ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    α’. «Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε». Πέρα ἀπὸ τὶς ἀντιλήψεις καὶ τὸν ἐπιδερμικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ κόσμος γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸν μοναδικὸ καὶ ἀληθινὸ τρόπο, γιὰ νὰ ζήσουμε πραγματικὰ Χριστούγεννα. Αὐτὸς ὁ τρόπος δὲν περιορίζεται μόνο στοὺς στολισμοὺς τῶν σπιτιῶν, στὶς ἐπισκέψεις στὰ χιονοδρομικὰ κέντρα καὶ σὲ ἕναν ἀνούσιο τρόπο μίας ξέφρενης διασκέδασης, ἀλλὰ στὸ νὰ ἔρθει ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς μέσα μα καὶ νὰ κατοικήσει στὶς καρδιές ὅλων μας. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς μέσα μας, πρέπει να βρεῖ τὴν καρδιά μας, στολισμένη ἀπὸ ἀγάπη καὶ συγχώρεση.

    β’. Πραγματικὰ Χριστούγεννα θὰ κάνουμε ὅταν μάθουμε νὰ συγχωροῦμε. Και συγχώρηση σημαίνει: σβήνω τὰ λάθη τῶν ἄλλων, ξεχνῶ τὸ κακὸ ποῦ μοῦ ἔκαναν καὶ μαθαίνω νὰ χωρῶ μαζὶ τοὺς ἄλλους. «Ποιος, πάτερ, τά κάνει αὐτά σήμερα; Δὲν βλέπεις τὶ γίνεται ἔξω; Σὲ ἄλλον κόσμο ζεῖς;» Στὸν ἴδιο κόσμο ζοῦμε, μόνο ποὺ φροντίζουμε νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ ὅποια θέματα προκύπτουν, μὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ τὰ ἀντιμετώπιζε ὁ Χριστός. «Σιγὰ μὴ πάω, πάτερ, μὲ τὸν σταυρό στὸ χέρι». Εὰν δὲν πᾶμε μὲ τὸν σταυρό στὸ χέρι, θὰ μᾶς πιάσει ὁ διάβολος ἀπὸ τὸ πόδι καὶ θὰ μᾶς κάνει ὑποχείριά του. «Τὸ ταγκαλάκι» ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτης, τέτοιες μέρες κάνει γιὰ τὰ καλὰ τὴν ἐμφάνισή του. Ταράζει ἀνθρώπους καὶ ἀναστατώνει σπίτια. Ἀς μὴ τοῦ κάνουμε τὸ χατίρι. Ἄς μὴν ρίχνει ὁ ἕνας τὶς εὐθύνες στὸν ἄλλον, ἀλλὰ νὰ μάθουμε νὰ φταῖμε μαζί! Τότε ζοῦμε πραγματικὰ Χριστούγεννα.

    γ’. Ἄς ἀναφέρουμε κι ἕνα παράδειγμα καὶ μάλιστα ἑνὸς Ἁγίου, ποὺ ἐορτάζει σήμερα, τοῦ Ἁγίου Διονυσίου του Ζακυνθινοῦ, Ἐπισκόπου Αιγίνης. Ὅταν ἦταν Ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Ἀναφωνήτριας στὴν Ζάκυνθο, τοῦ ζήτησε καταφύγιο στὸ Μοναστῆρι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ διέπραξε φόνο, καὶ τὸν κηνυγοῦσαν οἱ συγγενεῖς τοῦ σκοτωμένου. Αὐτὸς ἦταν ὁ φονιᾶς τοῦ ἀδελφοῦ του! Ὁ Ἅγιος Διονύσιος στὴν ἀρχὴ δὲν τὸ γνώριζε, ἀλλὰ ὅταν τοῦ τὸ εἶπε, μήπως ὁ Ἅγιος δὲν πόνεσε; Δὲν πληγώθηκε κατάκαρδα ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ σκοτωμένος ἦταν ὁ ἀδελφός του; Ἔνιωσε συναισθήματα καὶ θλίψης καὶ ὀργῆς καὶ γιὰ μιὰ στιγμὴ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό του νὰ ἐκδικηθεῖ τὸν φονιᾶ τοῦ ἀδελφοῦ του, παραδίνοντάς τον. Ὅμως εὐθύς, μετάνιωσε γιὰ τὴν σκέψη του. Χαλιναγώγησε τὸ πάθος τῆς ἐκδίκησης καὶ θυμήθηκε πὼς ὁ Κύριος εἶχε συγχωρήσει τοὺς σταυρωτές Του πάνω στὸν Σταυρό. «Κύριε, ἐλέησόν με, τὸν αμαρτωλὸν» ψιθύρισε κι ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Στράφηκε στὸν φονιᾶ, χωρὶς νὰ τοῦ ἀποκαλύψει πὼς εἶναι ἀδελφὸς τοῦ θύματος, καὶ τὸν ἔκρυψε σὲ ἀπόκρυφο μέρος. Κι ὅταν ἤλθαν οἱ ἀγριεμένοι συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου, παρίστανε πὼς δὲν γνωρίζει τίποτα κι ἔτσι τὸν γλύτωσε. Αὐτὰ εἶναι τὰ πραγματικὰ Χριστούγεννα!

    δ’. Ἀφοῦ ἡ Παναγία ἔγινε «Θεοτόκος», καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ γινόμαστε «θεοτόκοι». Καλούμαστε κι ἐμεῖς τὸν Χριστὸ νὰ τὸν ἔχουμε στὴν καρδιά μας, νὰ τὸν φυλάσσουμε, γιατὶ  ὁ πονηρὸς προσπαθεῖ μὲ μανία νὰ μᾶς τὸν πάρει μὲ τὸν τόσο φαινομενικὰ γλυκὸ ἀλλὰ ὕπουλο τρόπο του. Νὰ ἀσχολούμαστε μὲ ἔργα ποὺ ἀρέσουν στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε τὴν ζωὴ ποὺ θέλει ὁ Χριστός, καὶ μὲ κάθε εὐκαιρία νὰ τὸν συναντοῦμε, εἴτε στὸν Ναό μέσα ἀπὸ τὰ μυστήρια καὶ μέσα ἀπὸ τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του, εἴτε μέσα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν, ἰδίως τῶν συζύγων μεταξύ τους καὶ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀνάγκη καὶ βασανίζονται ἀπὸ ἀρρώστιες.

    ε΄. Ἡ συγχώρηση νὰ γίνει τρόπος ζωῆς μας. Στὴν κυριακὴ Προσευχή, το «Πάτερ ἡμῶν», προσευχόμαστε: «ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς κι ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός, ἐπειδὴ συγχωροῦμε πρῶτα ἐμεῖς, καὶ δὲν ζητᾶμε νὰ μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός καὶ μετὰ νὰ συγχωρέσουμε ἐμεῖς! Ἔτσι ὁ Χριστὸς μεγαλώνει καὶ γεννᾶται στὴν καρδιά μας, καὶ τότε ζοῦμε πραγματικὰ Χριστούγεννα!

    στ’. Εὐχηθεῖτε, σεβαστοὶ Πατέρες, νὰ ζήσουμε ὅλοι μας, τὰ ἀγαπητὰ παιδιά, οἱ καλοί φοιτητές, οἱ ἀξιότιμοι γονεῖς, οἱ πολύτιμες συνεργάτιδες συγκατηχήτριες, ὅλοι μας Χριστούγεννα μὲ Χριστό, νὰ γεμίσουν οἱ Ναοὶ ἀπὸ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ σὰν διψασμένα ἐλάφια θὰ τρέχουν μὲ φόβο Θεοῦ, πίστη καὶ ἀγάπη στὴν Θεία Κοινωνία, γιὰ νὰ ξεδιψάσουν ἀπὸ τὸ ψέμα, τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ἀπάτη τοῦ κόσμου τούτου, νὰ πάρουν δυνάμεις νὰ συνεχίσουν τὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ πρωτίστως νὰ γίνουν ΕΝΑ μὲ τὸν σαρκωθέντα Θεό ποὺ γεννιέται στὴν Βηθλεὲμ ἀλλὰ καὶ στὶς καρδιές μας. Σας ευχαριστώ!

Ὀμιλία στὴν Χριστουγέννιατικη ἐορτὴ τοῦ Κέντρου Νεότητος «Ἁγία Θεοδώρα» ἐν Ι.Ν. Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης – 17-12-2023.

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Θ' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Οι άνθρωποι αρέσκονται στο να κάνουν σχέδια, να συγκεντρώνουν πλούτη και υλικά αγαθά, να χτίζουν σπίτια, για να καλοπεράσουν τα υπόλοιπα χρόνια του βίου τους. Ποιος μας εγγυάται όμως την επόμενη ημέρα; Ποιος μας εξασφαλίζει περιουσίες, χρόνια, αγαθά; Ένας ξαφνικός θάνατος, μία ασθένεια, μία ανατροπή της τελευταίας στιγμής αλλάζουν όλο το σχέδιο που κανονίζουμε...

    Ο Μόνος που προνοεί και ξέρει να τα τακτοποιεί είναι ο Θεός. Ο Θεός, πριν μας δώσει κάτι, το εξετάζει από όλες τις πλευρές και έπειτα μας το δίνει. Εμείς όμως αγωνιούμε και θέλουμε να το τακτοποιήσουμε εμείς, έτσι όπως γνωρίζει ο εγωισμός μας. Και αυτό συμβαίνει επειδή νομίζουμε ότι μπορούμε να στηριχθούμε στις αδύναμες δικές μας δυνάμεις, και όχι στον αόρατο Θεό. Αλλά μία τέτοια εμπιστοσύνη προϋποθέτει σχέση, δηλαδή πίστη και θείο έρωτα.

