ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ & ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

   α’. Σὲ ὅσα μᾶς δίδαξε καὶ μᾶς προειδοποίησε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέσα ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θὰ μπορούσαμε νὰ σταθοῦμε στοὺς παρακάτω λόγους Του: «Ἄν κάποιος σᾶς πεῖ: «νὰ, ἐδώ εἶναι ὁ Μεσσίας, νά, ἐκεῖ εἶναι» μὴ τὸν πιστέψετε. Γιατὶ θὰ ἐμφανισθοῦν ψευδομεσσίες καὶ ψευδοπροφῆτες ποὺ θὰ κάνουν τρομερὰ καὶ φοβερὰ σημεῖα, γιὰ νὰ παραπλανήσουν, ἄν εἶναι δυνατὸν, ἀκόμη κι αὐτοὺς ποὺ διάλεξε ὁ Θεός. Ἐσεῖς ὅμως νὰ προσέχετε. Σᾶς τὰ εἶπα ὅλα πρὶν γίνουν» . 

    β’. Ὁ Χριστὸς μιλᾶ γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ τοὺς ψευδομεσσίες. Αὐτοὶ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν διάβολο καὶ ἐκμεταλλεύονται τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ τοὺς παγιδέψουν στὰ δίχτυα τῆς πλάνης τους. Οἱ ψευδοπροφῆτες εἶναι ἐκείνοι ποὺ μιλᾶνε γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ δὲν ἔχουν σχέση μαζί Του. Γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες πρῶτα εἶναι ἡ γνώμη τους, καὶ μετὰ ἡ Ἐκκλησία. Κάποιοι ψευδοπροφῆτες παριστάνουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἀγωνιστὲς καὶ ἀληθινὰ εὐσεβεῖς, ὑβρίζοντας ὅλους τοὺς ἄλλους ὡς «προδότες» καὶ «αἰρετικούς», καὶ κάποιοι ἄλλοι φλυαροῦν γύρω ἀπὸ τὴν λέξη «ἀγάπη» καὶ μᾶς κάνουν μαθήματα γιὰ τὴν θεολογία καὶ τὸ τὶ εἶναι ἁμαρτία.

    γ’. Οἱ ψευδομεσσίες ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι ὅσοι ὑπόσχονται παραδείσους στὴν γῆ, ὅσοι τάζουν, ὅσοι παρουσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς σωτῆρες ποὺ θὰ κάνουν τὴν δῆθεν «ἀλλαγή». Ὁ Ψαλμὸς 102 τὸ λέει ξεκάθαρα: «Μὴν ἐλπίζετε στοὺς ἄρχοντες, ποὺ εἶναι υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων, στοὺς ὁποίους δὲν ὑπάρχει σωτηρία». Ὅλοι αὐτοί, καὶ οἱ ψευδοπροφῆτες καὶ οἱ ψευδομεσσίες, εἶναι σὰν τοὺς λύκους ἀλλὰ μὲ προβιά. Παραπλανοῦν γιὰ νὰ κερδίσουν περισσότερους. Γι’ αὐτὸ μᾶς προειδοποίησε ὁ Χριστὸς νὰ ἔχουμε σταθερὴ πίστη.

    δ’. Σήμερα ἤρθαμε γιὰ νὰ τιμήσουμε τὸν Ἅγιο Ἐφραὶμ τὸν Κατουνακιώτη, τελῶντας τὴν Θεία Λειτουργία. Προσέξτε: Τὸν Ἅγιο. Ἡ Ἁγιότητα δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τοὺς ψευδοπροφῆτες. Ἅγιος εἶναι μόνο ὁ Θεὸς καὶ ἔχει καλέσει ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς Ἅγιοι, συμμετέχοντας στὴν δική του Ἁγιότητα. Ἅγιος γίνεσαι ὅταν μιμεῖσαι τὸν Χριστὸ καὶ ὅταν ἀγαπᾶς ὅπως ἀγάπησε ὁ Χριστός.

    ε’. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ἔζησε τὸν προηγούμενο αἰῶνα. Γεννήθηκε τὸ 1912 στὸ Ἀμπελοχῶρι Θηβῶν. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ φαινόταν ἡ κλίση ποὺ τοῦ ἔσπειρε μέσα του ὁ Θεός, νὰ γίνει Μοναχός, καὶ ἀξιώθηκε νὰ γίνει Μοναχὸς στὰ Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ 1933 σὲ ἡλικία 21 ἐτῶν. Γι’ αὐτὸ λέγεται Κατουνακιώτης. Ἐπειδὴ ἀσκήτευσε στὰ Κατουνάκια. Τὰ Κατουνάκια εἶναι μία ἀσκητικὴ περιοχὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ 22 ἠσυχαστήρια ὑπαγόμενα στὴν Μονὴ Μεγίστης Λαύρας. 

    στ’. Μοναχὸς πραγματικὸς δὲν γίνεσαι μόνος σου! Εἶσαι δίπλα σὲ ἕναν φωτισμένο καὶ ἔμπειρο Γέροντα. Ἔτσι ὁ νεαρὸς μοναχὸς Ἐφραὶμ ἔγινε ὑποτακτικὸς τοῦ ἁγίου Γέροντα Ἰωσὴφ τοῦ Ἠσυχαστῆ. Ἐκεῖνος τοῦ δίδαξε πὼς ἡ ζωὴ τῆς ἠσυχίας θὰ ἔλθει, λέγοντας καὶ καλλιεργῶντας ἀσταμάτητα τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ ἐμᾶς. Λέγοντας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀποκτοῦμε τὴν «φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων», νὰ προσέχουμε δηλαδὴ τὶ βλέπουμε, τὶ ἀκοῦμε, τὶ ἀκουμπᾶμε-γιατὶ καὶ μὲ τὶς 5 αἰσθήσεις μπαίνει ὁ πειρασμός- καὶ ἔτσι ἔρχεται ὁ Θεὸς καὶ  καθαρίζει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας καὶ μᾶς φωτίζει. 

    ζ’. Ἄς προσέξουμε μία ἀρετὴ ποὺ διέκρινε τὸν Ἅγιο Ἐφραὶμ τὸν Κατουνακιώτη ἀλλὰ καὶ μία ἀρετὴ ποὺ ξεχωρίζει τὸν Ἅγιο ἀπὸ τὸν ψευδοπροφήτη. Τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Ἄς ἀκούσουμε τὶ ἔλεγε γιὰ τὴν ὑπακοὴ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ: «Ἀπὸ ποῦ ξεκινᾶ ἡ ὑπακοή. Ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ὁ Χριστὸς λέει ὅτι «ἦρθα νὰ κάνω ὄχι τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με». Γι’ αὐτὸ καὶ ὅποιος κάνει ὑπακοή, γίνεται μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ! Αὐτὸς ὁ ὁποῖος κάνει ὑπακοὴ στὸν Γέροντά του, μιμεῖται τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἔκανε ὑπακοὴ στὸν Πατέρα Του. Καὶ ὑποχρεοῦται κατὰ συνέπειαν ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσει ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος Τὸν μιμεῖται. Βεβαιώθηκα μὲ πείρα ὅτι ἡ ὑπακοὴ εἶναι ἀνωτέρα της προσευχῆς». Γι’ αὐτὸ καὶ ἕνας ἄλλος Ἅγιος τοῦ καιροῦ μας, ὁ ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ ἔλεγε γιὰ τὰ ἀνδρόγυνα ζευγάρια: «Τὰ τρία πρῶτα χρόνια του Γάμου, ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα δὲν χρειάζονται τόσο τὴν ἐξομολόγηση, ὅσο νὰ κάνουν ἀπόλυτη ὑπακοὴ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον».

