Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΓΚΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ο Άγιος Βασίλειος Αγκύρας, ήταν ιατρός και Πρεσβύτερος στην Άγκυρα. Μάλιστα κατατάσσεται στην χορεία των Ιερομαρτύρων διότι ήταν και αυτός ένα μαρτυρικό θύμα της παραφροσύνης του Ιουλιανού του Παραβάτη, που επεδίωκε την αναβίωση της ειδωλολατρίας.

Σήμερα η σεξουαλικότητα βρίσκεται στα δύο άκρα. Αντιμετωπίζεται ως μέσον υλικής απόλαυσης που ουσιαστικά είναι ηδονιστική εκμετάλλευση του άλλου, ή αντιμετωπίζεται, και δυστυχώς από θρησκευόμενους ανθρώπους, ως αμαρτία ή αναγκαίο κακό που τους δημιουργεί ενοχές.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως έχει καταρρίψει αυτές τις θεωρίες και τις τάσεις. Όχι μόνο δεν αγνοεί όσα διδάσκει η φυσιολογία και η ψυχολογία, δηλαδή ότι η σεξουαλικότητα είναι μία φυσιολογική λειτουργία του ανθρωπίνου οργανισμού, μία από τις έμφυτες δυνάμεις του αλλά προχωρά ένα βήμα παραπέρα και διδάσκει πως είναι δώρο και θέλημα του Θεού στον άνθρωπο, αναδημιουργία, αναδόμηση του ανθρωπίνου γένους με μία μικροκοσμική μορφή, γένεση της ενότητας του ανθρώπου («καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»)! Και αυτή η λειτουργία επιτελείται όταν δύο άνθρωποι κοιτούν ο ένας τον άλλον ως πρόσωπο, ως το άλλο του μισό, όταν μπολιάζουν τον έρωτά τους στην πηγή της ζωής και της αγάπης, τον Χριστό και ευλογούνται από τον Θεό και την Εκκλησία για το ξεκίνημα μίας κοινής πορείας. Η ηδονή δεν είναι αμαρτία και κάτι που πρέπει να καταπολεμηθεί, αλλά δια της ηδονής το κακό χτυπά τον άνθρωπο. Αυτό μας λέει ο Μέγας Βασίλειος στα «Ασκητικά».

Σε ένα έργο του ο Βασίλειος Αγκύρας, στο «Περὶ Παρθενίας», μιλώντας στις Μοναχές συστηματικά τις εκθέτει τα περί σεξουαλικότητας. Εξηγώντας την διαφορετική ψυχοσωματική σύνθεση των δύο φύλων, λέει πώς ο Θεός «τὸ μὲν ἄρρεν ἐνεργητικὸν ἐποίησε, τὸ δὲ θῆλυ παθητικόν». Πλην όμως το θήλυ για να μη μείνει αβοήθητο ο Θεός το κατέστησε ελκυστικό («ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ») λέγοντας ότι δεν εγκαταλείπει το θήλυ «ἀλλ΄ ὁ ἄρρεν ὑπὸ τοῦ ἐγκειμένου οἴστρου πρὸς τὴν συνουσίαν τοῦ θήλεως...». Γι΄ αυτό και προσθέτει ότι ο Θεός «πολὺ τὸ φίλτρον ἐγκατέσπειρε» και «ἠδονὴν ἐχαρίσατο» «καὶ δὴ οὐ διὰ τὴν παιδοποιίαν μόνον, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν τῆς μίξεως οἴστρον».

Το κείμενο σε νεοελληνική απόδοση*:

«Ας εξετάσουμε αν θέλεις, από την αρχή, τί διαφορές έχουν από φυσικού τους το αρσενικό και το θηλυκό, για να καταλάβουμε και να ξεχωρίσουμε τέλεια τον σκοπό της παρθενίας, που παρουσιάστηκε... Κόβοντας (ο Θεός) σε δύο, αρσενικό και θηλυκό, από το λογικό ζώο (τον άνθρωπο) μέχρι όλα τα είδη των αλόγων ζώων, τα κατεργάστηκε ούτως ώστε το θηλυκό να είναι ένα κομμάτι από το αρσενικό. Έβαλε λοιπόν έναν απερίγραπτο οίστρο (μανιώδες πάθος) για να περιπλέξει (συμπλέξει) το καθένα απ΄ τα δύο μέρη προς το άλλο... Δεν έβαλε (ο Θεός) μόνο αυτήν την περιπλοκή μεταξύ τους, με τον τρόπο που είπαμε, κάνοντάς την ευχάριστη (γλυκειά) σωματικά, αλλά και για την δημιουργία απογόνων με την συμπλοκή (αυτή των σωμάτων), όπου ο έρωτας (στο μυστήριο αυτό) είναι δαδούχος, πολύ φίλτρο βαθειά και πυκνά φύτεψε (και στους δύο)... Θέλοντας (όμως) ο Δημιουργός να βοηθήσει το αδύνατο μέρος (το θηλυκό) να αμυνθεί προς το αρσενικό, μαγεύει το αρσενικό για να ενωθεί μαζί του, όχι μόνο για να αποκτήσει παιδιά, αλλά και γι΄ αυτόν, τον μανιώδη πόθο (οίστρο) της σωματικής επικοινωνίας (μείξεως)»

* Σύμφωνα με την απόδοση του Νικολάου Μπουγάτσιου στο βιβλίο του «Η Ορθόδοξη Θεολογία για τον σκοπό του Γάμου».

Θ.Χ.