Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕ...

Του μακαριστού Χριστοδούλου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος (Οκτώβριος 1983).

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτή η γυναίκα είναι ύποπτη, ελευθερίων ηθών,σημαδεμένη στην συνείδηση του λαού, επικίνδυνη και προκλητική». Αντίθετα, της ζήτησε ένα ποτήρι νερό και συνομίλησε επί μακρόν μαζί της.

* Ο Χριστός δεν είπε: «Να μία πόρνη, ανήθικη γυναίκα και ξεστρατισμένη. Μακρυά της οι καθαροί και άμεμπτοι». Αντίθετα, διεκήρυξε πως αυτή έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει την Βασιλεία των ουρανών.

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτή εδώ είναι μία πρόστυχη, άξια καταδίκης και τιμωρίας». Αντίθετα, της είπε: «οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω· πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε».

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτή εκεί που επιζητεί να με ακουμπήσει, είναι μια υστερικιά, που της αξίζει περιφρόνηση». Αντίθετα, την άκουσε, της μίλησε και την θεράπευσε.

* Ο Χριστός δεν είπε: «Η χήρα αυτή που ρίχνει τον οβολό της στο γαζοφυλάκιο είναι μία ξιπασμένη γυναίκα, που με το τίποτε θέλει να επιδειχθεί». Αντίθετα, είπε πως ο οβολός της χήρας είχε περισσότερη αξία από τους θησαυρούς των πλουσίων.

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτά τα παιδιά είναι χαμίνια του δρόμου, λερωμένη και αγενή». Αντίθετα, είπε: «Ἄφετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας κακός υπάλληλος, που εκμεταλλεύεται την φτώχεια και θησαυρίζει σε βάρος του λαού». Αντίθετα, είπε πως «σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο».

* Ο Χριστός δεν είπε: «Ο τυφλός αυτός, πληρώνει τις αμαρτίες του ή τις αμαρτίες των γονέων του». Αλλ΄ είπε πως αυτός ο τυφλός υπάρχει για να δοξασθεί το όνομα του Θεού.

* Ο Χριστός δεν είπε: «Ο εκατόνταρχος αυτός είναι κατακτητής». Αντίθετα, είπε: «οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον»

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτός εδώ είναι κουλτουριάρης σοφός, ξένος στα προβλήματα του λαού». Αλλά τον αναγέννησε πνευματικά διανοίγοντάς του νέους ορίζοντες.

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτό το άτομο είναι εκτός νόμου, κανείς δεν τον υπολήπτεται». Αντίθετα, του είπε: «σήμερον μετ΄ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ».

* Ο Χριστός δεν είπε: «Αυτός εδώ ο Ιούδας, είναι ένας επαίσχυντος προδότης». Αντίθετα, τον απεκάλεσε φίλο. «Έταῖρε, ἐφ᾿ ᾧ πάρει».

* Ο Χριστός δεν είπε: «Οι μεγαλόσχημοι αυτοί ιερείς είναι άδικοι δικαστές, ο βασιλιάς αυτός είνσι άθυρμα στα χέρια των κατακτητών, ο όχλος αυτός είναι άστατος και επικίνδυνος, οι στρατιώτες αυτοί που με τυραννούν, είναι σκληροί και απαίσιοι». Αντίθετα είπε: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι».

Ο Χριστός δεν είπε: «Τίποτε καλό δεν υπάρχει μέσα του, μέσα της, εδώ, εκεί, πάνω, κάτω». Ποτέ δεν θα έλεγε: «Αυτός εδώ είναι φασίστας, μοντερνιστής, αριστερός, δεξιός, κακοήθης, αμαρτωλός». Γι΄ αυτόν όλοι οι άνθρωποι, όποιοι και να είναι, είναι οι αγαπημένοι του Θεού.

Ποτέ άλλος δεν αγάπησε τους ανθρώπους τόσο, όσο ο Χριστός. Στον καθένα έβλεπε μία ιδιαίτερη εικόνα, ένα μέλλον καλό, παρά το κακό παρελθόν. Μπορούμε, άραγε, κι εμείς έτσι να βλέπουμε τους άλλους;...

Πηγή: Έργα, Τόμος Δ΄, Αρθρογραφία Α΄, Χριστοδούλου, μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, επιμελεία Αρχιμανδρίτου π. Επιφανίου Οικονόμου.

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΙΝΑ

Γράφει ο κ. Ραφαήλ Μισιαούλης, φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ανάμεσα στις μεγαλομάρτυρες Αγίες της Εκκλησίας μας, οι οποίες θυσίασαν την ζωή τους για την αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι και η σήμερα τιμώμενη Αγία, η Μεγαλομάρτυς Μαρίνα.