    η’. 64 χρόνια μέσα στὸ Ἅγιο Ὄρος ὁ ἅγιος Ἐφραίμ. Μέσα στοὺς πειρασμούς, στοὺς ἀγῶνες, στὰ δάκρυα, στὶς πτώσεις, στὴν μετάνοια, στὶς θλίψεις, στὶς δοκιμασίες. Λένε κάποιοι Χριστιανοὶ «πάρε, Χριστέ μου, τὰ βάσανα. Δὲν ἀντέχω». Αὐτὴ ἡ κουβέντα ὅμως δὲν δείχνει πνευματικὴ ὠριμότητα. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ: «Ἀπαλλαγή κανένας Ἅγιος δὲν ἐζήτησε ἀπο τόν Θεό. Ὑπομονὴ μόνο ζήτησε νὰ τοῦ χαρίσει». Γιὰ νὰ γίνει ὅμως ὁ ἄνθρωπος ὤριμος πνευματικὰ, καλεῖται νὰ καταλάβει ὅτι ὁ πρῶτος καὶ ὁ κυριότερος ἐχθρός του δὲν εἶναι ὁ διάβολος, ἀλλὰ τὸ ἴδιο τὸ ἐγώ! «Καὶ τοῦτο», λέει καὶ πάλι ὁ ἐορταζόμενος Ἅγιός μας «διότι δὲν ἀκούει τὸν ἄλλον, ἀκούει τί τὸν λέει ὁ λογισμός του. Ἐνῶ ἔχουμε τόσους ἁγίους Πατέρες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε διαβάζοντας τὰ συγγράματά τους, ἐν τούτοις τὸ ἐγὼ μᾶς κυριεύει πολλὲς φορές. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ!»

    θ’. Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει καὶ Ἱερέας. Κάθε φορᾶ ποῦ τελοῦσε τὴν Θεία Λειτουργία, ἔβλεπε τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ μέσα στὸ ἅγιο Δισκάριο, ὅταν ἔφθανε στὸν τεμαχισμὸ τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔβρεχε μὲ τὰ δάκρυά του τὴν Ἁγία Τράπεζα τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ἔβλεπε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ Ἀγγέλους νὰ συλλειτουργοῦν μαζί του! Ὅταν τὸ 1996 ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ἔπαθε ἐγκεφαλικὸ καὶ ἔπεσε σὲ ἀκινησία, δὲν γόγγυσε καθόλου ἀλλὰ δοξολογοῦσε τὸν Θεό. Νὰ, ἕνα ἅγιο παράδειγμα τὸ πὼς νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὶς ἀσθένειες καὶ τὶς ἀρρώστιες. Στὶς 27 Φεβρουαρίου 1998 ὁ πάπα-Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης παρέδωσε τὴν ἁγιασμένη ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ του, ποῦ ὑπηρέτησε ἀπὸ τὴν νεότητά του.

    Σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

    ι’. Τελειώνοντας, τί ἔχουμε νὰ κρατήσουμε ἀπὸ τὸν πλουσιώτατο σὲ διδάγματα καὶ ἦθος βίο τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνακιώτη; Δύο συμβουλές θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε: Ἡ πρώτη ἀφορᾶ τὴν ὑπακοή καὶ λέει: «Καὶ τὰ βιβλία τῶν ἁγίων Πατέρων ἂν παρακολουθήσετε, θὰ δεῖτε ὅτι πολλοὶ μὲ εὐκολία, μὲ πολλὴν ἄνεση ἁγίασαν, ἁγιάσθησαν οἱ ψυχές των, δίχως νὰ κάνουν κόπους, δίχως νὰ κάνουν θυσίες, δίχως νὰ κάνουν ἀσκητικοὺς ἀγώνας, ἀλλὰ τί; Ἐδιάλεξαν τὴν ὑπακοή». Καὶ η δεύτερη συμβουλὴ ἀφορᾶ τὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ἔστω μισὴ ὥρα κάθε μέρα» ἔλεγε «νὰ διαβάζεις. Αὐτὴ ἡ κάθαρση, αὐτὸς ὁ φωτισμός, τὸν ὁποῖον θὰ πάρεις διαβάζοντας τὴν Θεία Γραφή, θὰ σοῦ κρατήσει ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ τὴν νύχτα». Τέτοια πρότυπα ἄς φωτίζουν τὴν δική μας πορεία καὶ μέσα ἀπὸ τὸ δικό τους παράδειγμα, νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ ὅσα προβλήματα στὴν ζωή μας καὶ νὰ προσεγγίζουμε τὸν Χριστό μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ μακριὰ ἀπὸ πλάνες ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδομεσσιῶν. Ἄς ἔχουμε τὴν εὐχὴ καὶ τὴν ἀδιάλειπτη πρεσβεία του. Ἀμήν.

Κήρυγμα στὴν Ἱερὰ Ἀγρυπνία στὸν Ι.Ν. Ἁγίων Κων/νου & Ἐλένης Κάτω Κώμης – 27-2-2024.

ΝΗΣΤΕΙΑ: Άσκηση Ελευθερίας

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

Τι είναι η νηστεία;

    Η νηστεία είναι μία αποχή, μία αποχή πρώτα από συγκεκριμένες τροφές που οδηγεί στην αποχή από πάθη, κακές επιθυμίες και λογισμούς. Η νηστεία είναι η πρώτη εντολή του Θεού στον πρωτόπλαστο ανθρώπινο ζεύγος και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «εφεύρημα των παπάδων».

    Η λέξη «νηστεία» είναι σύνθετη από το στερητικό «νη» που σημαίνει «μη» και το ρήμα «εσθίω» που σημαίνει «τρώω». Άρα, νηστεία σημαίνει δεν τρώω. Ο Θεός δίνει πρώτη και μοναδική εντολή στον άνθρωπο μέσα στην κατάσταση (τρόπος αγάπης, υπαρξιακής υγείας και ισορροπίας) και στον τόπο (κήπος της Εδέμ) του «Παραδείσου» να μην φάει από το δένδρο «τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ». Όχι για να τον βασανίσει, αλλά για να του φανερώσει ότι η ελευθερία δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά δώρο του Θεού. Άρα, νηστεία και άνθρωπος είναι συνομήλικοι (Μέγας Βασίλειος, Περὶ νηστείας Α΄, PG 168A).

