ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Γράφει η Μαρία Γογούση, απόφοιτη του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Συνδυάζοντας το Πάσχα με το καλοκαίρι, αυτόματα μας έρχεται στο μυαλό ο Αύγουστος και η υψίστης σημασίας για την ζωή του κάθε χριστιανού γιορτή που τον συνοδεύει. Και δεν είναι άλλη από την θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο Αύγουστος είναι μήνας λύτρωσης, αγαλλίασης και ελπίδας. Λύτρωση από τα πάθη, αγαλλίαση από τον πόνο και ελπίδα για την αιώνια ζωή. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να προσφέρει όλα αυτά με τον θάνατο του παρά μόνο το πρόσωπο που έδωσε ζωή στην πίστη μας και δεν είναι άλλο από την Υπεραγία Θεοτόκο. Μητέρα θεού και μητέρα όλων των ανθρώπων, γέννησε τον σωτήρα του κόσμου και μέσα από τον θάνατο της γεννιέται ξανά η ελπίδα για Σωτηρία και η προσμονή για την βασιλεία των ουρανών. Δεν υπάρχει θάνατος παρά μόνο αιώνια ζωή. Με την θεομητορική αυτή εορτή ο θάνατος εκφράζεται με χαρά και όχι με λύπη. Με την άνοδο της παρθένου στον ουρανό ο άνθρωπος προετοιμάζεται για την προσωπική πορεία προς την Ανάσταση και την ζωή μακριά από τον φόβο. 

Δεύτερο Πάσχα λοιπόν και ευθύς καταλαβαίνουμε την σπουδαιότητα και το μεγαλείο της εορτής αφού «τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν» (κοντάκιο εορτής). Δικαίως λοιπόν αποτελεί Πάσχα, καθώς τιμάται η "Μετάστασις" του σώματος της Θεοτόκου στον ουρανό. Εξάλλου Πάσχα σημαίνει διάβαση, μεταφορά, αλλαγή από το ένα μέρος στο άλλο. Έτσι και η μητέρα της ζωής "διαβαίνει" προς την αιώνια την«όντως ζωή». 

Το ιερό της σώμα αφού παρέμεινε για λίγο στον τάφο μετά τον θάνατο της έφυγε στους ουρανούς αιωνίως μαζί με την ψυχή της. Το σώμα που κατοίκησε μέσα του ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το σώμα που είναι αγιώτερο από τους Αρχαγγέλους, δεν έχει θέση σε τάφο κάτω από την Γη. Η θέση της Παναγίας είναι δίπλα στον Υιό της ως "Βασίλισσα" του κόσμου. 

Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μας έχουν γράψει και έχουν δοξάσει την Υπεραγία Θεοτόκο. Μεταξύ αυτών και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ο οποίος κάνει λόγο για τον φυσικό θάνατο της Θεοτόκου λόγω της αδαμικής καταγωγής της αλλά εν συνεχεία παρατηρεί ότι ξαναπαίρνει πίσω την άφθαρτη ζωή της. Με την μετάσταση της αρχίζει η δεύτερη ύπαρξη που της χαρίζει ο υιός της. 

Δεδοξασμένη, Παντάνασσα, κεχαριτωμένη η Αειπάρθενος Μαρία μεριμνεί για όλους εμάς στέλνοντας φως στις σκοτισμένες ψυχές γεμίζοντας τες με ελπίδα και γαλήνη. Παρηγοριά για τον κάθε χριστιανό η μητέρα του Κυρίου μας, μας αγκαλιάζει και μας προστατεύει. Ακούει κάθε μας επιθυμία και μας απλώνει το χέρι Της για να φτάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην Βασιλεία. Γίνεται γέφυρα και ενώνει τον παράδεισο με την Γη, το τώρα με το αιώνιο.-