στην αγκαλιά του με όλα μας τα πάθη και τις αμαρτίες. Κι όμως ακόμα και η θυσία του αυτή δεν μας φτάνει, δεν μας είναι αρκετή για να μπορέσουμε να πέσουμε στα γόνατα και ζητήσουμε συγνώμη. Είμαστε περήφανοι εμείς οι άνθρωποι. 

Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αξία της μετανοίας και της εξομολόγησης. Μέσω αυτής ο άνθρωπος λυτρώνεται και βρίσκει γαλήνη η ψυχή του που τόσο ταλαιπωρείται μέσα στα χρόνια. Οι μέρες περνάνε, οι μήνες φεύγουν, και τα χρόνια τρέχουν με τέτοιο ρυθμό που το τέλος της ζωής έρχεται όλο και πιο κοντά μας. Είναι χρέος μας να φροντίζουμε την ψυχή μας. Ήδη από την δημιουργία του ο άνθρωπος αμαρτάνει και η αμαρτία είναι αυτή που του στερεί τον Θεό και τον κρατάει σε απόσταση από αυτόν. Όταν το σώμα μας αμαρτάνει η ψυχή μας νοσεί και το μόνο φάρμακο είναι ο ίδιος ο Χριστός. Η θεραπεία που χρειάζεται η ψυχή είναι η μετάνοια. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος «δια της αμαρτίας ο διάβολος έτρωσε, δια της μετανοίας ο Χριστός εθεράπευσε». Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη του Θεού που πάντα μας δίνει την ευκαιρία να έρθουμε κοντά του μέσω της εξομολόγησης. Και αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο θα ρίξουμε το τοίχος της αμαρτίας για να μπορέσουμε να δούμε ξανά τον Θεό. Ας αφήσουμε λοιπόν τον εγωισμό στην άκρη γιατί μια μικρή συγνώμη προς τον Θεό φτάνει για να μας χαρίσει την ουράνια βασιλεία.

Τι είναι λοιπόν μια συγνώμη μπροστά στον παράδεισο; .-

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Ακούμε συχνά πολλούς να λένε "καλά γιατί νηστεύεις; Φάε, δεν κάνει για τον οργανισμό σου η νηστεία". Μια χιλιοειπωμένη δικαιολογία για να αποφύγουμε την νηστεία και να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από μια δοκιμασία που ίσως να μην έχουμε την αντοχή να ολοκληρώσουμε. Συνήθως αυτό παρατηρείται κατά πλειοψηφία σε εφήβους και νέους ανθρώπους οι οποίοι παρεκκλίνουν από τους κόλπους της εκκλησίας και άλλοτε στέκονται απέναντι της βάζοντας στοπ στον δρόμο που οδηγεί στον Χριστό. Πολλές είναι απόψεις περί νηστείας. Ο κάθε άνθρωπος κάνει τον αγώνα του και νηστεύει για τους δικούς του λόγους. Κάποιοι όπως λένε για αποτοξίνωση, κάποιοι άλλοι για δίαιτα, άλλοι για να δουν απλά τα όρια τους και πόσο μπορούν να αντέξουν. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που χρησιμοποιούν την νηστεία ως μέσο προετοιμασίας για να δεχτούν μέσα τους τον ίδιο τον Χριστό. 

Οι τελευταίοι είναι αυτοί στους οποίους πρέπει να επικεντρωθούμε.