    Σε κάθε άνθρωπο που θησαυρίζει για τον εαυτό του και δεν πλουτίζει στον Θεό, δηλαδή δεν επενδύει στην χάρη και στην Πρόνοια του Θεού, η παραβολή του άφρονος πλουσίου θα του υπενθυμίζει ότι ο χρόνος του βίου μας είναι τόσο λίγος και πολύτιμος, που δεν μπορεί να ξοδεύεται σε σπατάλες και προγραμματισμούς του εγώ. Αυτός ο χρόνος γεμίζει, όταν διαμερίζεται σε κάθε άνθρωπο και δαπανάται σε κάθε έκφανση της αγάπης!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Η' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Στα τραύματα που μας προκαλεί ο διάβολος και η αμαρτία και μας εγκαταλείπει ανυπεράσπιστο μέσα στην μοναξιά του κόσμου, έρχεται ο Χριστός, ο οποίος γίνεται πλησίον, και του χαρίζει το έλεος Του. Επιχέει στις πληγές του λάδι και οίνο, δηλαδή την Χάρη και την Αγάπη Του, τον πηγαίνει στο πανδοχείο, δηλαδή την Εκκλησία Του, που εκεί βρίσκει την θεραπεία, και μάλιστα αναλαμβάνει όλα τα "έξοδα της θεραπείας" ο ίδιος ο Χριστός. Και αυτή η πληρωμή είναι ότι προσλαμβάνει τον άνθρωπο, σηκώνει τις αμαρτίες του, σταυρώνεται, ανασταίνεται και τον σώζει!!

    Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη είναι μία από τις παραβολές της κατεξοχήν έμπρακτης αγάπης. Της αγάπης που δεν γνωρίζει όρια. Της αγάπης που δεν παραμένει στα στενά όρια ενός έθνους. Της αγάπης που δεν περιορίζεται μόνο σε μεγαλοστομίες, έστω και ιερατικές και φιλανθρωπικές. Της αγάπης που δεν παραμένει μόνο λόγος και δεν μεταβάλλεται σε πράξη. Όποιος αγαπά μόνο τους φίλους του, τους ομοθρήσκους του, τους δικούς του, φέρεται ανθρώπινα!

    Η αγάπη είναι μια προσωπική συνάντηση με τον πάσχοντα, με τον πτωχό, με τον δυστυχισμένο. Η προσωπική αυτή συνάντηση σημαίνει ίσως απώλεια πολύτιμου χρόνου, καθυστέρηση από τις ιδιωτικές μας υποθέσεις, αναβολή κάποιου ταξιδιού μας, παραίτηση από πράγματα που δικαιωματικά μας ανήκουν. Όποιος δεν γνωρίζει αυτούς τους φραγμούς, φέρεται θεϊκά, κατά το πρότυπο του Θεού που είναι η αγάπη. 

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Ζ' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται τόσο όσο η καλή προαίρεση, η πίστη και η προσπάθεια! Πόσοι μιλάμε στον Ιησού Χριστό, αλλά πόσοι ακουγόμαστε; Όταν μιλάμε στον Θεό, μιλάμε με πίστη και αφοσίωση. Με τέτοια πίστη και αφοσίωση μίλησε η αιμορροούσα γυναίκα στον Ιησού Χριστό και θεραπεύτηκε.

    Βλέπουμε τον Ιησού Χριστό να κάνει δύο θεραπείες: θεραπεύει την αιμορροούσα και ανασταίνει την κόρη του αρχισυναγώγου. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο γιατρός μας, ο μεγάλος και πρώτος μας γιατρός! Έχει δύο μοναδικά προσόντα ο γιατρός μας Ιησούς Χριστός: πρώτα μας αγαπάει όσο δεν το βάζει ο νους μας και ύστερα έχει την δύναμη να μπορεί τα πάντα.

    Δεν είναι μόνο ο γιατρός μας ο Χριστός, είναι και η ζωή μας. Η ανάσταση της κόρης του αρχισυναγώγου ας μας θυμήσει την δική μας ανάσταση. Την Ανάσταση από τα πάθη, την Ανάσταση για ζωή. Δεν υπάρχει κανένα όφελος να κάνουμε ότι μας λένε οι επιθυμίες μας και να νομίζουμε πως είμαστε γεροί και ζωντανοί, αλλά η ψυχή μας ουσιαστικά να είναι πεθαμένη. Και ο μόνος ο οποίος μπορεί να μας αναστήσει είναι ο Ιησούς Χριστός, επειδή αυτός είναι η Ζωή!!!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Ε' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο βίος δεν είναι μόνο άνεση, ευκολίες, χρήματα, ηδονές, δόξα, αυτοπροβολή. Έχει μέσα του και πόνο, θλίψεις, δυσκολίες, στεναχώριες, πειρασμούς. Τις περισσότερες φορές έχει δυσκολίες. Αλλά όλα αυτά εάν τα αξιοποιήσουμε σωστά είναι ευκαιρίες για περισυλλογή, αυτοκριτική και μετάνοια. Όταν τα αξιοποιήσουμε ως ευκαιρίες, θα αντιληφθούμε ότι είναι το "διαβατήριό μας για τον Παράδεισο".

    Ο πλούσιος της σημερινής παραβολής τα είχε όλα τα υλικά αγαθά. Δεν είχε το βασικότερο: αγάπη. Έβλεπε έναν φτωχό, τον Λάζαρο, να πεινά και τον αντιμετώπιζε σαν σκουπίδι. Όχι μόνο δεν του εξασφάλιζε μία πιο αξιοπρεπή ζωή με τον πλούτο που κατείχε, αλλά ούτε ένα πιάτο φαγητό του έδινε. Γιατί; Γιατί του έλειπε η αγάπη. Τι τον ενδιέφερε; το ΕΓΩ του. Όταν ήρθε η ώρα και πήγαν και οι δύο στην αντίπερα όχθη της ζωής, είδαν ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς.

    Ο φτωχός, μέσα στις δυσκολίες του επειδή τίς αντιμετώπισε ως ευκαιρία, αγιάστηκε και απολάμβανε πλέον την ανεκλάλητη χαρά. Ο πλούσιος όμως καιγόταν. Και αυτή η φλόγα δεν είναι τίποτα άλλο από την επιμονή στο εγώ και το ακοίμητο σκουλήκι που τον τρώει είναι η φωνή της συνειδήσεως. Πολύ απλά ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν είναι τόπος αλλά τρόπος. Τρόπος πώς αντιμετωπίζουμε τον Θεό και την ζωή. Ο κολασμένος βλέπει τον Θεό ως σκλαβιά και τον συνάνθρωπο ως αντίπαλο και εχθρό και καίγεται. Ο παραδείσιος βλέπει τον Θεό ως Ελευθερία και τον συνάνθρωπό ως αδελφό και δροσίζεται. Από την μετάνοιά μας εξαρτάται!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή ΣΤ' ΛΟΥΚΑ

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Γελιούνται όσοι νομίζουν πως ο διάβολος δεν έχει καμία δύναμη. Δύναμη έχει, αλλά όχι μεγαλύτερη από τον Ιησού Χριστό. Φαίνεται πως ο διάβολος και τα έργα του θριαμβεύουν. Αυτό είναι φαινομενικά πρόσκαιρο. Στο τέλος όμως πάντα η Ανάσταση νικά.

    Βλέπουμε στο γεγονός της θεραπείας του δαιμονισμένου, τον ίδιο τον Θεάνθρωπο να λυτρώνει το πλάσμα Του από μία καθαρή και άμεση δαιμονική σκλαβιά. Δεν έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που ταλαιπωρείται μόνο από έμμεσες επιθέσεις του διαβόλου (λογισμοί, πειρασμοί, δοκιμασίες κα), αλλά με την ίδια την δύναμή του.

    Γι' αυτό δύο μηνύματα ας κρατήσουμε από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα: α) να μην αστειευόμαστε και να μην ανακατευόμαστε με τον διάβολο και β) να έχουμε την ελπίδα μας μόνο στον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αυτός είναι Παντοδύναμος και Αυτός μας λυτρώσει από κάθε κακό. Έργα του διαβόλου είναι και τα μέντιουμ, και τα χαρτιά, και οι καφέδες και τα μάγια! Μην αστειευόμαστε. Η σωτηρία μας δεν είναι η γνώση τάχα του μέλλοντος αλλά ο Ιησούς Χριστός!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Δ' Λουκά (του Σπορέως)

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο λόγος του Θεού είναι σαν τον σπόρο που σπέρνεται στις καρδιές όλων μας, αλλά δεν είναι η εσωτερική διάθεση όλων έτοιμη ή κατάλληλη να τον δεχθεί. Υπάρχει η καλή και αγαθή γη, αλλά υπάρχουν και ο δρόμος, τα αγκάθια και οι πέτρες. Αξίζει να ψάξουμε να δούμε που βρισκόμαστε...

    Όταν πέφτει ο σπόρος στον δρόμο σημαίνει ότι έρχεται ο διάβολος και παίρνει τον λόγο από την καρδιά τους, για να μη πιστέψουν και σωθούν. Όταν πέφτει στις πέτρες ο σπόρος σημαίνει ότι ακούνε και δέχονται τον λόγο με χαρά, αλλά με τον πειρασμό τα παρατούν και φεύγουν. Όταν πέφτει στα αγκάθια σημαίνει ότι άκουσαν τον λόγο, αλλά πνίγονται από τις μέριμνες του πλούτου και τις ηδονές του βίου και δεν κάνουν προκοπή.

