Η «ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ» ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Διαβάζοντας την λέξη ταπείνωση σίγουρα στους περισσότερους η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό δεν είναι και τόσο θετική. Με τον όρο ταπείνωση αμέσως φωτογραφίζουμε έναν άνθρωπο άβουλο, εσωστρεφή χωρίς δύναμη και αντοχή. Αυτό όμως βλέπουμε εμείς με τα δικά μας μάτια γιατί στα μάτια του Θεού κάθε άλλο παρά αδυναμία δεν είναι η ταπείνωση. Για τον κύριο μας είναι το μεγαλύτερο όπλο ενός ανθρώπου έναντι στα πάθη και η μεγαλύτερη ανταμοιβή του Θεού προς τον άνθρωπο καθώς μέσω της ταπείνωσης η αξία του ανθρώπου ανεβαίνει στα μάτια του Θεού.

Μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι εξελίσσονται, οι απαιτήσεις της καθημερινότητας γίνονται ολοένα και περισσότερες και ο άνθρωπος με την σειρά του ολοένα και πιο κενόδοξος. Και εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε. Στην κενοδοξία που είναι η  μεγαλύτερη απειλή του ανθρώπου· μια απειλή που στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή του και την λερώνει. Τι θα πει όμως ακριβώς κενοδοξία;  Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό θα λέγαμε πολύ απλά ότι είναι η καινή δόξα, μια δόξα χωρίς αντίκρυσμα. Και τι να την κάνεις την δόξα χωρίς την επιβράβευση; 

Τι να την κάνεις την λάμψη που βάση της έχει το σκοτάδι;

Αληθινή λάμψη βρίσκουμε μόνο δίπλα στον Κύριο μας και είναι αυτή που εκπέμπει το πρόσωπο του μια λάμψη τόσο καθαρή που την ζηλεύεις, που σίγουρα δεν προέρχεται ούτε από υλικά αγαθά ούτε από τα όμορφα λόγια που δοξάζουμε τον Θεό Πατέρα μας! Προέρχεται από μια μόνο λέξη που για τον Χριστό μας είναι η πιο όμορφη. Την ταπείνωση. Αυτή μας διδάσκει, αυτό μας λέει και μας το αποδεικνύει με την σάρκωση του όπου με αυτό τον τρόπο αρνήθηκε την δόξα της Θεότητος και έλαβε την μορφή του πιο ταπεινού ανθρώπου που γνώρισε ποτέ αυτός ο κόσμος. Την ταπείνωση αυτή παραδέχεται και αποδέχεται και ο ίδιος λέγοντας πως ο πατέρας του είναι ανώτερος από αυτόν. «Ὅτι ὁ Πατήρ μου μείζων μού ἐστι» ( Ιωάννου ιδ' 28 ). Μέσω της σάρκωσης ταπεινώθηκε ως δούλος που ήταν συγχρόνως Θεός. Αντιμετωπίστηκε ως ο φτωχότερος των φτωχών όντας ο πιο πλούσιος. Ένας θεός γίνεται φτωχός για να γίνει ο άνθρωπος πλούσιος μέσα από την φτώχεια του. Πόσο μεγαλειώδες είναι αυτό και πόσο δύσκολο μοιάζει στα δικά μας μάτια. Όλη του η ζωή είναι ένα παράδειγμα ταπείνωσης που οδηγεί στην αληθινή δόξα. Και αυτό ακριβώς είναι που ζητάει από μας. Να είμαστε ταπεινοί και να τρέχουμε στην αγκαλιά του που είναι πάντα ανοιχτή να μας δεχτεί. 

Δεν είναι αδυναμία λοιπόν να είσαι ταπεινός ας δώσουμε μια πιο φωτεινή έννοια στην λέξη. Είναι η δύναμη με την οποία ο ίδιος ο Θεός τροφοδοτεί την ψυχή μας για να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο καθαρή γίνεται έως ότου την ανταμείψει με την Βασιλεία των Ουρανών.-