Η νηστεία για τον κάθε χριστιανό είναι το κεφαλόσκαλο θα λέγαμε της πίστης μας σε μια σκάλα που οδηγεί στον ακρογωνιαίο λίθο της ζωής μας που δεν είναι άλλος από τον Χριστό. Μας προετοιμάζει η νηστεία να δεχτούμε μέσα μας τον κύριο μέσω της Θείας Ευχαριστίας. Δεν είναι θέμα μόνο σωματικό αλλά  γίνεται κάθαρση ψυχής και πνεύματος για να μπορούμε να συμμετέχουμε στο μυστήριο των μυστηρίων. Από κτίσεως κόσμου και δημιουργίας ανθρώπου η νηστεία είναι θείο πρόσταγμα και ένας αρχαίος θεσμός που συνόδευε την ζωή των ανθρώπων. Η πρώτη εντολή του Θεού ήταν η νηστεία αφού και ο Χριστός μας νήστευε. Πολλές φορές συνοδεύονταν από ένα αίσθημα πένθους και μετανοίας. Ο Κύριος όμως, οι Απόστολοι και πάντες οι Άγιοι της εκκλησίας μας σφραγίζουν με την νηστεία τον δρόμο προς την βασιλεία των ουρανών. Γι'αυτό και η εκκλησία μας θεώρησε την νηστεία ως θησαυρό των αγωνιστών αλλά και υπόθεση ψυχής. Στο σώμα μας κατοικεί ψυχή αθάνατος που προσμονεί να επιστρέψει στον Δημιουργό της. Τι πιο όμορφο και ηθικό απ'το να την φροντίζουμε και να την κρατάμε καθαρή. 

Δεν είναι ταπείνωση η νηστεία, δεν είναι μετάνοια και θλίψη. Είναι όπλο και η ασπίδα της ζωής έναντι στα πάθη και τις ορμές. Ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης έλεγε «η νηστεία είναι εντολή Θεού. Μην ακούτε που τα λένε οι καλόγεροι. Όχι. Τα λέει ο Θεός». Πως μπορούμε εμείς λοιπόν να πάμε ενάντια σε αυτό που θέλει ο Κύριος; Είναι δύναμη η νηστεία, δύναμη που μας δίνει ο ίδιος ο Κύριος για να αντέξουμε και να παλέψουμε στον αγώνα της ζωής. Πως να απορρίψεις τέτοιο δώρο; 

Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε εμείς σαν άνθρωποι ως δούλοι Θεού είναι το αξιοποιήσουμε για να κρατήσουμε ασφαλές και καθαρό το σώμα μας. Τον ναό της άφθαρτης και αθάνατης ψυχής μας έως ότου την παραδώσουμε στον κύριο. Οφείλουμε να την παραδώσουμε καθαρή όπως μας την χάρισε γεμάτη αγάπη και φως.-

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα, την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας. Εν όψη λοιπόν της Λαμπρής Αναστάσεως αλλά και με αφορμή τα γεγονότα των ημερών ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου σχετικά με το κακό και γιατί αυτό να επιτρέπεται από τον θεο. Με δεδομένη την κατάσταση του φετινού Πάσχα καθώς δεν θα είναι το ίδιο με άλλες χρονιές είναι λογικό να μπαίνουν στο μυαλό μας διάφοροι λογισμοί και να μας κυριεύει η απελπισία που γεννά η αρρώστια και ο θάνατος του καιρού μας. 

Το πρώτο σημείο το οποίο θα ήθελα να αναλύσω είναι ο θάνατος. Σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει θάνατος αφού έχει νικηθεί. Αυτό άλλωστε θα δοξάσουμε σε λίγες μέρες. Η νίκη αυτή του θανάτου από τον κύριο μας "θανάτῳ, θάνατον πάτησας" είναι η απόδειξη ότι το κακό που βλέπουμε εμείς είναι η αρχή της πορείας προς την Ανάσταση και την αιώνια ζωή. 