    Αποστολή και χρέος μας είναι να είμαστε καλή γη. Δηλαδή να πέσει μέσα μας ο λόγος της χάριτος και, αντί να τον πετάξουμε, τον φυλάγουμε μέσα σε καλή και αγαθή καρδιά και καρποφορεί με υπομονή. Κάποιοι που τον φύλαξαν και εορτάζουν σήμερα είναι οι ιεροί Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι υπερασπίστηκαν την τιμητική προσκύνηση των εικόνων. Μόνο η καλή γη μπορεί να προσφέρει Ορθοδοξία και να καρπίσει Ορθοπραξία!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Γ' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο Χριστός είναι η απόλυτη αγαθότητα, η απόλυτη παντοδυναμία, η απόλυτη πανσοφία, η απόλυτη παναγάπη. Στον πόνο της χήρας μητέρας που πάει να θάψει το νεκρό παιδί της απάντησε με την ιαματική Του παντοδυναμία. Ανασταίνει τον γιο της, χαρίζει την ζωή ως ο Μόνος Κύριος ζώντων και νεκρών και παύει την λύπη από τα ανθρώπινα πρόσωπα ως Αγαθός.

    Όπως ανέστησε τον υιό της χήρας της Ναΐν, έτσι ανασταίνει και εμάς με την Χάρη Του από τα πάθη και τις αδυναμίες. Η πανσοφία Του δίνει τα πάντα που θα συντελέσουν στην σωτηρία μας, επιτρέπει ακόμα και την εκδήλωση των παθών αν κι αυτές βοηθήσουν.

    Ο Θεός είναι ο Μόνος Παντοδύναμος, ο Μόνος Ιατρός και οι ελπίδες μας στρέφονται μόνο σ' Αυτόν. Η ελπίδα είναι δική μας, η δύναμη είναι δική Του. Καλούμαστε να συνεργάζονται αυτά τα δύο. Τότε επιτυγχάνεται η σωτηρία. Αρκεί ο βίος μας να είναι μίμηση Χριστού, μίμηση της παναγάπης και της παναγαθότητός Του.

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Β' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Απροϋπόθετη είναι η αγάπη που μας ζήτησε ο Χριστός! Είναι αγάπη να αγαπούμε μόνο αυτούς που μας αγάπουν; Είναι αγάπη να κάνουμε καλό μόνο σ' αυτούς που μας κάνουν καλό; Είναι αγάπη να δανείζουμε μόνο σ' αυτούς που θα μας τα επιστρέψουν; Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι παραμονή στην σιγουριά και στην εξασφάλιση της ανταπόδοσης.

    Η ανταπόδοση δεν είναι αγάπη. Είναι αποτέλεσμα του εγώ! Η αγάπη είναι το ύψος μας. Το εγώ είναι το βάθος μας. Ένα εγώ φκιασιδωμένο με αγαπολογίες και εξωτερικές αγαπητικές διαθέσεις κατακεραυνώνει ο Χριστός και μας καλεί να αγαπήσουμε! Να αγαπήσουμε μακριά από προσωπεία και υποκρισίες!

    Δεν μπορούμε τίποτε άλλο να προσθέσουμε στον "χρυσό κανόνα", έτσι όπως μας τον ζήτησε ο Χριστός: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα. Έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας».

ΜΑΡΤΥΡΙΑ και ΜΑΡΤΥΡΙΟ - Άγιος Γεώργιος εκ Ραψάνης

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    α’. Με την χάρη του Θεού, τις πρεσβείες της Παναγίας μας αλλά και την ευλογία του π. Γεωργίου ξεκινά και φέτος μία νέα κατηχητική χρονιά. Τελέσαμε πριν από λίγο την ακολουθία του Αγιασμού όχι τυπικά ή από συνήθεια, αλλά γιατί μέσα στην Εκκλησία μαθαίνουμε πως, κάθε μεγάλο και σπουδαίο έργο πριν ξεκινήσει, ζητούμε την βοήθεια του Θεού. Και δεν είναι μικρό έργο, όταν μία Ενορία διαθέτει Νεανικό Κέντρο, ώστε η τρυφερή ηλικία της νεότητος να ζει και να δραστηριοποιείται μέσα από τις δυνατότητες που της δίνει η Εκκλησία.

    β’. Και η Ενορία της Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης, μέσα από το Κέντρο Νεότητος «Αγία Θεοδώρα», δίνει την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους, σε παιδιά και γονείς, αλλά και σε φοιτητές για πρώτη φορά φέτος, μέσα από τις Κατηχητικές μας Συνάξεις να ακούσουν τον λόγο του Θεού. Ακόμα δίνει την ευκαιρία στα μεγάλα παιδιά να γνωρίσουν την ηθοποιία μέσα από το Θεατρικό μας Εργαστήριο, αλλά δίνει και την δυνατότητα στα παιδιά που έρχονται και βοηθούν μέσα στο ιερό Βήμα, να μαθαίνουν καλά την διακονία τους και να την ζουν με την απαραίτητη ευλάβεια.

    γ’. Όσοι διακονούμε την Κατήχηση, αυτήν την τόσο υπεύθυνη αποστολή μέσα στην Εκκλησία, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Θεό που μας αξίωσε να εντρυφούμε και να μεταδίδουμε τον λόγο Του, αλλά και όλους εσάς που μας εμπιστεύεσθε όλα αυτά τα χρόνια.

    δ’. Σε λίγα λεπτά θα παρακολουθήσουμε ένα θεατρικό, το οποίο παρουσιάζει στιγμές από τον βίο και το μαρτύριο ενός Αγίου, ο οποίος ήταν δάσκαλος, έζησε στην Θεσσαλία και συγκεκριμένα στην Ραψάνη της Λάρισας κατά τα πέτρινα χρόνια της τουρκοκρατίας και μαρτύρησε στον Τύρναβο. Αυτός ο Άγιος είναι ο νεομάρτυρας Γεώργιος εκ Ραψάνης, του οποίου τιμούμε την μνήμη στις 5 Μαρτίου.

    ε’. Ίσως αναρωτηθείτε: «Γιατί επιλέξατε αυτόν τον όχι τόσο γνωστό στην περιοχή μας Άγιο;» Ο λόγος είναι ο εξής: η αγιότητα αφορά τον καθένα μας. Δεν είναι κάτι άπιαστο, κάτι ακατόρθωτο, κάτι αφύσικο, κάτι ξένο από εμάς. Η αγιότητα είναι κλήση, σκοπός και προοπτική όλων μας. Και για να κατορθώσουμε την αγιότητα, μία αποστολή έχουμε στην παρούσα ζωή, στον βίο. Η αποστολή αυτή λέγεται «Μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ». Αυτό σημαίνει πως η ζωή μας, τα λόγια μας και οι πράξεις μας να μοσχοβολούν Χριστό και Εκκλησία.

    στ’. «Μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ» θα πει ο Χριστός είναι τα πάντα στην ζωή μου και τα πάντα είναι Χριστός και αυτό το εκπέμπω πρωτίστως με το παράδειγμά μου. Όποια εργασία κι αν κάνουμε, όπου κι αν βρισκόμαστε, όποιο κι αν είναι το μετερίζι από το οποίο προσφέρουμε, ζωή μου, οξυγόνο μου, χαρά μου είναι ο Χριστός, πρώτο μέλημά μου είναι να κάνω το θέλημά Του, πρώτη μου φροντίδα να αγαπώ. «Μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ» σημαίνει: σταυρώνω το εγώ μου για να βρω τον εαυτό μου, σηκώνω τον σταυρό μου σε όλο μου τον βίο και πεθαίνω πάνω σε αυτόν, καταδαμάζω την ορμή των παθών και αρνούμαι το φρόνημα της αμαρτίας. Η «μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ» είναι ένας διαρκής αγώνας σε όλο μας τον βίο. Όποιος αγωνίζεται με τέτοιον τρόπο, αυτός είναι πραγματικά ελεύθερος.

    ζ’. Το Ευαγγέλιο δεν ωραιοποιεί καταστάσεις και δεν χαϊδεύει αυτιά. Όποιος ακολουθεί τον Χριστό, δίνει καθημερινή μαρτυρία! Και το Συναξάριο της Εκκλησίας μας είναι γεμάτο από Μάρτυρες, Μάρτυρες του αίματος, όπως ο Άγιος Νεομάρτυρας Γεώργιος εκ Ραψάνης και από Μάρτυρες της συνειδήσεως. Καθημερινά μαρτυρούμε με την συνείδησή μας, όταν η αμαρτία έρχεται, είτε ορμητικά, είτε πλάγια, για να προσβάλλει την οθόνη του μυαλού μας και να μας περιτριγυρίσει μέχρι να πέσουμε την παγίδα. Καθημερινά μαρτυρούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν τα πάθη και οι αδυναμίες μας με τόσες ωραίες δικαιολογίες μάς καλούν να ενδώσουμε.

    η’. Γι’ αυτό η ζωή μας είναι σταυρός. Γιατί ελεύθερος είναι εκείνος που μπόρεσε να υποδουλώσει τα πάθη και τις αδυναμίες του και να γίνει δούλος στον Χριστό. Τον Άγιο Γεώργιο από την Ραψάνη, καμία εξουσία και καμία σκλαβιά δεν τον εμπόδισε να ζει ελεύθερος. Είχε μορφώσει τον Χριστό στην καρδιά του και Τον μαρτυρούσε στις παιδικές ψυχές με παρρησία και όταν ήλθε η ώρα Τον μαρτύρησε και με το αίμα του. Θα αναρωτηθεί κάποιος «Στα χρόνια της σκλαβιάς και ελεύθερος»; Η απάντηση είναι: «Βεβαίως, διότι όταν η ζωή σου είναι ο Χριστός, τα έχεις όλα και δεν θέλεις κάτι άλλο»! Ἀμήν.