    Μέσα από την εντολή της νηστείας, αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ότι ασκείται στην ελευθερία, την εκλαμβάνει ως δώρο του Θεού και καταλαβαίνει πως δεν τον συμφέρει να φάει από τους καρπούς του δένδρου «τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ», επειδή ακόμα είναι ανώριμος (νήπιος) πνευματικά. Όμως αυτήν την πορεία διέκοψε η πτώση του ανθρώπου με όλες εκείνες τις τραγικές συνέπειες στον άνθρωπο και στην υπόλοιπη φύση.

Γιατί νηστεύουμε;

    Νηστεύουμε επειδή είμαστε ερωτευμένοι με τον Χριστό. Αυτό σημαίνει ότι κάθε νηστεία είναι μία αναμονή και μία εκούσια στέρηση του ανθρώπου για να συναντηθεί με τον έρωτά του, τον Χριστό. Αυτό σημαίνει ότι, όταν ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος με το πρόσωπο του έρωτα, που είναι ο Χριστός, ξεχνά ακόμα και να φάει και Τον περιμένει πως και πως. Ό,τι κάνουμε, λοιπόν, το κάνουμε από αγάπη για τον Χριστό.

    Γι΄ αυτό και η νηστεία κατανοείται μόνον σε έναν εκκλησιαστικό τρόπο ύπαρξης. Νηστεία μας λέει η Εκκλησία, νηστεύουμε. Κατάλυση μας λέει η Εκκλησία, καταλύουμε. Νηστεία ως ατομική επίδοση δεν υπάρχει στην Εκκλησία, αλλά στις ανατολικές θρησκείες (ινδουισμός, βουδισμός) που εκεί γίνονται σκληρότερες «νηστείες» από εμάς.

    Μπροστά στην μέγιστη θυσία που έκανες για εμάς, Χριστέ, δεν με πειράζει καθόλου να απέχω από κάποιες τροφές και ξέρω ότι απέχοντας από κάποιες τροφές, θα μάθω να απέχω και από τις κακές συνήθειες, τους λογισμούς και τις αδυναμίες μου. Νηστεύουμε με διάθεση θυσιαστικής αγάπης:

* την Τετάρτη «επειδή, Χριστέ μου, προδόθηκες»,

* την Παρασκευή «επειδή, Χριστέ μου, σταυρώθηκες»,

* 40 μέρες πριν το Πάσχα «επειδή πέρασες τα πάνδεινα για εμάς και μας ανέστησες»,

* 40 μέρες πριν τα Χριστούγεννα, «επειδή κενώθηκες από αγάπη και γεννήθηκες για εμάς»,

* 15 μέρες «επειδή, Παναγία μου, έγινες η Μητέρα του Θεού και δική μας Μητέρα»,

* Ανάλογα με το Πάσχα ημέρες «για Σένα, Άγιο Πνεύμα, που φώτισες τους Αποστόλους και συγκροτείς όλον των θεσμό της Εκκλησίας και πάντα μας φωτίζεις και μας καθοδηγείς»,

* 1 μέρα πριν τα Θεοφάνεια «για τους κατηχουμένους που πρόκειται να βαπτιστούν»,

* Ανήμερα του Τιμίου Σταυρού, «επειδή ισοδυναμεί με την Μεγάλη Παρασκευή»,

* Ανήμερα της απότομης της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, «για να τιμήσουμε εσένα, Τίμιε Πρόδρομε, που άνοιξες τον δρόμο για τον Χριστό και έγινες πρώτος ευαγγελιστής του Χριστού στον άδη».

    Ας το κατανοήσουμε ότι κάνουμε νηστεία επειδή είμαστε ερωτευμένοι με τον Χριστό. Όχι επειδή μου το επιβάλλει ένας ή περισσότεροι εκκλησιαστικοί Κανόνες. Η Εκκλησία θεσμοθετεί τον κανόνα για να διασφαλίσει την αγάπη και να ευεργετήσει τον άνθρωπο. Γι' αυτό και δεν μπορώ να κάνω νηστεία και να είμαι μίζερος. Δεν μπορώ να βλέπω στο ημερολόγιο ότι πλησιάζουν οι ημέρες της νηστείας και να κατσουφιάζω και να βάζω λογισμό «ποιός νηστεύει τώρα» ή «τι θα τρώω». Τέτοια νηστεία γίνεται υπό εσωτερική πίεση και δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. 

Νηστεία: αποχή τροφών

    Νηστεία σημαίνει δεν βάζω εστία, δηλαδή δεν μαγειρεύω, πράγμα το οποίο σημαίνει ξηροφαγία. Νηστεία δεν είναι τα βιβλία με νηστίσιμες συνταγές μαγειρικής ή ζαχαροπλαστικής. O μακαριστός λειτουργιολόγος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Ιωάννης Φουντούλης σε ερώτηση «γιατί ελιές και όχι λάδι» απαντά τα εξής: «Η παλιά και αληθινή νηστεία συνίσταται στην πλήρη αποχή τροφής ή στην ξηροφαγία. Επειδή όμως αυτή δεν είναι δυνατόν να τηρηθεί στις μεγάλες περιόδους των νηστειών του εκκλησιαστικού έτους, λόγω δύσκολων συνθηκών ζωής ή έλλειψης ζήλου, έχουν στην πράξη επινοηθεί διάφορες διευκολύνσεις, ώστε να είναι δυνατή η εφαρμογή της νηστείας από όλους τους πιστούς.

    Στην αρχαία εποχή οι χριστιανοί μετά την ενάτη ώρα (3 μ.μ.) των νηστήσιμων ημερών κατέλυαν μόνο νερό και ψωμί. Σιγά-σιγά όμως όχι μόνο η διάρκεια της ολοκληρωτικής αποχής από τροφή περιορίστηκε στα συνηθισμένα και στις άλλες μέρες όρια. Γι' αυτό μετατέθηκαν και οι Εσπερινοί της Τεσσαρακοστής και οι Προηγιασμένες το πρωί αλλά και άλλα είδη τροφών άρχισαν να χρησιμοποιούνται, όπως οι καρποί, τα όσπρια, τα οστρακόδερμα, τα μαλάκια κ.ο.κ.

    Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορεί να κατανοηθεί και το ότι τρώμε ελιές κατά τις ημέρες που δεν τρώμε λάδι, και αυγοτάραχο κατά τις ημέρες που απέχουμε από ψάρια. Για το πρώτο μπορούμε να επικαλεστούμε το λόγο ότι οι ελιές τρώγονται ως καρπός, ενώ η απαγόρευση του λαδιού αφορά στα φαγητά που παρασκευάζονται με λάδι. Για το δεύτερο η δικαιολογία είναι λιγότερο εύλογη, αφού δεν ισχύει το ίδιο για το γάλα ή τα αυγά, αλλά και αυτά απαγορεύονται κατά τις νηστείες μας ως «καρπός... καὶ γεννήματα ὧν ἀπεχόμεθα» κατά τον 56ο κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου».

