ΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Με την δημιουργία του ο άνθρωπος τοποθετείται στον παράδεισο όπου εκεί βρίσκεται τιμημένος με το κατ'εικονα και το καθ'ομειωση όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Εκεί βλέπουμε τον άνθρωπο να ζει σε μια αρμονική κατάσταση απαλλαγμένος από κάθε πρόβλημα και πειρασμό. Μια κατάσταση χάριτος θα λέγαμε έχοντας ως στόχο να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται στον δημιουργό του αφού ο Θεός τον δημιούργησε "φυσιν αναμάρτητο" δίνοντας του έτσι την δυνατότητα ομοίωσης του με το θείο.

Ένα ακόμα σημαντικό πλεονέκτημα του ανθρώπου όντας στον παράδεισο ήταν η άμεση επικοινωνία του με τον Θεό. Όταν λέμε άμεση κυριολεκτούμε. Είχαν οι πρωτόπλαστοι την χαρά μιας όμορφης και μοναδικής σχέσης, να συναντούν τον Θεό και να συνομιλούν μαζί του. Έτσι, ο άνθρωπος ήταν πάντα κοντά στον δημιουργό πατέρα και ακολουθούσε τα βήματα του. Πέραν όμως του αναμάρτητου ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και "θελήσει αυτεξουσιος" έχοντας την ελευθερία της επιλογής να αμαρτήσει όπως και έκανε. Με το προπατορικό αμάρτημα επιλέγει να εναντιωθεί στον Θεό και να απομακρυνθεί από αυτον χάνοντας όλες τις αρετές που απολάμβανε αλλά κυρίως χάνοντας την επικοινωνία μαζί του. Πλέον δεν τον βλέπει και δεν συνομιλεί με τον δημιουργό του  μεταφέροντας την συνέπεια αυτή σε όλο το ανθρώπινο γένος.

Μπορεί λοιπόν να κληροδοτήθηκε η αμαρτία αλλά ο άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει στην επιστροφή του προς τον Θεό και να παλεύει για αυτήν. Αποκτώντας αδυναμίες και καθώς είναι πια ψυχικά ευάλωτος νιώθει την ανάγκη στήριξης από κατι μεγάλο και δυνατό. Κάτι ή κάποιον πιο δυνατο από τον ίδιο. Χρειάζεται ένα στήριγμα και έναν οδηγό για να πορευτεί στην γεμάτη πάθη ζωή του. Νιώθει λοιπόν την ανάγκη να εναποθέσει τις ελπίδες του στον βασιλέα των ουρανών έτσι ώστε να νιώθει ασφαλής και σίγουρος. Βρίσκει τρόπο και συνομιλεί ξανά με τον κύριο μέσω της προσευχής και αφού ο Θεός είναι πανταχού παρών τον ακούει και εκπληρώνει κάθε του επιθυμία.

Συνεπώς, μέσω της προσευχής ο άνθρωπος ενώνεται ξανά με τον Θεό. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος προσευχή είναι "συνουσία και ένωση του ανθρώπους με τον Θεό". Εδώ είναι αναγκαίο να επισημάνουμε το δύσκολο κομμάτι της προσευχής. Όσο απλή και αν φαίνεται η όλη διαδικασία της προσευχής είναι ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβουμε το βαθύ της νόημα. Δεν είναι εύκολο να ταπεινωθείς, δεν είναι εύκολο να παρακαλέσεις για βοήθεια και ελεημοσύνη. Γίνεται όμως εφικτό όταν η δύναμη της πίστης νικάει τον εγωισμό μας και όπως ο άσωτος υιός επιστρέφει στον πατέρα του έτσι και εμείς γυρνάμε στον δημιουργό μας. Αν θέλαμε να δώσουμε έναν απλό ορισμό για την έννοια της προσευχής θα λέγαμε ότι είναι η ομολογία της πίστεως μας προς τον Θεό. Καθώς λοιπόν ομολογούμε την πίστη μας και ζητάμε την βοήθεια του καταθέτουμε εμπρός του όλα όσο κρύβουμε στην ψυχή μας. Πόνο, δάκρυα, πάθη και του ζητάμε να μας τραβήξει από την επίγεια κόλαση. 

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην μας απαντήσει• ένας πατέρας πάντα ανταποκρίνεται στα αιτήματα των παιδιών του. Ίσως κάποιες φορές να μην μας αρέσει η απάντηση που θα πάρουμε, ίσως να είναι πιο σκληρή από ότι περιμένουμε. Αρκεί μόνο μια σκέψη "ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ". Εμείς στρεφομαστε σε αυτόν. Δεν έχει ανάγκη ο Κύριος την δική μας προσεχή αλλά εμείς έχουμε ανάγκη την δική του συμβουλή. Οποίο και αν είναι το θέλημα του πρέπει να γίνεται αποδεκτό γιατί μονο έτσι απαλύνουμε τον πόνο και φεύγουμε μακριά από την αμαρτία. Στην αρένα της ζωής έχουμε ως όπλο την προσευχή οπλισμένο με θέληση και αποδοχή στο θέλημα Του.