 Ὀμιλία στὴν ἔναρξη τῶν Κατηχητικῶν Συνάξεων Ι.Ν. Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης – 23-9-2023

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Α' Λουκά

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε Μαθητές Εκείνου που κενώθηκε από την ασφάλεια της Αγίας Τριάδος και έγινε ένας από εμάς για να μας σώσει. Οι πρώτοι Μαθητές του Χριστού ήταν άνθρωποι απλοί, τίμιοι, εργατικοί, βιοπαλαιστές. Ο Χριστός δεν αναπαύεται ούτε στην σοφία του κόσμου τούτου αλλά ούτε και στην οκνηρία και στην ακηδία.

    Εκείνοι εγκατέλειψαν τα δίχτυα τους, την εργασία τους, την ζωή τους ολόκληρη για να μαθητεύσουν στην πραγματική Ζωή, τον Τριαδικό Θεό. Η γενναία απόφαση των Ψαράδων ήταν αποτέλεσμα εσωτερικής νίκης, δηλαδή λύτρωση από κάθε κοσμικό και γήινο δεσμό. Η Εκκλησία μας, η πίστη μας είναι μία αέναη εσωτερική και εξωτερική κίνηση. Ανοδική πορεία και λύτρωση. Κόπος, μόχθος και νίκη.

    Η ερώτηση είναι αν εμείς προθυμοποιούμαστε να κόψουμε κάτι για τον Χριστό, όχι ως οπαδοί αλλά ως Μαθητές. Όσοι τα εγκαταλείπουν όλα πίσω τους έχουν ειδική κλήση και χάρισμα από το Θεό και γίνονται Μοναχοί ζώντας αγγελική πολιτεία. Εμείς στην Ενορία, στον κόσμο, στην οικογένεια τί θα αφήσουμε πίσω μας; Ο καθένας, με την έμπειρη προσωπική πνευματική προπόνηση και καθοδήγηση, ας βρει την απάντηση!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή μετά την Ύψωση

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Νίκη και επιτυχία στην ζωή θεωρείται η επιβολή στον άλλον, η αυτοπροβολή, τα περισσότερα likes στα μέσα δικτύωσης, το χρήμα, οι θέσεις. Αυτή η θέαση της ζωής αποβάλλει από το λεξιλόγιό της την λέξη «σταυρός». Ο Σταυρός είναι θυσία, είναι πόνος, είναι προσπάθεια, είναι τρόπος ζωής που κοστίζει και ο σημερινός «πολιτισμός» βασίζεται στον ναρκισσισμό και στο κουκούλι του εγώ.

    Ο Χριστός απευθύνεται στην ελευθερία μας. Δεν πιέζει κανέναν, δεν επιβάλλεται σε κανέναν αλλά μας προσκαλεί λέγοντας «Ὅστις θέλει». Μας ξεκαθαρίζει ότι ο βίος μας είναι Σταυρός. Το να ακολουθείς τον Χριστό σημαίνει δύο πράγματα: απάρνηση του εγώ και άρση του Σταυρού. Αυτό είναι άνοιγμα σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής: ζωής με νόημα, βάθος, ουσία, Αλήθεια, θείας ζωής.

    Σκληρή και η απάρνηση του εγώ, γιατί το εγώ έχει μέσα καλοπέραση, πάθη, αδυναμίες που μας βολεύουν, που μας χαλαρώνουν, αλλά στην ουσία μας χορηγούν μικρούς "θανάτους" για να μας αποκόψουν από την Πηγή της Ζωής: τον Χριστό. Όταν χαλιναγωγείς τα πάθη σου, υπομένεις χωρίς γογγυσμό, καλλιεργείς με φιλότιμο και ευχαριστία τα χαρίσματά σου, ταπεινοφρονείς και δεν ταπεινολογείς, μα πάνω από όλα αγαπάς και δεν αγαπολογείς, τότε είσαι σε καλό δρόμο! Συνέχισε να απαρνείσαι το εγώ σου για να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, να σταυρώνεσαι στα προβλήματα, στις θλίψεις, στους πειρασμούς του βίου για να ανασταίνεσαι στην Ζωή!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή πριν την Ύψωση

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    «Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔστειλε τὸν Υιό Του γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ' Αὐτὸν ἀλλὰ νὰ έχει ζωὴ αἰώνια». Η αγάπη είναι μέσα στον Θεό, καθώς ο Θεός «αγάπη είναι». Η αγάπη είναι τρόπος ζωής. Είναι ο φορτιστής στην μπαταρία που ονομάζεται "άνθρωπος". Αγάπη και Ελευθερία χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει!

    Μία Κυριακή πριν από το γεγονός της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η Εκκλησία αφιερώνει μία Κυριακή στο γεγονός του Σταυρού. Τι σχέση έχει ο Τίμιος Σταυρός με την αγάπη; Μα ο Σταυρός είναι τρόπος αγάπης. Η σταύρωση του Κυρίου είναι η ύψιστη απόδειξη αγάπης του Θεού. Και εμείς ακολουθούμε εκείνο το παράδειγμα της άρσης του δικού μας σταυρού που σημαίνει κένωση, θυσία, αποκοπή και μεταμόρφωση των προσωπικών μας παθών.

    Ας προσέξουμε κι αυτό: Κάνουμε σωστά το σημείο του Σταυρού πάνω στο σώμα μας, όχι σαν να παίζουμε κάποιο μουσικό ενόργανο. Τότε προσελκύουμε την Χάρη και φυγαδεύουμε τους δαίμονες. Πέρα από τις καρδούλες των social που θέλουν να συμβολίσουν την (λεκτική) αγάπη, το μεγαλύτερο σύμβολο και ταυτοχρόνως απόδειξη της (έμπρακτης) αγάπης είναι ο Σταυρός. Γιατί όποιος αγαπά, ανεβαίνει τον δικό του γολγοθά και φτάνει στην θυσία, στο όποιο κόστος για τον αγαπωμένο.

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Η συγχώρεση και η μακροθυμία είναι αρετές που ενσάρκωσε και δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός. Η συγχώρεση και η μακροθυμία είναι γνωρίσματα ενός ταπεινού ανθρώπου. Όποιος παραμένει στο καβούκι του εγώ του, είναι ανίκανος όχι μόνο να συγχωρήσει αλλά και να αγαπήσει!

    Συγχωρώ σημαίνει χωράω μαζί, δηλαδή έχω την δύναμη να πάρω τον άλλον αγκαλιά, να τον αποδεχτώ, να τον κατανοήσω και έτσι να αφήσω το σφάλμα του. Ο Χριστός στην προσευχή που μας έδωσε, το "Πάτερ ημών", ζητά από εμάς να δίνουμε άφεση στα παραπτώματα των αδελφών μας που μας έβλαψαν, για να συγχωρήσει και ο Θεός τα δικά μας σφάλματα. Η συγχώρεση των αμαρτιών προς τους άλλους είναι η προϋπόθεση για να συγχωρέσει ο Θεός τα δικά μας.

    Εμείς σήμερα ζητάμε το αντίθετο. Είμαστε εγκλωβισμένοι στο εγώ μας, απαιτούμε από τον Θεό να μη σπάσει το προφίλ μας και γινόμαστε άσπλαχνοι σαν τον κακό δούλο της παραβολής. Όπως ο Θεός Πατέρας μας μάς δίνει άφεση και μακροθυμεί στις αμαρτίες μας, έτσι να είμαστε κι εμείς εύσπλαχνοι και φιλάνθρωποι με τον άλλον και αυστηροί με τον εαυτό μας!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Ι' Ματθαίου

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο διάβολος και τα δαιμονικά πνεύματα δεν είναι ένας τύπος ή ένας συμβολισμός του κακού αλλά πραγματικότητα που ενσαρκώνει και πηγάζει το κακό. Η δουλειά τους είναι η διαβολή, ο πειρασμός, η ταλαιπωρία του ανθρώπου σε βαθμό εξόντωσης. Μάλιστα, υπάρχουν και άνθρωποι που απλώνουν χέρι στον διάβολο για να εξυπηρετήσουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους. Πως; Με την μαγεία. Έτσι και ο νέος της ευαγγελικής περικοπής, ήταν σεληνιασμένος, δηλαδή του είχαν κάνει μάγια με βάση την κίνηση της σελήνης.

    Η λύτρωση στον πόνο, στην αρρώστια, στην δαιμονική επίθεση, στην μαγεία θα είναι πάντα ο Χριστός, Αυτός που σκορπά το κακό και χαρίζει ζωή, ανάπαυση από τους κόπους και χαρά στις ψυχές μας. Σ' αυτόν βρήκε την θεραπεία και ο δαιμονισμένος της ευαγγελικής περικοπής.

    Ένα ζητά από εμάς ο Χριστός: πίστη, δηλαδή σχέση, εμπιστοσύνη και αυτοπαράδοση στον Ίδιο και στην Πρόνοιά Του. Γνωρίζει ότι η γενιά μας, η γενιά των ανθρώπων, είναι "άπιστη και διεστραμένη", δηλαδή προδίδει πάντα αυτήν την σχέση και μοιχεύει με τις κάθε είδους κοσμικές συμβάσεις και με τους ποικίλους ανθρώπινους και διαβολικούς πειρασμούς. Η πρόταση είναι η παραμονή στην σχέση μέσα στην Εκκλησία με το όποιο κόστος, διότι αυτή η σχέση σε ελευθερώνει, αυτή η σχέση σε λυτρώνει.

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Θ' Ματθαίου

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι οι φοβίες, η ατολμία και η αμφιβολία• ο φόβος να πάρουμε ρίσκο για αποφάσεις. Τότε, όπως ο Πέτρος, βυθιζόμαστε μέσα στην θάλασσα. Όταν όμως εμπιστευόμαστε τον Χριστό, και την θάλασσα περπατάμε!

    Όπως οι μαθητές, βρισκόμαστε και εμείς στο μέσο της θάλασσας και μας παιδεύουν τα κύματα γιατί είναι αντίθετος ο άνεμος. Η θάλασσα είναι ο βίος, τα κύματα είναι οι πολλές και ποικίλες δυσκολίες, θλίψεις, πειρασμοί και στεναχώριες και ο αντίθετος άνεμος είναι το κοσμικό φρόνημα.