Γεννήθηκε   στην Αντιόχεια της Πισιδίας το 270 μ.Χ. Ήταν μοναχοκόρη. Τα χρόνια εκείνα ηγεμόνευε ο αυτοκράτορας Κλαύδιος Β’ στην Αντιόχεια. Λίγες ημέρες μετά την γέννησή της, η μητέρα της απεβίωσε και ο πατέρας της ο Αιδέσιος, ο οποίος ήταν ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μία χριστιανή γυναίκα να την αναθρέψει. Από αυτή την γυναίκα, η Αγία έμαθε για τον Χριστό.  Όταν έφθασε σε ηλικία 15 ετών, η Μαρίνα διακατείχε από τον πόθο του μαρτυρίου για   την αγάπη του Χριστού. Πηγαίνει στον πατέρα της και του αποκαλύπτει ότι είναι χριστιανή. Ο πατέρας αμέσως με οργή και μίσος την διέγραψε από παιδί του.

Ο ηγεμόνας Ολύμβριος, αφού πληροφορήθηκε για την Μαρίνα, στέλνει τους στρατιώτες να πάνε να την συλλάβουν και να την κλείσουν στην φυλακή. Μετά από μερικές μέρες, κατόπιν διαταγής του ηγεμόνος, την  βγάζουν από την φυλακή και την παρουσιάζουν μπροστά στον ηγεμόνα. Ο ηγεμόνας την ρώτησε από πού είναι, την καταγωγή της και η Αγία χωρίς να φοβηθεί του είπε με ευθύτητα ότι είναι χριστιανή και πιστεύει στον Ένα και Αληθινό Θεό, τον Σωτήρα Χριστό. Ο ηγεμόνας προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της χωρίς, όμως, κανένα αποτέλεσμα. Έτσι, προστάζει να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Η Αγία, όμως, χωρίς φόβο και με τόλμη και θάρρος για χάρη του Χριστού δέχθηκε τα φρικτά βασανιστήρια.

Το πρώτο ήταν το τέντωμα του σώματος της Αγίας, τραβώντας με ειδικό μηχάνημα από τα τέσσερα άκρα και χτυπώντας την ανηλεώς με ραβδιά, τα οποία είχαν ρόζους. Αποτέλεσμα ήταν να καταξεσχισθούν οι σάρκες της και να κοκκινίσει το χώμα από το αίμα που χυνόταν από τις πληγές της. Επόμενο βασανιστήριο ήταν το κρέμασμα και το ξέσχισμα με σιδερένια νύχια σε ολόκληρο το σώμα. Μετά από αυτά τα βασανιστήρια, την κλείσανε στην φυλακή. Ενώ βρισκόταν στην φυλακή, όμως, και προσευχόταν διαρκώς έγινε μεγάλος σεισμός. Τότε από κάποιο μέρος εμφανίστηκε ένας δράκοντας, ο οποίος μόνο με την εμφάνισή του, προκαλούσε φρίκη και τρόμο. Εμφανίσθηκε στην Αγία, η οποία αρχικά τρόμαξε, αλλά αμέσως έστρεψε την σκέψη της στον Νυμφίο Χριστό και επικαλέσθηκε την δύναμή Του για να την βοηθήσει να ξεπεράσει αυτό τον κίνδυνο.

Τότε, ο δράκοντας άλλαξε μορφή και φαινόταν σαν μαύρος σκύλος. Η Αγία, όμως, με την πίστη την οποία την είχε δεν δίστασε και τον άρπαξε από τις τρίχες τον δράκοντα και αφού πήρε ένα σφυρί, τον χτύπησε στο κεφάλι και στην ράχη κι έτσι τον αποτελείωσε. Σ’ αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι ούτε κάποιος δράκοντας ήταν, ούτε σκύλος αλλά ήταν ο ίδιος ο διάβολος, ο οποίος προσπαθεί διαρκώς να επηρεάσει τον κάθε πιστό άνθρωπο. Το κτύπημα που του έδωσε η Αγία ήταν η μορφή της ταπεινώσεως.  Ο διάβολος όλα μπορεί να τα κάνει εκτός από το να ταπεινωθεί. Έτσι, η Αγία με την δύναμη του Σταυρού τον ταπείνωσε.

Μετά από όλα αυτά, πάνε την Αγία πάλι για ανακρίσεις αλλά και για να την επηρεάσουν να αλλάξει την πίστη της. Η Αγία, όμως, κατ’ ουδένα λόγο δεν επρόκειτο να αλλάξει την πίστη της  κι έτσι, άρχισαν νέα βασανιστήρια. Πρώτα την κατέκαυσαν με αναμμένους δαυλούς και οι πληγές της αμέσως έκλεισαν. Στη συνέχεια την βύθισαν κατακέφαλα σε μεγάλο δοχείο γεμάτο με νερό. Η Αγία δεν έπαθε τίποτα απολύτως. Χάρη αυτού του γεγονότος,   πολλοί ειδωλολάτρες πίστευσαν στον Θεό της Αγίας, τον Ιησού Χριστό, οι οποίοι αμέσως αποκεφαλίσθηκαν λόγω της αλλαξοπιστίας τους στην αληθινή πίστη. Μετά από όλα αυτά  τα θαυμαστά που είδε ο  ηγεμόνας  Ολύμβριος, με την οργή που τον διακατείχε και το μίσος  αποκεφάλισε με ξίφος την Αγία. Έτσι, η Αγία Μαρίνα παρέδωκε το πνεύμα της στον Νυμφίο της Χριστό, που τόσο πολύ τον αγάπησε και δεν ήθελε να είναι μακρυά από Αυτόν και παρέλαβε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

Ο Βίος της Αγίας Μαρίνας, γραμμένος από τον στρατιώτη Θεότιμο, ο οποίος της έφερνε τροφή κατά την παραμονή της στη φυλακή, σώζεται σε αρκετά χειρόγραφα, τα αρχαιότερα των οποίων ανάγονται στον 9ο αιώνα. Εκκλησιαστικές προσωπικότητες, όπως ο Όσιος Νεόφυτος και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Κύπρου, συνέγραψαν εγκώμια και λόγο προς τιμήν της, όπου αναφέρονται στον βίο και την προσωπικότητα της.