Αναλυτικότερα, στην Παλαιά Διαθήκη με το προπατορικό αμάρτημα ο άνθρωπος χάνει την αθανασία του και επέρχεται σε μια κατάσταση φθοράς και θανάτου. Με την ενανθρώπιση όμως του Θεού λόγου "ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο" στην Καινή Διαθήκη ο θάνατος -που φάνηκε σαν τιμωρία του Θεού προς άνθρωπο- νικήθηκε με σκοπό ο άνθρωπος να τοποθετηθεί ξανά στον παράδεισο. Ας παρομοιάσουμε λοιπόν την πτώση αλλά και την Ανάσταση με τα γεγονότα του σήμερα. Ο Θεός ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι τιμωρός μόνο Σωτήρας. Συχνά οι σκέψεις μας είναι γιατί να υπάρχει το κακό και γιατί ο Θεός να το επιτρέπει; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Είμαστε άνθρωποι και αν καταλαβαίναμε την βούληση του Θεού και όλες τις ενέργειες του τότε δεν θα ήταν θεός, θα ήμασταν το ίδιο. Είναι λάθος να προσπαθούμε να αναλύσουμε τον Θεό. Αυτός ξέρει τι κάνει. Είναι λάθος να προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτά που δεν βλέπουμε, γιατί πίσω από αυτά που συμβαίνουν στον άνθρωπο υπάρχει ο Θεός ο οποίος είναι πανταχού παρών και παρεμβαίνει. Ας του έχουμε λοιπόν εμπιστοσύνη και η θεία δίκη θα σώσει όλους τους ανθρώπους από τα δεινά. Αυτό άλλωστε είναι και το μοναδικό που μας ζητάει• την εμπιστοσύνη μας.

Εν συνεχεία, αυτό που αξίζει να τονίσουμε είναι ότι το κακό είναι ανυπόστατο δεν υπάρχει δηλαδή, παραμονο παίρνει υπόσταση από την προαίρεση των ελλόγων όντων αλλά και την παρέμβαση του διαβόλου. Επομένως καμία σχέση δεν έχει ο Θεός με το κακό. Εμείς οι άνθρωποι φταίμε. Ακόμα και για το προπατορικό αμάρτημα που αναφέραμε παραπάνω εμείς ευθυνόμαστε. Ο Θεός είναι πάντα έτοιμος να μας συγχωρήσει. Έτσι το μόνο που πρέπει να σκεφτόμαστε είναι "Δίκαιος εἶ Κύριε, καὶ εὐθείαι αἱ κρίσεις σου" ( Ψαλμ. ΡΙΗ 137). 

Εν κατακλείδι, θέλω να σημειώσω και ας το αναλογιστούμε αυτό ο καθένας με τον εαυτό του πως το μόνο εύκολο είναι να τα βάζουμε με τον Θεό. Είναι εύκολο να λέμε ότι αφού επιτρέπει το κακό δεν είναι θεός Αγάπης. Με αυτό τον τρόπο δεν αναγνωρίζουμε τα δικά μας λάθη έτσι ώστε να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τις ευθύνες των πράξεών μας. 

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθούμε να αναλύσουμε τον Θεό γιατί χάνεται το μυστήριο. Αυτό που αξίζει είναι να περιμένουμε την Ανάσταση που είναι κοντά.

    Χριστός Ανέστη!

ΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Με την δημιουργία του ο άνθρωπος τοποθετείται στον παράδεισο όπου εκεί βρίσκεται τιμημένος με το κατ'εικονα και το καθ'ομειωση όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Εκεί βλέπουμε τον άνθρωπο να ζει σε μια αρμονική κατάσταση απαλλαγμένος από κάθε πρόβλημα και πειρασμό. Μια κατάσταση χάριτος θα λέγαμε έχοντας ως στόχο να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται στον δημιουργό του αφού ο Θεός τον δημιούργησε "φυσιν αναμάρτητο" δίνοντας του έτσι την δυνατότητα ομοίωσης του με το θείο.