    Όσον αφορά το λάδι να προσθέσουμε και έναν τελευταίο λόγο που έχει να κάνει με τον τρόπο αποθήκευσης του ελαιόλαδου τα παλιά χρόνια. Κατά τα παρελθόντα έτη, που δεν υπήρχαν τενεκέδες, συνήθιζαν να αποθηκεύουν το λάδι σε ασκούς από δέρμα ζώων. Πίστευαν πως η επαφή του λαδιού με το δέρμα του ζώου το έκανε μη νηστίσιμο και άρα ακατάλληλο προς βρώση κατά την διάρκεια των πιο αυστηρών ημερών της νηστείας, ειδικά την Μεγάλη Εβδομάδα.

Διατεταγμένες νηστείες

    Πρέπει να σημειωθεί, πάντως, ότι, παρά τη θέσπιση συγκεκριμένων ημερών και περιόδων νηστείας από την Εκκλησία μας («ακρίβεια»), η ρύθμιση του θέματος για κάθε χριστιανό ξεχωριστά αφήνεται στη διάκριση των πνευματικών πατέρων, που ενεργούν κάποτε με συγκατάβαση («οικονομία») στην αδυναμία του ανθρώπου, και με γνώμονα πάντα το συμφέρον κάθε ψυχής.

Α. «Διατεταγμένες» νηστείες είναι οι εξής:

1)  Της Τετάρτης και της Παρασκευής: Ξηροφαγία, (εκτός από μεγάλες εορτές Αγίων που επιτρέπει λάδι και κρασί).

2)  Της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου: Ξηροφαγία (εκτός από Σάββατα και Κυριακές, οπότε επιτρέπονται λάδι και κρασί).

3)  Της Μεγάλης Εβδομάδος: Ξηροφαγία.

4)  Των Αγίων Αποστόλων, από την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων μέχρι τις 28 Ιουνίου: Αποχή από κρέας, γαλακτερά και αυγά. Επιτρέπεται το ψάρι (πλην, φυσικά, Τετάρτης και Παρασκευής).

5)  Του Δεκαπενταυγούστου, από την 1 μέχρι τις 14 Αυγούστου: Ξηροφαγία (εκτός από Σάββατα και Κυριακές, οπότε επιτρέπονται λάδι και κρασί, και της Μεταμορφώσεως, που καταλύεται ψάρι).

6) Των Χριστουγέννων, από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι τις 24 Δεκεμβρίου:

α) Από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου καταλύουμε το ψάρι (πλην Τετάρτης και Παρασκευής).

β) Από τις 18 μέχρι τις 24 Δεκεμβρίου γίνεται κατάλυση μόνο σε λάδι και κρασί (πάντοτε πλην Τετάρτης και Παρασκευής).

    Οι κατηγορίες καταλύσεως της νηστείας είναι τέσσερις: α) Κατάλυση «εις πάντα», β) κατάλυση αυγών και γαλακτοκομικών προϊόντων, γ) κατάλυση «ιχθύος» και δ) κατάλυση «οίνου και ελαίου».

Η δύναμη της νηστείας

    Ο Χριστός, μαζί με την προσευχή, τοποθετεί και την νηστεία στην δυνατότητα εκδίωξης του διαβόλου και των ενεργειών του. Άρα, η νηστεία, μαζί με την προσευχή, αποτελεί ένα ισχυρότατο όπλο κατά του διαβόλου και των δαιμόνων του. Το βλέπουμε ξεκάθαρα στην περίπτωση του δαιμονισμένου νέου πού λέει: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί να διωχθεί με κανένα άλλο μέσο, παρά μόνο με την προσευχή και την νηστεία» (Μάρκ. 9:29). 

    Την δύναμη της νηστείας περιγράφει μέσα από άγια πρόσωπα και γεγονότα ο Μέγας Βασίλειος στον Α΄ «Περὶ νηστείας» λόγο του: «Η ζωή του Τιμίου Προδρόμου ήταν μια συνεχής νηστεία. Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε τραπέζι ούτε κτήματα ούτε ζώα ούτε αποθήκες τροφίμων ούτε τίποτ’ άλλο, απ’ αυτά που θεωρούνται απαραίτητα για τη ζωή. Γι’ αυτό όμως ο Κύριος διακήρυξε πως ήταν «ο σπουδαιότερος απ’ όσους γέννησαν ποτέ γυναίκες» (Ματθ. 11:11). Η νηστεία ανέβασε στον τρίτο ουρανό και τον απόστολο Παύλο, που την απαρίθμησε ανάμεσα στα καυχήματα για τις θλίψεις του (Β' Κορ. 11:27). Για όλες όμως τις αρετές, κορυφαίο τύπο και υπογραμμό έχουμε τον ίδιο τον Κύριο. Ο Κύριος λοιπόν, έπειτα από νηστεία σαράντα ημερών, άρχισε το έργο του εδώ στη γη (Ματθ. 4:2). Πρώτα οχύρωσε και εξό­πλισε με την νηστεία το σώμα, που πήρε για χάρη μας, κι ύστερα δέχτηκε τους πειρασμούς του διαβόλου. [...] Ο Μωυσής, για να πάρει τη νομοθεσία για δεύτερη φορά, χρειάστηκε και δεύτερη νηστεία (Εξ. 34:28). Οι Νινευίτες, αν δεν είχαν νηστέψει οι ίδιοι και τα ζώα τους, δεν θα είχαν γλυτώσει την καταστροφή (Ιων. 3:4-10). Όσο οι Ισραηλίτες έμεναν ικανοποιημένοι μόνο με το μάννα, νικούσαν τους εχθρούς τους και κανείς τους δεν αρρώσταινε. Όταν όμως θυμήθηκαν τις χύτρες με τα κρέατα και νοστάλγησαν τη δουλεία στην Αίγυπτο, τιμωρήθηκαν. Πέθαναν στην έρημο και δεν αξιώθηκαν να δουν τη γη της επαγγελίας (Αριθ. 11:33-34). Η απόλαυση άφθονης και λιπαρής τροφής δημιουργεί στην ψυχή αναθυμιάσεις, που, σαν ένα πυκνό σύννεφο καπνού, εμποδίζουν το νου ν’ αντικρύσει τις ελλάμψεις του Παναγίου Πνεύματος.

    Μην περιορίζεις όμως την αρετή της νηστείας μόνο στη δίαιτα. Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά και η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες: Να μην αδικήσεις κανένα. Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Αλίμονο σ’ αυτούς που μεθάνε χωρίς κρασί» (Ησ. 28:1). Τέτοια μέθη είναι π.χ. ο θυμός, που κάνει την ψυχή να παραφρονήσει. Είναι επίσης ο φόβος, που παραλύει τη διάνοια. Γενικά, κάθε πάθος που ζαλίζει το νου, είναι και μια μέθη. Ο οργισμένος μεθάει με το πάθος του. Δεν σκέφτεται ποιους έχει μπροστά του. Σαν να πολεμάει μέσα στη νύχτα, αρπάζει το καθετί, σκοντάφτει στον καθένα. Δεν ξέρει τι λέει, βρίζει, χτυπάει, απειλεί, ορκίζεται, κραυγάζει» (Μέγας Βασίλειος, Περὶ νηστείας, Α΄ 169C-D, 177C, 181B-C).