Τα λείψανά της Αγίας Μαρίνας  βρίσκονται σε αρκετούς ναούς και μονές:

Μερικοί από  αυτούς είναι: 

α) Απότμημα της δεξιάς χειρός στον Ιερό Ναό των Αγίων Μαρίνης και Αντωνίου Σερρών.

β) Τμήμα της κάρας της Αγίας  Μαρίνας  στην  Ιερά   Μονή  Αγίου   Γεωργίου

Ηλίων Ευβοίας

γ) Απότμημα  λειψάνου της Αγίας Μαρίνας στην   Ιερά   Μονή  Ιβήρων  Αγίου

Όρους

δ)  Απότμημα της δεξιάς χειρός στην Ιερά Μονή Παναχράντου Άνδρου

ε)  Απότμημα της δεξιάς χειρός στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Θεσσαλονίκης 

στ)  Απότμημα λειψάνου της Αγίας Μαρίνας στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως

του Κυρίου στήν πόλη Strunino της Ρωσίας

ζ) Απότμημα λειψάνου της Αγίας Μαρίνας στον Ιερό Ναό "Άγιος Σάββας",

Ιάσιο, Ρουμανία

η) Απότμημα  λειψάνου   της  Αγίας   Μαρίνας   στον  Ιερό  Ναό  Κοιμήσεως της

Θεοτόκου Fetesti Suceava Ρουμανίας 

θ) Απότμημα λειψάνου της Αγίας Μαρίνας στην Ιερά Μονή Caldarusani Gruiu,

Judetul Ilfov, Muntenia Ρουμανίας

ι) Απότμημα λειψάνου της Αγίας Μαρίνας στην Ιερά Μονή Horezu or Hurezi,

περιοχή Horezu Wallachia Ρουμανίας

ια) Απότμημα   λειψάνου   της   Αγίας   Μαρίνας στον   Ιερό   Ναό   Αγίας   Μαρίνης

Διδυμοτείχου

ιβ) Απότμημα   λειψάνου   της  Αγίας   Μαρίνας   στον   Ιερό   Μητροπολιτικό   Ναό

Αγίου Αχιλλίου Λάρισας

ιγ)   Απότμημα   της   δεξιάς   χειρός   στον   Ιερό   Ναό   Αγίας   Μαρίνης   στη

Φιλιππούπολη Βουλγαρίας

ιδ) Απότμημα της δεξιάς χειρός στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος Αγίου Όρους

ιε)     Απότμημα λειψάνου  της Αγίας  Μαρίνας στον Ιερό  Ναό Αγίας  Μαρίνης

Ιμέρου 

ιστ) Απότμημα λειψάνου της Αγίας Μαρίνας στο Κέντρο Αγιολογικών Σπουδών

"Όσιος Συμεών ο Μεταφραστής¨

ιζ)   Απότμημα λειψάνου της Αγίας Μαρίνας  στον Ιερό Ναό Αγίου Παύλου -

Αγίου Αλυπίου Αττάλειας (Τουρκία)

ιη) Απότμημα της δεξιάς χειρός στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Κάσου

ιθ)   Απότμημα   λειψάνου   της  Αγίας   Μαρίνας   στον Ιερό   Ναό  Αγίας   Μαρίνης

Πατρών τo   οποίο   δωρήθηκε   στον   Ναό   από   τον   Μητροπολίτη   Καστορίας

κ. Σεραφείμ.

κ) Απότμημα της δεξιάς χειρός στο Μοναστήρι της Αγίας Νάπας στην Κύπρο

κα) Απότμημα της δεξιάς χειρός στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου Αγίου Όρους

κβ) Απότμημα λειψανου της Αγίας Μαρίνας στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της

Θεοτόκου Φάρου Αυλίδος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών καί Λεβαδείας

