Ἡ ἁμαρτωλή ζωή κι ἡ θαυμαστή ἄσκηση τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, τῆς ὁποίας ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἐπιτελεῖ τή μνήμη, πάντα μᾶς διδάσκει πολλά καί μάλιστα στήν ἐποχή μας, πού οἱ ἄνθρωποι, κυνηγώντας χωρίς φραγμούς τήν εὐτυχία, ἔχουν ριχθῆ "ἀπηλγηκότες" σέ κάθε εἴδους ὑλική καί σαρκική ἀπόλαυση.
Ἐκεῖνο πού μένει πάντα μέσα ἀπό τήν τέτοια ἱκανοποίηση τῶν παθῶν εἶναι ἡ πικρία καί ἡ μεταμέλεια - ἕνα ἄδειασμα κι ἕνα κενό μέσα στόν ἄνθρωπο.
Χαρά σέ κείνους πού κι ὅταν φθάσουν στό κατώτατο σκαλοπάτι τοῦ κακοῦ, δέν πέφτουν σέ ἀπόγνωση, μά μέ τήν βέβαιη ἐλπίδα τῆς σωτηρίας παίρνουν τόν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ. Κάποιο σημεῖο πάντα δείχνει τήν κλήση τοῦ Θεοῦ σέ μετάνοια "ἤψατο γάρ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας μου λόγος σωτηρίας", γράφει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων γιά τήν ὁσία Μαρία. Καί τότε "ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις".
+ Διονυσίου Ψαριανού, Επισκόπου Σερβίων και Κοζάνης, "Μικρός Συναξαριστής", 1980
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.