Ένα ακόμα σημαντικό πλεονέκτημα του ανθρώπου όντας στον παράδεισο ήταν η άμεση επικοινωνία του με τον Θεό. Όταν λέμε άμεση κυριολεκτούμε. Είχαν οι πρωτόπλαστοι την χαρά μιας όμορφης και μοναδικής σχέσης, να συναντούν τον Θεό και να συνομιλούν μαζί του. Έτσι, ο άνθρωπος ήταν πάντα κοντά στον δημιουργό πατέρα και ακολουθούσε τα βήματα του. Πέραν όμως του αναμάρτητου ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και "θελήσει αυτεξουσιος" έχοντας την ελευθερία της επιλογής να αμαρτήσει όπως και έκανε. Με το προπατορικό αμάρτημα επιλέγει να εναντιωθεί στον Θεό και να απομακρυνθεί από αυτον χάνοντας όλες τις αρετές που απολάμβανε αλλά κυρίως χάνοντας την επικοινωνία μαζί του. Πλέον δεν τον βλέπει και δεν συνομιλεί με τον δημιουργό του  μεταφέροντας την συνέπεια αυτή σε όλο το ανθρώπινο γένος.

Μπορεί λοιπόν να κληροδοτήθηκε η αμαρτία αλλά ο άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει στην επιστροφή του προς τον Θεό και να παλεύει για αυτήν. Αποκτώντας αδυναμίες και καθώς είναι πια ψυχικά ευάλωτος νιώθει την ανάγκη στήριξης από κατι μεγάλο και δυνατό. Κάτι ή κάποιον πιο δυνατο από τον ίδιο. Χρειάζεται ένα στήριγμα και έναν οδηγό για να πορευτεί στην γεμάτη πάθη ζωή του. Νιώθει λοιπόν την ανάγκη να εναποθέσει τις ελπίδες του στον βασιλέα των ουρανών έτσι ώστε να νιώθει ασφαλής και σίγουρος. Βρίσκει τρόπο και συνομιλεί ξανά με τον κύριο μέσω της προσευχής και αφού ο Θεός είναι πανταχού παρών τον ακούει και εκπληρώνει κάθε του επιθυμία.

Συνεπώς, μέσω της προσευχής ο άνθρωπος ενώνεται ξανά με τον Θεό. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος προσευχή είναι "συνουσία και ένωση του ανθρώπους με τον Θεό". Εδώ είναι αναγκαίο να επισημάνουμε το δύσκολο κομμάτι της προσευχής. Όσο απλή και αν φαίνεται η όλη διαδικασία της προσευχής είναι ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβουμε το βαθύ της νόημα. Δεν είναι εύκολο να ταπεινωθείς, δεν είναι εύκολο να παρακαλέσεις για βοήθεια και ελεημοσύνη. Γίνεται όμως εφικτό όταν η δύναμη της πίστης νικάει τον εγωισμό μας και όπως ο άσωτος υιός επιστρέφει στον πατέρα του έτσι και εμείς γυρνάμε στον δημιουργό μας. Αν θέλαμε να δώσουμε έναν απλό ορισμό για την έννοια της προσευχής θα λέγαμε ότι είναι η ομολογία της πίστεως μας προς τον Θεό. Καθώς λοιπόν ομολογούμε την πίστη μας και ζητάμε την βοήθεια του καταθέτουμε εμπρός του όλα όσο κρύβουμε στην ψυχή μας. Πόνο, δάκρυα, πάθη και του ζητάμε να μας τραβήξει από την επίγεια κόλαση. 

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην μας απαντήσει• ένας πατέρας πάντα ανταποκρίνεται στα αιτήματα των παιδιών του. Ίσως κάποιες φορές να μην μας αρέσει η απάντηση που θα πάρουμε, ίσως να είναι πιο σκληρή από ότι περιμένουμε. Αρκεί μόνο μια σκέψη "ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ". Εμείς στρεφομαστε σε αυτόν. Δεν έχει ανάγκη ο Κύριος την δική μας προσεχή αλλά εμείς έχουμε ανάγκη την δική του συμβουλή. Οποίο και αν είναι το θέλημα του πρέπει να γίνεται αποδεκτό γιατί μονο έτσι απαλύνουμε τον πόνο και φεύγουμε μακριά από την αμαρτία. Στην αρένα της ζωής έχουμε ως όπλο την προσευχή οπλισμένο με θέληση και αποδοχή στο θέλημα Του.