Νηστεία: παθοκτόνος και όχι σωματοκτόνος

    Η νηστεία είναι «παθοκτόνος» και όχι «σωματοκτόνος». Αυτό σημαίνει δεν σκοτώνει το σώμα αλλά ότι σκοτώνει τα πάθη. Δεν σκοτώνω λοιπόν το σώμα μου με νηστεία που ενδεχομένως μπορεί να βλάψει τον οργανισμό μου, επειδή έχω κάποια ασθένεια και συμμαρτυρεί επιβεβαιωμένη ιατρική συμβουλή. Σκοτώνω, όμως, τα πάθη μου. Σκοτώνω τα πάθη σημαίνει ότι μεταμορφώνω τα πάθη. Τα πάθη είναι, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, εφεκτικές, ερωτικές, πνευματικές δυνάμεις της ψυχής, οι οποίες ξεστρατίζουν και αντί να απευθύνονται στον Θεό και στον πλησίον, προσκολλώνται, κάνουν τον άνθρωπο να προσκολλάται σε αντικείμενα και σε πρόσωπα πόθου και πάθους. Στόχος της νηστείας, της αγρυπνίας και της προσευχής είναι να πάρει αυτές τις δυνάμεις και να τις προσανατολίσει σωστά, όσο κι αν μας πονέσει αυτό. Γιατί κάθε θεραπεία ενός πάθους έχει πολύ πόνο μέσα μας...

    Για να το καταλάβουμε καλύτερα την φύση και την μεταμόρφωση των παθών, ας διαβάσουμε ένα απόσπασμα γι΄ αυτό το θέμα από τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτης «Ἐγώ τά πάθη τά βλέπω σάν δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Ὁ Θεός δέν δίνει ἐλαττώματα, ἀλλά δυνάμεις. Ὅταν, ὅμως, δέν ἀξιοποιοῦμε αὐτές τίς δυνάμεις γιά τό καλό, ἔρχεται τό ταγκαλάκι καί τίς ἐκμεταλλεύεται καί αὐτές γίνονται πάθη, καί ὕστερα γκρινιάζουμε, τά βάζουμε μέ τόν Θεό. Ἐνῷ, ἐάν τίς ἀξιοποιήσουμε, στρέφοντάς τες ἐναντίον τοῦ κακοῦ, μᾶς βοηθοῦν στόν πνευματικό ἀγῶνα. Ἄρα τά πάθη προέρχονται ἀπό τήν κακή χρήση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς: τοῦ λογιστικοῦ, τοῦ θυμικοῦ καί τοῦ ἐπιθυμητικοῦ. Ὁ νοῦς (τό λογιστικό τῆς ψυχῆς) μᾶς δωρήθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά προσευχόμαστε ἀδιάλειπτα, νά γνωρίζουμε τόν Θεό καί τά τοῦ Θεοῦ· καί ὅχι νά μετεωριζόμαστε σέ ποικίλους ἀλλοτριωτικούς λογισμούς, πού μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἁμαρτία. Ὁ θυμός (τό θυμικό τῆς ψυχῆς) μᾶς δωρήθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά κινηθοῦμε πρός Αὐτόν μέ ὁρμή καί προθυμία. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, χρησιμοποιοῦμε τόν θυμό γιά νά ἐκδικηθοῦμε καί νά ἐπιτεθοῦμε ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας. Ἡ ἐπιθυμία (τό ἐπιθυμητικό τῆς ψυχῆς) μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά ἐπιθυμοῦμε, νά ἀγαποῦμε τόν Θεό. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, τήν χρησιμοποιοῦμε γιά νά ἐπιθυμήσουμε τά πράγματα τοῦ κόσμου· τίς σαρκικές ἠδονές, τά χρήματα καί τήν μάταιη κοσμική δόξα».

Νηστεία: σκοπός ή μέσο;

    Κλείνοντας, να μη ξεχνούμε πάνω από όλα τον παιδαγωγικό ρόλο της νηστείας που είναι ΜΕΣΟ, και όχι σκοπός, και στοχεύει δια της διατροφικής νηστείας στην νηστεία των κακών και στην αρετή της εγκράτειας. Εγκράτεια στην αποδυνάμωση των παθών και στην δυνατότητα να διακρίνεις και να ξέρεις που να βάζεις κάποια απαραίτητα όρια και να ορθώνεις και κάποια ΟΧΙ εκεί που πρέπει.

    Γι' αυτό, όπως ψάλλει η Εκκλησία την Καθαρά Δευτέρα στον Όρθρο αληθινή νηστεία είναι «ἡ ἀποξένωση ἀπό τά κακά, ἡ ἐγκράτεια τῆς γλώσσας, ἡ ἀποχή ἀπό τό θυμό, ὁ χωρισμός ἀπό τίς ἀνάρμοστες ἐπιθυμίες, τήν καταλαλιά, τό ψέμα καί τήν ἐπιορκία· ἡ ἐγκράτεια ἀπ᾿ αὐτά εἶναι νηστεία ἀληθινή καί εὐσπρόσδεκτη». Μακάρι τέτοια αληθινή νηστεία, πραγματική άσκηση ελευθερίας, να κάνουμε όλοι μας πάντα. Και κάθε φορά που νηστεύουμε να έχουμε υπόψιν τον λόγο του Χριστού μας: «῞Οταν νηστεύετε, νὰ μὴ γίνεστε σκυθρωποί, ὅπως οἱ ὑποκριτές, ποὺ παραμορφώνουν τὴν ὄψη τους γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ἀνθρώπους πὼς νηστεύουν. Σᾶς βεβαιώνω πὼς ἔτσι ἔχουν κιόλας λάβει τὴν ἀνταμοιβή τους. Ἐσύ, ἀντίθετα, ὅταν νηστεύεις, περιποιήσου τὰ μαλλιά σου καὶ νίψε τὸ πρόσωπό σου, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ νηστεία σου, ἀλλὰ στὸν Πατέρα σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις· καὶ ὁ Πατέρας σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις, θὰ σοῦ τὸ ἀνταποδώσει φανερά» (Ματθ. ιστ΄, 16-18). Αμήν.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    α’. «Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε». Πέρα ἀπὸ τὶς ἀντιλήψεις καὶ τὸν ἐπιδερμικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ κόσμος γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸν μοναδικὸ καὶ ἀληθινὸ τρόπο, γιὰ νὰ ζήσουμε πραγματικὰ Χριστούγεννα. Αὐτὸς ὁ τρόπος δὲν περιορίζεται μόνο στοὺς στολισμοὺς τῶν σπιτιῶν, στὶς ἐπισκέψεις στὰ χιονοδρομικὰ κέντρα καὶ σὲ ἕναν ἀνούσιο τρόπο μίας ξέφρενης διασκέδασης, ἀλλὰ στὸ νὰ ἔρθει ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς μέσα μα καὶ νὰ κατοικήσει στὶς καρδιές ὅλων μας. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς μέσα μας, πρέπει να βρεῖ τὴν καρδιά μας, στολισμένη ἀπὸ ἀγάπη καὶ συγχώρεση.