κγ) Απότμημα λειψάνου της Αγίας Μαρίνας στην Ιερά Μονή Παναγίας Αμιρούς

(Κύπρος).Τo άγιο λείψανο δωρήθηκε στην Ιερά Μονή Παναγίας Αμιρούς στην

Κύπρο από τον Καθηγούμενο π. Κυπριανό της Ιεράς Μονής Αγίας Μαρίνας

Άνδρου

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι μία σύγχρονη αγία μορφή. Είναι μία τρανή απόδειξη ότι η χάρη του Θεού υπάρχει, εκχέεται στον κόσμο, φωτίζει και καθοδηγεί τους ανθρώπους, αναδεικνύει Αγίους!
Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της αποξένωσης, όπου η αγάπη των πολλών εψύγη, όπου το ατομικό συμφέρον είναι το παν, όπου έθνη, πολιτισμοί, ανεξαρτησίες παραβιάζονται, όπου πόλεμοι και τρομοκρατία σπέρνονται παντού, το Άγιο Πνεύμα δίνει το δικό του "στίγμα": Την αγιότητα! Για να μαρτυρήσει την αλήθεια του Θεού και να δώσει φωτεινά παραδείγματα στον κόσμο.
Ο Όσιος Παΐσιος είχε διορατικό χάρισμα. Έχοντας τον φωτισμό του Θεού προέβλεψε καταστάσεις και βλέποντας την κατρακύλα της Πατρίδος μας προειδοποιούσε τον κόσμο. Τον καλούσε σε μετάνοια και έδωσε λόγο και προτροπές Χριστού στον σύγχρονο Ορθόδοξο Χριστιανό. Ο Όσιος Παΐσιος δεν είναι μόνο αυτά που είπε για το μέλλον. Είναι κυρίως οι αρετές και προ πάντων η ίδια του η ζωή.
Την ευχή Του και τις πρεσβείες Του να έχουμε!

Θ.Χ.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Στην εποχή όπου πόλεμοι και τρομοκρατία κατακλύζουν τον πλανήτη μας, όπου η ανθρώπινη διαστροφή και εγκληματικότητα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα και πιο φρικιαστικά, σύζυγοι εναντίον συζύγων, γονείς δολοφονούν παιδιά και το αντίστροφο, όπου το άγχος κατακλύζει πολλά πρόσωπα και οικογένειες, έρχεται η Εκκλησία να εμπνεύσει, να δώσει προσανατολισμό, πρότυπο και σκοπό στον άνθρωπο. Έρχεται ο Χριστός και όπως γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας λέει: «Εγώ για σένα πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ. Να μη σου λείψει τίποτα. Θα δουλέψω εγώ. Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις. Εγώ και φίλος, και μέλος του σώματός σου και κεφάλι, και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ. Μόνο να είσαι κοντά μου. Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα. Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα. Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, στη γη έρχομαι πρεσβευτής του Πατέρα μου για σένα. Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος μου και μέλος του σώματός μου. Τι άλλο θέλεις;».

Τόσο ψηλά έχει ο Θεός τον άνθρωπο και αυτή την αλήθεια διδάσκει ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός δεν είναι μία θρησκεία. Θρησκεία τι σημαίνει; Θρησκεία είναι ένα φιλοσοφικό ανθρώπινο κατασκεύασμα, είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει τον Θεό. Ο Χριστιανισμός είναι πίστη, είναι αποκάλυψη, είναι φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο. Ο εν Τριάδι Θεός δεν ανακαλύπτεται από τον άνθρωπο αλλά αποκαλύπτεται στον άνθρωπο. «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ο Χριστιανισμός είναι ένα βιωματικό γεγονός, όχι αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπου που τα θεοποιεί και τα λατρεύει σαν θεό. Η αλήθεια στον Χριστιανισμό δεν είναι μία αφηρημένη ιδέα, αλλά είναι πρόσωπο, ο Χριστός• «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». Ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και Αυτός χαράσσει την οδό της Αληθείας. Ο Χριστιανός μπροστά στον Θεό δεν έχει και δεν απαιτεί δικαιώματα αλλά παρακαλεί και προσεύχεται• «δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου».

Ο Χριστιανισμός βρίσκει στον άνθρωπο νέο νόημα ζωής, διαμορφώνει χαρακτήρα, διαπλάθει ήθος, τοποθετεί το μέτρο, δίνει αδιέξοδα και λύση στα εγκόσμια προβλήματα και στις βιοτικές μέριμνες. Ποια είναι αυτά; Η μιζέρια, η απελπισία, το άγχος, η αναποφασιστικότητα κα. Π.χ. ποια είναι η λύση στο άγχος; Είναι μία φράση που την ακούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία και σε κάθε ιερή ακολουθία΄ «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»! Στην ανυπομονησία και την βιασύνη έρχεται ο Χριστός με τον διαχρονικό ευαγγελικό Του λόγο και μας προτρέπει να οικοδομήσουμε στις ψυχές μας την υπομονή: «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Στην υπερηφάνεια και τον κομπασμό έρχεται να μας θυμήσει τον Τελώνη και τον Φαρισαίο, να μας πει «πᾶς ὁ υψῶν ἐαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» και να μας υπενθυμίζει την μεγάλη αρετή της ταπείνωσης, δηλαδή να ξέρω ποιος είμαι, τι έχω και ότι έχω ότι το οφείλω στον Θεό. Στο Ιερό Ευαγγέλιο διαβάζουμε πως κάποιες φορές ο Χριστός «ἐσιώπα». Ακόμα και με την σιωπή Του μας διδάσκει ο Χριστός. Και μας μαθαίνει την διάκριση, δηλαδή να ξέρω πότε πρέπει να μιλώ, πότε πρέπει να σιωπώ, να μάθω ότι όλα δεν είναι το ίδιο, ότι δεν πρέπει να τσουβαλιάζω και όλα να τα ισοπεδώνω.