    Ο Χριστός ήταν, είναι και θα είναι Αυτός που θα περπατά μέσα στην θάλασσα των προβλημάτων και του βίου. Η φωνή Του, μέσα στον κίνδυνο, θα ακούγεται πάντα μέσα μας: «Θάρρος. Μη φοβάστε!» και θα μας καλεί με το «Έλα» να Τον εμπιστευθούμε. Και αν κάποτε ας νικήσει η αμφιβολία θα του φωνάξουμε όπως ο Πέτρος, «Κύριε, σώσε με». Ας πλεύσουμε στον βίο με θάρρος και πίστη για να φθάσουμε στο λιμάνι της ζωής, τον Χριστό! 

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Η΄ Ματθαίου

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Πολύ μεγάλη πείνα υπάρχει στις ημέρες μας. Πείνα τόσο στο φαγητό, όσο και στο πνεύμα. Υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό και υπάρχουν εκείνοι που ενώ έχουν αυτάρκεια αγαθών το πετάνε. Υπάρχουν εκείνοι που πεινάνε πνευματικά για να ακούσουν λόγο Θεού που θα τους χορτάσει την ύπαρξη και υπάρχουν και εκείνοι που, ενώ μπορούν, ούτε θείο λόγο και παράδειγμα προσφέρουν, ούτε χορτασμένοι βρίσκουν νόημα ζωής.

    Στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ψαριών, ο Χριστός αφού χορταίνει την ύπαρξή μας με την ίδια Του την παρουσία, με την κοινωνία και σχέση που έχουμε μαζί του, στην ώρα της βιολογικής ανάγκης δεν είναι αμέτοχος. Φέρνει τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό, τα ευλογεί και αρχίζει να τα κομματιάζει, τα δίνει στους μαθητές και οι μαθητές μοιράζουν στα 5.000 λαού. Κι εκείνο το κομμάτιασμα και το μοίρασμα δεν έχουν τελειωμό.

    Στην Εκκλησία χορταίνει ο άνθρωπος: όταν μιμείται τον Χριστό, όταν μελετά τον λόγο Του, όταν τρέφεται από το Σώμα Του και το Αίμα Του. Τότε γεμίζει και νοηματοδοτείται η ύπαρξή του. Το σημερινό ευαγγελικό μήνυμα είναι: οικονομία και σεβασμός προς τα αγαθά που μας χαρίζει ο Θεός. Αυτό σημαίνει όταν καθόμαστε να φάμε προσευχόμαστε και παρακαλούμε, κι όταν σηκωθούμε, πάλι να προσευχόμαστε και να ευχαριστούμε και όταν περισσεύει το ψωμί να το φυλάμε για τον πεινασμένο. Σαν το Αντίδωρο και σαν την Θεία Κοινωνία να σεβόμαστε οι άνθρωποι τα αγαθά της γης!!!

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Ζ' Ματθαίου

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Όταν ο Ιησούς Χριστός έδωσε το φως στους δύο τυφλούς, δεν ήταν μόνο το άγγιγμα του θεϊκού Του χεριού και ο παντοδύναμός Του λόγος που έκαναν το θαύμα αλλά και η πίστη εκείνη των δύο ανθρώπων. Ο Χριστός πριν κάνει το θαύμα τους ρώτησε' «Πιστεύετε πως μπορώ εγώ να κάνω αυτό που μου ζητάτε». Και εκείνοι χωρίς κανένα δισταγμό του είπαν• «το πιστεύουμε, Κύριε».

    Για να γίνει ένα θαύμα χρειάζονται δύο πράγματα: η πίστη του ανθρώπου και η δύναμη του Θεού. Χωρίς πίστη δεν γίνεται τίποτα και με την πίστη γίνονται τα πάντα. Πίστη σημαίνει να είσαι αφοσιωμένος, το μυαλό κι η καρδιά σου κι η ψυχή σου, στον Θεό και να αισθάνεσαι και να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου στεριωμένο καλά πάνω σε αυτή την πέτρα της πίστεως, έτσι ώστε να μην μπορεί να σε κουνήσει και να σαλέψει τίποτα σε τρικυμισμένη θάλασσα του βίου.

    Πίστη και προσευχή χρειάζεται. Να θυμηθούμε εκείνους τους δύο τυφλούς που πήγαιναν πίσω από τον Ιησού Χριστό, του φώναζαν και τον παρακαλούσαν• «λυπήσου μας και κάνε και σ' εμάς το έλεος». Αυτό που έκαναν και αυτά που έλεγαν είναι προσευχή. Προσευχή για να μας φωτίσει το σκοτάδι της πνευματικής τυφλότητας και πίστη για να διατηρείται πάντοτε ζωντανή η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή ΣΤ' Ματθαίου

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Ο Χριστός στην Καπερναούμ θεραπεύει έναν παραλυτικό. Παραλυτικοί στην πίστη είμαστε όλοι μας, γιατί τόσο την πνευματική ζωή δεν παίρνουμε στα σοβαρά, ούτε τον Θεό υπολογίζουμε. Τέσσερις φίλοι τον σηκώνουν. Τέσσερις φίλοι (κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά) σηκώνουν κι εμάς από την πνευματική μας παραλυσία: η ταπείνωση-αυτομεμψία, η εξομολόγηση σε πνευματικό πατέρα, η απόφαση για διαζύγιο από την αμαρτία και η προσευχή.

    Ρίζα του προβλήματος είναι η αμαρτία. Η αμαρτία είναι η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου. Είναι η αστοχία του, η αποτυχία του, η πτώση στο λάθος, η επιμονή στο εγώ του. Η αμαρτία έρχεται πάντα τόσο γλυκά για να σε υποκύψει, να σε δεσμεύσει και να σε "παραλύσει", ώστε και την ελπίδα σου να χάσεις και σε απόγνωση να έρθεις.

    Μόνο ο Θεός μπορεί να σε σώσει αν Του φωνάξεις και Του δεηθείς. Ο Χριστός πρώτα συγχωρεί τις αμαρτίες και με αυτόν τον τρόπο χαρίζει την ίαση, την θεραπεία. Η συγχώρεση και η ίαση δίνεται σε εμάς μέσα από τον διαρκή αγώνα της μετανοίας και από την Θεία Κοινωνία, από την ένωσή μας με τον Θεό. Σ' αυτήν την θεία πρόσκληση θεραπείας, όταν όλα γύρω σου σε πνίγουν από "παραλυσία" στο κακό και κύλισμα στο εγώ, δεν λες όχι...

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Κυριακή Πατέρων Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    Κάθε φορά που ο Χριστός απευθύνεται στους μαθητές Του, απευθύνεται σε όλους εμάς που είμαστε τα μέλη του Σώματός του, της Εκκλησίας. «Εσείς είσαστε το φως του κόσμου». Η αποστολή μας στον κόσμο είναι να είμαστε φως ώστε «να λάμψει το δικό μας φως μπροστά στους ανθρώπους για να δουν τα καλά μας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα μας που είναι στους ουρανούς».

    Ο Χριστός μας καλεί να μιλήσουμε με το παράδειγμά μας διότι το καλό παράδειγμα διδάσκει καλύτερα από το καλύτερο κήρυγμα! Η ορθόδοξη πίστη μας δεν είναι κήρυγμα και μάθημα σε θεωρίες και σε ανθρώπινα λόγια, είναι ο λόγος του Θεού, ζωντανός ο ίδιος και ζωντανεμένος στον βίο του Χριστού και των Αγίων.

    Αυτό έκαναν οι 630 Πατέρες της Εκκλησίας της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, των οποίων την μνήμη εορτάζουμε σήμερα. Δεν κατήργησαν από την ζωή της Εκκλησίας, από όσα μας παρέδωσε ο Χριστός «ούτε ένα γιώτα ή μία γραμμή» αλλά έγιναν για όλους μας παράδειγμα φωτός. Μέσα σε αυτήν την εμπειρία της Εκκλησίας ζούμε και εμείς: Γινόμαστε φως όταν κατοικήσει μέσα μας ο Θεός. 

ΚΗΡΥΓΜΑ ΙΖ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Της Χαναναίας

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

    α’. Ἡ περίπτωση τῆς Χαναναίας τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πίστη ἔτσι ὅπως τὴν ζεῖ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ γιὰ τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα ποὺ αὐτὴν ἔχει. Ζοῦμε σὲ ἕναν καιρό, ποὺ ἡ πίστη περνάει μεγάλη κρίση. Κι ὅταν λέμε ὅτι πιστεύουμε, εἴτε κάποιοι περιοριζόμαστε στὸ νὰ ἐμπιστεύομαστε τὶς αἰσθήσεις μας, εἴτε κάποιοι ἄλλοι στὸ νὰ ζητᾶμε λογικὲς ἀποδείξεις. Μά ἡ πίστη τοῦ Εὐαγγελίου ξεπερνάει καὶ τὶς αἰσθήσεις καὶ τὴν λογική.