    β’. Πραγματικὰ Χριστούγεννα θὰ κάνουμε ὅταν μάθουμε νὰ συγχωροῦμε. Και συγχώρηση σημαίνει: σβήνω τὰ λάθη τῶν ἄλλων, ξεχνῶ τὸ κακὸ ποῦ μοῦ ἔκαναν καὶ μαθαίνω νὰ χωρῶ μαζὶ τοὺς ἄλλους. «Ποιος, πάτερ, τά κάνει αὐτά σήμερα; Δὲν βλέπεις τὶ γίνεται ἔξω; Σὲ ἄλλον κόσμο ζεῖς;» Στὸν ἴδιο κόσμο ζοῦμε, μόνο ποὺ φροντίζουμε νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ ὅποια θέματα προκύπτουν, μὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ τὰ ἀντιμετώπιζε ὁ Χριστός. «Σιγὰ μὴ πάω, πάτερ, μὲ τὸν σταυρό στὸ χέρι». Εὰν δὲν πᾶμε μὲ τὸν σταυρό στὸ χέρι, θὰ μᾶς πιάσει ὁ διάβολος ἀπὸ τὸ πόδι καὶ θὰ μᾶς κάνει ὑποχείριά του. «Τὸ ταγκαλάκι» ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτης, τέτοιες μέρες κάνει γιὰ τὰ καλὰ τὴν ἐμφάνισή του. Ταράζει ἀνθρώπους καὶ ἀναστατώνει σπίτια. Ἀς μὴ τοῦ κάνουμε τὸ χατίρι. Ἄς μὴν ρίχνει ὁ ἕνας τὶς εὐθύνες στὸν ἄλλον, ἀλλὰ νὰ μάθουμε νὰ φταῖμε μαζί! Τότε ζοῦμε πραγματικὰ Χριστούγεννα.

    γ’. Ἄς ἀναφέρουμε κι ἕνα παράδειγμα καὶ μάλιστα ἑνὸς Ἁγίου, ποὺ ἐορτάζει σήμερα, τοῦ Ἁγίου Διονυσίου του Ζακυνθινοῦ, Ἐπισκόπου Αιγίνης. Ὅταν ἦταν Ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Ἀναφωνήτριας στὴν Ζάκυνθο, τοῦ ζήτησε καταφύγιο στὸ Μοναστῆρι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ διέπραξε φόνο, καὶ τὸν κηνυγοῦσαν οἱ συγγενεῖς τοῦ σκοτωμένου. Αὐτὸς ἦταν ὁ φονιᾶς τοῦ ἀδελφοῦ του! Ὁ Ἅγιος Διονύσιος στὴν ἀρχὴ δὲν τὸ γνώριζε, ἀλλὰ ὅταν τοῦ τὸ εἶπε, μήπως ὁ Ἅγιος δὲν πόνεσε; Δὲν πληγώθηκε κατάκαρδα ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ σκοτωμένος ἦταν ὁ ἀδελφός του; Ἔνιωσε συναισθήματα καὶ θλίψης καὶ ὀργῆς καὶ γιὰ μιὰ στιγμὴ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό του νὰ ἐκδικηθεῖ τὸν φονιᾶ τοῦ ἀδελφοῦ του, παραδίνοντάς τον. Ὅμως εὐθύς, μετάνιωσε γιὰ τὴν σκέψη του. Χαλιναγώγησε τὸ πάθος τῆς ἐκδίκησης καὶ θυμήθηκε πὼς ὁ Κύριος εἶχε συγχωρήσει τοὺς σταυρωτές Του πάνω στὸν Σταυρό. «Κύριε, ἐλέησόν με, τὸν αμαρτωλὸν» ψιθύρισε κι ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Στράφηκε στὸν φονιᾶ, χωρὶς νὰ τοῦ ἀποκαλύψει πὼς εἶναι ἀδελφὸς τοῦ θύματος, καὶ τὸν ἔκρυψε σὲ ἀπόκρυφο μέρος. Κι ὅταν ἤλθαν οἱ ἀγριεμένοι συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου, παρίστανε πὼς δὲν γνωρίζει τίποτα κι ἔτσι τὸν γλύτωσε. Αὐτὰ εἶναι τὰ πραγματικὰ Χριστούγεννα!

    δ’. Ἀφοῦ ἡ Παναγία ἔγινε «Θεοτόκος», καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ γινόμαστε «θεοτόκοι». Καλούμαστε κι ἐμεῖς τὸν Χριστὸ νὰ τὸν ἔχουμε στὴν καρδιά μας, νὰ τὸν φυλάσσουμε, γιατὶ  ὁ πονηρὸς προσπαθεῖ μὲ μανία νὰ μᾶς τὸν πάρει μὲ τὸν τόσο φαινομενικὰ γλυκὸ ἀλλὰ ὕπουλο τρόπο του. Νὰ ἀσχολούμαστε μὲ ἔργα ποὺ ἀρέσουν στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε τὴν ζωὴ ποὺ θέλει ὁ Χριστός, καὶ μὲ κάθε εὐκαιρία νὰ τὸν συναντοῦμε, εἴτε στὸν Ναό μέσα ἀπὸ τὰ μυστήρια καὶ μέσα ἀπὸ τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του, εἴτε μέσα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν, ἰδίως τῶν συζύγων μεταξύ τους καὶ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀνάγκη καὶ βασανίζονται ἀπὸ ἀρρώστιες.

    ε΄. Ἡ συγχώρηση νὰ γίνει τρόπος ζωῆς μας. Στὴν κυριακὴ Προσευχή, το «Πάτερ ἡμῶν», προσευχόμαστε: «ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς κι ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός, ἐπειδὴ συγχωροῦμε πρῶτα ἐμεῖς, καὶ δὲν ζητᾶμε νὰ μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός καὶ μετὰ νὰ συγχωρέσουμε ἐμεῖς! Ἔτσι ὁ Χριστὸς μεγαλώνει καὶ γεννᾶται στὴν καρδιά μας, καὶ τότε ζοῦμε πραγματικὰ Χριστούγεννα!