Η ζωή του ανθρώπου αποτελείται από δύο εκφάνσεις: την επίγεια ζωή, τον βίο δηλαδή και την αιώνια ζωή, την μετά θάνατον ζωή δηλαδή και την μετά την Δευτέρα Παρουσία ζωή. Η επίγεια ζωή, ο βίος, είναι το προστάδιο της αιώνιας. Είναι η ευκαιρία που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο για να αξιοποιήσει και να κληρονομήσει το δώρο που λέγεται «ζωή», αιώνια ζωή. Ο βίος μας είναι μία συνεχής μαρτυρία Χριστού, μία δυναμική πορεία ναι μεν με γέννηση, φθορά και θάνατο αλλά και με εκπλήξεις και προοπτική στα Έσχατα. Ο βίος μας δόθηκε για να ζήσουμε, για να χαρούμε, για να αξιοποιήσουμε τις καλές δυνατότητες, για να καλλιεργήσουμε το χάρισμα που ο καθένας μας έχει από τον Θεό προς δόξαν Θεού και για το καλό των συνανθρώπων μας και στις περιπτώσεις του πόνου, της δοκιμασίας, της θλίψης, όχι για να ρίξουμε το κεφάλι και να τα παρατήσουμε, αλλά για να μάθουμε να προσπαθούμε, να μετανοούμε και να αγωνιζόμαστε για να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και ποιο είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα: η αιώνια ζωή ή αλλιώς η Βασιλεία του Θεού.

Η Βασιλεία του Θεού είναι ο καινούργιος κόσμος του Θεού, τον οποίο ενσαρκώνει, κηρύσσει και φανερώνει στον κόσμο ο Χριστός. Είναι μία ζωή αληθινή, μαζί με τον Θεό, ατελείωτη, γεμάτη χαρά και ευφροσύνη χωρίς πόνο, λύπη και στεναγμό, δάκρυ και πολέμους. Είναι μία θεία πραγματικότητα που ολοκληρώνεται στα έσχατα και είναι πέραν και πάνω από τα εγκόσμια. Είναι μία βασιλεία με νόμους πνευματικούς που προσφέρει απεριόριστη αγάπη και ελευθερία. Η Βασιλεία του Θεού όμως ήρθε! Ήρθε και είναι εδώ με την Ενανθρώπηση, την Γέννηση, την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου. «Ήγγικε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Έτσι ξεκίνησε το δημόσιο σωτήριο κήρυγμά του ο Χριστός. Οι άνθρωποι μπορούμε να βιώσουμε και από εδώ στην γη, όχι ολοκληρωμένα αλλά μερικώς, την Βασιλεία του Θεού. Πως; Με τους καρπούς των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Και ποια είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος; Λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια». Όπου καλλιεργούνται και ανθίζουν αυτά τα χαρίσματα, εκεί βιώνεται ένα μέρος από την Βασιλεία του Θεού. Και βιώνεται «ἐν τῇ Ἐκκλησία», δηλαδή στο Σώμα του Χριστού, σε μία κοινωνία προσώπων. Η Εκκλησία δεν προσφέρει πομπώδη και ωραία λόγια για να χαϊδέψει αυτιά, ούτε φανατίζει τον λαό, ούτε τον διχάζει αλλά καλεί ελεύθερα τον κάθε άνθρωπο να επιλέξει τον δρόμο του και προσφέρει ότι πολυτιμότερο και πιο αληθινό που έχει: τον Χριστό, ως Πανάγιο Σώμα Του και Τίμιο Αίμα Του για να Τον κοινωνούν τα μέλη της και να ενώνονται μαζί Του, ως Λόγο και Πρότυπο για τον καθένα μας μέσα από την Αγία Γραφή. Προσφέρει επίσης την χάρη του Αγίου Πνεύματος η οποία ζωοποιεί, ζωογονεί, φωτίζει, αγιάζει τον άνθρωπο με τα χαρίσματά του, με την κλήση που χαρίζει στον κάθε άνθρωπο μέσα από τα Ιερά Μυστήρια.

Χρησιμοποιώντας την εικόνα του γάμου παρομοιάζουμε ως εξής την σχέση μας με την Βασιλεία του Θεού: Με την Βάπτιση μας, αργότερα με την προσωπική πνευματική μας άσκηση, την έμπρακτη εφαρμογή του Ευαγγελίου και την εκκλησιαστική- μυστηριακή μας ζωή είναι σαν κατά κάποιον τρόπο να είμαστε αρραβωνιασμένοι με την Βασιλεία του Θεού. Όταν γίνει η Ανάσταση των νεκρών, η Δευτέρα Παρουσία και η Τελική κρίση, όλα θα ανακαινιστούν, θα γίνουν άφθαρτα και θα υπάρχουν για πάντα. Ο άνθρωπος τότε αναστημένος εις τύπον του Αναστάντος Χριστού, άφθαρτος, πνευματικός θα ζει στην Βασιλεία του Θεού και θα απολαμβάνει τα αιώνια αγαθά που έχει ετοιμάσει για μας ο Θεός, για τα οποία ο Απόστολος Παύλος είπε «ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη». Τότε θα έχουμε θα προχωρήσει στο στάδιο του γάμου μας με την αιώνια ζωή τα δεσμά του οποίου θα είναι αδιάσπαστα και δια παντός ενωμένα.