    β’. Πρώτα ἄς ξεκινήσουμε μιλώντας γιὰ τὸ τὶ εἶναι πίστη. Πίστη εἶναι ἡ σχέση ποὺ ἐλεύθερα ξεκινᾶ, καλλιεργεῖ καὶ ἀναπτύσσει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό. Αὐτὴν τὴν σχέση τὴν ξεκίνησε πρώτα ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ μᾶς ἔπλασε. Μᾶς χάρισε τὰ πάντα ἀλλὰ ἐμεῖς διακόψαμε αὐτὴν τὴν σχέση, ἐπειδὴ ἐμπιστευθήκαμε τὸν πειρασμὸ καὶ τὸν ἐγωισμό μας. Ὅμως ὁ Θεὸς, ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ τόσο πολὺ, δὲν μᾶς ἄφησε, ἀλλὰ ἔγινε ὁ Ἴδιος τέλειος ἄνθρωπος, φτάνοντας μάλιστα στὸ ἔσχατο σημεῖο θυσίας καὶ ἐξευτελισμοῦ γιὰ ἐμᾶς: τὸν σταυρικὸ θάνατο. Μὰ ἀναστήθηκε καὶ μαζί Του ἀναστηθήκαμε κι ἐμεῖς. Ἔτσι μᾶς ἔδειξε ὅτι πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη καὶ αὐτοπαράδοση. Ἐμπιστοσύνη καὶ αὐταπαράδοση στὸ θέλημα, στὴν Ἀγάπη καὶ στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

    γ’. Μία γυναῖκα, λοιπόν, ποὺ δὲν ἦταν Ἰσραηλίτισσα ἀλλὰ Ἑλληνίδα ἀπὸ τὴν Χαναὰν τῆς Φοινίκης, ποὺ δὲν ἦταν μέσα στὸ γράμμα καὶ τὴν σκιὰ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ νόμου, ἀλλὰ εἰδωλολάτρισσα μᾶς διδάσκει ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ πίστη. Μία ἀλλόπιστη καὶ ἀλλοεθνὴς μᾶς ἔδειξε τὶ σημαίνει νὰ πιστεύεις. Ξεπερνᾶ ὅλα τὰ στενὰ ὅρια τῆς θρησκείας καὶ τῆς φυλετικῆς διακρίσεως καὶ βρίσκει στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸν ἀπεσταλμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ νικητὴ τῆς φθορᾶς καὶ ἐλευθερωτὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν ἀσθένεια.

    δ’. «Ἐλέησέ με, Κύριε, γιὲ τοῦ Δαβίδ· ἡ θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιο» φωνάζει στὸν Χριστὸ ἡ μητέρα. Ἐδὼ βλέπουμε μία ἀσυνήθιστη εἰκόνα: Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ τὸ θεῖο ἔλεος καὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἀπαντᾶ. Ἡ πίστη τῆς Χαναναίας ὅμως παραμένει ἀνεπηρέαστη καὶ ἀκλόνητη ἀπὸ τὴν σιωπὴ τοῦ Ἰησοῦ. Μπαίνει σὲ δοκιμασία ἀλλὰ δὲν κάμπτεται. Δὲν εἶναι λίγο πράγμα, νὰ ζητᾶς ἀπὸ κάποιον κάτι, νὰ μὴ σοῦ ἀπαντᾶ, νὰ σὲ περιφρονεῖ, καὶ ἐσὺ νὰ ἐπιμένεις. Μόνο ἄν εἶσαι βέβαιος ὅτι θὰ λάβεις τὸ αἰτούμενο, τολμᾶς καὶ ἐπιμένεις. Ἡ βεβαιότητα καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Ἰησοῦ κάνουν τὴν πίστη τῆς Χαναναίας σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη.

    ε’. Ἡ Χαναναία ἐπιμένει κι ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ τῆς λέει ὅτι «δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλιά». Οὐσιαστικὰ τὴν χαρακτηρίζει σκυλί και – το σπουδαιότερο ; - ἐκείνη τὸ ἀποδέχεται! Ἄρα, ἡ πίστη ἔχει μέσα της ταπείνωση, ταπεινὸ φρόνημα. Πολλὰ σηκώνει κι ἀντέχει ὁ πόνος κι ἡ στοργὴ μιᾶς μητέρας. Κι ὄχι μόνο ἀντέχει ἡ πληγωμένη ἀλλὰ καὶ πιστὴ αὐτὴ γυναίκα, μὰ ἀπαντᾶ στὸν Χριστὸ καὶ τοῦ λέει: «Ναὶ, Κύριε· καὶ τὰ σκυλιὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν ἀφεντικῶν τους». Ὁ Χριστὸς συντρίβεται! Τώρα Αὐτὸς δὲν ἀντέχει ν’ ἀντισταθεῖ ἄλλο καὶ ξεσπᾶ: «Γυναίκα, ἔχεις μεγάλη πίστη! Ἄς γίνει σέ σένα ὅπως θέλεις». Κι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως πάντα, εἶναι ἔργο καὶ θεραπεύεται ἡ κόρη της ἀπό αὐτὴν τὴν ὥρα!

    στ’. Ἐκεῖνο ποὺ δεσμεύει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸν Θεὸ εἶναι ἡ πίστη. Ἐκεῖνο ποὺ μετρᾶ γιὰ τὸν Θεὸ δὲν εἶναι ἡ καταγωγὴ, τὰ προνόμια, ἡ θέση, ἡ μόρφωση, ἀλλὰ ἡ ζωντανὴ πίστη, ἡ ὁποῖα μπορεῖ καμμιὰ φορὰ νὰ βασανίζεται καὶ νὰ τυραννιέται ἀλλὰ τελικὰ ξεπερνᾶ τοὺς ὀρθολογισμούς. Ἡ Χαναναία ἔζησε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ τὴν ἀπόρριψη, ἄκουσε ἀπὸ τὸ στόμα του τὴν προσβολή, κι ὅμως δὲν πτοήθηκε. Συνέχισε νὰ ἐπιμένει. Ἐμεῖς μὲ τὴν παραμικρὴ δυσκολία, ἐπιρρίπτουμε τὶς εὐθύνες στὸν Θεό καὶ χάνουμε τὴν πίστη μας. Αὐτὸ σημαίνει ἔχουμε μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἐαυτό μας, ἕναν θηριώδη ἐγωισμό, ὁ ὁποῖος μπαίνει ἀνάμεσα σὲ ἐμᾶς καὶ τὸν Χριστό, καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ Τὸν ἐμπιστευτοῦμε.

    ζ’. Ἄς κρατήσουμε τρία πράγματα ἀπὸ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Πρῶτον, ἡ πίστη μας δυναμώνει ὅσο μικρότερη γνώμη ἔχουμε γιὰ τὸν ἐαυτό μας. Ὅσο μεγαλύτερη γνώμη ἔχουμε γιὰ τὸν ἐαυτό μας, τόσο λιγότερο θὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν Χριστό. Ὅταν λοιπὸν ἀρχίσουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀδειάζουμε ἀπὸ ἐγωισμό, θὰ γεμίσουμε ἀπό ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπο του Χριστού. Καὶ δεύτερον, αὐτὴν τὴν παρακλητικὴ κραυγὴ τῆς Χαναναίας, αὐτὸ το «ἐλέησόν με, Κύριε» νὰ τὸ κρατήσουμε. Εἶναι ἡ νοερὴ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με». Ἀδιαλείπτως νὰ τὴν λέμε ὅλοι μας, γιὰ νὰ ζοῦμε πάντα μέσα στὴν θύμηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν γλυκειὰ αἴσθηση τῆς παρουσίας Του στὸν λογισμό μας καὶ στὴν καρδιά μας.

    η’. Τρίτον, ὅτι ἡ πίστη μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὄχι σὲ ἕνα ἀόριστο σύστημα Χριστιανισμοῦ, εἶναι σχέση. Καὶ αὐτὴ ἡ σχέση δίνει ζωὴ, νόημα καὶ περίσσευμα ζωῆς στὰ πάντα. Καὶ ἡ πίστη βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὴν λογική. Δὲν θὰ τὴν βροῦμε στὴν τάξη τοῦ μυαλοῦ, ἀλλὰ στὴν τάξη τῆς καρδιᾶς. Ἡ πραγματικὴ πίστη δὲν χρειάζεται ὑποστηρίγματα τῆς λογικῆς γιὰ νὰ πεισθεῖ τὸ μυαλό μας. Ἀρκεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημά μας καὶ ἡ προσευχή μας ἄς εἶναι πάντοτε: «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν» (Λουκ. 17, 5). Ἀμήν.

Πηγές
α) Διονυσίου Ψαριανοῦ, Ἐπισκόπου Κοζάνης, Οἰκοδομὴ καὶ Παράκλησις 1969-1973, Κήρυγμα 8-2-1970, σελ. 89-92.
β) Ιωάννου Καραβιδοπούλου, Ὁδὸς ἐλπίδας, Κήρυγμα Χαναναίας, σελ. 68-70.
γ) Ἰερωνύμου Νικολόπουλου, Ἐπισκόπου Λαρίσης, Κυριακοδρόμιον. 

Κήρυγμα στὴν κυριακάτικη Θεία Λειτουργία στὸν Ι. Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Κοζάνης – 29-1-2023.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Η ΘΕΙΑ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Η θεία Γραφή είναι το βιβλίο της Εκκλησίας. Γράφτηκε μέσα στην Εκκλησία, από την Εκκλησία, για την Εκκλησία, φυλάγεται από την Εκκλησία και ερμηνεύεται από την Εκκλησία.

Άλλο η εξήγηση και άλλο η ερμηνεία. Η εξήγηση αναφέρεται στις λέξεις, στην γλώσσα της θείας Γραφής που είναι η ελληνική γλώσσα, ενώ η ερμηνεία στα νοήματα του ιερού κειμένου, να μπορέσουμε δηλαδή να βαθύνωμε στα νοήματα των θεοπνεύστων κειμένων και να ανακαλύψουμε την αληθινή βουλή και βούληση του Θεού.

Γιατί τα θεόπνευστα κείμενα δεν είναι κείμενα φιλολογικά, αλλά θεία και ιερά. Αποκαλύπτουν δηλαδή και δείχνουν στον κόσμο την βουλή και την βούληση του Θεού, τί σκέπτεται και τί θέλει ο Θεός. Σαν τέτοια δεν τα πλησιάζουμε σαν όλα τα κείμενα, αλλά με πολλή προσοχή και αίσθημα ευθύνης, ακόμα δε και με προσευχή και ειδική πνευματική προετοιμασία».