    στ’. Εὐχηθεῖτε, σεβαστοὶ Πατέρες, νὰ ζήσουμε ὅλοι μας, τὰ ἀγαπητὰ παιδιά, οἱ καλοί φοιτητές, οἱ ἀξιότιμοι γονεῖς, οἱ πολύτιμες συνεργάτιδες συγκατηχήτριες, ὅλοι μας Χριστούγεννα μὲ Χριστό, νὰ γεμίσουν οἱ Ναοὶ ἀπὸ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ σὰν διψασμένα ἐλάφια θὰ τρέχουν μὲ φόβο Θεοῦ, πίστη καὶ ἀγάπη στὴν Θεία Κοινωνία, γιὰ νὰ ξεδιψάσουν ἀπὸ τὸ ψέμα, τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ἀπάτη τοῦ κόσμου τούτου, νὰ πάρουν δυνάμεις νὰ συνεχίσουν τὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ πρωτίστως νὰ γίνουν ΕΝΑ μὲ τὸν σαρκωθέντα Θεό ποὺ γεννιέται στὴν Βηθλεὲμ ἀλλὰ καὶ στὶς καρδιές μας. Σας ευχαριστώ!

Ὀμιλία στὴν Χριστουγέννιατικη ἐορτὴ τοῦ Κέντρου Νεότητος «Ἁγία Θεοδώρα» ἐν Ι.Ν. Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης – 17-12-2023.

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Θ' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Οι άνθρωποι αρέσκονται στο να κάνουν σχέδια, να συγκεντρώνουν πλούτη και υλικά αγαθά, να χτίζουν σπίτια, για να καλοπεράσουν τα υπόλοιπα χρόνια του βίου τους. Ποιος μας εγγυάται όμως την επόμενη ημέρα; Ποιος μας εξασφαλίζει περιουσίες, χρόνια, αγαθά; Ένας ξαφνικός θάνατος, μία ασθένεια, μία ανατροπή της τελευταίας στιγμής αλλάζουν όλο το σχέδιο που κανονίζουμε...

    Ο Μόνος που προνοεί και ξέρει να τα τακτοποιεί είναι ο Θεός. Ο Θεός, πριν μας δώσει κάτι, το εξετάζει από όλες τις πλευρές και έπειτα μας το δίνει. Εμείς όμως αγωνιούμε και θέλουμε να το τακτοποιήσουμε εμείς, έτσι όπως γνωρίζει ο εγωισμός μας. Και αυτό συμβαίνει επειδή νομίζουμε ότι μπορούμε να στηριχθούμε στις αδύναμες δικές μας δυνάμεις, και όχι στον αόρατο Θεό. Αλλά μία τέτοια εμπιστοσύνη προϋποθέτει σχέση, δηλαδή πίστη και θείο έρωτα.

    Σε κάθε άνθρωπο που θησαυρίζει για τον εαυτό του και δεν πλουτίζει στον Θεό, δηλαδή δεν επενδύει στην χάρη και στην Πρόνοια του Θεού, η παραβολή του άφρονος πλουσίου θα του υπενθυμίζει ότι ο χρόνος του βίου μας είναι τόσο λίγος και πολύτιμος, που δεν μπορεί να ξοδεύεται σε σπατάλες και προγραμματισμούς του εγώ. Αυτός ο χρόνος γεμίζει, όταν διαμερίζεται σε κάθε άνθρωπο και δαπανάται σε κάθε έκφανση της αγάπης!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Η' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Στα τραύματα που μας προκαλεί ο διάβολος και η αμαρτία και μας εγκαταλείπει ανυπεράσπιστο μέσα στην μοναξιά του κόσμου, έρχεται ο Χριστός, ο οποίος γίνεται πλησίον, και του χαρίζει το έλεος Του. Επιχέει στις πληγές του λάδι και οίνο, δηλαδή την Χάρη και την Αγάπη Του, τον πηγαίνει στο πανδοχείο, δηλαδή την Εκκλησία Του, που εκεί βρίσκει την θεραπεία, και μάλιστα αναλαμβάνει όλα τα "έξοδα της θεραπείας" ο ίδιος ο Χριστός. Και αυτή η πληρωμή είναι ότι προσλαμβάνει τον άνθρωπο, σηκώνει τις αμαρτίες του, σταυρώνεται, ανασταίνεται και τον σώζει!!

    Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη είναι μία από τις παραβολές της κατεξοχήν έμπρακτης αγάπης. Της αγάπης που δεν γνωρίζει όρια. Της αγάπης που δεν παραμένει στα στενά όρια ενός έθνους. Της αγάπης που δεν περιορίζεται μόνο σε μεγαλοστομίες, έστω και ιερατικές και φιλανθρωπικές. Της αγάπης που δεν παραμένει μόνο λόγος και δεν μεταβάλλεται σε πράξη. Όποιος αγαπά μόνο τους φίλους του, τους ομοθρήσκους του, τους δικούς του, φέρεται ανθρώπινα!

    Η αγάπη είναι μια προσωπική συνάντηση με τον πάσχοντα, με τον πτωχό, με τον δυστυχισμένο. Η προσωπική αυτή συνάντηση σημαίνει ίσως απώλεια πολύτιμου χρόνου, καθυστέρηση από τις ιδιωτικές μας υποθέσεις, αναβολή κάποιου ταξιδιού μας, παραίτηση από πράγματα που δικαιωματικά μας ανήκουν. Όποιος δεν γνωρίζει αυτούς τους φραγμούς, φέρεται θεϊκά, κατά το πρότυπο του Θεού που είναι η αγάπη. 

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Ζ' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται τόσο όσο η καλή προαίρεση, η πίστη και η προσπάθεια! Πόσοι μιλάμε στον Ιησού Χριστό, αλλά πόσοι ακουγόμαστε; Όταν μιλάμε στον Θεό, μιλάμε με πίστη και αφοσίωση. Με τέτοια πίστη και αφοσίωση μίλησε η αιμορροούσα γυναίκα στον Ιησού Χριστό και θεραπεύτηκε.

    Βλέπουμε τον Ιησού Χριστό να κάνει δύο θεραπείες: θεραπεύει την αιμορροούσα και ανασταίνει την κόρη του αρχισυναγώγου. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο γιατρός μας, ο μεγάλος και πρώτος μας γιατρός! Έχει δύο μοναδικά προσόντα ο γιατρός μας Ιησούς Χριστός: πρώτα μας αγαπάει όσο δεν το βάζει ο νους μας και ύστερα έχει την δύναμη να μπορεί τα πάντα.

    Δεν είναι μόνο ο γιατρός μας ο Χριστός, είναι και η ζωή μας. Η ανάσταση της κόρης του αρχισυναγώγου ας μας θυμήσει την δική μας ανάσταση. Την Ανάσταση από τα πάθη, την Ανάσταση για ζωή. Δεν υπάρχει κανένα όφελος να κάνουμε ότι μας λένε οι επιθυμίες μας και να νομίζουμε πως είμαστε γεροί και ζωντανοί, αλλά η ψυχή μας ουσιαστικά να είναι πεθαμένη. Και ο μόνος ο οποίος μπορεί να μας αναστήσει είναι ο Ιησούς Χριστός, επειδή αυτός είναι η Ζωή!!!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Ε' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο βίος δεν είναι μόνο άνεση, ευκολίες, χρήματα, ηδονές, δόξα, αυτοπροβολή. Έχει μέσα του και πόνο, θλίψεις, δυσκολίες, στεναχώριες, πειρασμούς. Τις περισσότερες φορές έχει δυσκολίες. Αλλά όλα αυτά εάν τα αξιοποιήσουμε σωστά είναι ευκαιρίες για περισυλλογή, αυτοκριτική και μετάνοια. Όταν τα αξιοποιήσουμε ως ευκαιρίες, θα αντιληφθούμε ότι είναι το "διαβατήριό μας για τον Παράδεισο".