Έτσι η Εκκλησία δια του Ευαγγελίου προβάλλει στον καθένα μας το πρότυπο του Χριστού ως στόχο ζωής. Να μιμηθούμε, να φθάσουμε και να ενωθούμε με τον Χριστό!

- Και πως μιμείται κανείς και φθάνει τον Χριστό;

- Με την καλλιέργεια των αρετών. Ο άνθρωπος καλλιεργεί και αναπτύσσει ελεύθερα τις αρετές που όλες έχουν υπόσταση, βάση, στερέωμα, θεμέλιο τον Χριστό. Κάτω από κάθε μία αρετή κρύπτεται ο Χριστός. Όπως ο Χριστός καλλιέργησε όλες τις αρετές επί γης, έτσι και εμείς καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο, γιατί όσο ασκούμε μία αρετή, τόσο ερχόμαστε σε επαφή με τον Χριστό.

- Έχουμε παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων;

- Φυσικά και έχουμε. Οι Άγιοι. Οι Άγιοι είναι οι άνθρωποι του Θεού. Οι άνθρωποι που πέτυχαν τον σκοπό της ζωής, να φθάσουν δηλαδή και να ενωθούν με τον Θεό. Άλλοι με το μαρτύριο της συνειδήσεως και άλλοι με το μαρτύριο του αίματος. Είναι και αυτοί φίλοι και συμπαραστάτες μας αλλά ταυτόχρονα και πνευματικά πρότυπα και πρεσβευτές στον δικό μας αγώνα για την δική μας σωτηρία. Και σωτηρία δεν είναι ένας μύθος ή μία θεωρητική διδασκαλία αλλά είναι η χάρη του Θεού η οποία αξιώνει τον άνθρωπο καλής θέλησης που αγωνίστηκε στην επίγεια ζωή κληρονόμο της ουράνιας και παντοντινής Βασιλείας του Θεού.

Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το πρώτο πρότυπο ανθρώπου που έγινε κατά χάριν θεός! Χωρίς την Παναγία κανείς δεν οδηγείται στην σωτηρία! Διδασκόμαστε από την διάκριση, την ταπείνωση, την υπομονή, την σιωπή, την μητρική στοργή της Παναγίας και ξέρουμε και πιστεύουμε ότι γέννησε τον Χριστό και στέκεται πλέον στα δεξιά του Θεού και παρακαλεί για τον καθένα μας και κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή είναι δίπλα μας και μαζί μας. «Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην Ἁγνή; ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι; ποῦ πορευθῶ; ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν; ποίαν θερμήν ἀντίληψιν; ποίαν ἐν ταῖς θλίψεσι βοηθόν; Εἰς σέ μόνην ἐλπίζω, εἰς σέ μόνην καυχῶμαι, καί ἐπί σέ θαρρῶν κατέφυγον».

Ο Χριστιανός «αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα» αλλά «πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως». Αυτή είναι και η απάντηση γιατί ο Θεός, είτε αργεί, είτε αφήνει αναπάντητες κάποια αιτήματα στις προσευχές μας. Να μην εγκαταλείπει και να μην απογοητεύεται όμως. Και να μην αφήνει τον ζωογόνο Λόγο του Θεού από το ένα αυτί να μπαίνει και από το άλλο να βγαίνει, αλλά να καλλιεργεί τις προϋποθέσεις για την αιωνιότητα! Καλείται να πει «ναι» ή «όχι» στον κόσμο. Όχι στην αδικία και στα πάθη. Ναι στα κόσμο, στην ζωή, στις χαρές και τις απολαύσεις της, στον φυσικό πλούτο, στην κοινωνία.

Σ΄ αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί. Αγωνιζόμαστε για να βελτιώσουμε το παρόν και να κληρονομήσουμε το μέλλον, το τέλειο. Με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων ο Θεός να μας χαρίζει υγεία, προκοπή και όλα τα προς σωτηρίαν αιτήματα στον βίο και να μας αξιώσει να γίνουμε συμμέτοχοι στην ανεκλάλητη χαρά της αιώνιας ζωής, κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού. Αμήν.

Θ.Χ.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΛΙΟΦΩΤΟΙ

Γράφει ο κ. Ραφαήλ Μισιαούλης, φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Στις 13 Ιουλίου η Αγία μας Εκκλησία τιμά και γεραίρει την μνήμη των Αγίων Ηλιοφώτων, οι οποίοι ασκήτευσαν σε ορεινό   χωριό   της   μαρτυρικής   νήσου Κύπρου. Τα ονόματά των είναι Ηλιόφωτος, Επαφρόδιτος, Χουλέλαιος, Αμμώνιος και Ευσθένιος. Η καταγωγή τους μας είναι άγνωστη αλλά οι μαρτυρίες αναφέρουν, ότι  ήταν από τους 300 αλαμάνους, οι οποίοι καθώς ταξίδευαν στην θάλασσα, το καράβι τους ναυάγησε και αναγκάστηκαν να διασκορπιστούν σε όλη το νησί. Συνέχισε ο κάθε ένας την ασκητική του ζωή, όπου τον ανέπαυε.