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: ΗΘΟΣ & ΗΘΙΚΗ

«Εμείς ομιλούμε για την αγιωσύνη ως ιδεώδες και αγνοούμε την αγιωσύνη ως πράξη, όχι ως πράγμα αλλά ως πράξη που διαρκώς γίνεται.

Ομιλούμε για έναν ιδεατό κόσμο της αγιωσύνης προς τον οποίο θέλουμε να οδηγήσουμε τους ανθρώπους ενώ οι άγιοι άνθρωποι είναι ο ζων και παρών κόσμος της αγιωσύνης. Δεν υπάρχει άλλη αγιωσύνη παρά ο Θεός και οι άγιοι άνθρωποι. Η αλήθεια των πραγμάτων στο ήθος των προσώπων.

Όχι στην ηθική, αλλά στο ήθος.

Γιατί η ηθική είναι και αυτή άλλη μία κατασκευή της διανοίας που δεν έχει καμία σχέση με το ήθος και την αγιωσύνη των προσώπων. Αυτό που λέμε ηθική είναι ένα σύστημα ηθικών κανόνων και νομικών διατάξεων αλλά το ήθος ξεπερνάει τους κανόνες και τις διατάξεις. Δεν μπαίνει σε σχήματα και καλούπια. Είναι ζωή και ελευθερία.

Η αγιωσύνη δεν είναι ηθική. Και οι Άγιοι δεν είναι οι λεγόμενοι ηθικοί άνθρωποι αλλά άνθρωποι με ήθος, άνθρωποι του Θεού. Γιατί το ήθος είναι ο Θεός μέσα στον άνθρωπο. Οι Άγιοι είναι οι άνθρωποι που άγονται «Πνεύματι Θεού».»

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: ΑΓΙΕ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΕ

«Άγιε μεγαλομάρτυρα Δημήτριε! Ο κόσμος, ξαναγυρίζοντας στην ειδωλολατρία, κοντεύει να φτάσει στα χρόνια τα δικά σου, τότε που οι χριστιανοί διώκονταν κι έδιναν την ζωή τους για την πίστη τους.

Δόσε και σε μας από την πίστη σου, δόσε σε μας από την ανδρεία σου και την καρτερία σου. Δόσε μας, αν δεν θα είναι ανώδυνα και ειρηνικά, αλλά να είναι ανεπαίσχυντα τα τέλη της ζωής μας. Να μη συνθηκολογήσουμε με την αθεΐα, να μη γονατίσουμε στο διωγμό.

Πορεύθηκες στο μαρτύριο, έχοντας γραμμένα στην ψυχή σου τα λόγια του Ευαγγελίου, που η Εκκλησία διαβάζει σήμερα στη μνήμη σου. Πρέσβευε στο Χριστό να μην τα ξεχνάμε κι εμείς. Και πριν απ΄ όλα να μην ξεχνάμε την εντολή της αγάπης: "ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους". Αμήν».

Διονυσίου Ψαριανού, Μακαριστού Επισκόπου Σερβίων και Κοζάνης, Ομιλία στον Άγιο Δημήτριο από τον Α΄ Τόμο "Ο Λόγος του Θεού"

ΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΦΥΛΑΚΑ ΑΓΓΕΛΟ

Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.

Απόδοση

Άγιε Άγγελε, εσύ που είσαι φύλακας (προστάτης) της αθλίας ψυχής μου και της ταλαίπωρης ζωής μου, μή με εγκαταλείψης τον αμαρτωλό, μήτε να απομακρυνθής από μένα εξ αιτίας της χαυνότητός μου. Μή επιτρέψης στον πονηρό δαίμονα να κυριαρχήσει επάνω μου κατατυραννώντας αυτό το θνητό μου σώμα. Κράτησε το ταλαίπωρο και παράλυτο χέρι μου και οδήγησέ με στην οδό της σωτηρίας. Ναι, άγιε Άγγελε του Θεού, εσύ που είσαι φύλακας και σκεπαστής της αθλίας ψυχής μου και του αθλίου σώματός μου, συγχώρησέ με για όλα εκείνα με τα οποία σε ελύπησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, και για όσα αμάρτησα την σημερινή ημέρα. Σκέπασέ με και τούτη τη νύκτα και διαφύλαξέ με από κάθε επήρεια του αντιπάλου διαβόλου, για να μή παροργίσω τον Θεό με κάποιο αμάρτημα. Και συνάμα πρέσβευε για χάρι μου προς τον Κύριο, να με στερεώσει στον θείο φόβο και να με κάνει δούλο άξιο της αγαθότητός του. Αμήν.

Από την ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου.

ΝΕΚΤΑΡΙΟΝ ΤΙΜΗΣΩΜΕΝ ΠΙΣΤΟΙ...

Του Διακόνου Θεοδώρου Χατζηευστρατίου

    Στον Άγιο Νεκτάριο, ήδη από την παιδική του ηλικία, εξαπολύθηκαν πολύ βαριές συκοφαντίες και λοιδορίες. Εις βάρος του κατασκευάστηκαν αφάνταστα ψεύδη και σκευωρίες.

    Και όμως σήκωσε τον σταυρό των ψεύτικων κατηγοριών. Πως; Στην προσδοκία να τελειώσει το ψέμα και να λάμψει η αλήθεια απαντούσε με υπομονή, στις ύβρεις με προσευχή, στο μίσος με συγχωρητικότητα, στις αδικίες των ανθρώπων με ευλογία, στα πολλά λόγια με σιωπή. Η δύναμή του: ο Χριστός! Και έτσι στα πρόσωπα και στον βίο των Αγίων εφαρμόζεται ο λόγος και το βίωμα του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ», «ἡ γὰρ δύναμις ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» και «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

    Στην θέση του Αγίου Νεκταρίου τι θα κάναμε;;

ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Δύο γονείς που απέκτησαν ένα παιδί στα γεράματά τους το παραδίδουν στον ναό του Θεού, το επιστρέφουν ως αντίδωρο σ' Αυτόν που τους το δώρησε. Δεν το κρατάνε για παρηγοριά, για να πάρουν αγάπη στα γεράματα, για συντροφιά. Δεν το κρατάνε παρότι κάθε γονιός θα αισθανόταν ότι το δικαιούται. Έλαβαν την πατρότητα και την μητρότητα που δεν είχαν. Χάρηκαν όσο κανείς. Μα μέσα τους έμενε πάντοτε λυχνάρι η ευγνωμοσύνη. Και η αίσθηση ότι αυτό το παιδί δεν θα τους ανήκε, αλλά θα ανήκε σε όλη την ανθρωπότητα. Και ο ναός είναι ο χώρος της ανθρώπινης φύσης που προσλαμβάνει τον Θεό, αγιάζεται και αγιάζει!

Δύο γονείς είναι ο καθένας μας. Το μυαλό και η καρδιά μας έχουν ως δώρο Θεού την ψυχή. Ας την προσφέρουμε στον Δωρεοδότη, παραιτούμενοι από λογισμούς, έχειν, κατέχειν, επιθυμίες, ας γίνουμε ναός του Αγίου Πνεύματος σωματικά και ας της επιτρέψουμε να προσλάβει Θεό, για να αγιαστεί, και μαζί της να αγιαστούν το σώμα και η εν χρόνω πορεία μας και εκείνη αθάνατη να βγει στην αιωνιότητα της αγάπης, για να ξαναπροσλάβει το εκμαγείο της στην κοινή ανάσταση!

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Η ΑΡΕΤΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Πάντα πάνω από τα ανθρώπινα είναι το μάτι του Θεού, είτε αν πράττωνται στο φως είτε αν γίνωνται στο σκότος. Και κανείς δεν ξέρει σε ποιο σκότος οδηγούν όσα φαίνονται άγια και σε ποια φωτεινή ημέρα φέρνουν όσα είναι αμαρτωλά.

Το κλειδί σε αυτή τη σκέψη που φαίνεται σαν ασεβής και βλάσφημος παραλογισμός, είναι να πιστεύεις πως η αρετή σου είναι του Θεού και η αμαρτία σου είναι δική σου.

Έτσι ανοίγεται η θύρα για να καταλάβεις πολλά και προπάντων για να μη χαθείς μέσα στην αρετή σου και για να σωθείς μέσα στην αμαρτία σου.

+ Διονυσίου Ψαριανού, μακ. Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης, "Μαρτυρία Ιησού Χριστού", σελ. 232

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: ΑΣΚΗΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Ασκητική θα πει όχι πλησμονή και χορτασιά, αλλά μιά λιτή αυτάρκεια, που σε δύσκολες ώρες μπορεί και αυτή να λείψει.

Ασκητικός τρόπος ζωής θα πει ακόμα και να σε αγνοήσουν και να σε αδικήσουν και να σε διώξουν, και να τα σηκώσεις όλα αυτά με μία γενναία εγκαρτέρηση, παίρνοντας δύναμη από την πίστη σου στον Ιησού Χριστό που σε σώζει. [...]

Η πίστη είναι μία οδυνηρή δοκιμασία, διότι ή πιστεύεις και προσπαθείς να ζεις όπως πιστεύεις ή ξεγελάς τον εαυτό σου και θαρρείς πως πίστη είναι μία κυριακάτικη φορεσιά, διαφορετική από τη φορεσιά της άλλης εβδομάδας.

+ Διονυσίου Ψαριανού, μακ. Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης, "Επί πτερύγων ανέμων", Τόμος Β'

ἘΚ ΝΥΚΤΟΣ ΟΡΘΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΗΜΩΝ ΠΡΟΣ ΣΕ, Ο ΘΕΟΣ...