    Ο πλούσιος της σημερινής παραβολής τα είχε όλα τα υλικά αγαθά. Δεν είχε το βασικότερο: αγάπη. Έβλεπε έναν φτωχό, τον Λάζαρο, να πεινά και τον αντιμετώπιζε σαν σκουπίδι. Όχι μόνο δεν του εξασφάλιζε μία πιο αξιοπρεπή ζωή με τον πλούτο που κατείχε, αλλά ούτε ένα πιάτο φαγητό του έδινε. Γιατί; Γιατί του έλειπε η αγάπη. Τι τον ενδιέφερε; το ΕΓΩ του. Όταν ήρθε η ώρα και πήγαν και οι δύο στην αντίπερα όχθη της ζωής, είδαν ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς.

    Ο φτωχός, μέσα στις δυσκολίες του επειδή τίς αντιμετώπισε ως ευκαιρία, αγιάστηκε και απολάμβανε πλέον την ανεκλάλητη χαρά. Ο πλούσιος όμως καιγόταν. Και αυτή η φλόγα δεν είναι τίποτα άλλο από την επιμονή στο εγώ και το ακοίμητο σκουλήκι που τον τρώει είναι η φωνή της συνειδήσεως. Πολύ απλά ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν είναι τόπος αλλά τρόπος. Τρόπος πώς αντιμετωπίζουμε τον Θεό και την ζωή. Ο κολασμένος βλέπει τον Θεό ως σκλαβιά και τον συνάνθρωπο ως αντίπαλο και εχθρό και καίγεται. Ο παραδείσιος βλέπει τον Θεό ως Ελευθερία και τον συνάνθρωπό ως αδελφό και δροσίζεται. Από την μετάνοιά μας εξαρτάται!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή ΣΤ' ΛΟΥΚΑ

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Γελιούνται όσοι νομίζουν πως ο διάβολος δεν έχει καμία δύναμη. Δύναμη έχει, αλλά όχι μεγαλύτερη από τον Ιησού Χριστό. Φαίνεται πως ο διάβολος και τα έργα του θριαμβεύουν. Αυτό είναι φαινομενικά πρόσκαιρο. Στο τέλος όμως πάντα η Ανάσταση νικά.

    Βλέπουμε στο γεγονός της θεραπείας του δαιμονισμένου, τον ίδιο τον Θεάνθρωπο να λυτρώνει το πλάσμα Του από μία καθαρή και άμεση δαιμονική σκλαβιά. Δεν έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που ταλαιπωρείται μόνο από έμμεσες επιθέσεις του διαβόλου (λογισμοί, πειρασμοί, δοκιμασίες κα), αλλά με την ίδια την δύναμή του.

    Γι' αυτό δύο μηνύματα ας κρατήσουμε από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα: α) να μην αστειευόμαστε και να μην ανακατευόμαστε με τον διάβολο και β) να έχουμε την ελπίδα μας μόνο στον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αυτός είναι Παντοδύναμος και Αυτός μας λυτρώσει από κάθε κακό. Έργα του διαβόλου είναι και τα μέντιουμ, και τα χαρτιά, και οι καφέδες και τα μάγια! Μην αστειευόμαστε. Η σωτηρία μας δεν είναι η γνώση τάχα του μέλλοντος αλλά ο Ιησούς Χριστός!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Δ' Λουκά (του Σπορέως)

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο λόγος του Θεού είναι σαν τον σπόρο που σπέρνεται στις καρδιές όλων μας, αλλά δεν είναι η εσωτερική διάθεση όλων έτοιμη ή κατάλληλη να τον δεχθεί. Υπάρχει η καλή και αγαθή γη, αλλά υπάρχουν και ο δρόμος, τα αγκάθια και οι πέτρες. Αξίζει να ψάξουμε να δούμε που βρισκόμαστε...

    Όταν πέφτει ο σπόρος στον δρόμο σημαίνει ότι έρχεται ο διάβολος και παίρνει τον λόγο από την καρδιά τους, για να μη πιστέψουν και σωθούν. Όταν πέφτει στις πέτρες ο σπόρος σημαίνει ότι ακούνε και δέχονται τον λόγο με χαρά, αλλά με τον πειρασμό τα παρατούν και φεύγουν. Όταν πέφτει στα αγκάθια σημαίνει ότι άκουσαν τον λόγο, αλλά πνίγονται από τις μέριμνες του πλούτου και τις ηδονές του βίου και δεν κάνουν προκοπή.

    Αποστολή και χρέος μας είναι να είμαστε καλή γη. Δηλαδή να πέσει μέσα μας ο λόγος της χάριτος και, αντί να τον πετάξουμε, τον φυλάγουμε μέσα σε καλή και αγαθή καρδιά και καρποφορεί με υπομονή. Κάποιοι που τον φύλαξαν και εορτάζουν σήμερα είναι οι ιεροί Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι υπερασπίστηκαν την τιμητική προσκύνηση των εικόνων. Μόνο η καλή γη μπορεί να προσφέρει Ορθοδοξία και να καρπίσει Ορθοπραξία!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Γ' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο Χριστός είναι η απόλυτη αγαθότητα, η απόλυτη παντοδυναμία, η απόλυτη πανσοφία, η απόλυτη παναγάπη. Στον πόνο της χήρας μητέρας που πάει να θάψει το νεκρό παιδί της απάντησε με την ιαματική Του παντοδυναμία. Ανασταίνει τον γιο της, χαρίζει την ζωή ως ο Μόνος Κύριος ζώντων και νεκρών και παύει την λύπη από τα ανθρώπινα πρόσωπα ως Αγαθός.

    Όπως ανέστησε τον υιό της χήρας της Ναΐν, έτσι ανασταίνει και εμάς με την Χάρη Του από τα πάθη και τις αδυναμίες. Η πανσοφία Του δίνει τα πάντα που θα συντελέσουν στην σωτηρία μας, επιτρέπει ακόμα και την εκδήλωση των παθών αν κι αυτές βοηθήσουν.

    Ο Θεός είναι ο Μόνος Παντοδύναμος, ο Μόνος Ιατρός και οι ελπίδες μας στρέφονται μόνο σ' Αυτόν. Η ελπίδα είναι δική μας, η δύναμη είναι δική Του. Καλούμαστε να συνεργάζονται αυτά τα δύο. Τότε επιτυγχάνεται η σωτηρία. Αρκεί ο βίος μας να είναι μίμηση Χριστού, μίμηση της παναγάπης και της παναγαθότητός Του.