Οι πέντε Αγιοι Ηλιόφωτοι, κατόπιν αρκετής περιπλανήσεως, εντόπισαν τον κατάλληλο τόπο, ο οποίος ήταν το βουνό Κορώνη, πλησίον του χωριού Κάτω Μονής. Αφού είδαν τον χώρο, εκεί έστησαν το ασκητήριό τους σε δύο σπηλιές, τις οποίες βρήκαν έτοιμες εκεί. Ο ένας εκ των πέντε, ο Ηλιόφωτος, ήταν ιερέας αλλά και ο πνευματικός των άλλων 4 μοναχών. Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει αναφορά ότι το όνομά τους Ηλιόφωτοι, πάρθηκε από τον Γέροντά   τους   και   Ηγούμενο   Άγιο Ηλιόφωτο εξ’ ου και η ομάς αποκαλείται οι Άγιοι Ηλιόφωτοι.

Ο Επαφρόδιτος ήταν βοσκός. Ως εκ θαύματος, καθημερινά τα ζώα του αυξάνονταν σε μεγάλο βαθμό, όπως του Πατριάρχου των Εβραίων Ιακώβ. Έφθασαν σε μεγάλο βαθμό τα ζώα του και αυτό διαπιστώνεται από τις μεγάλες εκτάσεις των κοπαδιών την τότε εποχή. Μέχρι σήμερα στο χωριό Κάτω Μονή σώζονται «οι Αγιόμανδρες των Ηλιοφώτων» με τα πέτρινα γαλευτήρια, τα   οποία   ήταν λαξευμένα   πάνω  στο   βράχο.  Σύμφωνα,   με   μαρτυρίες   των  κατοίκων   της περιοχής, η έκταση των  κοπαδιών τους ανέρχεται στα δώδεκα στρέμματα. Πέρα από το πλήθος των κοπαδιών των αλόγων, το οποίο αυξανόταν καθημερινώς, όπως προανέφερα, πλήθαιναν σε μεγάλο αριθμό τα λογικά τους πρόβατα, τα λογικά πρόβατα του Χριστού. Καθημερινώς έτρεχαν οι άνθρωποι να ακούσουν θείο λόγο  από   τα  πάγχρυσα στόματα των βοσκών, των Αγίων Ηλιοφώτων, οι οποίοι άκουγαν με προσοχή κάθε πονεμένο άνθρωπο, έδιναν λύσεις στα διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο κόσμος κι έτσι ο ηγαπημένος λαός του Θεού έτρεχε να πάρει την ευλογία τους.

Το επόμενο βήμα των Αγίων ήταν να κτίσουν τον οίκο του Θεού πλησίον των ασκητηρίων τους. Ούτω κι εποίησαν. Μετά από πολλές δυσκολίες και πειρασμούς που εντόπισαν, κατάφεραν με τη θεία δύναμη να ανεγείρουν μια ωραία εκκλησία, όπου εκεί θα τελούνταν τις ακολουθίες του νυχθημέρου και κατ’ εξοχήν το μυστήριο της Αναιμάκτου θυσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Η αγνότητα και η ηρεμία τους, μάζευε τον κόσμο από την γύρω περιοχή, οι οποίοι ερχόντουσαν από τα «πέρατα της γης» με σκοπό να ακούσουν τους αρμονικούς ψαλμούς που ανέπεμπαν οι Άγιοι κατά τη διάρκεια της Θείας Λατρείας.

Το έργο αναπτυσσόταν διαρκώς, με αρκετό κόπο και θυσία. Ώσπου μια μέρα ο μισόκαλος διάβολος φθόνησε το έργο των και προσπάθησε να τους εμποδίσει να γίνουν μέτοχοι της Βασιλείας του Θεού. Την περίδο εκείνη, στην Κύπρο, ηγεμόνας ήταν ο Σαβίνος, ο οποίος άκουσε για το έργο και τη δράση των Αγίων Ηλιοφώτων και άναψε από θυμό. Αφού τους κάλεσε ενώπιόν του, τους ζήτησε όπως αρνηθούν την πίστη τους. Οι Άγιοι αρνήθηκαν να αρνηθούν τον Χριστό και στη συνέχεια υπέστησαν  φρικτά βασανιστήρια. Αποκορύφωμα των βασανιστηρίων ήταν ο αποκεφαλισμός. Οι πιστοί όταν πληροφορήθηκαν το συμβάν αυτό έτρεξαν και με δάκρυα στα μάτια μάζεψαν τα ιερά σκηνώματα των Αγίων και τα έθαψαν στα δύο σπήλαια στα οποία συνήθιζαν, οι Άγιοι να προσεύχονται. Στο ένα σπήλαιο έθαψαν τους 3 και στο άλλο τους 2.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΓΚΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ

Γράφει φοιτητής του Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Ο Άγιος Βασίλειος Αγκύρας, ήταν ιατρός και Πρεσβύτερος στην Άγκυρα. Μάλιστα κατατάσσεται στην χορεία των Ιερομαρτύρων διότι ήταν και αυτός ένα μαρτυρικό θύμα της παραφροσύνης του Ιουλιανού του Παραβάτη, που επεδίωκε την αναβίωση της ειδωλολατρίας.