«...διότι φῶς τὰ προστάγματα σου. Δίδαξον ἡμᾶς, ὁ Θεὸς, τὴν δικαιοσύνην σου, τὰς ἐντολάς σου καὶ τὰ δικαιώματά σου· φώτισον τοὺς ὀφθαμοὺς τῶν διανοιῶν ἡμῶν, μήποτε ὑπνώσωμεν ἐν ἁμαρτίαις εις θάνατον· ἀπέλασον πάντα ζόφον ἀπὸ τῶν καρδιῶν ἡμῶν· χάρισαι ἡμῖν τὸν τῆς δικαιοσύνης ἥλιον καὶ ἀνεπηρέαστον τὴν ζωὴν ἡμῶν διαφύλαξον ἐν τῇ σφραγῖδι τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος· κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν εἰς ὁδὸν εἰρήνης· δὸς ἡμῖν ἰδεῖν τὸν ὄρθρον καὶ τὴν ἡμέραν ἐν ἀγαλλιάσει, ἵνα σοι τὰς ἑωθινὰς ἀναπέμπωμεν εὐχάς».

Εὐχὴ Γ΄ ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Ἡ ἁμαρτωλή ζωή κι ἡ θαυμαστή ἄσκηση τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, τῆς ὁποίας ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἐπιτελεῖ τή μνήμη, πάντα μᾶς διδάσκει πολλά καί μάλιστα στήν ἐποχή μας, πού οἱ ἄνθρωποι, κυνηγώντας χωρίς φραγμούς τήν εὐτυχία, ἔχουν ριχθῆ "ἀπηλγηκότες" σέ κάθε εἴδους ὑλική καί σαρκική ἀπόλαυση.

Ἐκεῖνο πού μένει πάντα μέσα ἀπό τήν τέτοια ἱκανοποίηση τῶν παθῶν εἶναι ἡ πικρία καί ἡ μεταμέλεια - ἕνα ἄδειασμα κι ἕνα κενό μέσα στόν ἄνθρωπο.

Χαρά σέ κείνους πού κι ὅταν φθάσουν στό κατώτατο σκαλοπάτι τοῦ κακοῦ, δέν πέφτουν σέ ἀπόγνωση, μά μέ τήν βέβαιη ἐλπίδα τῆς σωτηρίας παίρνουν τόν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ. Κάποιο σημεῖο πάντα δείχνει τήν κλήση τοῦ Θεοῦ σέ μετάνοια "ἤψατο γάρ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας μου λόγος σωτηρίας", γράφει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων γιά τήν ὁσία Μαρία. Καί τότε "ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις".

+ Διονυσίου Ψαριανού, Επισκόπου Σερβίων και Κοζάνης, "Μικρός Συναξαριστής", 1980

«ΕΝ ΑΡΡΩΣΤΗΜΑΤΙ ΣΟΥ ΜΗ ΠΑΡΑΒΛΕΠΕ, ΑΛΛ' ΕΥΞΑΙ ΚΥΡΙΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΙΑΣΕΤΑΙ ΣΕ»

«Να τιμάς τον ιατρό, όπως του αρμόζει, έχοντας άλλωστε υπ' όψιν σου τις υπηρεσίες του στις ανάγκες σου, διότι ο Κύριος τον έκανε.

Από τον Ύψιστο Θεό προέρχεται η θεραπεία, που δίδει ο ιατρός, ο οποίος και από τους βασιλείς ακόμη θα λάβει δώρα για την ιατρική του επιστήμη. Η ιατρική επιστήμη θα αναδείξει τον ιατρό· και ενώπιον επισήμων ανθρώπων θα αποκτήσει δόξα.

Ο Κύριος ώρισε να φυτρώνουν φαρμακευτικά βότανα από την γη, ο δε φρόνιμος άνθρωπος δεν τα αποστρέφεται. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους την ιατρική επιστήμη, ώστε να δοξάζεται μέσα στα θαυμαστά Του έργα. Δια των ιατρών και των φαρμάκων θεραπεύει ο Θεός και αφαιρεί τις ενοχλήσεις του ασθενούς.

Ο φαρμακοποιός δια των διαφόρων βοτάνων κατασκευάζει φαρμακευτική σύνθεση και είναι ατελείωτα τα φαρμακευτικά του παρασκευάσματα, ώστε να έρχεται η θεραπεία και η γαλήνη από το φάρμακό του σ' όλους τους ασθενείς της οικουμένης.

Παιδί μου, όταν αρρωστήσεις μη αδιαφορήσεις για τον ιατρό και τα φάρμακα. Συγχρόνως όμως παρακάλεσε και τον Κύριο· και αυτός θα σε θεραπεύσει».

(Σοφία Σειράχ, 38, 1-9)

12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Τὸ ἔνθεον μήνυμα, πρὸς οὐρανὸν ἀπὸ γῆς, τῆς σῆς Μεταστάσεως, ἐν ὄρει τῶν Ἐλαιῶν ἐδέξω Πανάχραντε. Ὅθεν τῇ σῇ Κοιμήσει, αἶνον ᾄδοντες θεῖον, ὑμνοῦμέν σε Θεοτόκε, καὶ πιστῶς ἐκβοῶμεν· χαῖρε ἡ μεταστᾶσα ἐκ γῆς πρὸς τὰ οὐράνια».

Σήμερα εορτάζουμε το γεγονός του Ευαγγελισμού της Μεταστάσεως της Παναγίας. Πρόκειται για μια εορτή η οποία περιέχεται στο Ιεροσολυμίτικο Τυπικό και διαθέτει δική της Ασματική Ακολουθία. Το περιεχόμενο της έχει ως εξής: Όταν ο Κύριος μας θέλησε να παραλάβει κοντά Του, στους Ουρανούς, την Πανάχραντη Μητέρα Του απέστειλε σ᾿ Αυτήν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ο οποίος κρατώντας έναν κλάδο φοίνικα την ειδοποίησε ότι, «μετὰ τρεῖς ἡμέρας» επρόκειτο να εγκαταλείψει τα εγκόσμια αναχωρώντας για τα Επουράνια. Αυτός είναι ο δεύτερος Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η ανάμνηση αυτού του γεγονότος είναι μία πρόγευση της μεγάλης Θεομητορικής εορτής της Κοιμήσεώς Της.

Λοιπόν, «στῶμεν ἐν εὐλαβεία πολλῇ, τοῦ Ἐλαιῶνος ἐν τῷ ὄρει καὶ ἴδωμεν, οὖ ἔστησαν τῆς Παρθένου οἱ πόδες ἐν προσευχῇ, ὄμμασι καρδίας τὸν Ἀρχάγγελον, φωνὴν τὴν χαρμόσυνον, τῇ Ἀγνῇ προσκομίζοντα, ὅτι πρὸς δόξαν οὐρανῶν ὑπεράρρητον μεταβήσεται, ὡς Θεοῦ Μήτηρ ἄχραντος».

ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

    Πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Καισαρείας (σημερινή Μητρόπολη Σερβίων καὶ Κοζάνης) τὴν ὁποῖα ποίμανε ἐπὶ ἕνα ἔτος καὶ τρεῖς μῆνες ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 324 μ.Χ. έως τὸν Ἰανουάριο τοῦ 326 μ.Χ..

    Συμμετεῖχε στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ εἶναι ἕνας ἐκ τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐπεκύρωσαν τὸ Σύμβολον Πίστεως τῆς Νικαίας.

    Ἡ ἡμέρα κοιμήσεώς του, σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιτύμβια πλάκα ποὺ ἔχει διασωθεῖ καὶ φυλάσσεται στὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο τῆς Αἰανῆς, εἶναι ἡ 23η Ἰανουαρίου.

    Μνήμη: Κυριακὴ τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Έχει καθιερωθεῖ ἀπὸ τὸ 2021 ἡ ἐορτὴ τοῦ Ἁγίου Μακεδονίου ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων καὶ Κοζάνης κ. Παῦλο.

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν σοφὸν Ἰεράρχην, Καισαρείας τὸν Πρόεδρον

καὶ τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου τῶν δογμάτων ὑπέρμαχον,

τὸν θεῖον Μακεδόνιον πιστοὶ τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς,

ὡς ὑπόδειγμα γὰρ βίου τὸ ἱερὸν ἐπευφημοῦμεν λέγοντες·

δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ,

δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι,

δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Η εικόνα του Αγίου Μακεδονίου αγιογραφήθηκε από τον εκ Καισαρείας ορμώμενο αγιογράφο κ. Γεώργιο Σκουτέλα.

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ ΤΟ 1979 ΜΙΛΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑ...

Εἶναι μεγάλη δύναμη ἂν μπορῆς νὰ σωπαίνης
ὅταν οἱ ἄνθρωποι σὲ βρίζουν καὶ σὲ δυσφημοῦν,
φρόντιζε σὺ τὸ δρόμο σου ὅλο καὶ νὰ ἀνεβαίνης
καὶ μὴ ρωτᾶς ἂν εἶσαι μόνος ἢ ἂν σ’ ἀκολουθοῦν.

Ξεπέσαμε! Κι ἡ σκέψη μας καὶ τὰ φρονήματά μας
πολὺ φτηνά, πολὺ πεζὰ καὶ πολὺ χαμηλά,
ἀκούει τὰ λόγια μας καὶ βλέπει τὰ φερσίματά μας
καὶ σκανδαλίζεται μὲ μᾶς ὁ κόσμος καὶ γελᾶ.

Μὴ μοῦ μιλᾶτε γιὰ διοίκηση στὴν Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι χάρη, δὲν εἶναι στρατός,
πνευματικὴ διακονία κι ὄχι ἐξουσία,
ποὺ μπορεῖ νὰ προστάζη ὁ κάθε τάχα δυνατός.