Σήμερα η σεξουαλικότητα βρίσκεται στα δύο άκρα. Αντιμετωπίζεται ως μέσον υλικής απόλαυσης που ουσιαστικά είναι ηδονιστική εκμετάλλευση του άλλου, ή αντιμετωπίζεται, και δυστυχώς από θρησκευόμενους ανθρώπους, ως αμαρτία ή αναγκαίο κακό που τους δημιουργεί ενοχές.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως έχει καταρρίψει αυτές τις θεωρίες και τις τάσεις. Όχι μόνο δεν αγνοεί όσα διδάσκει η φυσιολογία και η ψυχολογία, δηλαδή ότι η σεξουαλικότητα είναι μία φυσιολογική λειτουργία του ανθρωπίνου οργανισμού, μία από τις έμφυτες δυνάμεις του αλλά προχωρά ένα βήμα παραπέρα και διδάσκει πως είναι δώρο και θέλημα του Θεού στον άνθρωπο, αναδημιουργία, αναδόμηση του ανθρωπίνου γένους με μία μικροκοσμική μορφή, γένεση της ενότητας του ανθρώπου («καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»)! Και αυτή η λειτουργία επιτελείται όταν δύο άνθρωποι κοιτούν ο ένας τον άλλον ως πρόσωπο, ως το άλλο του μισό, όταν μπολιάζουν τον έρωτά τους στην πηγή της ζωής και της αγάπης, τον Χριστό και ευλογούνται από τον Θεό και την Εκκλησία για το ξεκίνημα μίας κοινής πορείας. Η ηδονή δεν είναι αμαρτία και κάτι που πρέπει να καταπολεμηθεί, αλλά δια της ηδονής το κακό χτυπά τον άνθρωπο. Αυτό μας λέει ο Μέγας Βασίλειος στα «Ασκητικά».

Σε ένα έργο του ο Βασίλειος Αγκύρας, στο «Περὶ Παρθενίας», μιλώντας στις Μοναχές συστηματικά τις εκθέτει τα περί σεξουαλικότητας. Εξηγώντας την διαφορετική ψυχοσωματική σύνθεση των δύο φύλων, λέει πώς ο Θεός «τὸ μὲν ἄρρεν ἐνεργητικὸν ἐποίησε, τὸ δὲ θῆλυ παθητικόν». Πλην όμως το θήλυ για να μη μείνει αβοήθητο ο Θεός το κατέστησε ελκυστικό («ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ») λέγοντας ότι δεν εγκαταλείπει το θήλυ «ἀλλ΄ ὁ ἄρρεν ὑπὸ τοῦ ἐγκειμένου οἴστρου πρὸς τὴν συνουσίαν τοῦ θήλεως...». Γι΄ αυτό και προσθέτει ότι ο Θεός «πολὺ τὸ φίλτρον ἐγκατέσπειρε» και «ἠδονὴν ἐχαρίσατο» «καὶ δὴ οὐ διὰ τὴν παιδοποιίαν μόνον, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν τῆς μίξεως οἴστρον».

Το κείμενο σε νεοελληνική απόδοση*:

«Ας εξετάσουμε αν θέλεις, από την αρχή, τί διαφορές έχουν από φυσικού τους το αρσενικό και το θηλυκό, για να καταλάβουμε και να ξεχωρίσουμε τέλεια τον σκοπό της παρθενίας, που παρουσιάστηκε... Κόβοντας (ο Θεός) σε δύο, αρσενικό και θηλυκό, από το λογικό ζώο (τον άνθρωπο) μέχρι όλα τα είδη των αλόγων ζώων, τα κατεργάστηκε ούτως ώστε το θηλυκό να είναι ένα κομμάτι από το αρσενικό. Έβαλε λοιπόν έναν απερίγραπτο οίστρο (μανιώδες πάθος) για να περιπλέξει (συμπλέξει) το καθένα απ΄ τα δύο μέρη προς το άλλο... Δεν έβαλε (ο Θεός) μόνο αυτήν την περιπλοκή μεταξύ τους, με τον τρόπο που είπαμε, κάνοντάς την ευχάριστη (γλυκειά) σωματικά, αλλά και για την δημιουργία απογόνων με την συμπλοκή (αυτή των σωμάτων), όπου ο έρωτας (στο μυστήριο αυτό) είναι δαδούχος, πολύ φίλτρο βαθειά και πυκνά φύτεψε (και στους δύο)... Θέλοντας (όμως) ο Δημιουργός να βοηθήσει το αδύνατο μέρος (το θηλυκό) να αμυνθεί προς το αρσενικό, μαγεύει το αρσενικό για να ενωθεί μαζί του, όχι μόνο για να αποκτήσει παιδιά, αλλά και γι΄ αυτόν, τον μανιώδη πόθο (οίστρο) της σωματικής επικοινωνίας (μείξεως)»

* Σύμφωνα με την απόδοση του Νικολάου Μπουγάτσιου στο βιβλίο του «Η Ορθόδοξη Θεολογία για τον σκοπό του Γάμου».

Θ.Χ.